سال‌ها پیش، اوایل ازدواج‌مون، یک‌بار که با هم دعوا کردیم، خواب دیدم توی بهشت هستیم.
در یکی از اتاق‌های یک کاخ فوق العاده بزرگ. تصور کن فقط اتاق خوابش شاید اندازه یکی از تالارهای کاخ سعدآباد بود. یک تخت خیلی بزرگ گوشه اتاق بود، کنار یک پنجره بلند رو به درختان باغ. مصطفی با فرّ پادشاهی مشغول استراحت بود. ملازمان و پری و حوری هم در اون اتاق بودند. انگار یک چیز عادی بود. البته من می‌فهمیدم که اون حوری‌ها درجه‌شون از ما آدم‌ها پایین‌تره و کلا از هر لحاظ با ما فرق دارند.
در اون خواب هم ما با هم قهر بودیم. اوقات مصطفی تلخ بود؛ من هم همینطور. حوصله هیچ‌چیز رو نداشتیم و فضا یه مقدار دلگیر بود.
وقتی بیدار شدم با هم آشتی کردیم. به نظرم بهشت دقیقا همین شکلی هست. جایی که دل آدم خوش هست. با آدم‌هایی که دوستشون داریم.
ما واقعا آدم‌ها رو چرا دوست داریم؟ به خاطر ظاهرشون؟ به خاطر پول و دارایی‌شون؟ به خاطر موقعیت خانوادگی؟
آدم‌ها رو اگر به خاطر اون چیزی که با خودشون در قبر می‌برند؛ دوست نداشته باشیم؛ ضرر کردیم.
برای همین هم باید خودمون رو بسازیم.
اگر یک ازدواج سالم داشته باشیم و خودمون ویا طرف مقابل‌مون، به خاطر صرفاً ظاهرمون یا پول و دارایی خودمون و خانواده‌مون، انتخاب نشده باشیم یا انتخاب نکرده باشیم، اونوقت می‌بینیم که چقدر تنهاییم.
از یک طرف، رنج نبودن چیزهایی رو می‌کشیم که سال‌ها خودمون رو با اون‌ها تعریف می‌کردیم.
ولی اگر کسی خالصانه بدون همه‌ی این‌چیزها دوستمون داشته باشه، شیرین‌ترین احساس دنیا رو تجربه می‌کنیم.
من فکر میکنم هر آدمی باید یک بار در زندگی‌اش، تنهایی با خودِ بی‌آلایش و پیراسته از ظواهر مادی رو تجربه کنه.
بعد به این نتیجه می‌رسه که من چیزی نیستم. چیزی ندارم و ناچارم که رویِ خودِ خودِ خودم کار کنم و سرمایه‌گذاری کنم.
بعد وقتی ما شروع می‌کنیم به ساختن خودمون، نزدیک‌ترین آدم‌های زندگی‌مون، اولین کسانی هستند که متوجه میشن که ما داریم تغییر می‌کنیم.
و اونوقت اون‌ها هم وسوسه میشن که تغییرات مثبت در خودشون ایجاد کنند.
اینطور میشه که در زندگی مشترک، ما فقط خودمون رو نمی‌سازیم. هاله‌ای که از تغییرات مثبت دور ما ایجاد میشه، هر چقدر قدرتمندتر باشه، به همون شعاع؛ نقش سازنده داره.
و برای همین، تاثیرات عمل ما؛ هیچ‌وقت منحصر در ظاهر قضیه نیست.
این مطلب رو بعدا منتشر کردم. انگار قسمت‌ش نبود خیلی خواننده‌ای داشته باشه :)
