صالحه


صالحه
اللهم بارک لمولانا صاحب الزمان
دختر والدین برای ۲۹ سال
همسر ۱۱ ساله
مادر × ۳
سطح ۲ گرایش فلسفه از جامعه الزهرا
کارشناسی ارشد معارف انقلاب اسلامی از دانشگاه تهران

بایگانی
نویسندگان

۱۱ مطلب در تیر ۱۳۹۷ ثبت شده است

بشارت برای صالحه
خیلی فکرها داشتم، خیلی ایده... خیلی حرف که اینجا بزنم. اما حالِ عجیبی دارم این روزها. از سه جای مختلف داره ظرفم پر میشه. سه جایی که ظاهرا به هم دیگه بی ربط اند اما نیستند. از سال ها پیش طلب کرده بودم هرکدوم از این سه تا رو. طلب...
اولی کلاسِ استاد ش.ز است که هنوز سه جلسه از چهل جلسه ش رو رفتم ولی رفتن به این کلاس فقط در نسبت با دومی و سومی معنا پیدا می کنه و چه معنایی...
دومی کلاس خانم ز.ش و خانم ا.م بود. آخ... انگار اون دو روز رویا بود. عجیب بود... خواب بود... روز اول بارِ معرفتی ش زیاد بود اما روز دوم بارِ معنویت ش می چربید. صبح قسمت شد و اساتید رو بردم حرم حضرت معصومه سلام الله علیها. نشستم یه گوشه دعای عرفه خوندم و من تمام سختی های اون روز رو با اون دعای ندبه و یک ساعتی که تو حرم بودم عوض نمی کنم. هرگز... استاد هم دریغ نکرد. بهم نوید آینده رو داد و جلوی مامانم کلی ازم تعریف کرد. یه جوری که مامان واقعا بهم افتخار کنه. اصلا یه چیز عجیب و غریبی بود اون دو روز. درمورد جزئیاتش خیلی چیزی نمی تونم بگم. حتی به شوهرم هم نگفتم. اومدم خونه، با اون همه کاری که روی سرم ریخته بود! بعد فهمیدم که من واقعا بهره بردم. واقعا... الحمدلله.
سومی جلساتی هست که من عضوِ پشتِ پرده اون هستم. یعنی با اینکه نیستم ولی هستم.
هر سه تا رو باید ادامه بدم. با جون و دل. هر سه شون هم سیر مطالعاتی دارند... و من دست خدا رو می بینم که هرچی طلبِ حقیقیِ آدم باشه رو بهش میده. داره زمانِ استجابت نزدیک میشه صالحه. خدا رو شکر کن!
+ مسلسل وار کتاب خوندن های من شروع شده... فکر کنم از این به بعد هر روز باید کتابخونه م رو به روز کنم. تازه کتابهای ناقص رو هم سعی می کنم ننویسم :)
۲ نظر موافقین ۶ مخالفین ۰ ۳۰ تیر ۹۷ ، ۱۷:۲۹
صالحه

امروز سالروز پذیرش قطعنامه است...
روزی که آن‌هایی که در جبهه می‌جنگیدند، اشک ریختند.
و آن‌ها که در خانه‌هایشان آرمیده بودند، نفس راحتی کشیدند.


جنگ...
جنگ، مثل چاقو است. هم میشود با آن عفونت جراحت را برید و دور انداخت و هم میشود با آن زخم زد و جانِ شیرین را گرفت.
جنگ فی سبیل الله برای آن‌ها که در معرکه اند، قدم برداشتن برای آزادسازیِ افکارِ ملت‌ها، از پیرایه های شرک است و مقدمه تقربِ به ذاتِ حق تعالی برای خودشان است.
اما سایه جنگ! برای آن‌ها که امنیت و امان را در تسلیم میجویند، صدها برابر دهشتناک تر از خودِ مرگ است.
جنگ های شیطانی تاریخ اما... بشریت را به چنگالِ تاریکی می‌اندازند و تاریکی روی تاریکی و بعضی از تاریکی‌ها، تاریک تر از دیگری...
پذیرش قطعنامه که برای امام جامِ زهری بود که یک‌سال نگذشته اثر کرد.
اما پذیرشش از طرفِ ملت و دولت، نشان میدهد که چقدر آرمانِ جهادِ * فی سبیل الله برای صدور انقلاب اسلامی، بر آن‌ها گران می‌آمد.
حالا سی سال از آن سال می‌گذرد. امام زمان منتظرِ ماست که آرمان‌های اسلامی خود را بازیابیم. وگرنه او نخواهد آمد که قطعنامه‌ای دیگر به او تحمیل شود...
+ عمدا از واژه جنگ به جای جهاد استفاده کردم. لیبرال ها از این واژه متنفرند.
+ در مورد * : جهاد برای صدور انقلاب اعم از جنگیدنِ فیزیکی و سخت در میدان جنگ است. این روزها قلم‌ها باید برنده تر از شمشیر باشند.

۱ نظر موافقین ۵ مخالفین ۰ ۲۷ تیر ۹۷ ، ۱۱:۰۴
صالحه

 به افتخارِ ولادتِ بانو فاطمه معصومه و روز دختر
یکی بود یکی نبود. غیر از خدا هیچ کس نبود.
دختری بود به اسمِ فاطمه‌زهرا که مامانش چند روزی بود، سرش خیلی شلوغ بود. باید درساش رو می‌خوند و امتحانِ اون درس‌ها رو می‌داد، برای همین فاطمه‌زهرا از وقتی بیدار می‌شد و صبحانه می‌خورد، با باباش می‌رفت بیرون و به دوست‌های باباش و دوستِ خودش، زهرا خانوم سر می‌زد و هرکس ازش می‌پرسید: مامان کجاست؟ جواب می‌داد: مامان شالخه درس می‌هونه.
یه روز بعداز ظهر، فاطمه‌زهرا خسته بود ولی خوابش نمی‌برد. یک‌هو دید که مامانش لباس پوشیده و داره میره تو حیاط که بره بیرون.
فاطمه‌زهرا گریه کرد و گریه کرد و گفت: مامان نرو. مامان منم میام. مامان منم ببر.
مامانِ فاطمه‌زهرا گفت: مامان جان! من نمی‌تونم تو رو با خودم ببرم. گریه نکن.‌ زود برمیگردم.
ولی فاطمه‌زهرا باز هم گریه می‌کرد و می‌گفت: مامان منم میام.
مامانِ فاطمه‌زهرا بهش گفت: می‌خوای وقتی برگشتم برات یه عروسک بخرم؟
جواب در حالِ گریه: نه... منم میام...
مامانِ فاطمه‌زهرا بهش گفت: می‌خوای برات یه خرسی بخرم؟
جواب در حالِ گریه: نه... منم ببر...
مامانِ فاطمه‌زهرا بهش گفت: می‌خوای برات یه خرگوش بخرم؟
جواب در حالِ گریه: نه!...
مامان بهش گفت: خرگوش؟ خرگوش نمی‌خوای؟
فاطمه‌زهرا راضی شد و کمی کمتر گریه کرد و باباش اومد و بردش داخلِ خونه.
مامان هم چون به فاطمه‌زهرا قول داده بود که براش خرگوش بخره، بعد از امتحانش رفت به یک مغازه اسباب‌بازی فروشی و گفت که خرگوش می‌خواد.
خرگوش‌ها سفید و خاکستری و قهوه‌ای بودند و فقط یک خرگوشِ سفید با خال‌های صورتی و سبز و بنفش و زرد و آبی توی مغازه بود. مامانِ فاطمه‌زهرا اون خرگوشِ خال‌خالی رو خرید و برگشت خونه.
فاطمه‌زهرا و باباش توی حیاط بودند و فاطمه‌زهرا داشت با کبوتر‌ها و اردک‌هاش بازی می‌کرد. مامان بلند سلام کرد و اونا هم جوابِ سلام دادند و سه تایی خوشحال بودند از اینکه پیش‌ هم‌دیگه هستند و بعد، مامان، خرگوشِ عروسکی رو به فاطمه‌زهرا داد. فاطمه‌زهرا انقدر خوشحال شد که یادش رفت از مامانش تشکر کنه.
البته فاطمه‌زهرا بعدا از مامانش تشکر کرد و حسابی هم با خرگوشش دوست شد. تازه، فاطمه‌زهرا عروسکش رو به زهراخانوم هم میداد تا با هم! بازی کنند.
"یادداشت نویسنده: تا اینجا داستان اخلاقی بود. از اینجا به بعد، کمی چاشنی فلسفی خواهد داشت"
فاطمه‌زهرا میدونست که خرگوش یک عروسکه. یعنی خرگوش مثلِ درخت‌ها نیست که بزرگ بشه. مثلِ اردک‌ها و کبوترهای فاطمه‌زهرا نیست که غذا بخوره و صدا دربیاره. مثلِ آدم‌ها نیست که خواب ببینه. خرگوش مثلِ سنگ‌هاست که درد رو احساس نمیکنه...
مامان بهش گفته بود که یه روز یه خیاطِ مهربون، با پارچه این خرگوش رو درست میکنه و تکه های اون رو به هم میدوزه و بعد داخلِ خرگوش رو پر از پشم و پنبه میکنه. بعد خرگوش رو به آقای مغازه‌دار میفروشه تا مامان بره و اون رو برای فاطمه‌زهرا بخره تا باهاش بازی کنه.
پس خیاطِ مهربون برای این خرگوش رو ساخته که ما باهاش بازی کنیم. حالا بگو ببینم، خدا که ما رو آفریده، ما رو برای چی آفریده؟
قصه ما به سر رسید. کلاغه به خونه‌ش نرسید.
+ بچه‌م داشت با باباش می‌رفت بیرون که من درس بخونم. ادای گریه درآوردم و گفتم: نرو! نرو! من تنها میمونم.
اونم ادای خودم رو در آورد و مثلِ خانم معلم‌ها با همان لحن بچگانه گفت: آخه تو مامانی! تو میری، من مامان ندارم دیگه ولی من نی‌نی‌ام! تنها میمونم دیگه. گریه نکن. من زود میام. صبر کن. من میام....

۱۱ نظر موافقین ۴ مخالفین ۱ ۲۴ تیر ۹۷ ، ۱۱:۲۳
صالحه

انا لله و انا الیه راجعون

اعوذ بالله من نفسی
بسم الله الرحمن الرحیم
یوم لا ینفع کتاب و لا جزوه! الا من اتی الامتحانَ بِمُخ مملوّ!


خوشحالم!
بلاخره به بهشت رسیدم!
وقتی از امتحانِ آخر برگشتم و دخترم میخندید و من با تمامِ وجود خنده‌اش رو خندیدم و درک کردم. با اینکه فقط یک ساعت از آخرین لحظه‌ی با هم بودنمون میگذشت، دلش برام تنگ شده بود. اومد بغلم و تا ده دقیقه محکم همدیگه رو بغل کردیم. اونم می‌دونست که دورانِ سختی تموم شده...
۷ روزِ گذشته، ۶ امتحان داشتم. حتی در پنج‌شنبه و جمعه و تعطیل رسمی. حواس پرتی گرفته بودم. سه بار نزدیک بود تصادفِ جدی کنم و بارها و بارها ناخودآگاه خلافِ رانندگی کردم و دنده معکوسِ نابجا کشیدم! دردِ ستونِ فقرات! چشمایی که نیم درجه‌ای ضعیف‌تر شده‌اند و کمی سودا در اطرافشون رسوب کرده! ده روز غذای غیرِ خانگی... ده روز فقط درس و درس برای ۲۰ واحد از سخت ترین و آخرین واحد‌های دوره‌ی عمومیِ جامعه الزهرا. درست مثل ترمِ قبل... همه‌اش به خیر گذشت.
و دخملِ دوسال و سه ماهه اون سختی ها رو میفهمید...
حالا تا دو ماه میتونم بدونِ دغدغه، کتابم رو ببندم و ببرمش پارک، باهاش نقاشی بکشم و براش کتاب بخونم...
من به بهشت رسیدم.

۸ نظر موافقین ۸ مخالفین ۱ ۲۳ تیر ۹۷ ، ۲۳:۳۳
صالحه

این مطلب توسط هکر پاک شد فلذا کامنت ها و تاریخ اصلی آن از دست رفته

الامراه ریحانه و لیست بقهرمانه
زن گلی خوشبوست و مسئول دخل و خرج و امور خارج از خانه نیست.
زن به مانند گل است. وقتی در گلدانِ کنارِ پنجره باشد که منظره باغ را تماشا می‌کند و همواره نسیمی خنک، گلبرگ‌هایش را می‌نوازد تا مدت‌ها شاداب می‌ماند. 
اگر در خانه ای باشد با پنجره‌هایی که میله‌هایی فلزی آن را محصور کرده‌اند و منظره آن رو به آسمان دودی است، کم کم پژمرده می‌شود.
اگر در زیر نور مستقیم آفتاب، باد و باران و بوران باشد، شب نشده، پر پر می‌شود و می‌خشکد.


"او"، همان گلِ بیرون از خانه است.
وقتی می‌بینم از خانه و متعلقاتش بیزار است و مترصد زمانی برای فرار است، دلم می‌سوزد.
وقتی جهاد الامراه حُسن التبعل را ساده می‌گیرد، دلم می‌سوزد.
وقتی با حرف‌های ساده‌اش به این و آن زخم می‌زند، دلم می‌سوزد. 
وقتی می‌بینم هنوز مشغولِ ظواهرِ هر چیزی است: دینِ خودش، دینداریِ دیگران، سر و وضع خانه، رضایتِ والدین، خوشبختیِ فرزندان... دلم می‌سوزد‌.
گرچه از این گل‌ها که دانه دانه گلبرگ‌هایشان می‌افتد، در اطرافم کم نمی‌بینم اما "او" که برای صالحه یک گلِ معمولی نیست.‌... 
کاش "او" با دیگران مهربان‌تر بود و با خودش صادق‌تر... 
کاش برای "او" واقعاً یک گلبرگ بودم... 
دارم می‌افتم....

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۳ تیر ۹۷ ، ۲۳:۳۲
صالحه

این مطلب توسط هکر پاک شد فلذا کامنت ها و تاریخ اصلی آن از دست رفته

حداقل ۸۰ نفر خانوم، و ۴۵ نفر آقا! تعداد مهمان های مامان خانومیِ عزیزم در ضیافت افطار :) 
خانوما تو خونه ما بودند! آقایون خونه آقای جلالی اینا، همسایه رو به رویی‌مون!
سبزی‌خوردن رو همسایه ها پاک کرده بودند و من همش ظرف میشستم. سیر داغ رو هم من آماده کردم! زن دایی زهرا و زن عمو معصومه هم اگر نبودند، نمی‌دونم چه خاکی می‌خواستیم تو سرمون بریزیم :))) ظهری هم یه ذره غر غر کردم ولی شب از دلِ مامانم بیرون آوردم. به مامان گفتم که غر هام ۲ دلیل داشت: اولی رو یادم نمیاد چی گفتم! ولی دومی کمبودِ شوهر :)
چقدر خوش گذشت. آش رشته مامانم، به نظر من، حرفه‌ای ترین آش رشته طول تاریخ شده بود. همه چیز آبرومندانه برگزار شد... مهمونامون هم: همسایه‌ها، دوستان کلاسِ تفسیرِ مامان و فامیل‌های تهرانی بودند: ۳ دخترخاله عزیزم (دلم براشون یه ذره بود) به اتفاق خانواده، ۳ پسرخاله محترم به اتفاق خانواده (حدیث چقدر خوبه خدا! الهام عشقه!...) و دایی و عمو و عمه (که خدا رو شکر هستند...)
جیغ جیغ های منِ بی نزاکت هم فقط پیش فامیلا بود که بعضی هاشون رو دوست داشتم رِ به رِ بغل کنم...
+ غر غرهام برای این بود که اول قرار بود فقط ۴۰ نفر مهمون داشته باشیم. بعد یهو شد، ۸۰ تا! بعداً مامان گفت: "معلوم نیست چند نفر مهمون داریم، شاید تا ۱۰۰ نفر هم شد!" آخرش هم که دیدید: حدود ۱۲۵ نفر :| :)
+ به مامان افتخار میکنم!
+ چرا منِ احمق، حاج خانوم خاکی رو زودتر کشف نکرده بودم. در طول چند دقیقه صحبت کردن با ایشون، کلا رفتم به حال و هوایِ روزهای انقلاب و مبارزه و امام و شهید مطهری و... . اسمِ دهاتِ ما و بروبچ رو هم به لقب میشناخت! قمی الاصلِ سالها تهران نشین! از همون هایی که به خونه‌ی حضرت امام رفت و آمد داشتند و امام رو با لباس راحتی دیدند و علامه شهید مطهری، براشون همون مطهریِ اهل فعالیت مخفی بود که حاج آقا رو کشوند تهران برای مبارزه! وای! چرا من زودتر کشفشون نکرده بودم!
+ خدا در این روزِ مبارک، همسرم رو دوباره بهم برگردوند. از صبح نگرانش شدم... :'(  حس میکردم یه چیزی شده... جوابِ تلفن رو هم نمیداد... بعد از ظهر که دیدمش، فقط قلبم خدا رو شکر کرد انقدر که دلم ریش شد... از ارتفاع افتاده بود پایین. تازه افتاده بود رو یک ماشین! وگرنه معلوم نبود چی میخواست بشه. پاهاش زخم شده بود ولی جاییش _خدارو صدهزار مرتبه شکر_ نشکسته بود... به قول شهید بابایی: خدایا! تو را شکر.

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۳ تیر ۹۷ ، ۲۳:۳۱
صالحه

یه سلامی هم بکنم به اون کسی که پنلم رو هک کرد و اسم وبلاگ رو برای چند ساعتی، به یک اسم مضحک تغییر داد! چند تا مطلب رو پاک کرد! تنظیمات رو پاک کرد و روی گزینه حذف وبلاگ کلیک کرد! (به تاریخ 28 خرداد)
سلام ضد آزادی!
سلام خود رای!
سلام عدم تحمل مخالف!
یعنی من اینقدر خار بودم توی چشمت؟
اینقدر استخون بودم تو گلوت؟
(چشم در چشم) « چقدر صرافت به خرج دادی تا این وبلاگ بی ارزش رو هک کنی؟ اینو بدان کارت خیلی زشت بود. خیلی خیلی خیلی خیلی خیلی کارت زشت بود!
مطمئنم تو بچه خوبی هستی و فقط کارت زشت بوده. میدونم خودت خیلی بهتر از کارات هستی و میدونم دیگه این کار رو تکرار نمی کنی! میدونم... آفرین بچه خوب!»
متن داخل پرانتز روش تنبیه مادر و پدر یک دقیقه ای هست. دو کتاب از اسپنسر جانسون. مادر و پدرها حتما بخونند. واسه بچه ام انجام میدم خیلی جواب میده!


 بله هک شدم و چند تا از مطالبم رو از دست دادم. اونایی رو که تونستم برگردوندم، ولی همه کامنت‌ها و بعضی از مطالب رو کلا از دست دادم :(


با اجازه شما کامنت ها رو تا قبل از روز جمعه جواب میدم. بعد تا 23 م امتحان دارم. این پست رو گذاشتم که بعد از امتحاناتم با انرژی برگردم :)
۲۱ نظر موافقین ۸ مخالفین ۱ ۱۰ تیر ۹۷ ، ۲۰:۵۹
صالحه

این مطلب توسط هکر پاک شد فلذا کامنت ها و تاریخ اصلی آن از دست رفته

سلام دوستان عزیز.
اومدم بگم حلالم کنید. می‌خوام یک ماه ازتون خداحافظی کنم چون امتحان دارم و باید درس بخونم.
اما دلم میخواست باهاتون دردِ دل هم بکنم.
بعضی از چیزا ناراحتم می‌کنه و برای همین، بدم نمیاد مدتی نباشم تا فضا عوض بشه. اینکه بعضی‌ها برای اولین‌ بارشون هست که میان تو این وبلاگ و فقط یک پست رو میخونن و اصلا هم با فضای فکری من آشنا نیستند و روحِ حرف و دردم رو حس نمی‌کنند اما شروع میکنند به دادنِ پیام های غیرمحترمانه (اونم بدون اینکه آدرس وبلاگ یا حداقل ایمیلشون رو بذارن، میان و بزن و در رویی چیزی میگن) یا به خیالِ خودشون شروع می‌کنند به نقد کردن ولی کاری که میکنند اینه که ملا لغتی با متن برخورد می‌کنند. بعضی‌ها هم منو پیش‌داوری می‌کنند.
شاید یکی از دلایلش لینک شدن اون مطلب توسط دوستان باشه. البته از اون دوستان ناراحت نیستم چون این مساله طبیعی هست. ضمن اینکه اگر من دری‌وری گفتم، تقصیرِ اونا نیست! اما اونایی که میان تو وبلاگ نمی‌دونند که من ادعایی ندارم. نداشتم و حالا حالاها نخواهم داشت.
این وبلاگ برای تخلیهِ فکریِ خودمه و بیشتر این متن‌های جنجالی میره در دسته‌ی "پریشان‌گویی‌های یک ذهنِ سرگردان" در موضوعات. گاهی هم مطالبم رو برای بعضی از اطرافیانم شرح میدم و نقد اونا هم برام مهمه. مثلا پیش اومده که با صحبت‌های یک نفر فهمیدم فضای فکریم داره میره به سمتِ پست‌مدرنیسم! خب، من می‌پذیرم اگر اشکالِ اساسی وارد کنید...
کمی خسته ام ولی امیدوارم با انرژی بیشتری در مرداد ماه برگردم و حالم بهتر باشه و کمتر دری وری بنویسم.
برای همتون آرزوی موفقیت میکنم تا خودم هم موفق بشم :)
+ من هر‌چقدر هم که تلاش کنم رضایت عده‌‌ای رو جلب کنم، باز هم عده‌ای ناراضی خواهند بود. ولی از اون ناراضی‌ها خواهش میکنم که دل نشکنند... لطفا.
+ راستی چند تا ذکر برای قبل از امتحان هست که خودم همیشه میگم. خیلی خوب و تاثیر گذاره و میشه اونا رو قبل از اینکه شروع به نوشتن کنیم بگیم تا ان‌شاءالله هرچی خوندیم یادمون بیاد و ازش استفاده کنیم:
۶۷ بار یا سلطان. ۶۷ بار یا محیط. ۱۸ بار یا حَیّ.
فعلا خداحافظ.

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۰ تیر ۹۷ ، ۱۹:۴۹
صالحه

این مطلب توسط هکر پاک شد فلذا کامنت ها و تاریخ اصلی آن از دست رفته

عیدتون مبارک
خاطراتِ سفرِ روز عید فطر و روزِ بعدش! :
شبِ عید، حالم یه ذره گرفته بود. بابام زنگ زد و گفت که میخوان فردا برن یه سفر کوتاه به شمال و شما هم بیایید. من و مصطفی هم، با هم مشورت کردیم و تصمیم بر رفتن شد. تقریبا تمایل هردومون به رفتن ۵۱ درصد بود. یعنی خیلی فرقی نداشت...
عمو اینا هم بودند. از جاده فیروزکوه رفتیم ورسک. رفتیم زیرِ پل و اونجا فاطمه‌زهرا رو بردیم تاب‌تاب‌عباسی. تازه وقتی قطار از رو پل رد شد، ما اون زیر بودیم :)
در مسیر برگشت به سمت ماشین، من و همسر با هم حرف میزدیم، در مورد اینکه چقدر این ویلاهای شیروانی قرمز، فیک اند و زشت. مثل قارچ های سمی هم هر سال بیشتر می‌شوند. این که این خانه گرچه قدیمی است ولی اصالت دارد. آن پنجره‌‌ی چوبی رو به منظره پل باز می‌شود و از سمت دیگر رو به کوه...
سوادکوه، پل سفید، سه و نیم کیلومتر جاده‌ی پیچ در پیچ، شاهزاده حسین اوزود، در حالی که هرکس به گوشه ای رفته بود من و همسر نشسته بودیم و من داشتم فکر میکردم که چه چیزی در طبیعت برای من زیباست. چرا زیبایی را احساس نمیکنم. از کِی اینطوری شدم؟ چرا اینطوری شدم و در حالی که به آسمان نگاه میکردم و به ابرها؛ حس کردم که زیبایی را پیدا‌کردم. آسمان در نگاهِ چشمهای من خیلی زیباست... ابرها، خورشید... خیلی باعظمت اند. خوشحالم که انسان‌ها نمی‌تواند خورشید و پهنای آسمان را پر از قارچ‌های سمی کنند! حرف های عجیبی هم شنیدم... خیلی عجیب....
بازی ایران-مغرب (مراکش یا Morroco) شروع شد و جایِ ما رو روی چمن ها اشغال کردند و همه‌ی مردها اونجا نشستند تا بازی رو با گوشیِ موبایل تماشا کنند. سر به سر مهدی میذاشتیم. میپرسیدیم طرفدار کدوم تیمی؟ (آخه مهدی تو مغرب به دنیا اومده) و از اینکه یه جورایی گیج میشید میخندیدیم! :)))))
گاو‌ها! گاوها هم دوست داشتند ببینند چه خبره. دور و برمون پرسه میزدند و من موفق شدم دستم رو به نشونه دوستی روی پیشونی یکیشون بذارم و باهم رفیق شیم...
عمو خیلی با حرارت بازی میدید و حرص میخورد. پسرا آروم تر بودند... هوا هم داشت سرد میشد. بین دو نیمه با عجله وسایل رو بردند تو امام زاده و بقیه بازی رو اونجا دیدند و من هم با این کوچولو دوست شدم!
مامان و زن‌عمو با یک پیرزنی که همان نزدیکی خانه داشت دوست شدند و بهمان آش دوغ و شیر محلی و تخم‌مرغ داد و برای شب پتو هم ازشان گرفتیم... و واقعا مزه آش دوغشان عالی بود و آن شیر عالی تر. شاید چون گاوهایشان چرا می‌کردند و به قول عرب جماعت، سائمه بودند...
شب سرد بود و مرطوب و خیلی خوب نخوابیدیم اما و من و همسرجان قرار داشتیم که بعد از نماز برویم بیرون و روشن شدن هوا را تماشا کنیم. کار جالبی بود... از اذانِ صبح تا طلوع آفتاب، منظره درختان در گرگ و میشِ هوا و بعد از آن، رویایی است... رویایی...
جالب این بود موقع صبحانه، متوجه شدیم، پشه ها بیشتر از ۴۰ جای صورت فاطمه‌زهرا را نیش زده اند! عین آبله‌مرغانی‌ها شده بود و کمی با نمک تر!
دوست داشتم برگردیم ولی برنگشتیم... طاقتم برای مسافرت کم است و فشارم پایین است. احتمالا کم خونی‌ هم دارم. ناراحت بودم که سفر دو روزه شده. آخرش هم بعد از ۳ساعت توی ماشین و در کوره‌راه و گرما بودن، رسیدیم به همان جایی که چند سال پیش با همین عمو‌اینا رفته بودیم. سدّ کیاسر :|
حالا نشسته بودیم رو سکو، منتظر غذا بودیم، عمو درِ صندوقچه اسرار رو باز کرد که از خاطراتِ بچه‌گی‌های خودش و بابا گفت و بعدش هم بحث سیاسی شد و خلاصه ذهنم از ناراحتی‌های سفر منحرف شد خدا رو شکر.
و آخرش هم برگشتیم... خسته و کوفته! مثل همه‌ی سفر‌ها
+ مثلا سالگرد ازدواجمون هم بود. حتی یادمون رفت به هم تبریک بگیم :/ عشق موج میزنه.

موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۰ تیر ۹۷ ، ۱۹:۴۸
صالحه
این مطلب توسط هکر پاک شد فلذا کامنت ها و تاریخ اصلی آن از دست رفته
درک نمی کنم چرا عده کثیری از مردم دنیا، مجموعا 100 دقیقه در هر بار و حدودا هر هفته یک الی دوبار، پای تلویزیون می نشینند یا به ورزشگاه می رن تا شاهد فعالیت بدنیِ پر تنش 22 نفر باشند. توی این مدت تخمه میشکنند و پاپ کرن می خورند و جیغ می زنند و موج مکزیکی راه می اندازند و «او اِ... او اِ او اِ او» هم خوانی میکنند! آره... جذابیت هایی هم داره ولی به نظر من اگر مردم توی نماز جمعه ها لباسِ رنگی بپوشند، بیشتر از فوتبال دیدن لذت می برند...
هم بستگی حول یه محورِ خاص، سیاست، شعار دادن، تمرکز، احساس و ... همه ش توی نماز جمعه هم هست. البته توی حج بیشتر از نماز جمعه هست... بی خیال! از هدفم دور شدم.
دوتا چیز میخواستم بگم. یکی اینکه همونقدر که این جمله دین افیون توده هاست، غلطه، فوتبال افیونِ توده هاست درست و صحیحه. جام جهانیِ قبلی، صهیونیست های کثیف، کشتارِ بی رحمانه ای از مردم فلسطین کردند ولی مردم مستِ فوتبال بودند و رسانه ها انگار کر و کور بودند تا شادیِ مردم از تماشای اون زمینِ سبزِ آرامش بخش رو به هم نزنند... هعی...
دوم اینکه اگر رئیس جمهور مملکت بودم، یک سخنرانی زنده توی تلویزیون انجام میدادم و به جای دری وری گفتن و دادن وعده های پوچ، صمیمانه به مردم میگفتم که امسال، هزینه های خریداری حق پخش بازی ها رو صرفِ مردم زلزله زده خواهیم کرد تا هیچ کس توی کانکس مشغول دیدن فوتبال نباشه و در عوض برای پخش بازی ها، اسپانسر ها و نیز خودِ مردم می تونند همکاری کنند. اینم از شماره حساب! این کار رو می کنیم تا کسی مثل احسانِ علیخانی مجبور نباشه برای صد الی دویست میلیون پولِ ناقابلی که قراره به زلزله زده ها جایزه بده، احساساتشون رو با پخشِ موسیقی تیتراژش جریحه دار کنه. تا این همه سلبریتیِ عوضی پول مردم رو تو حساب هاشون نگه ندارند و یه آب هم روش...
شوخی کردم! اگر رئیس جمهور بودم که 6 – 7 ماه ریلکس نمی کردم که کار تا اینجا بیخ پیدا کنه که بخوام پولِ شادیِ مردم رو صرفِ بدیهی ترین نیازهای مردمِ زلزله زده کنم و مردم خودشون از فرطِ نگرانی پا شن سوارِ ماشین بشن و جاده ی کرمانشاه – سرپل ذهاب رو با ترافیک سنگین قرق کنند.. هرچند زورم میاد که این پول ها رو از بیت المال خرج کنم.... اَه!
خلاصه اینکه فوتبال چیزِ دندان گیری نیست. پیشنهاد می کنم به جای دیدنِ فوتبال، یک فیلم ببینید یا کتاب هنرِ خوب زندگی کردن با ترجمه عادلِ فردوسی پور را بخوانید...
۲ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۱۰ تیر ۹۷ ، ۱۹:۴۷
صالحه
این مطلب توسط هکر پاک شد فلذا کامنت ها و تاریخ اصلی آن از دست رفته

حل شدن مساله جنسیت! _اسمی که خودم اختراع کردم برای این ماجرا_ یعنی نگاه کردن به آدم ها از زاویه انسان بودنِ آن ها. نه از این زاویه که زن هستند یا مرد. از این زاویه که انسان هستند! وقتی مخاطبت یک روح، یک تفکر، یک تشخص باشه، دیگه فرقی نداره که اون انسان مرد باشه یا زن.
ولی زمانی که به یک انسان نگاه میکنی و روحش رو نادیده میگیری و به جنسیت اون توجه میکنی _ خوشت میاد یا بدت میاد_ یعنی هنوز مساله جنسیت برات حل نشده.
لازمه حل شدن این مساله هم متاهل بودن یا مجرد بودن نیست ولی قطعا حل شدن این مساله برای متاهل ها راحت تره. برای همین روایت داریم که با ازدواج نیمی از ایمان فرد حفظ می شود. چون ایمان یعنی یومنون بالغیب و کنده شدن از حجاب دنیا و مادیات. پس جسم انسان ها که محل ظهور جنسیت اون هاست بعد از یک ازدواج خوب، از بند یک سری از نیازهاش آزاد میشه و راحت تر میتونه به غیب بپردازه.
و در روح انسان ها، فقط تفاوت میان ظهور یک سری از صفات خداوند هست. در زن ها تجلی صفات جمالی خداوند بیشتر هست و در مرد ها صفات جلالی ولی باز هم تفاوت چشمگیری در رسیدن به کمال نیست.
من گاهی از دست بعضی از متدینین حرص میخورم چون احساس میکنم هنوز بدجوری درگیر مسائل جنسیتی هستند. مثلا من ممکنه پیش شوهرم از یک رفتارِ یک نامحرم تمجید کنم، صد البته ممکنه نقد هم بکنم، صد البته به لحنم و نوع بیانم هم توجه میکنم و صد البته که شوهرم میدونه منظورِ من چیه! اما اگر یکی از همین جانماز آبکش ها ببینند که من پیش شوهرم اینو گفتم، دیوانه ام میکنند با حرف ها و نصیحت هایشان. همین افراد بعضا قربان و صدقه رهبر می روند! خب چرا اینجا به خودشان نمیگویند: خجالت نمی کشی؟ قربان و صدقه یک مرد نامحرم میروی؟ نمیگی شوهرت حسادت میکنه! ... چرا این حرف ها رو نمی زنند؟ چون در این موردِ خاص مساله جنسیت برای آن ها حل شده. نه به خاطر این که رهبر یک پیرمرد است. بلکه چون عاشق یک روح وارسته هستند... حالا اگر در مثل مناقشه میکنید، قربان و صدقه های حزب اللهی ها را به جانِ بعضی از شهدا چه می گویید؟
بگذریم. اساسا بحث خسته کننده می شود وقتی میخواهی خشک مغزها را مجاب کنی...
ولی حل شدن مساله جنسیت به این معنی نیست که جلوی نامحرم با عشوه حرف بزنی و لباس ناجور بپوشی یا نگاهِ بد به نامحرم بیاندازی و با او شوخی کنی. دقیقا با دیدن این آدم ها میتوانید یقین کنید که مساله جنسیت برای آن ها حل نشده. چون همانطور که گفتم، این ها هنوز در بندِ حجابِ جسم اند. این آدم ها روحی نمی بینند؛ هرچه هست جسم است و جسم است و جسم.
برای همین حجابِ و پوشاندن جسم برای زن و مرد و کنترل نگاه، باعث می شود که چشم دل باز شود و روح آزادانه هرچه میخواهد بکند. مثل روزه گرفتن است. نمی خوری و نمی آشامی تا از بندِ حجابِ مادیات و جسم خارج شوی و روح مجالِ تنفس پیدا کند... تا به خدا نزدیک تر شوی...

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۰ تیر ۹۷ ، ۱۹:۴۶
صالحه