احتمالا نباید در مورد این چیزا اینجا بنویسم اما با یک تهور مخصوص به دوران بیست و اندی سالگی دارم مینویسم:
جمعه گذشته، اولین جلسه درمانی رو با روانشناس جدیدم داشتم.
برای اولین بار، طعم مواجهه با یک روانشناس حرفه ای رو چشیدم و این خیلی خوب بود.
دکتر یک سری جملات گفت و گفت دوست داره من ده ها ساعت در موردشون فکر کنم.
اون جمله ها، این ها هستند:
یک چیزهایی در یک زمان های خاصی (دوره های حساس رشد) از یک منابعی...
اگر تامین شد، تعالی میدهد؛
اگر تامین نشد، تشنگی میدهد؛
اگر مخالفش آمد، بیماری میدهد؛
و آن بیماری اگر توسط همان منبع درست نشود، حال درست نخواهد شد.
و رابطه تا با منابع قدرت درست نشود، هیچوقت حال بهبود نمی یابد.
و مقصود از بهبود رابطه، بهبود رابطه بیرونی و خارجی نیست، بهبود رابطه درونی است.
اینجا به برداشت های درونی از منابع قدرت کار داریم.
نکته اینجاست که «سبک های والدینی» با «سبک های والدینی ادراک شده» متفاوت است و
وقتی از بهبود ارتباط درونی و برداشت های درونی حرف می زنیم یعنی «سبک های والدینی ادراک شده» اصلاح شود.
و تا رابطه انسان با منابع قدرتش درست نشه، رابطه انسان با خودش درست نمی شود.
زیرا زمان هایی بوده است که «من»ی نبوده است، یعنی گرچه فرد وجود خارجی داشته، ولی فهمی از خودش نداشته.
اما فهم از پدر و مادر داشته که همه چیزش در این دنیا بوده است. و چون والدین منبع اصلی قدرت بوده اند، پس آنها مقدم بر «من» هستند.
این نکات بر اساس نظریه روابط ابژه است.
پس تا رابطه با والدین درست نشود، رابطه با «خود» درست نمیشود، و تا رابطه با «خود» درست نشود، رابطه با منبع و مرجع اصلی قدرت یعنی «خدا» (یا چیزهای دیگر) درست نمی شود.
به نظرتون این حرفا، به درد مشکلات شما می خوره؟ میتونید بهش فکر کنید.
منم باید صبر کنم و جلسات مشاوره بعدی رو هم مرتب برم که بفهمم چطور باید رابطه ام با منابع قدرتم رو اصلاح کنم.
بعد دوباره میام و براتون کلیت جلسه رو می نویسم.
