به وقت خداحافظ سالار

حالا که به وقت شام روی پرده های سینماهاست، بد نیست کتاب خداحافظ سالار را باز کنیم و تورقی کنیم. این کتاب خاطرات پروانه چراغ نوروزی همسر سردار سرلشگر حسین همدانی است. کسی که 150 هزار نیروی داوطلب مردمی را طی سه سال سازماندهی و آموزش داده و چند قرارگاه عملیاتی تشکیل داده و حتی پای مدافعان حرم از افغانستان و پاکستان و عراق را به سوریه باز کرده است.

قسمتی از کتاب را که سردار همدانی برای بار دوم خانواده اش را به سوریه می برد، و مکالمه سردار و همسرش را باهم میخوانیم:

 (

سردار همدانی) سری به علامت تائید تکان داد و گفت: حالا هم میگم که مدافع میخواد اما وضع خوبه.

 - مثلا چطور؟

- سه سال پیش که شما اومدید، 70 درصد کشور به دست مسلحین و تکفیری ها افتاده بود. اما الان کاملا برعکسه. یعنی فقط 30 درصد خاک سوریه به دست اوناست. از این جهت میگم خوبه. الان ما و حزب الله لبنان از حرم دفاع نمی کنیم. جوانان افغانی، پاکستانی و حتی عراقی میآن. با این که خود عراقی ها با همین تکفیری ها توی عراق درگیرن.

از دهنم پرید و ناخواسته گفتم: اینا رو از گوشه و کنار شنیده ام، خدا رو شکر که زحماتت نتیجه داد. میدونم که خیلی خسته شدی و وقت بازنشستگی ات رسیده. فکر می کنم این سفر آخر تو به سوریه باشه. بر میگردی و باز نشسته میشی. اینطور نیست؟

 نخواست شیرینی امیدم را تلخ کند: یادته که گفتم از خدا خواستم که چهل سال خدمت کنم؟

 گفتم خب آره. حساب کردم از روزهای مبارزه با حکومت طاغوت از سال 56 تا جنگ تو کردستان بعد از پیروزی انقلاب و بعد 8 سال دفاع مقدس و تا حالا، چند ماه بیشتر نمونده که بشه چهل سال.

دید که خیلی دودوتا چهار تا میکنم، شگردش را در تغییر موضوع بحث به کار برد: راستی پروانه خاطراتت رو نوشتی؟

---

این کتاب ابتدا با سفر پرمخاطره خانواده سردار به سوریه در اوج بحران شروع می شود. یعنی زمانی که حتی خیابان های دمشق پر از مسلحین بود و سپس همسر شهید خاطرات خود را از کودکی تا زمان حال روایت می کند و در این میان فداکاری های شهید همدانی برای ما در طول عمر انقلاب اسلامی آشکار می شود. رشادت هایی که هرگز با سهم خواهی همراه نشد و مهر تائید قبولی این زحمات را با شهادت گرفت. و نیز از خانواده ای می خوانیم که تنها توقعشان از پدر، بودن بود اما همین را هم نبود...

این کتاب من را به یاد دمشق می انداخت که حتی در سال 94 و 96 از برخی محله هایش دود و آتش به هوا بلند می شد و این تازه آسمان و زمین بعد از بحران بود و قطعی برق و خیابان های نا امن و ...

و نیز به یاد بیروت و لبنان افتادم و انگار که لبنان به حزب الله گره خورده باشد، همان روزی که به لبنان سفر کردیم، سخنرانی سید حسن از رادیو به گوش می رسید و انگار میزبان معنوی ما حزب الله بود...

کتاب خداحافظ سالار از نظر نگارش معمولی و حتی رو به پایین است. ویراستاری افتضاحی دارد و حتی صفحه 293 در چاپ یازدهم و دوازدهمی که در دست داشتم اشتباها 393 چاپ شده بود و نمیدانم اشکال از چاپ خانه بوده یا ویراستار!

اما حقیقتا این ها مهم نبود برایم. مهم این بود که رمز صلابت عجیب و غریب همسر و خانواده شهید را بعد از شهادت سردار فهمیدم که بعد از دیدن گزارش های خبری از منزل شهید، همیشه برایم سوال بود که چگونه اینقدر محکم ولی با احساس اند و حال دلشان خوب است. همچنین شاید این جزو اولین کتاب هایی باشد که خاطرات یک سردار از زبان همسرش با چنین بازه زمانی طولانی مدتی و با پوشش خاطرات جنگ سوریه منتشر می شود که واقعا خواندنش خالی از لطف نیست.

شما چطور؟ چند تا کتاب در حوزه دفاع مقدس و خاطرات شهدا و همسرانشان خوندید و آیا لذت می برید؟

بقیه خاطرات عید

۴ فروردین

شنبه تا لنگ ظهر خوابیدیم ولی خستگی تا چند روز تو بدنمون بود و کم خوابی داشتیم.
لخ لخ کنان بلند شدیم و صبحانه خوردیم.  دست سبحان سوخته بود و بچه کوچیک‌ها‌ی دیگه‌ که جیغ سبحان رو می‌شنیدند؛ چنان تحت تاثیر قرار گرفته بودند که باید می‌رفتی و حال و هواشون رو عوض می‌کردی.
آقامصطفی مشغول شستن ماشین شد و منم به خاطر وسواس تمیزی‌م؛ به جای کمک کردن به عمه هام رفتم سراغ بشور بساب ماشینی که اصلا پاک نمیشد از بس که توی درزاش خاک رفته بود. یعنی یه جاهایی خاک رفته بود که هوا هم نرفته بود. حتی شلنگ آب رو گرفتم توی کفی ها و .‌..   و استثناءا بعد از شش ماه تمام صندوغ عقب رو هم تمیز کردیم. صندوق عقبی که همیشه پر بود از وسایل جا مونده‌ی این و اون از سفرای جهادی که حالا به یمن عید، همه‌ی اون وسایل به صاحبانشون برگردونده شده بودند.
اون روز به همه سر زدیم. البته تنها کسی که به خونه اش نرفتیم عمه معصومه بود. اونم به خاطر سبحان که دستش سوخته بود و تا آخرین روز هم عمه‌ام آرام و قرار نداشت و در نتیجه خوب نبود که بریم خونشون و مزاحمش شیم. ضمن اینکه برای استفاده از کمک های مادرم، همش خونه مامان بزرگ بود.
دیدن فامیل هیچ زمانی مثل امسال برام لذت بخش نبوده. امسال بعد از یک سال و نیم موفق شدم که به پلدختر بیام. به قول عمه طاهره، دیگه از دیدنت داشتیم نا امید می‌شدیم. دیدن تغییرات بعضا لذت بخش بود، مثل تغییرات مثبت عمه طاهره، بزرگ شدن بچه ها و زیاد شدن جمعیت خانواده و توسعه کسب و کار شوهر عمه‌ فاطمه و ازدواج رویا و همینطور قبولی‌ شوهر عمه‌ طاهره و زن‌عموم توی آزمون دادگستری. اما تغییر منفی ای هم بود مثل افسرده شدن عمه سعیده‌ که فقط بار مسئولیت من رو سنگین می‌کرد. دلم میخواست بیشتر پیششون باشم ولی نمیشد.

۵ فروردین

مامان بزرگم در مورد گذشته‌هاش همیشه طوری صحبت می‌کرد که انگار بعد از اینکه یتیم شده بوده، فرستادنش خونه بخت و از اونجایی که ایل و تبارش عشایری بودند، از همون موقع تمام فامیلش رو گم می‌کنه و فقط دو تا برادر براش می‌مونه: دایی عیسی و دایی اسکندر که شب قبل خونه دایی عیسی، هردو شون رو دیدیم.
اما ما تازه دیروز فهمیدیم که مامان بزرگ کلی فامیل توی دره شهر ایلام و روستای چشمه‌شیرین نزدیک دره شهر داره که ما رو وادار کرد برای دیدن اقوامش به یک مسافرت یک روزه بریم.
من بودم و مصطفی و فاطمه‌زهرا و بابا و مامان و امیرحسین و حسام و مهدی و خودِ اصل کاری: مامان بزرگ.
مسیر پلدختر به دره شهر در زیبایی در حد تنگه واشی بود و شاید هم منحصر به فرد تر. رود و دره های کوچک و بزرگ سرسبز، باعث نشده بود از بکر بودن خارج بشه و فقط گله گله های گوسفندان اون رو کشف کرده بودند.
یاد کارتون پاندای کنگ فو کار افتادم
بدره
سد سیمره هم در نزدیکی اینجاست اما نرفتیم و یک راست رفتیم روستای مامان بزرگ
روستای چشمه شیرین خیلی زیبا بود، با دیوارهای سنگ چین و بافت قدیمی و هوایی که از فرط پاکی بوی خوبی میداد
اول رفتیم خانه عموزاده مامان بزرگ که برادر زن داییش هم میشد و زن دایی مامان بزرگ هم باهاشون زندگی میکرد. دیوارای خونه هاشون هم سنگی بود که سفیدش کرده بودند. و هنوز اون بافت قدیمی رو حفظ کرده بودند.
 مامان بزرگ رو که یتیم شده بود، زن‌دایی بزرگ کرده بود. پیری مانع از جلوه کردن زیباییش نشده بود و چادر عربی ساده ای روی سرش انداخته بود و نمیگذاشت حتی یک تار موش بیرون بیاد. زن با ایمان و خوشرویی بود، صورتش پر چروک بود ولی نرم نرم...
 بعد از چند تا خونه به مادر بزرگم طوری نگاه کردم که هیچ وقت اونجوری نگاه نکرده بودم
به عزیز بودن یک پیر نگاه کردم
به این که چطور مش صامیه و عمه صامیه صداش میزنن
بعد از خانه نوه های پسری دختر عمه مامان بزرگ (چقدر نزدیک!!!) رفتیم خونه پسر عموی مامان بزرگ
که با اینکه اصلا انتظار نداشتم که ناهار پیش اونا بمونیم ولی موندیم.
اونا هم ناهار کباب چنجه گوسفندی و مرغ درست کردند و واقعا سنگ تموم گذاشتن.
البته در حین کمک کردن بهشون حسابی با کبری دختر پسرعموی مامان بزرگ صمیمی شدم. دختر خوبی بود و لهجه اش شبیه بروجردی ها بود. با پسرخاله اش ازدواج کرده بود و بعد از چهار سال هنوز بچه دار نشده بود.
خلاصه بعد از ناهار مامانم مادر کبری و کبری رو حجامت کرد البته با لیوان شیشه ای و پنبه و ... البته انگار کبری فقط حجامت پشت گوش کرد برای میگرنش.
خلاصه خداحافظی کردیم و بعد از اونجا هم مامان بزرگ و بابام چند جای دیگه هم سر زدند.
سر راه رفتیم تنگه بهرام چوبین
جای باصفایی بود. مخصوصا این که دم غروب بود و یک نفر هم رفته بود بالا و داخل فرورفتگی کوه داشت یک موسیقی سنتی ملایم می‌زد.
شب که رسیدیم رفتیم خونه عمه سعیده که همچنان مقداری افسرده بود. کمکی از دستم بر نمیامد براش بکنم. نه حرف گوش می‌کرد نه کاری انجام میداد که اوضاع تغییر کنه. فقط قرار شد من کتاب جادوی نظم رو برای همه‌ی عمه هام بخرم تا از شلختگی نجات پیدا کنند.
بعد از خانه عمه سعیده، من و مصطفی رفتیم خانه زهرا دختر عمه ام و آن جا متوجه شدم که زهرا هم نیاز به این کتاب دارد. معده ام هم به هم ریخته بود چون سه وعده متوالی غذا کباب و گوشتی بود. دیگه حالم از کباب به هم میخورد. برای همین فردا صبح تا ظهر هیچی نخوردم ولی دوباره ناهار مرغ بود و شام هم که خونه دایی مصطفی رفتیم کباب!!!! :/ یعنی لرستان یعنی کباب! کباب! کباب!

۶ فروردین

تو قسمت قبل عجله کردم و همه چیزو لو دادم. اگر بخواهید بدونید، قرار شد بریم پیک نیک و چه پیک نیکی هم شد. اذان ظهر راه افتادیم تو مسیر و آخرش هم به خاطر هماهنگ نبودن ماشین ها باهم مجبور شدیم یک جای معمولی وایسیم چون بچه ها خیلی گرسنه بودند. اما واقعا همه‌ی شکم ها داشت ضعف میرفت و تنها مساله ای که همه رو غافلگیر و خوشحال کرد و غائله رو ختم به خیر کرد؛ این بود که عمه فاطمه و شوهرش که مسئول آماده کردن کباب بودند،‌ تصمیم گرفته بودند اون رو توی خونه بپزند و الحق که چه مرغی شده بود!!! من به عمرم مرغ به اون خوشمزگی نخورده بودم و الحق که خیلی کارشون بیست بود.
اون روز هم در جمع گرم فامیل خوش گذشت و بعضی از چیزها رو که به نظرم مهم میومد، به بعضی  از اونا گفتم. متوجه شدم که همه خیلی نیاز به کمک دارند و باید بیشتر بهشون سر بزنم. دو روز برای بودن با فک و فامیل پدری کم بود اما به قول عمه طاهره همین هم غنیمت بود. از خدا میخوام که بهم توان بده تا بتونم مسئولیتم و دینم به فامیل رو ادا کنم... اللهم وفقنا لما تحب و ترضی

حالا که به اینجا رسیدیم باید بگم دم شوهرم هم گرم که توی این تعطیلات با وجود اینکه هر روز پدرشوهرم زنگ میزنه بهش و میپرسه که کی برمیگردید و اینطوری تحت فشار میزارش، مصلحت خودمون رو تشخیص و ترجیح میده. خوشحالم که بعد از اردو جهادی کم کم دارم یاد میگیرم اگر حرفش رو گوش کنم و زنیت به خرج بدم و تصمیم گیری رو به اون واگذار کنم، اون خودش بهترین تصمیم رو میگیره.
ما زودتری از جمع خداحافظی کردیم و راه افتادیم سمت بروجرد و چقدر هم در طول مسیر با هم دوتایی گپ زدیم و بهمون خوش گذشت چون هم جاده خیلی قشنگ بود و هست و هم ما با هم دیگه خیلی خوشحال بودیم. در واقع جدیدا وقتی فاطمه‌زهرا خوابش میاد همون جا ازش میپرسم که بذارمت تو کریر و اونم خیلی ناز میگه: آیه! در نتیجه اون که روی صندلی عقب خوابه، ما برمیگردیم به دوران قبل از بچه داری و واقعا حس میکنم این مدتی که بچه ام کوچیکه، شیرین ترین دوران بچه داریم باشه و واقعا از خدا میخوام بقیه اش رو هم مثل الان، ساده و راحت کنه.
توی راه که به رضا زنگ زدیم فهمیدم که دایی ام، مامان زهرا و آقاجان و خاله فاطمه ام رو شب دعوت کرده خونشون. منم زنگ زدم به دایی و هماهنگ کردم. دقیقا هم سر سفره شام رسیدیم، همونطور که میدونید شام جوجه بود ولی واقعا ته‌چین زن دایی و سیر ترشی ده ساله مامان زن دایی معرکه بودند و از سطح توقع فراتر. گرچه شوهرم بعدا گفت که سالادشونم خیلی عالی بوده ولی من نخوردم.
چیزی که بود این بود که زن دایی اینقدر خونه‌اش رو با تزئینات و جزئیات گران قیمت قشنگ کرده بود که کسی مثل من به زور میتونست توجه نکنه. الحق که سلیقه خوبی هم داشت. مبل های جهازش رو داده بود مبل کوبی و با ست مبل های سلطنتی، حالا دیگه دورتادور خونه با مبل پر شده بود چون بار قبل که رفته بودم انگار خونه برای اون وسایل خیلی بزرگ بود. اما از رو میزی های خامه دوزی شده و منجوق دوزی شده؛ و ظرف های بد دست ولی لوکس زن دایی و کوسن های زرکوبش نمیشه گذشت! اینا رو مینویسم واسه اینکه تنها کسی که توی فامیل خونه‌ش اینقدر جلوه داشت، زن دایی بود. واسه این مینویسم زن دایی چون میدونم اینا کارای دایی نیست. شاید دایی حتی از این کارا خیلی خوشش هم نیاد یا حداقل اوایلش اینطوری بوده. آخه اگر شما زن دایی من رو با اداهای مصنوعی صمیمیتش و ظاهر مذهبیش ببینید باورتون نمیشه این آدم توی کارهای فرهنگی فعال باشه ولی اگر بدونید که فامیلاش چقدر پولدارن و مادرش چقدر توی کارهای سیاسی شهر مشارکت میکنه، متوجه میشید که میشه همه‌ی این خلقیات یک جا با هم جمع بشه.
گرچه من خوشبختی رو توی چشمای داییم ندیدم، چشماش برق نمیزد، نشسته بود یک گوشه و داشت با گوشیش بازی میکرد. خیلی تو خودش میریزه. اصلا از کارهای زن داییم خوشش نمیاد. میدونم بیشتر به خاطر خانومش اومده و دور تر از پدر و مادرش و پدرزن و مادرزنش خونه اجاره کرده، دور از پدر و مادرخودش به خاطر اینکه زن دایی از اینکه چندین سال طبقه پایین آقاجان اینا بود، دیگه خسته شده بود و چه میدونم شاید خود دایی هم خسته شده بود! و دور از والدین خانومش مخصوصا والده گرامی به خاطر دخالت های اعصاب‌خرد‌کنشون. زن دایی هم حالش خوب نبود، خوشحالیش مصنوعی بود، مهمان نوازیش برای از سر باز کردن فامیل تو بقیه سال بود، از رفتارش میشد فهمید.
البته من قالتاق از این حرف ها هستم، خیلی صادقانه به زن‌داییم گفتم که خونه‌اش خیلی قشنگه و مخصوصا اون اتاقی که قبلا اتاق خوابشون بود ولی حالا کتابخونه شده بود و خیلی هم قشنگ تزئین شده بود. یک چفیه روی دیوار زده بود و روش عکس شهدا و ... توی طبقه های کتابخونه هم سربند و دو تا دوربین عکاسی عتیقه گذاشته بود.
میتونم با اطمینان بگم زن دایی از تعریف های من بیشتر لذت برد تا چیدن اون همه چیزای رنگارنگ و پرزرق و برق. چون خودش هم میدونه که تجمل فقط جلب حسادت میکنه و بساط چشم و هم چشمی رو رونق میده. ای کاش کمی سرش را از توی گوشی اش بلند میکرد، اینجوری دنیاش خیلی تغییر میکرد.
زندگی اینطوریه دیگه، هیچ وقت کاملا مطابق میل نیست، یکی هم مثل عمه سعیده‌ی من که شوهرش خیلی پولداره، اصلا بلد نیست چطوری پول های شوهرش رو خرج کنه و به جای اینکه به خودش برسه، افسردگی گرفته و در آستانه خودکشی و فقط داره شوهرش رو روز به روز خسته تر میکنه! یکی مثل زن دایی، شوهرش اصلا از این کارها خوشش نمیاد ولی بازم راه خودش رو میره و از موضع خودش کوتاه نمیاد. یکی مثل اون یکی زن‌داییم که شوهرش فرت و فرت بهش پول میده ولی سلیقه نداره چطوری خرجش کنه، یکی دیگه پول داره شوهرش ولی نه سلیقه داره، نه به سلیقه شوهرش احترام میذاره، یکی دیگه یه جور دیگه، دیگری یه جور دیگه، فقط من و شوهرم هستیم که با هم جور جوریم، فقط ما دو تا!!!!

۷ فروردین

اطلاعاتم پاک شد

۸ فروردین

قرار ما این بود که صبح حرکت کنیم به سمت قم و بعد هم تهران اما چون روز قبل من فهمیدم که جمعی از خانم های فامیل فردا صبح میخوان برن پینت‌بال بروجرد، منم از مصطفی جانم خواهش کردم تا اجازه بده منم برم. اونم در کمال محبت هم قبول کرد که دیر تر بریم و هم بچه رو نگه داشت تا اومدن من.
 ما یه ذره خنگ بازی در آوردیم و به حرف داور گوش دادیم و به جای اینکه تا جا داشت، همدیگه رو رنگی کنیم، با همون تیر اول از بازی بیرون می‌اومدیم. من خودم یک تیر به بازوم خورد که حتی رنگش پخش نشد و از کنار بازو رد شد ولی بازم رفتم بیرون :(
تجربه نبود دیگه! گرچه تو ست سوم یه ذره بهتر شدم و تونستم بیشتر حمله کنم. صدالبته مشکل من عینک طبی زیر ماسکم هم بود که چندان کمکی به نشونه گیری نمیکرد و فقط به بینی‌م فشار می‌آورد.
بهترین بخش پینت بال اون عکس یادگاری اولشه که من توش عین خلبان ها افتادم. خیلی خوبه!
تازه رفتن به پینت بال ضمن اینکه خیلی حال میده، باعث میشه تا آدم واقعا فضای جنگ رو تجربه کنه. من که بعد از بازی به خودم گفتم واقعا نظامی بودن سخته.‌.. واقعا سخته....
شما هم حتما حداقل یک بار رو برید پینت بال!
خب دوستان عزیز، از این جا به بعد ما میریم تهران برای دید و بازدید اقوام شوهر. بقیه بقیه رو مینویسم، فی الجمله تا اینجا کافیه. منم برم یه استراحتی بکنم.

تجدید تصورات از یک دوست خیلی قدیمی

به تاریخ ۱۵ اسفند ۹۶ صبح ساعت 9 و ربع قرار من و نازنین زهرا بود. برای آن تایم رسیدن، از قبل همه ی محاسبه ها رو کردم و با وجود تاخیر 10 دقیقه ای مترو، با دو دقیقه تاخیر رسیدم ایستگاه تئاتر شهر. ولی نازنین نیم ساعتی دیر اومد و لخ لخ کنان خودمون رو رسوندیم به دانشگاه فرهنگیان و مقر کتابش. کار بدی که کردم این بود که به خیال این که کمی دیر شده و نمی رسیم به بقیه کتاب فروشی ها سر بزنیم، به خانم نجم الهدی زنگ نزدم. واقعا کار بدی بود چون مسئول اصلی ایشون بودن و قبلش بهم سفارش کرده بود که اومدی خبر بده.

بعدش دیگه رفتیم به سمت آزادی و سر راه رسیدیم به ترنجستان و تازه اونجا افاضات من به اوج خودش رسید. باز الحمدلله بین صحبتامون یا بهتر بگم صحبت هام، یه مجالی هم می دادم به نازنین زهرا برای تعریف کردن ووو البته بازم اگر بینش حرفش رو قطع نمی کردم. به هر حال باید تحمل می کرد. چاره ای نداشت.

ما حدود دوازده سال پیش با هم دوست شدیم. خیلی ساده. انتخاب دیگه ای هم نبود ولی انتخاب خیلی خوبی بود. دورانی دو ساله که هنوزم برای نازنین خیلی شیرینه. برای من اما این سال ها طعم های زیادی داشت. تلخ و شیرین و شور و ترش و حتی شور هایی که بعدا در حافظه ام تبدیل به شیرین شدند و ...

ما اصلا فرصت نکردیم در مورد این فاصله ده ساله صحبت کنیم. فقط تا دلت بخواد در مورد کتاب حرف زدم و حرف زدم و یه ذره از درس و مشقش و موضوع شیرین ازدواج ازش پرسیدم و از درس و مشق و کار برادرش و موضوع شیرین ازدواجش پرسیدم و خب اصلا نسبت گیری که می کنی می بینی 90 درصد به بالا فقط در مورد کتاب بود.

نازنین خودش هم نمی دونه چقدر برای من محترمه. من اصلا عادت ندارم روسری روشن بپوشم اونم وقتی خودم جایی می رم، بدون ماشین و خانواده. اما اون روز برای اینکه بعد از مدت ها هم دیگه رو میدیدم دلم نمی خواست قاب صورتم سیاه باشه، برای همین روسری کرم با گل گل های ریز صورتی پوشیدم. در حالی که دلم لک زده بود برای مانتو لبنانی مشکی بلندم با یه روسری مشکی بزرگ، شومیز بلند لی روشنم رو پوشیدم. گرچه مهم نیست چون چادرم بود: بلند و افتاده و عربی و پر چین. شب که با برو بچه های مدرسه حضرت عبدالعظیم قرار هیئت داشتیم خونه فاطمه، بچه ها بهم می گفتن این چادرت خیلی قشنگه و از کجا خریدی و ... بعد که می پوشیدنش و جلوی آینه خودشون رو می دیدن میگفتن، نه! فقط به خودت میاد.

آره. ولی نازنین مشکی پوشیده بود و معلوم بود چقدر برای خودش خانوم شده و چقدر خانواده اش اون رو اصیل و منطقی و محترم بار آوردن. انگار نه انگار که من ازش سه سال بزرگترم. اون با رفتارش خیلی بیشتر از اون چیزی رو که من با حرفام بهش منتقل می کردم، بهم منتقل می کرد.

چقدر خواستم یه چیزی براش هدیه بخرم ولی نشد. نمی دونم چرا. شاید چون ذهنم یاری نمی کرد و نمی تونستم بفهمم با چی خوشحال میشه. می دونم خیلی احمقم. خیلی کمه برای میزانش. آخه از آخرین هدیه ای که بهش دادم هنوز هم خودم رو سرزنش می کنم. ولی حتی اگه الان هم ببینمش نمی دونم چی باید بهش هدیه بدم!

حالا فاجعه این بود که داشتیم برمی گشتیم در حالی که هیچی نخورده بودیم تو راه. منِ دیوانه که اصلا عجیب نیست لا به لای کتاب ها تشنه هم نشم، چه برسه به گرسنه. همونطوری که داشتم پر چونگی می کردم یهو نازنین گفت بریم این کافه و دیدم اِ! چه پیشنهاد به جایی. احسنت. و رفتیم داخل کافه پیکسل! همون کافه نزدیک چهارراه ولیعصر. و بقیه حرف ها.

عجیبه که گاهی انتظار نداری اتفاقات طبق میل درونی ات پیش بره ولی میره. میل درونی من این بود که دلم میخواست بیشتر با هم حرف بزنیم و واسه همین بود که شاید آبمیوه های ما رو انقدر دیر آوردن.

حجم خوش گذشتن برای اون سه ساعت و اندی کافی نبود. تراکم حجم خوشحالی ما خیلی بیشتر بود.

خاطرات جهادی، قسمت آخر

۳ فروردین 

صبح اتوبوس بچه ها راه افتاد و رضا موند تا با ماشین‌های بچه های مجرد برگرده و من و خانواده ام هم راه افتادیم با دو تا ماشین به سمت کرمانشاه. در واقع اول نیت‌مون این بود بریم کرمانشاه اما بعد از اینکه یک مشکلی برای اتوبوس بچه های جهادی پیش اومد و دو ساعتی توی طبیعت وقت گذروندیم، که به همگی خوش گذشت الا من! چون میدونستم که شوهرم حسابی کم خوابی داره و ما هم راه درازی در پیش داریم در نتیجه موندن ما اونجا غلط بود. با این هم بعدش هم که راه افتادیم رفتیم توی چادر یک خانواده‌ای که توی راه نان سنتی کلانه میپختند و میفروختند و ۵۰ هزار تومان کلانه خوردیممممم.‌.. خلاصه با اون همه توقف از رفتن به کرمانشاه منصرف شدیم. بعد از نماز ظهر یا به عبارتی جمعه در یک مسجد اهل سنت، مصطفی دیگه نتونست بیداری رو تحمل کنه و زدیم بغل و یکی دو ساعت خوابیدیم. البته تو این مدت بابا و مامانم رفتن تو طبیعت و از منظره ها لذت بردند.  تازه بین راه یک امام زاده ای هم رفتیم که اسمش یادم رفته. اون‌جا من یه مقدار هم چاقاله خوردم که بعدا حسابی توبه کردم از خوردنش. شما هم هیچ وقت توی راه چاقاله بادام نخورید! اصلا بهداشتی نیست :)(

خلاصه من با خون دل بیدار نگه‌ش داشتم تا رسیدیم. آخرای مسیر رو هم خودم رانندگی کردم چون شب شده بود و دیگه هیچ حربه ای برای بیدار نگه داشتنش جواب نمیداد. یک نکته این جا هست: مسئولان یک جهادی خیلی زحمت میکشند، کمتر از همه میخوابند و استراحت میکنند. یک مسئول همیشه اینطوری باید باشه که افراد زیر دستش همیشه از اون انگیزه بگیرند. از این جهت جهادی مثل جنگه که فرمانده هیچ وقت نباید از عقب دستور بده بلکه باید خودش خط‌شکن باشه. چه میشه کرد که با اینکه مسئولیت های نظام جمهوری اسلامی کم از فرماندهی در شرایط جنگی ندارند ولی هنوز بعضی از مسئولان، به فکر همه چیز هستند الا مردم و جهادی که باید بکنند.

خب تصورم اینه که تا اینجای کار هیچ توضیحی در مورد تیم های دیگه گروه جهادی‌مون ندادم. ما حدود ۴۵ نفر بودیم. که پخش بودند توی تیم های مختلف، به ترتیب تعداد اعضا، از بیشتر به کمتر:

 ۱. عمرانی( که برای یک خانواده‌ی در حال غرق در فقر خونه میساختن ) 

۲. پزشکی (که ویزیت رایگان میکردند و از همه‌ی گروه ها بیشتر تونستند به مناطق مختلف سرکشی کنند )

۳. پشتیبانی و آشپزخانه (برای صبحانه و ناهار و شام و تهیه وسایل و ... ) که الحق خیلی زحمت میکشیدند، عین عمرانی ها که بیل دستشون بود خسته میشدند.

۴. فرهنگی (که ما بودیم و کوچیکترین گروه :((((( :))

حالا یه خواهش دارم: اگر مطالب جهادی رو خوندید، نظراتتون رو بهم بگید که چطور بود!؟ آیا خوب نوشته بودم؟ خوب توضیح داده بودم و چه تاثیری گرفتید؟‌ در مورد جهادی چی فکر میکنید و خلاصه هرچی خودتون دوست دارید بنویسید. ممنونم

خاطره های جا مانده جهادی

قبل از قسمت آخر، بد نیست که چند تا خاطره کوچولو و ریزه میزه رو که تو بین بقیه خاطرات جا نشدند، اینجا بیارم...

+ اون روزی که شوهرم توی سلف عصبانی شد که چرا خانم ها برای صبحانه دیر آمدند و به خیال خودش من هم بین آن‌ها بودم و میخواست به من نشان بدهد که کلا توی اردو کمی عصبی است اما من بعد از شنیدن این ماجرا روی تابلوی انتقادات و پیشنهادات با خط خوش روی یک برگه نوشتم: "لطفا و حتما آقای گلی‌زاده را خسته نکنید، با تشکر، از طرف جمعی از بانوان." بعدش هم آقای عطاری اینا سر رسیدند و خیلی زود اون رو خوندند. تاثیر هم داشت. هم شوهرم خوش اخلاق تر شد هم اونا به گرده‌اش کمتر کار کشیدند.
+ اون روز آخری که می‌خواستیم بریم مدرسه توی ثلاث و آقای عسگری، اومد توی حیاط، کنار من و فاطمه که روی تاب نشسته بودیم و خیلی خسته و کمی عصبی بهمون گفت: "میخواهید چیکار کنید؟ میخواهید جوایز دخترا رو بدید یا نه! چون من میخوام جوایز پسرها رو بدم و نکنه دخترا ببینن و دلشون بخواد و بیایید طبق همون امتیازاتی که دارید جایزه ها رو بدید و ..." منم با خنده به فاطمه میگفتم: "آقا من نمیدونم، حالا که ما ثبت امتیازات نداشتیم! من میگم جایزه ندیم... میخواهید من برم... آقا من نمیام..." آخرش هم به فاطمه گفتم که بهم اعتماد کنه و جایزه ندادیم و خیلی بیشتر خوش گذشت. (نکته این بود که ما ثبت امتیازات رو انجام دادیم ولی ناقص و طوری نبود که مطمئن باشیم بچه ها شاکی نمیشن)
+ وسط مسابقه همسران سازگار وقتی آقای ناصری به سوال مهم ترین دغدغه شوهرتون توی زندگی چیه رسید و آقایون که رو به جمعیت بودند هر کدوم یه جوابی دادند. وقتی به مصطفی رسید گفت: "نمی‌گم" و بعد آقای ناصری از روی جواب من خوند: " میدونم ولی نمی‌گم" و مجلس منفجر شد از هیجان و شگفت‌زدگی و کلی خندیدیم. (قیافه بابام اون لحظه دیدنی بود: خیلی بهم ذوق کرد!)
+ وقتی که رفتم سلف و دیدم آقای عسگری نشسته کنار خانم‌های تیم پزشکی و کلا دیگه نمی‌تونستم پیش دخترا بشینم مگر اینکه چشم تو چشم عسگری لقمه برمیداشتم، در نتیجه رفتم اون گوشه دیگه میز و عکاس‌مون اومد و من رو که روم به پنجره بود و پشتم به او، با چادر گل گلی‌م شکار کرد.
+ اون شب ساعت ۱۱ که نیم ساعت بلکه بیشتر، من و آقای عسگری، توی راهرو، ایستاده! داشتیم در مورد محتواهای گروه فرهنگی صحبت میکردیم. اون شب بیشتر ایشون گفت و من شنیدم و پس فرداش هم دوباره ایشون تو سلف به من و فاطمه، محتوای بعدی رو توضیح داد و از همون شب من حس کردم دیگه نمی‌تونم راه‌به‌راه با شوهرم برم خونه آقای عسگری و با هما بشینیم فیلم ببینیم (حالا چی مثلا؟ نهنگ عنبر ۲) و تا نصفه شب اونجا تلپ باشیم! چرا؟؟؟؟ دیگه ایشون جای استاد من هستن آخه!!!!

خاطرات جهادی، قسمت پنجم

۲ فروردین

ارائه صبح توی روستا رو نداشتیم و صبح استراحت کردیم. در عوض من و فاطمه روز چهارمی بود که رفتیم مدرسه در شهر ثلاث و باید اعتراف کنم که هر روزی که می رفتیم از روز قبل بیشتر خوش میگذشت و شاید هم یخ من بیشتر آب می‌شد و با بچه‌ها بیشتر احساس راحتی می‌کردم. آن‌ها هم بیشتر به ما وابسته می‌شدند. روز چهارم بود و ما کتاب داستان "بچرخ تا بچرخیم" رو براشون خوندیم و به لطف فاطمه، بین کتاب‌خوانی کلی ورزش کردند و بعدش هم بازی کردیم و آخرش هم به بچه ها بستنی دادیم و بهشون گفتیم که این بستنی از طرف امام خامنه‌ای هست و موقع خداحافظی بعضی هایشان نزدیک بود گریه بیافتند. با تک تک‌شان دست دادم و بعضی‌هایشان من را در آغوش گرفتند و از شدت این همه محبت تمام وجودم گرم شد. (فیلمش هست) حتی آن لحظات آخر دلم نمی‌خواست تنهایشان بگذارم ولی مجبور بودم چون فاطمه‌زهرا توی اسکان تنها بود. اما فاطمه رسما با التماس من از جایش بلند شد. من فقط یک نتیجه گرفتم و اون اینه که بین همه‌ی فعالیت هایی که توی کرمانشاه میشه، کار فرهنگی خیلی نیازه. البته بعد از عمرانی. ولی با این تفاوت که کار عمرانی، وظیفه دولت‌ِ! ولی کار فرهنگی وظیفه آدم های دغدغه منده. #دغدغه‌های‌فرهنگی
شب اختتامیه رو برگزار کردند و چقدر خندیدیم شب لیله الرغائبی... (فیلمش هست) مخصوصا اون مسابقه‌ی همسران سازگار که چنان هیجان بچه ها رو بالا برد که نگو. من خودم داشتم غش غش می‌خندیدم ولی صدا به صدا نمی‌رسید انقدر که همه داشتن داد و بیداد می‌کردن. ما اون شب دو تا مسابقه داشتیم: یکی جهادگر نمونه یکی هم همین همسران سازگار که خانواده نورعلی‌وند و گلی زاده همه‌ی جایزه ها رو درو کردند. تو جهادگر نمونه، مهدی و مصطفی به ترتیب اول و دوم شدند. من هم بین خانم ها دوم شدم. تو همسران سازگار هم من و شوهرم دوم شدیم و واقعا نمی‌تونم بگم چقدر خوش گذشت.
شاید هیچ وقت فکرشم نمیکردم که جهادی اینقدر خوش بگذره و اینقدر فضا دوستانه و صمیمانه باشه و خستگی هاش انقدر دلپذیر باشه. ای کاش زودتر رفته بودم...

نقاشی نقاشی، از قلب‌های لرزان و کوچک کرمانشاهی

این چند تا نقاشی رو فردای روز مسابقه رنگ‌آمیزی، بچه ها با عشق خالص به دست ما دادند. بی هیچ توقعی...

مشخص بود و هست که بین بچه‌های کرمانشاه زلزله‌زده، استعدادهایی کشف نشده و پر از نبوغ و ذهن بکر و آماده است.‌ امیدوارم به فضل و رحمت خدا که در آینده‌ای نزدیک غبار و گرد خرابی از سر و رویشان پاک شود و نسیم آبادانی و باران نعمت، روح و جان‌شان را شستشو دهد. 

یا رب...

خاطرات جهادی، قسمت چهارم

اول فروردین

آخرین روز ارائه محتوای گروه فرهنگی در روستای چم زرشک بود. به آقای عسگری گفتم که نمیام. چون تعداد بچه ها زیاد نبود و منم تو هوای گرم حالم بد میشد و چون دیروز توی اون اتاق بهداری که روز قبل ارائه داده بودیم، کلی لباس دپو کرده بودیم، دیگه امیدی نبود که من و فاطمه بتونیم یه جای مسقف با بچه ها کار کنیم. گرچه توی شهر ثلاث هم که مدرسه میرفتیم، عملا توی حیاط بودیم ولی لااقل اونجا سایه هم بود اما چون صبح به چم زرشک میرفتیم، یه ذره سایه بود پشت بهداری که اونجا رو هم آقایون اشغال کرده بودند. البته فاطمه رفت، چون اون از همون اولش هم انگیزه اش از من بیشتر بود. اصلا من رو باید با خواهش و التماس از اسکان بیرون می‌آوردند.
بعد از ظهر که رفتیم مدرسه، با توجه به فاجعه‌ای که دیروز به بار اومد، انتظار زیادی نداشتم اما بعد از کار کردن محتوای فرهنگی، بچه ها رو گروه گروه کردیم و همون بچه های بی نظم دیروز با یکی دوتا مداد رنگی توی دستاشون، دو تا دو تا، هرکدوم یک برگه نقاشی رو رنگ زدند و خیلی خوش گذشت. در واقع کار گروهی اونقدر لذت بخش بود که اگر به هر بچه‌ای، یک برگه می‌رسید، انقدر خوش نمیگذشت.
مردم اون‌جا بعد از اون همه بدبختی، تمام حس همکاری و همدلی شون از بین رفته بود. وقتی مردم مجبور بودند برای بدست آوردن یک چادر یا کانکس یا یک کالای ضروری، تو سر و کول هم بزنند (به دلیل عدم مدیریت بحران) اینجا بود که وظیفه‌ی گروه فرهنگی مشخص می‌شه. ما‌ سعی‌مون رو کردیم که امید و شادی و همدلی و انسانیت رو بین بچه‌ها تزریق کنیم. برای اون جمعیت زلزله زده، چهار تا نیروی فرهنگی که سه، چهار روز بیشتر فعالیت نکردند؛ کم بود ولی بازم بهتر از هیچی بود. امیدوارم  زودتر دعواهای سیاسی تموم بشه و مسئولین با جان و دل و با تمام قدرت و امکانات به داد این مردم دل شکسته بشتابند.
آمین

برای به وقت شام بیست دقیقه ای!

این حرفم رو به حساب هرچی میذارید بذارید ولی به عنوان کسی که تعدادی اطرافیانش در زمان جنگ سوریه در اون‌جا یا مستشار فرهنگی بودند یا فرمانده بودند یا سرباز و خودش هم دوبار به اون‌جا سفر کرده، هیچ چیز غیرطبیعی و غیرواقعی در این فیلم ندیدم! (این صحه گذاشتن بر صحبت حاج قاسم سلیمانی بود که گفتند شخصیت‌ها و اتفاقات خیلی خوب پرداخت شده بودند "البته در حد بضاعت خودم")
شاید بعضی از صحنه‌های جلوه‌های ویژه به دل نشینه یا بحث های پدر و پسری تا قبل از شروع شدن اتفاقات اصلی، اضافی باشه اما واقعا پرداخت شخصیت‌ها خیلی درست و واقعی بود. خیلی به حقیقت نزدیک بود. حتی تفاوت بین معارضین و داعش و حتی خود داعشی‌ها خیلی روشن تبیین شده بود. منش ایرانی‌ها، منش سوری‌ها، منش روس‌ها رو میشد فهمید و روش صحه گذاشت.
دلم میخواست به صحنه‌هایی که تو اونا این منش‌ها رو میشد دید اشاره کنم اما پشیمون شدم. چون حظ و بهره‌ی هر کسی از این فیلم به اندازه مطالعه و کنکاش قبلی خودش هست! به اندازه ظرفیت و فهم خودش هست! به اندازه‌ی صادق بودن خودش با خودش هست! و اون مورد اول، یعنی اطلاعات قبلی ما از سوریه و جنگ در اون بیشتر از همه می‌تونه به ما کمک کنه. مثلا من خودم در صحنه‌ سربریدن یاد شهید حججی نیافتادم ولی شوهرم چرا!
خب حالا سوال پیش میاد پس دیدن فیلم چه فایده‌ای داره؟ اینجاست که باید برید سینما و برای شخصیت‌ها و فداکاری‌ها و شجاعت‌هاشون کف و جیغ و هورا بکشید و گاهی هم نفستون حبس بشه و کلی حال کنید.
یه نکته مهم: شاید خیلی‌ها فکر کنند که بهترین زمان اکران رو به "به‌وقت شام" و "لاتاری" دادند اما واقعا اینطور نیست چون مردم توی عید دوست دارن فیلم کمدی ببینن نه ملودرام و تراژدی! تازه با اون همه نقد بد که درمورد به‌وقت شام و لاتاری شده، چطور میشه انتظار فروش موفق هم ازشون داشت!
نکته بعدی: ما واقعا تا بحال تو ایران همچین فیلم اکشنی نداشتیم. یعنی منی که از اکشن چندان خوشم نمیاد ولی دیوونه‌ی فیلم شدم.
یه چیز جالب: مانتویی که موقع دیدن فیلم پوشیده بودم، سوغات سوریه بود و شبیه مانتوی زن شیخ سعدی! صدالبته مانتوی من صد برابر قشنگ تر بود!
و جالب تر اینکه فاطمه‌زهرا با دو سال سن، فیلم رو دنبال کرد تا دیگه یه ربع آخر خوابش برد! و جالب تر اینکه وقتی فیلم تموم شد اصلا حس نکردیم یک ساعت و پنجاه دقیقه روی صندلی بودیم!

نکته آخر: اگر تا بحال پینت بال بازی نکردید، در مورد فیلم جنگی نظر ندید! ممنونم

خاطرات جهادی، قسمت سوم

۲۹ اسفند

وای! اون روز مامانم باهامون اومد. یعنی من و فاطمه و مریم و فاطمه زهرا و محمدطاها پسر چند ماهه مریم و محدثه عسگری ۱۰ ساله. آهان! "وای" رو واسه این گفتم که توی ماشین مامانم کتاب صحیفه فاطمیه رو باز کرد و به راننده مون که اون روز آقای عطاری (مدیر جهادی) بود گیر داد که من دعای روز سه شنبه رو میخونم و شما توضیح بدیدش!!!! واااای
یعنی مامانم اصلا فازش معلوم نیست. تو مهمونی فامیلی سر یه سفره نمیشینه با بقیه و اصلا حاضر نیست این کار عرفی رو انجام بده ولی حاضره برای اینجور کارهای نامتعارف  با یه مرد نامحرم حرف بزنه! گرچه آقای عطاری سنگ تموم گذاشت و واقعا بنده خدا سعه صدر داشت که با اون پایی که تاندون های زانوش پاره شده بود و کلی درد داشت، ما زن ها رو تحمل کرد. خلاصه آقای عطاری گریزی زد به بحث نیت و ما رو ارجاع داد به مقاله ای در نورمگز و داستان پیرپالان‌دوز رو هم برامون گفت و حتی اشک من در اومد چون انتظار نداشتم اینقدر این حرفا به دردم بخوره و روزی معنویم باشه. چون از اون روز دیگه نیتم رو عوض کردم و خیلی چیزا درست شد.
حالا این بار تیم پزشکی همراهمون نبود، اون کسی که روز قبل رفتیم توی حیاط خونشون هم نبود ولی خوشبختانه بهیار روستا زن خوبی بود و ما رفتیم تو یکی از اتاقای بهیاری و کار رو ارائه دادیم. برگشتنی مصطفی جانم اومد سراغمون و همون اشک های صادقانه من برام تو راه برگشت دردسر شد چون وقتی من داشتم ماجرای صبح رو برای شوهرم تعریف میکردم که یه ذره بخندیم، مامانم و فاطمه توهم زدن که من دارم از آقای عطاری تعریف میکنم و معتقد بودن من نباید جلوی شوهرم از مرد دیگه ای تعریف کنم. حالا هر کاری میکردم مگه اینا باورشون میشد اصلا شوهرم برداشت اونا رو از کار من نمی‌کنه و ذهن خودشون منحرفه.

در ضمن تنها روزی بود که من هم صبح رفتم روستای چم زرشک و هم بعد از ظهر رفتم مدرسه‌ی ثلاث. اما در این روز مبارک یک اتفاقی افتاد که زبان از بیانش قاصره. فقط می‌تونم بگم در رابطه با پخش جوایز بین بچه ها بود که من رو توبه داد که دیگه به بچه ها جایزه ندیم.

همون شب سال تحویل شد ولی من نه سفره عید رو که بچه ها چیده بودند، دیدم و نه نشستم تو مراسم. اومدم طبقه همکف و توی اتاق که خالی بود، نماز حضرت زهرا رو خوندم و فقط دعا کردم...
خوبیش این بود که بعدش که خواستم عید رو تبریک بگم، هم بابام بود، هم مامانم، هم شوهرم، هم رضا، هم مهدی. خیلی خوبه آدم تو اردو جهادی، همه‌ی عزیزاش کنارش باشن، نه؟

خاطرات جهادی، قسمت دوم

۲۸ اسفند

صبح فرداش هم رفتیم روستای چم‌زرشک و مریم اکبری -این سرباز گمنام اردو جهادی هم- باهامون اومد تا برای خانوم ها یه کارایی انجام بده. اون روز کار خیلی طول کشید و با اینکه همه چیز خوب پیش رفت اما تا ظهر زیر آفتاب داشتیم کار میکردیم و در نتیجه وقتی برگشتیم من سردرد گرفتم. مامان و بابام هم که قرار بود در اردو به ما بپیوندند، رسیده بودند و مهدی رو هم با خودشون آورده بودند. این جا بود که منم چون خیالم از بابت رتق و فتق فاطمه زهرا یه ذره راحت شد گرفتم خوابیدم چون واقعا کشش نداشتم ادامه بدم. هرچی فاطمه عین اجل معلق میومد میگفت پاشو بریم من اعتنا نکردم. این جاها بود که میفهمیدی فاطمه چقدر رو اعصابه. اصلا معلوم نبود این انرژی رو از کجا میاره. یه تقیداتی هم داشت که فریاد میزد یه دانشجوی مذهبی‌ه! البته ظاهرش به املی ما طلبه ها نبود ولی خیلی متحجر تر از ما بود. صبح ها موقع نماز صبح پا میشد و با اون صدای نازکش نزدیک سرمون میگفت: پاشید داره نمازتون قضا میشه. بعد گوشی‌م رو برمیداشتم و چک میکردم چند دقیقه مونده تا طلوع، میدیم مثلا چهل پنجاه دقیقه هنوز وقت هست. مورد بوده من تو دلم خوشحال شدم که بیدارم کرده که نمازم قضا نره ولی اصلا ازش تشکر نکردم! چون با خودم گفتم تعصبش بیشتر میشه. مورد بوده شوهر منو دم اذان گیر آورده و گفته حاج آقا بیایید برای ما نماز جماعت رو بخونید و هرچی شوهرم گفته بابا جون من کار دارم! اوووووم، فاطمه خانوم وقعی ننهاده. خلاصه پدیده‌ی اردو در سمت خانوما فاطمه بود، طرف آقایون حسن عطاری. البته حسن به خاطر تاثیرات معنوی عجیبی که طی اردو کسب کرده بود پدیده شد. حالا اینو بعدا میگم. یکی طلبتون.
حالا برگردیم سر بعد از ظهر ۲۸ اسفند که لازم نیست بگم ولی میگم که کلا فرهنگی خواهران بدون من لنگ موند و اینجا مشخصشده که فاطمه خانوم با اون همه مماشات با بچه ها و شعر های کودکانه و بازی‌های متفاوت بدون من کاری از پیش نمیبره :)))))
در واقع قرار بود بعد از ظهر توی شهر ثلاث باباجانی که الان اسمش شده تازه آباد ما کنار یه مدرسه، محتوامون رو ارائه بدیم که ندادیم! فاطمه که اونطوری، منم با بدبختی تو کلی شلوغی و سر و صدا یه کاری کردم که بعضی ها اسمش رو گذاشتند خواب! ولی افتضاح بود...
شب هم یادم نمیاد چی شد دیگه :)

خاطرات جهادی، قسمت اول

۲۷ اسفند

صبح زود، طبق معمول، با "زودباش زودباش دیگه" های آقا مصطفی، با همراهی رضا راه افتادیم و رفتیم سمت محل قرار همه‌ی بچه ها برای شروع سفر به سمت کرمانشاه. طبق معمول ما زود رسیدیم و حتی ناچارا رفتیم سراغ یکی از دوستان که نزدیکای حرم، در صبح به اون زودی، وقت دکتر داشتند. بله! محمود‌خانی و خانمش زهرا! من و اون خیلی با هم صمیمی نیستیم و در نتیجه من به خوندن کتاب خداحافظ سالارم ادامه دادم که یه بیست و چهارساعتی میشد که شروعش کرده بودم. بعد از یه مسافتی از راه، اونا رفتن تو اتوبوس، سر جای اصلیشون. منم خوابم برد چون شب اصلا نخوابیده بودم. چشمامو که باز کردم اذان ظهر شده بود. من و شوهرم هم کمی از یه ذره بیشتر، با هم قهر بودیم و حرف نمی‌زدیم. یه ذره هم از اتوبوس عقب افتاده بودیم ولی دوباره زدیم کنار که بریم دستشویی که یهو اذان هم شد. هرچی من اصرار کردم بیا تو همین مسجد نماز بخونیم قبول نکرد در نتیجه من بیشتر ناراحت شدم. البته الان که فکر میکنم میبینم حرفش منطقی بود که باید با گروه هماهنگ باشیم و راهی که من رفتم برای راضی کردنش، غلط بود. گرچه منم درست میگفتم چون وقتی سرعت گرفتیم توی جاده ازشون جلو زدیم و اصلا هم حواسمون نبود. اینبار راضی شد و زدیم و کنار و من نمازم رو خوندم. البته ما بعدا تو یکی از همین روزهای اردو و در یک شب سرد و بعد از کلی انتظار با هم آشتی کردیم و کامل و برای همیشه اُکی شدیم ولی دیگه جزئیات رو ننوشتم! :) خلاصه بعدش هم همه‌ی گروه رفتیم یه رستورانی که قبلا باهاش هماهنگ شده بود، قبل از ناهار هم با فاطمه‌زهرا پشت رستوران چند تا عکس انداختم و بعدش رفتیم که بشینیم داخل رستوران. موقع ناهار، من تازه بعضی از دوستان رو اون جا دیدم. هما که یار غارم بود چسبیده بود به تیم پزشکی و اونا رو ول نمی‌کرد و به این رفتار شنیعش تا آخر اردو ادامه داد :)))) در عوض من با یک خانم دیگه ای آشنا شدم که خیلی خوشگل بود و بعدا فهمیدم که دو تا بچه شیر به شیر داره و به خاطر اونا، در طول اردو، بیشتر توی اسکان موند ولی واقعا روحیه عالی‌ رشک برانگیزی داشت که اصلا حسادت برانگیز نبود از بس که زنیت داشت.

بگذریم؛ جاده فوق العاده زیبا بود! یعنی فوق تصور، قشنگ بود! جا داشت جاده شمال با اون هوای شرجی و درختای تو هم تو هم‌ش، بیاد لنگ بندازه جلوی جاده ازگله به ثلاث باباجانی. از بعد از ظهر که نور مایل می‌تابید، نور که میخورد به چمن های سبز خوشرنگ و درخت های زنده شده با شکوفه های سفید و صورتی و اون همه تپه و بالا و پایین ها، انگار داشتم بهشت رو میدیدم. یه جاهایی هم رسما شبیه قسمت های صخره‌ای جاده چالوس بود.

خلاصه رسیدیم! قبل از اذان مغرب رسیدیم به ثلاث باباجانی، محل اسکان‌مون.
یه توضیحی هم در مورد اسکان‌مون بدم: محل اسکان دانش‌آموزی کمیته امداد بود که طبقه همکف خانوم ها بودند و سرویس بهداشتی و سلف. طبقه بالا هم حموم ها و محل استراحت و خواب آقایون و  در نتیجه آقایون می رفتند به سرویس بهداشتی های پشت ساختمون، توی حیاط. حیاطش هم، هم درخت داشت، هم یه تاب که خیلی به سرگرم شدن بچه ها کمک می‌کرد.
افتتاحیه هم برگزار شد و آقای عطاری، مدیر اردو سخنرانی کردند و چند تا برنامه دیگه هم بود که من خیلی دقت نکردم. ایشون خانومش رو نیاورده بود اردو، اما در عوض برادرش با خانومش که شش ماهی بود عقد کرده بودند، اومده بودند اردو. برادر عطاری، اسمش محمد حسن هست ولی همه میگن حسن عتاری. فاطمه -خانم حسن- رو هم قبلا میشناختم. تو اردوی اصفهان قبلا با هم آشنا شده بودیم. قرار شد من و فاطمه با هم تیم فرهنگی خواهران رو تشکیل بدیم و کار رو دست بگیریم. مسئولمون هم آقای عسگری بود و همکار ایشون هم آقای ناصری. دیگه یادم نمیاد من و فاطمه کی نشستیم و محتوا رو کار کردیم. 

نامگذاری سال ۹۷ برای من، خانواده و کشورم

سال حمایت از کالای ایرانی در کشور
سال نظم در خانواده
سال رضایتمندی از زندگی با دعای اللهم وقفنا لما تحب و ترضی برای خودم

در سال نو، برای تو

عجب سالی در پیش داریم ..
پایانش جمعه
ونیمه شعبانش هم جمعه
عاشورایش عصرجمعه
 23رمضان شب قدرشب جمعه
آخرین روز رمضانش جمعه 
عید غدیر وکامل  شدن دین روزجمعه
الهی : کاش اولین جمعه موعود هم در این سال رقم بخورد

تا ارکان آدینه کامل شود
وبجای اللهم عجل لولیک الفرج،
بااشک شوق درسجده شکر بگوییم:
أللهم لک الحمد ولک الشکر لفرج ولیک...

ببین برای آمدنت چقدر بهانه میچینم ...

اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج

در ادامه مطلب میتوانید آداب انداختن سفره عید را مطالعه کنید

برای لاتاری: تلخِ گوارا

خیلی تلخ بود ولی باید مثل من، فتحه تلخ رو مایل به الف بگی و یه ذره اونو بکشی.
تلخ ولی از اون تلخ هایی که از خوردنش لذت می‌بری مثل یک قهوه تلخ. گرچه شخصا قهوه انگلیسی رو ترجیح میدم.
بریم سر اصل مطلب: اگر رشیدپور عوضی که هرچی فحش به شعور این آدم بدید کمه، داستان رو لو نداده بود، می‌تونستم لذت بیشتری از فیلم ببرم. ولی همه چیز فیلم هماهنگ بود. حتی همون فیلم‌برداری‌ای که هیئت داوران جشنواره فجر ازش خوششون نیومد. اصلا کی گفت این فیلم مثل مستنده؟ آره! راس میگن مستنده چون عین واقعیت جامعه است!
بعضی های دیگه هی میخواد نماد سازی کنن و بگن فلانی نماد فلان بود، بهمانی نماد فلان بود! بابااااا! فیلم باید همه‌ی حرفش رو با دیدنش بهت بزنه، نه اینکه چهارساعت فکر کنی که این حرفش شعاری بود، این نماد اون بود، این جاش صادقانه نبود! توروخدا ول کنید ملت رو! اولین بار بعد از مدت ها یک فیلم رو فقط فیلم دیدم و حالش رو بردم. اما همین چند روز پیش که زیر سقف دودی رو دیدم، حالم بد شد از اون همه شعارزدگی فیلم و سطحی نگری و تم فمینیستی فیلم که قضاوت می‌کنه چه کسی در طلاق عاطفی مقصره!
اما لاتاری معرکه بود. موسیقی متن و تیتراژ، پوستر باحال و جذاب، موضوع تلخ، ناب و جذاب فیلم، شوخی های گاه گاه، سیاه‌نمایی نکردن و پایان دلچسب، همه‌ش حرفه ای و بی نظیر بود.
بازی ساعد سهیلی هم معرکه بود. حظ کردم. آقای سهیلی شما واقعا مستحق نامزدی نقش اول مرد بودید ولی دریغ. و آقای مهدویان به شما تبریک میگم. فیلم شما نادیده گرفته شد فقط به این دلیل که شما کار درست رو کردید. لطفا همین‌طور با قدرت به نجات دادن سینما ادامه بدید.

ترین های من در سال ۹۶

به تقلید از رسم باحال آقای یامین پور، منم لیستی از اتفاقات سال ۹۶ برای خودم و خانواده ام را می‌نویسم، باشد که کمک حالی باشد که در آینده از گرفتن آلزایمر زودرس در امان بمانم به عون الله تعالی:
مسافرت های من: مشهد، سوریه، ارومیه، مشهد، اصفهان، کرمانشاه
مسافرت های مصطفی: اسمش را نیاور، ارومیه، سوریه، شیراز، شمال و هزار بار کرمانشاه و اصفهان و دوباره کرمانشاه و کرمانشاه
اعجاب سال: خانه دار شدن من و مصطفی
همدلی سال: تبلیغ ماه رمضان ارومیه با هما و نسیم و ریحانه.
خرخونی سال: ترم تابستانی وسط تیرماه
امتحان الهی سال: زلزله کرمانشاه و درس های من
کادوهای تولد سال: نیم بوت مشکی‌، روسری حریر گل دار
خرید های خرکی سال: شومیز لی‌ای که از ارومیه خریدم و خالی کردن جیبم در کتاب‌فروشی ها
هدیه های فراموش نشدنی سال: قرآن صورتی فاطمه و مهر و تسبیح کربلاش، چادر نماز گل گلی مامان
شوک وحشتناک سال: اتفاقی که برای بابا در بهمن ماه افتاد.
خوشحالی سال از باهم بودن: برگشتن بابا یک بار دز شهریورماه و یک بار بهمن و گرفتن تولدش با تاخیر

همکاری سال: ظرف شستن ‌های فاطمه‌زهرا
فقید سال: خاله بتول عزیز

خون ریزی سال: کبوتر سفیده توسط گربه‌ی وقیح

دیدار های سال: دوست صمیمی و قدیمی: نازنین زهرا جان و بچه های حوزه شاه عبدالعظیم: زهرا و فاطمه و زینب و زینب و سیما، عزیزان دلم و دلبندان خوشگلشون.
خوشگذرانی سال: پارک آبی با هما جونی.

بیشترین خنده سال: شب نشین اصفهان
جلسه علمی سال: در سونا بخار با الهام!
پیک نیک سال: دخترونه تو بوستان نرگس
خیاطی سال: دامنی که به ثمر نشست.
کاردستی سال: تزئین آشپزخانه با پارچه گل گلی و خال خالی
رکورد اثاث کشی در سال: سه بار

ایده سال: ابر خشت و باغ سیب و نظریه جدید من در رابطه با حجاب

تعریف سال: تو یک نابغه ای (از همسرم) و تا به حال فسنجانی به این خوشمزه‌گی در هیچ رسپشن و مهمانی‌ای نخوردم (از پدرم )

در ادامه مطلب می‌تونید رخدادها و ترین های سال ۹۶ رو از زبان دکتر یامین‌پور بخونید.

مردان مثال زدنی سال ۹۶

شرح  بعضی حالاتِ بعضی از مردانی که با آن ها در سال ۹۶ مواجه شدم:

مردی که خیلی صمیمی و خودمانی یا شاید داش‌مشدی خانمش را صدا می‌زد: داداشی...
مردی که وقتی خانمش تازه از سلمانی زنانه برگشته بود و با دوستانشان به ویتامینه فروشی رفته بودند،  از طبقه پایین به خانمش که در طبقه بالا بود، با صدایی بین داد و هیس گفت: برو اونور! برو اونور! روسریت رو بکش جلو...
مردی که وقتی خانمش بهش گفت اگر دیگر چادر نپوشم ولی حجابم کامل باشد، عیبی دارد؟ با خنده گفت: چرا عیب نداره، طلاقت می‌دم.
مردی که به بهانه های عجیبی به مهمانی‌ دوستان همسرش نمی‌رفت.
مردی که سه تا زن گرفته بود و قصد ادامه ازدواج داشت و حتی به سومی گفته بود که بعد از اینکه فلان قدر، زن دائمم بودی، باید برویم محضر و زن متعه‌ای ام شوی تا بتوانم زنان بیشتری را از وضعیت اسفناک تجرد خارج کنم.
مردی که زنی را به خاطر اینکه دغدغه اش پر کردن دکوری های خانه‌اش بود، تحسین می‌کرد و زن واقعی می‌خواند.
مردی که پرسید: چرا زنان ما نمی‌آیند خودشان برای ما اقدام کنند و زن دوم بگیرند؟!
البته همه مردهای بالا ضد زن نبودند و نیستند ولی مرد بهتر هم پیدا می‌شود، مثلا:
مردی که نظر جدید همسرش در مساله پوشش بانوان را در مباحثه درس خارج فقه‌، مبحث ستر مطرح کرد و یک ساعت با دوستش در مورد آن بحث کردند و به همسرش گفت که من با آقای فلانی در مورد نظر تو بحث کردیم و بعد هم گفت: عزیزم، تو یک نابغه ای! و بعد من ذوق مرگ شدم! خخخخ
خب! حالا به جای این که شور چشمی کنید، برام دعا کنید که یک مقاله درست و حسابی بنویسم در مورد این نظر روشنفکرانه‌ای که جدیدا به سرم زده و خلاصه به یه جایی برسونمش.

خاطرات تلگرافی شب چهارشنبه نحس سوری

رفتیم تا مانتوی هدیه مامان بزرگ که برایش کوچک بود را با یک سایز بزرگ تر عوض کنیم

همان جا گوشی ام خاموش شد

به خانه مامان و بابا رفتیم تا وسایل را برای اثاث کشی جمع کنیم

مستاجر جدید مقداری از وسایلش را ریخته بود توی اتاق مامان بابا

وقتی در حال خواندن زنان کوچک باشی، در این گونه مواقع احساس مارگارت سراغت می آید

چمدان ها را پر از لباس های قشنگ مامان و بابا کردم

بابا از تهران زنگ زد و گفت که قرارداد را با مستاجرش فسخ کرده

من خوشحال شدم

مستاجر کذایی از اول هم پول کافی برای معامله را نداشت و احتمالا فقط اصرارهای زنش او را به پای معامله کشانده بود

مستاجر کذایی نهایتا بر سر دادن پول بامبول در آورد با اینکه پدرم با تمام خواسته های دیگر غیر متعارف او موافقت کرد

من از اول موافق نبودم

ساعت ۱۱ رفتیم که بریم با مصطفی و رضا و فاطمه زهرا ولی از همون اول بد شانسی شروع شد

توی کوچه بن بست روی‌به‌روی کوه، مردم از کوه سنگی بالا رفتن که آتیش روشن کنن

دویست و شش حرکت کن. مگه حرکت میکنه ما بریم

تصمیم گرفتیم بریم آیس پک بخوریم

میدون بستنی همه ی مغازه ها بسته بودند

بلوار امین آی شاد: آیس پک افتضاح پر موز

همان اول یک آیس پک تلفات دادیم و توسط فاطمه‌زهرا روی ترمز دستی وارونه شد

از جلوی شهرک قدس تا پردیسان ترافیک روان بود

از پردیسان تا بعد از بوستان علوی پنج دقیقه است

از پردیسان تا بعد از بوستان علوی دو ساعت در ترافیک سنگین بودیم

رضا گفت: شاید ما مشکل داریم که با کلیشه‌های جامعه مشکل داریم

ساعت حدود دو نیمه شب بود و هنوز در ترافیک مسخره

صفحه کلاج مان ترکید از بس نیم کلاج گرفتیم

کنار جاده خاکی

سرم را از پنجره بیرون آوردم و گذاشتم لبه در و به نیرو‌های ضد شورش نگاه کردم

آن‌ها هم به من نگاه کردند و تصمیم داشتند بیایند تا ما را هم متفرق کنند

ولی ما برای رسیدن به خانه باید این جاده را می‌رفتیم، برعکس همه

همه رفتند، ما ماندیم

زنان کوچک هم تمام شد

نیم ساعت بعد سید اولاد پیغمبر، هم روستایی ما، آمد تا اسکورتمان کند

رسیدیم ولی دیگر نمی‌خوابیم

منتظریم صبح شود بعد بخوابیم

داریم فیلم سینمایی می‌بینیم

خواب های خوب ببینید

فقط و فقط و فقط متاهل ها بخوانند!

می‌ری فست فود و بچه‌ات رو می‌ذاری اتاق کودک؛ بعد که می‌ری سراغش خاله‌ی مستقر در اونجا بهت می‌گه: داشت شعر منم باید برم رو می‌خوند بعد من که بهش گفتم بخون!!! دیگه نخوند! منم بهش گفتم اگه نخونی منم بهت از این فرفره ها نمی‌دم؛ اونم دوباره شروع کرد به خوندن.
تو هم اشک شوق تو چشات جمع می‌شه و میگی: همه‌اش دو ساله‌شه! میدونی؟؟؟
معلومه با اون صدای ناز دخترونه، شعر منم باید برمِ رضا نریمانی دلبری می‌کنه. 
وقتی واسه باباش ماجرا رو تعریف کردم و دو تایی با هم ذوق کردیم و اشک شوق تو چشمامون جمع شد، بهش گفتم: می‌دونی؟ بچه‌مون "خیلی" میفهمه!

---

چیه؟ انتظار مطلب مثبت هیجده داشتی؟

نه خیر! از این خبرها نیست. اینو نوشتم که متاهل ها زودتر بچه بیارن تا این لذت‌ها رو درک کنن!

درآمدی بر فرهنگ "کاج نکاری هاااااا!!!!!!!"

میدونم که امسال هم درخت نکاشتی ولی اگه یه وقت نظرت عوض شد بد نیست بدونی چرا نباید کاج بکاریم!

چون کاج بومی نیست، میوه ندارد، چوبش دیر رشد می‌کند، درمصارف صنعتی وغیر صنعتی کم بازده است، به علت سمی بودن برگ‌های سوزنی کاج پرندگان روی آن لانه نمی‌سازند یا کمتر آشیانه می‌کنند، در زیر چتر آن گیاهان رشد نمی‌کنند، تولید اکسیژن برگ‌های سوزنی شکل کاج نسبت به چنار، سرو، بلوط و نارون در حد صفر می‌باشد، تنها فایده آن سبز بودن در تمام فصول است. مضافا این که تحقیقات عده‌ای از متخصصان وصاحب‌نظران نیز حکایت از مضرات ومعایب دیگری برای کاج دارد از جمله :

1- دربرابر مواد سمی وباران‌های اسیدی ،آسیب پذیر است.
2- به علل گوناگون آفت‌ها و آلودگی‌ها در اطراف آن انباشته می‌شوند.
3- به دلیل برگ‌های سوزنی ،سطح کمتری را پوشش داده وقدرت تصفیه هوا و ساخت اکسیژن در حد صفر می‌باشد.
4- خاک پیرامون خود و زیر درخت را اسیدی کرده ومانع از رشد گونه‌های دیگر گیاهان می‌شود. تولید این اسید به حدی زیاد است که برای کاشت درختان دیگر به غیر کاج باید محل کاشت کاج را تا عمق چهار متر خاک برداری کنند.
5- برخی براین عقیده اند که این نوع کاج نوعی اکسید نیتروژن را وارد فضا می کند که درفضای شهرهای پر تردد شهری که اکسید نیتروژن بیش از اندازه توسط صنایع وخودروها تولید می‌شود به جای تصفیه هوا بر آلودگی می‌افزاید، سایه انداز مناسبی هم ندارد.
6- مطالعات انجام شده نشان می‌دهد که متوسط پوشش علفی در تیپ کاج سوزنی برگ 1/2 % است که عامل آن را می توان موارد ذیل دانست: خاصیت آللوپاتی گونه کاج تهرانی، کمبود رطوبت مورد نیاز پوشش علفی، کوبیدگی شدید خاک، تراکم زیاد درختان کاج در واحد سطح، نوروحرارت کم وفراوانی لاش برگ و سوزنی‌های ریخته شده و تولید آهک و اسید در قطعاتی که کاج سوزنی کاشته شده است.
7- طی سالیان گذشته آتش سوزی‌هایی که در پارک های جنگلی اتفاق افتاده است اغلب در قطعات کاج بوده که براثر قابلیت زیاد اشتغال برگ های سوزنی خشکیده (صمغ و رزین) می‌باشد.
8- برخلاف سرو، چنار، بلوط ، نارون، کنار و زبان گنجشک که گرچه آنها هم میوه ندارند، ولی در جریان جابجایی هوا و فرصت دهی به سایر گیاهان ممانعتی مثل کاج ندارند.
9- از نظر فرهنگی و در بین عامه مردم درخت کاج نماد گورستان است واز طرفی یاد‌آور مراسم غربی بوده و با مراسم و فرهنگ ایران چندان انطباق ندارد و هیچ زیبایی برای پارک‌ها و معابر ندارد.
10- چون رطوبت سطحی زمین را به اعماق هدایت می کند دراطراف آن گیاهی رشد نمی‌کند، اگر گیاهی هم کشت شود نیاز به آب فراوان دارد. (پارک تفریحی چیتگر نمونه مشهود برای معرفی گونه کاج می باشد‌، تقریبا اکثر شهروندان تهرانی حداقل یک بار به پارک جنگلی چیتگر رفته اند و متوجه شده‌اند که قسمت سوزنی برگ ها تبدیل به مکانی بی روح و مرده شده است، چون سطح خاک این مناطق عاری از گیاه بوده و هیچ پرنده ای در میان درختان لانه نکرده وخاک زیر درختان، متراکم و سفت است.
11- برخلاف سرو، چنار، بلوط ، نارون، کنار و زبان‌گنجشک که گر چه آن‌ها هم میوه ندارند، ولی در جریان جابه‌جایی هوا و فرصت‌دهی به سایر گیاهان ممانعتی مثل درخت کاج ندارند.
12- قابلیت بالای اشتعال‌پذیری برگ‌های سوزنی خشکیده(صمغ و رزین) باعث شده کهطی سالیان گذشته، آتش‌سوزی‌هایی که در پارک‌های جنگلی اتفاق افتاده است اغلب در قطعات کاج باشد.
13- با تجزیه‌ی اندام‌های گیاهی کاج در شهر‌ تهران، مشخص گردیده که مقادیری سرب (در حد سمی) در آن وجود دارد.
14- در معابر شهری، برگ‌های سوزنی با فرودآمدن بر روی خودروها و سنگ‌‌فرش‌ها به‌علت وجود صمغ، صدمه‌ی غیرقابل‌جبرانی می‌زنند.
15- ریشه‌ی کاج به مرور زمان به سنگ‌‌فرش‌ها و بافت معابر شهری آسیب جدی وارد می‌آورد.
16- نقش درخت کاج در حساسیت‌های فصلی و همچنین افزایش شیوع آسم و آلرژی در افراد جامعه بخصوص در کودکان، نوجوانان و جوانان به اثبات رسیده است و منبع تولید آلرژی‌های به شدت حساسیت‌زا است و ایجاد بیماری آسم و حساسیت می‌کند.
17- نه تنها نقش آن در تولید رطوبت و ایجاد خنکی در هوای اطراف بسیار اندک است بلکه نقش آن را در افزایش دمای چند درجه‌ای در منطقه قابل توجه است‌!
18- از نظر فرهنگی و در بین عامه مردم، درخت کاج نماد گورستان است و از سوی دیگر، یادآور مراسم کریسمس غربی بوده و با مراسم و فرهنگ ایران چندان انطباق ندارد.

از سال پیش که یه خانمی توسط نامه ای از مقام معظم رهبری انتقاد کرده بود که چرا درخت کاج می‌کارید و بهتره درخت میوه بکارید، حضرت آقا الان دو سال هست که درخت میوه می‌کارند. 

بیایید فرهنگ های صحیح رو با هم بسازیم.