نگرانِ خوبی‌های تو ام.

الان ساعت چنده و من خوابم نمیاد؟ منتظرم برگرده. همیشه شب‌ها ساعت یازده دوست دارم خواب باشم اما اون تازه ساعت یازده میره بیرون و کارهاش شروع میشه. اگر یه زن سطحی باشم میگم دوستاش رو به من ترجیح میده اما اینطور نیست. الانم پیش دوستاشه. از خیلی قبل منتظرشم. کاش اینو می‌دونست. فانتزیم اینه که پا بشیم سحرها با هم نماز شب بخونیم. تا صبح درس بخونیم. قرآن و دعا بخونیم.
امشبم دوست داشتم باشه... مثل خیلی شب‌های دیگه نبود و خوابم نبرد. تنهایی خوابم نمی‌بره.
نگرانشم. مدت‌هاست که پیشنهاد میده بیا با هم سریال آقازاده رو ببینیم. قبول نمی‌کنم. چرتِ محضند‌. اخیرا هم که یه کلیپ از این سریال تو فضای مجازی دست به دست میشه. اباحه‌گریِ عریان. خدا ازشون نگذره که خیال آدم‌ها رو به دست شیطان می‌سپرند. مردم رو به نظام و همه مسئولین و مذهبی‌ها بدبین می‌کنند.
داشتم میگفتم... منم مثل هر زنی نگران شوهرمم. جذابیت هم یه حدی داره. تا یه جایی این ابزارها کار میکنه بعدش اگر بخوای بهش بچسبی، دلش می‌خواد ازت فرار کنه، بهش آزادی بدی، میشه حال و روز الانم.
خواب دیدم. خواب دیدم خونمون نزدیک یه پارک خیلی قشنگِ تهرانه. دور تا دور تقاطع خیابون پر بود از چنارهای بلند، با برگ‌های پاییزی. کم هم نبود دخترای لوند و خوش آب و رنگ. من می‌ترسیدم برای شوهرم.
گرچه بهش اطمینان دارم. گرچه هر وقت میرم توی اینستاگرامش، میبینم صفحه سرچش پر از کثافته اما شک ندارم یه نگاه هم به اون صفحه تهوع‌آور نمی‌ندازه. بهش اطمینان دارم چون امتحان‌ها و آزمایش‌های عجیب و غریب و صدها برابر سخت‌تری رو گذرونده. بهش اطمینان دارم چون وقتی وسوسه‌ها شدید تر بوده اونا رو رد کرده. الان که محرم و شیطان تو بنده دیگه جای خود داره. بهش اطمینان دارم چون قلبش برای حسین (ع) میطپه.
من میدونم هیچ چیزی مثل ایمان اونو پایبند به چیزای مقدس زندگی نکرده. من فقط اینو میدونم...
شب به خیر.