دعاهای خاله‌زنکی

همسر گفت: برای خانم فلانی خیلی دعا کردیم‌... یه اکیپ بودیم. به همشون گفتم براشون دعا کنند.

امروز خانم فلانی رو هم دیدم. صورتش بشاش‌تر از قبل بود. حالش صدهزار مرتبه شکر خیلی بهتر از قبل بود.

امشب هم که رفتیم منزل مادرشوهر و پدرشوهرم... الکی و توهمی هم نمی‌گم... خدا شاهده! رفتار مادرشوهرم خیلی تغییر کرده بود. خیلی...

حتی بعضی از چیزا که مستقیما با رفتارش ارتباطی نداشتند هم خوب شده بودند.

خیلی عجیب بود. از همسر پرسیدم: تو سفر برای رفتارهای مامانت‌اینا هم دعا کردی؟ گفت: خیلی.

فکر می‌کردم فقط برای خوب شدن من دعا کرده. چون تو ایامی که نبود بی‌خیال همه‌چیز شده بودم و اولین چیزهایی که به همسر گفتم این بود که دیگه نمی‌خواد با مادرت صحبت کنی. می‌دونستم این بی‌خیال شدنم خیلی یهویی هست. عادی نیست‌. احتمالا دعا کرده...

---

ای شما، ای‌تمام عاشقان هرکجا دعا کنید. دعا اثر دارد...

حالا خودتون انتخاب کنید که برای چی دعا کنید :)

دو روزِ آخرِ نبودن

به بابا گفتم: تو زندگیم با هر مردی معامله کردم پشیمونم کرد.

گفت: حتی با من؟

گفتم: پدر و دختری که معامله نداره.

گفت: بیا با من معامله کن ببین چجوریه.

گفتم: پدر و دختری معامله نداره.

گفت: اگه تکلیف نبود بدون تو نمی‌اومدم.

گفتم: برگشتی از سفرت هیچ تعریفی نکن.

گفت: حلالمون کن.

گفتم: خودم اشتباه کردم.

گفت: پویا می‌خوام.

گفتم: نیست. دیگه تموم شد.

گفت: پویا!

گفتم: گریه نکن. بسه! بابا برمی‌گرده فردا.

گفت: پویا!

گفتم: تمومش کن. کافیه.

گفت: گلوم درد می‌کنه. آب!

باز‌هم گریه کرد و وقتی بغلش کردم،

گفت: نمی‌خواستم ناراحتت کنم.

گفتم: من دیگه ناراحت نیستم. من بهت افتخار می‌کنم. شجاع و صبوری. ۵ روز بدون بابات صبر کردی. با خواهرت مهربون بودی. من بهت افتخار‌ می‌کنم.

+ امشب "تنها در برلین" بهانه‌ای شد دوباره به یک زندگی مجاهدانه و آرمانی فکر کنم. 

---

برگشت.

گفتم: تو این مدت هر رنجی که تو سفر اربعین متحمل می‌شدم رو کشیدم... خیلی سخت بود.

گفتم: همه‌ی این سختی‌های بچه‌داری ۱۰ سال دیگه طول می‌کشه.

گفت: مطمئنی فقط ۱۰ سال؟

گفتم: آره. و بعدش منم می‌تونم مثل تو بشم بذارم و برم به چیزهایی که دوست دارم برسم.

گفت: مگه باید بذاری و بری؟

گفتم: اگه تو این ۱۰ سال بخوای اذیتم کنی...

گفتم: تو فقط تو کارهای خونه کمکم نمی‌کنی، بچه‌ رو نگه‌ نمی‌داری، خریدها رو انجام نمی‌دی. تو رفیقی! خودت با رفیقت رفتی اربعین و منو بدون رفیق گذاشتی.‌.. 

پ.ن: دلم برای نسیمه سادات لک زده. #رفیق

---

+ امروز از دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آقا، باهام تماس گرفتند و گفتند که تو دوره پذیرفته شدم. پرسیدم: آقای فلانی هم قبول شدند؟ گفتند: چون ایشون در حضورشون تو دوره شک و شبهه وارد کردند، نه!

تلفن رو که قطع کردم، گفتم: یعنی می‌خوام سرم رو بکوبم تو دیوار از دست تو!!! :))

شعورِ به توهین!

امشب به جای پارک رفتیم استریت فودِ سی‌تیر.

روغن آفتاب اونجا یه غرفه داشت و کلی بادکنک می‌دادند به بچه‌ها و یه سری جفنگ دیگه.

فاطمه‌زهرا هم از لحظه اول دلش رفت واسه اون بادکنک‌های قرمز. رفتیم کنار غرفه تا بادکنک بگیره‌‌. این دخترایی که تو غرفه تبلیغ می‌کردند، انقدر گیج بودند که فکر کردند من برای زینب بادکنک می‌خوام :))

یکی از همین دخترا هم گیر داد به من که چه و چه بکنم تا تو قرعه‌کشی شرکت داده بشیم. بعدش هم بنا کرد به توضیح دادن در مورد روغن آفتاب!

_این روغن آفتاب همون خروس‌نشان سابقه...

_بله... اما می‌دونید... اینا چیزو نمی‌زنند روشون...

_چی؟ چی؟

_همین GMO رو

_ عزیزم GMO اند دیگه... نزده ولی GMO اند

(بعدش از قیافه من فهمید بند به آب داده. اینطوری ادامه داد) الان همه روغن‌ها GMO اند. اما این کانولا رو که میبینید با دانه‌هایی هست که تو مزارع ایران کشت میشه. (بعد از روی قیافه ام فهمید که من می‌دونم دانه کانولا کلا GMO هست و ایران و غیرایران فرقی نداره) البته همه‌ی دانه‌های همه‌ی روغن‌ها با یک کشتی میاد ایران و پخش میشه بین شرکت‌های مختلف... (چه نقضِ غرضی! پس آفتاب با بقیه برند‌ها چه فرقی داره؟؟؟) اما ضرر GMO کلا ۲۰ به ۸۰ هست که تازه اونم اثبات نشده... اگر هم ضرری داشته باشه، ۲۰ به ۸۰ روی نسل‌های آینده معلوم میشه...

(این بچه‌ی بغلِ من یعنی نسلِ آینده!!)

خواستم بهش بگم ما فقط روغن ارده کنجد و دنبه و شحم و زیتون و اینا مصرف می‌کنیم. ولی نگفتم. چون خیلی مهربان و مودب بود‌، ازش تشکر کردم.

و سرِ میز که نشسته بودیم تا ساندویچمون رو بخوریم به بابا می‌گفتم: یعنی چی؟ من نباید به فکر نسلِ آینده‌ام باشم؟؟؟ چقدر شعورِ به توهین! چقدر شعورِ به توهین! :| 

بله! چقدر شعورِ به توهین! 

+ کسی رو هم امر به معروف لِسانی نکردم. 

+ همین‌ها نبود ولی همین‌ها بسه :)

روزِ چهارمِ نبودن

صبح دو دقیقه بعد از طلوع آفتاب بیدار شدم. داغون. بدن‌درد. گردن درد‌. اعصابِ خرد‌. همه بیدار شده بودند و آماده می‌شدند. بابا برای دانشگاهش. بقیه برای بیمارستان و عملِ جراحیِ مامان‌زهرا.

مامان‌زهرا به مامانم گفت: دخترت هم که پا نشد نماز بخونه.

دایی که دیشب اومده بود خونمون گفت: بنده خدا ساعت دو بچه‌ش رو برد دستشویی!

دیشب واقعا وحشتناک خوابیدم. دمِ دایی گرم... 

ولی همونطوری که تو تاریکی اتاق نشسته بودم، گریه ام گرفت. 

چند دقیقه بعد که داشتند می‌رفتند به زور خودم رو روبراه کردم و رفتم ازشون خداحافظی کردم.

و روزم خراب شد. همه هم که رفته بودند... ظهر گریه کردم دوباره.

بعدش رفتم خونه همسایه‌مون. چون می‌دونست مامانم نیست حسابی اصرار کرد و منم رفتم. بعد از اونجا یه راست رفتم خونه خودم تا به گلم آب بدم و خبری از همسایه‌ها بگیرم. همسایه بالایی هم داشت می‌رفت کربلا. صدباره دلم گرفت.

بعد اومدم خونه نشستم و از خستگی خوابم برد.

بیدار که شدم پدرشوهرم زنگ زد و گفت همسر زنگ زده بهشون و گفته جمعه شب می‌رسه تهران.

وقتی این خبرِ بد رو داد عصبانی شدم. اما فقط گفتم: "قرار بود امروز برگرده که!" جواب این بود که فقط همین رو گفت... و هیچ کس با من همدردی نکرد.

سه باره گریه کردم.

دقیقا هر ۵ ساعت.

می‌دونم مصطفی داره چیکار می‌کنه. از سیدمهدی‌اینا جدا نشده و داره تو رتق و فق خانواده‌اش کمکشون می‌کنه.

امروز یه عالمه گفتم: اشتباه کردم بهش اجازه دادم که بره.

بهم گفته بود که چهارشنبه برمی‌گرده. شاید حتی زودتر.

ولی چرا! آخه چرا!؟

نماز مغربم رو که داشتم می‌خوندم یه حسی بهم می‌گفت: نگران نباش. تو به همه‌ی خواسته‌هات می‌رسی. این روزای سخت می‌گذره.

نماز عشام که داشت تموم می‌شد مامانم زنگ زد و فاطمه‌زهرا هم داشت بهش گزارش می‌داد. نمازم که تموم شد گوشی رو گرفتم. مامان گفت به بابات می‌گم بره براتون غذا بخره. از کجا و چی بخره؟ منم گفتم از GOOD FOOD شاورما بگیره. 

آخرشم وسط تعریف کردنِ ماوقعِ امروز، نتونستم جلوی خودم رو بگیرم و زهر خودم رو ریختم و گریه‌ام گرفت و گفتم: اشتباه کردم که به حرفت گوش دادم و اجازه دادم شوهرم بره. اونم اصلا دلش برای من نمی‌سوزه. قرار بود زود برگرده.... 

بعدشم مامانم ناراحت شد و گفت: آخی...

گفتم: دلسوزی‌ت رو نمی‌خوام.

قطع کردم و رفتم آب و خرما خوردم و به خودم مسلط شدم و بعدش دوباره به مامان زنگ زدم و عذرخواهی کردم. گفتم مشاعرم دیگه کار نمی‌کنه. بالاخونه‌ام تعطیل شده...

و این‌بار مامان واقعا همدردی کرد باهام. جزء معدود دفعات همدردی مامان با من بود.

الان بابا داره برمیگرده. غذا بگیریم بریم پارک. بلکه این بچه‌ها دلشون باز بشه. ولی بدون مامان صفا نداره. کاش همراهمون بود.

جملات قصار صالحه

البته خواهرتون جملات قصار زیاد داره! ولی اینا سه تا از پرکاربردترین‌ها هستند:

۱- وقتی دیره، از اولش دیره.

یعنی زمانِ هیچ کاری از آخر دیر نمیشه. اینطور نیست که از دقیقه ۹۰ به بعد بره تو وقتِ اضافه. بلکه از اول، از همون دقیقه اول! دیر شدن کم کم شروع میشه و همه چیز به سوء مدیریت خودمون برمیگرده که زمانِ انجام کاری دیر میشه.

۲- هر کاری یه نشدی داره.

دقیقا نقطه مخالفِ ضرب المثل "کار نشد نداره" است. گرچه به قشنگی جمله قبل نیست ولی میشه هروقت کسی بیش از حد برای انجام ندادنِ کاری بهانه آورد، بهش گفت: هر کاری یه نشدی داره. یعنی نگران نباش... همه‌ی عذرهات رو قبول می‌کنیم :)

۳- اگر رنجت رو خودت انتخاب نکنی، برات انتخاب می‌کنند.

توضیح نمی‌دم... توضیحش خودشه و دلیلِ خیلی از کارهای منه :)

روزِ سومِ نبودن

نیمه شب گذشته بود. پیام داد: مقابل ایوان طلای امیرالمومنین دعاگوی شما...

اصلا ادامه‌اش رو نمی‌تونستم بخونم. اولش یه ذره گیج بودم. بعدش ناراحت شدم. صبح هم که بیدار شدم دیدم دلم شکسته. 

شب تا صبح خواب دیدم که داریم میریم کربلا ولی هیچ خبری از گرفتاریِ بچه‌داری برای من نیست. در عوض همش باید مراقب بقیه می‌بودم. وسایلشون هی از صندوق عقب ماشین می‌افتاد بیرون.

صبح که بیدار شدم استخوان کتف و دستام از سرمای دیشب یه جوری بودند.‌ خودم رو تو آینه دیدم. گودی زیر چشمام بیشتر شده. هیچ‌کس هم خونه نیست. کاش می‌رفتم خونه خودم. همه‌ی کارهام کنسل شده. مباحثه‌ام، مطالعه‌ام. این کوچولو هم داره دندون درمیاره و هیچ‌کس نیست بره براش دندونی یا پستونک بخره؛ نه کسی می‌تونه کمکم بغلش بگیره. حتی حسنِ یوسفم تو خونمون... هیچ‌کس نیست بره بهش آب بده. لااقل کاش یه بار می‌رفتیم اونجا تا کلید بدم به همسایه. نگرانِ خانم فلانی هم هستم... چطوری سراغش رو بگیرم؟

+ مصطفی! این کارهای تو با من انصاف نیست. قرارمون تو زندگی مشترک تک‌خوری نبود. سهم منم این‌ همه فشار نبود. یه حسابِ دیگه‌ای روی تو باز کرده بودم. نیازی هم به دعات نیست. اون دنیا من باید شفاعتت رو کنم که زیارتت قبول بشه. باور کن.

+ بعضی‌ها فکر می‌کنند من زنِ بی‌عرضه‌ای هستم که مانع بعضی‌ از کارهای همسرم نمیشم. ولی من فکر می‌کنم اینطوری بهتره. هم من رشد می‌کنم هم اون. منم یه روزی از خدا اجرم رو می‌گیرم. هم تو دنیا هم آخرت. 

همین چند روز اخیر خیلی از چیزهایی که قبلا عامل ناراحتیم شده بود، مثل رفتارهای دور و اطرافیانم، برام مثل یک جوک شده. معمولی... خنده‌ام می‌گیره.

+ خوبه...

روزِ دومِ نبودن

فاطمه‌زهرا رو بردم بیرون بچرخیم. اول رفتیم امام‌زاده‌ای که چسبیده به دیوار محوطه مجتمع مامان‌اینا. 

رفتم زیارت. یادم اومد امروز وسطِ سلامِ نمازم، چقدر هوسِ زیارتِ بی‌بی رو کرده بودم.

دلم باز شد... این امام‌زاده هم یک خانومه...

و من سه بار گفتم: صلی الله علیک یا اباعبدالله.

بعد با فاطمه‌زهرا برگشتیم "محبّته"

چند دقیقه بازی کردیم. خندیدیم. درخت و سبزه دیدیم.

و تا در خانه دویدیم چون زینب بیدار شده بود.

به فاطمه‌زهرا گفتم: اینطوری می‌خواستی بری اربعین؟ سریع نفست بند میاد که!؟

---

یادِ این دو تا آرزوم افتادم که بعد از ۳۵ سالگی باید دنبالشون برم:

اولی اینکه کوهنوردی رو بعد از به دنیا اومدن همه بچه‌هام حرفه‌ای دنبال کنم.

دومی شاید مسخره باشه ولی دوست دارم یه دونده حرفه‌ای ماراتن بشم و یک روزه مسیر نجف تا کربلا رو بدوم.

---

یادِ این افتادم دیروز که رفته بودم مدرسه عالی شهید مطهری، یک خانم ۴۰ و اندی ساله هم برای مصاحبه اومده بود که وقتی منو با زینب دید، از سر دلسوزی گفت: شما حالا بمونید خونه، اییینقدر وقت دارید برای این کارها!!!

گفتم: نه! بعد از دوسال شیردادنِ این، دوباره یکی دیگه میاد. دوباره دو سال شیردادنِ اون، دوباره یکی دیگه... نمی‌تونم منتظر بمونم... تا اون موقع زمان از دستم میره. ۵-۶ تا بچه می‌خوام حداقل.

گفت: "پس نهضت ادامه داره." لبخند زد و به فکر فرو رفت.

برنامه‌های بعد از ۳۵ سالگیم رو می‌نویسم چون نمی‌تونم با بچه‌ به طور کامل بهشون برسم... چون می‌ترسم یادم بره... 

شبِ اولِ نبودن

لایستوی القاعدون من المومنین غیراولی‌الضرر و المجاهدون باموالهم و انفسهم... فضل الله المجاهدین علی القاعدین اجرا عظیما / نساء ۹۵
ربّ انی لما انزلت الی من خیر فقیر / قصص ۲۴
آیه‌ها تو ذهنم میاد... درست وقتی که بریدم.
بهش می‌گم برگرد... میگه: حرفشم نزن.
دیگه با من از اربعین نگید.
خیلی سخته قاعد باشی ولی نخوای باشی.
خیلی سخته بخوای مجاهد باشی ولی نتونی.

نمی‌دونم این چه احوالاتِ سختیه. سکراته... معلوم شد مرگ چه شکلیه...

۱۴ مهر ۹۸

امروز صبح ساعت ۷ بیدار شدم چون ساعت ۸ وقت مصاحبه داشتم برای دوره تربیت مربی کتاب طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن. 

از قضا فاطمه‌زهرا هم با هر سختی‌ای که بود بیدار شده بود و می‌پرسید: "چرا زینب رو می‌بری و من رو نه؟" بهش گفتم که قدر این صبحی که با باباش می‌تونه تنها باشه رو بدونه... والله! مگه چقدر پیش میاد دیگه؟ ساعت ۱۱ هم که باباش می‌خواست راه بیافته بره اربعین، کربلا...

مدرسه عالی شهید مطهری رو صبح‌ها خیلی دوست دارم. وقتی نور خورشید مهرماه می‌تابه به کتیبه‌های دور ایوانِ بلندش... وقتی از کنار حوضِ بزرگش رد می‌شی... شعر علی کوچولو تو مغزم پخش میشه: خونشون در داره، درِ خونشون کولون داره،حیاط داره، ایوان داره، اتاقش طاقچه داره، حیاطش باغچه داره، باغچه‌ای داره گل‌گلی، کنار حوضش بلبلی... لای‌لای‌لای

با زینب خیلی خوش گذشت و من امیدوارم خودم و شوهرم هردو قبول بشیم تا هر صبح پنج‌شنبه با دخترامون بریم اونجا و دیگه دغدغه مکانِ پیک نیک آخرِ هفته رو نداشته باشیم.

مسئولین هماهنگی خانم‌ها هم دو تا خواهر مهربونِ بچه‌دوست بودند که زینب رو نگه‌داشتند و به تک‌تکِ حرکاتش ذوق می‌کردند. و مسئولِ مصاحبه هم یه آخوندِ نچسب بود (برعکسِ اون حاج‌آقایی که تو امتحانِ ادبیات عربِ نخبگان بهم تقلب ‌رسوند :))) و خیلی هم خوب همسرم رو که چند روز پیش برای مصاحبه اومده بود به خاطر داشت... از بس که خوب بود همسر :)

خلاصه برگشتم خونه و تند‌تند وسایلم رو آماده کردم که سریع بیام خونه مامان اینا... و کلی کار... 

ولی اگر می‌دونستم که مامان تو این روزایی که می‌خوام بیام خونشون میره اِن‌اِل‌پی استاد حورایی و ۴ بعد‌از‌ظهر تا ۹ شب خونه نیست، اصلا و ابدا راضی نمیشدم که همسر بره اربعین.

قشششنگ مشخصه که من باید در نبودِ همسر عذاب بکشم. خدایا شکرت.

+ تازه عروس‌ دامادای این دوره زمونه خیلی زرنگ شدند. دیشب خونه داداشم شام دعوت بودیم و فردا شب خونه پسرخاله علی که همسنِ منه و تیرماه عروسی‌شون بود. امیدوارم الهام هم دعوت باشه :) ...

+ خدایا! همه‌ی مسافرا رو به سلامت برگردون. آمین 

اینک، صالحه... ۲

چرایی اینکه من خیلی سریع به فکر این افتادم که خانم فلانی هووم بشه، دو چیز بود. اول اینکه ذهنم حسابی درگیر زندگی تعددی بود و خانم فلانی هم یک زن نمونه هستند. بسیار مهربان و مودب، خوش اخلاق، زیبا، مومن، باوقار، نکته‌سنج و دقیق، تحصیل کرده، صبور و مقاوم و رنج‌دیده و یک مادر دانشمند هستند. 

البته من حتی قبل از خوندن وبلاگ اینک هم دوست داشتم زندگی تعددی رو با یک همیارِ خوب :) تجربه کنم. تو دوران مجردی و حتی بعد از اون فکر می‌کردم که با مدیریت کردن و رعایت اخلاق، زندگی رو شیرین‌تر کرد.

اما خب، همه‌ی اینا منتفی شد چون قبل از اینکه بخواهم پیشنهاد این داستان‌ها رو به همسرم بدم، گفت که به فکر همسر برای خانم فلانی هست و چند تا کیس خوب مجرد و یا مطلق هم سراغ داره... منم می‌دونم که شوهر کامل بهتر از شوهر نصفه است.

تازه من امسال باید حسابی واسه کنکور ارشد بخونم و طبق گفته‌های همسرم و مخصوصا زن‌عموم، من پتانسیل این رو دارم که رتبه یک رو بیارم. حتی وقتی گفتم که رقبای جدّی ای هم دارم، زن عمو گفت: عیبی نداره، بذار اونا رتبه دو رو بیارن، تو هم رتبه یک!!! :| :))

اما دلیل دوم این چرا خیلی مهم تر از اولی هست. دلیل دومش بی‌خبری هست. از مشکلات همسایه، از مشکلات دوستامون و اطرافیانمون. 

دردناکه که من اولین کسی بودم که بین این‌همه همسایه، خانم فلانی باهاش درد و دل کرده بود. البته من رو امین خودش دید. محرم دید. چندین سال توی این محله بوده ولی برام عجیبه که کسی به مشکلش حساس نشده بود... دقیقا مثل آیسان که کسی توی محله دلش براش نمی‌سوزه.

بعد مگه امثال خانم فلانی کم اند؟ مگه کم مرد‌هایی داریم که زندگیشون مشکل داره، مجردند یا جدا شدند؟

ولی شوهرم از این مردها زیاد دیده و با اون حرفا خیال منم از جهاتی آسوده کرد. حالا مطمئنم برای خانم فلانی عین خواهر‌نداشته‌اش دل می‌سوزونه و می‌خواد براش آستین همت بالا بزنه.‌ منم که کنارش هستم...

بلاخره ما آدم‌ها می‌تونیم هی کنار گود بایستیم و نظاره‌گر باشیم و بگیم این همه آدم مجرد... ولی دریغ از اینکه یه تلفن بزنیم که دو نفر آدم رو به هم برسونیم و مانع از آسیب دیدن و به گناه افتادنشون بشیم. 

همیشه هم یه سری کارهای راحت هستند که وجدانمون رو راحت کنه. مثل ستاره مربع‌هایی که در هر ساعت از شبانه‌روز میشه باهاشون پول به فقرا داد و بررسی آمار و ارقامی که باهاشون به خودمون آرامش تزریق کنیم. البته اینجور هم نیست که من بگم خودم از هر خطایی مصون بودم و هستم. نه! هنوزم مرتکب خطا میشم ولی جلوی ضرر رو از هر جا بگیری فایده است!

---

در پست‌های بعد در مورد تعدد زوجات می‌نویسم.

و اینکه دیشب رفتیم کهف الشهدا. جاتون خالی‌... البته مثلا رفتیم کهف الشهدا‌! اونجا که رسیدیم دیدیم گشنمونه. رفتیم یه رستوران و یه ساعت اونجا بودیم و کلی گناه کردیم و حال و هول و اینا... و بعدش رفتیم کهف. دو دقیقه موندیم. زینب سردش شد، برگشتیم. :| ولی انصافا خوش گذشت! جاتون خالی... این جمله‌ هم در ذهنم بیشتر عینی شد: خوشبختی اصلا به پول نیست.

روز و شبتون به خیر

اینک، صالحه...

دیگه هرکس هم ندونه، شما می‌دونید که من الان بعد گذشتن ۶ سال از زندگی مشترکم، چقدر شوهرم، بچه‌هام و خونه گرمی که با هم ساختیم رو دوست دارم و برای نگهداری ازش تلاش می‌کنم. 

یکی دو سال پیش به واسطه یکی از دوستان شوهرم، ما با "نوید ابراهیمیِ ارموی" آشنا شدیم. کسی که در فضای مجازی مبلّغ چند همسری هست و خودش ۴ تا زنِ دائمی داره. (بگذریم از داستانِ خودِ این نوید که بعدا مفصّل در موردش خواهم نوشت...)

وقتی همسرم و دوستاش در معرض موعظه‌های نوید قرار گرفتند، شبش از شوهرم پرسیدم که چی می‌گفت و ... و همسرم هم توضیح داد.

منم برای تک تک حرفای نوید جواب داشتم و عجیب بود که همسرم قانع شد که پرداختن به چند همسری اصلا اولویت نیست. (اینم بمونه برای یک پست دیگه)

دیگه به این چیزا فکر نکردم تااا محرم امسال که همش در حال خوندن وبلاگ اینک بودم. اینک زنی هست که به خاطر یک شرایطِ خاصی محبور میشه تن به داشتن هوو بده. وبلاگش ماجرای چند همسری رو از زاویه دید یک همسر اول رو خیلی جذاب روایت می‌کنه.

من بعد از خوندن وبلاگ اون فهمیدم که مشکلی با چند همسری ندارم، مشکل من در نحوه تبلیغ چندهمسری هست. (گرچه اینک فقط خاطراتش رو نوشته و اصلا مبلغ چندهمسری نیست و تورو خدا نرید اونجا و از قول من چیزی بگید. خودتون از اول آرشیو بشینید بخونید)

ولی تو همون روزایی که داشتم وبلاگش رو می‌خوندم،‌ شوهرم کارش اکی نشده بود و تو لاک خودش بود. منم نگران بودم که چی شده‌... خودمم مضطرب و مشوش به واسطه خاطرات اینک...

یه شب از شوهرم پرسیدم: تو هیچ وقت کاری که شوهر اینک باهاش کرده رو با من نمی‌کنی؟

گفت: نه. هیچ وقت. من تو همینش هم موندم و اونقدر کارهای مهم‌تر دارم که اصلا اولویتم این کارها نیست.

بعدش کمی مکث کرد و اضافه کرد: مگر به یک شرط. اونم اینکه خودت کسی رو بهم پیشنهاد بدی... که اونم منتفیه. پس به این چیزا فکر نکن.

---

ولی من نمی‌دونم چرا دارم به این فکر می‌کنم که باید فلانی رو به شوهرم پیشنهاد بدم. چرا؟

صالحه، اینستاگرام و فرزندآوری

خانواده هایی که تو اینستاگرام عکس از خودشون و بچه های چند قلو و یا پشت همشون رو می ذارن خیلی زیادن. یه پیجی رو دنبال می کنم، مال یه دختری هست که از من دو سال بزرگتره ولی 6 تا بچه در مدت سه سال آورده. سه تا پشت سر هم و سه تای آخری سه قلو و در 28 هفتگی به دنیا آمده اند. خب! چه کاریه واقعا! با حاله هااا! ولی خوب نیست. از این پیج های اینستاگرام زیاده و حسابی هم آدم رو هول می کنند. تو همین پیجی که گفتم، این خانم، 300 نفر عین خودش رو فالو می کنه. جدیدا هم که نمونه های ایرانیش هم زیاد شدند ولی چیزی که در این پیج ها پیدا نمیشه یا حداقل در بحث فرزند آوری (و نه تربیت فرزند) کم پیدا میشه، عقلانیت هست. عقلانیتی که بتونه بهمون امیدواری یک زندگی آگاهانه و شادمانه رو بده. این مساله نبودن عقلانیت در مورد پیج های خارجی خیلی بیشتره اما در مورد نمونه های ایرانی به خاطر داشتن اهداف عالی مثل تربیت سرباز برای امام زمان و ولی امرش و نجات دادن کشور از بحران کاهش و پیری جمعیت، - که صد البته من خیلی قبول دارم این اهداف رو- اون وجوه خلا کمتر مشخص میشن.

همون سالی که فاطمه‌زهرا به دنیا اومد، نشستم توی دفتر برنامه‌ریزیم حساب کردم که سال آینده، چند سالم خواهد بود و بچه‌ام چند ساله. و با این سیستم که دو سال کامل شیر بخوره و بعد سه ماه استراحت و بعدش بچه بعدی به دنیا بیاد، وقتی چندساله میشم چندمین بچه‌ام به دنیا میاد.

این کار من باعث شد جلوی افراط و تفریط خودم و همسرم رو بگیرم. از اول نیت کردیم که مثلا ۵ یا ۶ تا بیاریم... از خدا هم کمک گرفتیم. تا اینجا هم که طبق برنامه پیش رفتیم از لطف خدا بوده. اینم بگم که فکر نکنید همه چیز دستِ خود ماست!

افراط و تفریط هم یعنی مثلا ایشون دوستش رو می‌دید که سومین بچه‌اش به دنیا اومده بود، بعد میومد به من می‌گفت: "ما خیلی عقبیم... ببین فلانی ۳ تا داره و ما هنوز یکی!" این در حالی بود که مثلا بچه‌‌ی ما هنوز یک‌ساله بود و برای آوردن دومی زود بود. یا برعکس! مثلا من فکر می‌کردم که کاش می‌ذاشتم لیسانسم تموم بشه و بعد بچه‌ بیارم ولی محاسبات به من می‌فهموند که حتی یک سال هم تاخیر انداختن در فرزندآوری، باعث میشه از اون طرف هم یک سال به سنم اضافه بشه و شانسم برای آوردن بچه‌های بیشتر کمتر بشه.

نوشتن اون محاسبات باعث شد هول نزنیم. فکر نکنیم از کسی عقبیم یا باید با کسی رقابت کنیم و جلو بزنیم. به بدنِ من وقت استراحت بدیم و این فرصت رو داشته باشیم روابطمون رو هر بار که یک عضو جدید بهمون اضافه شد، محکم، عادی و با ثبات کنیم و بعد بریم سراغ بعدی و کلا تصمیم گرفتیم با آرامش و آهسته و پیوسته پیش بریم.

چیزی که من می‌خوام بگم اینه که ما نه باید مثل پدر و مادرهای دهه شصت بچه‌های شیر به شیر بیاریم و هیچ سیاستی برای فرزندآوری‌مون نداشته باشیم. (بلاخره خودِ خداوند راهِ پیشگیری بهتر از درمان است رو جلوی پای انسان گذاشته!!!) نه اینکه مثل بعضی از زوج‌های دهه ۸۰ و ۹۰ به یکی و دوتا اکتفا کنیم و نه اینکه مثل زوج‌های جوگیر اینستاگرامی بریم دارو بخوریم و کلی دستکاری کنیم که چند قلو زایی داشته باشیم. این کارها هیچ‌کدوم با عقل سلیم جور در نمیاد.

هر کدوم از این روش‌ها اگر در جامعه‌مون غالب بشه، نسل بعدی مون به افراط و تفریط کشیده میشه.

می‌دونید... اعتدال خیلی هم سخته. برای من خیلی راحته که هی بیام جار بزنم: فرزند کمتر، زندگی بهتر 

یا جار بزنم: بچه‌ بیارید... شیر به شیره! پشت هم! هر سال یکی!

ولی اگر بخواهم معتدل باشم باید کلی توضیح بدم. و متاسفانه در این سال‌ها افراد غیرمتخصص تریبون رو به دست داشتند و یه مدت تبلیغ تفریط بوده. الان هم تبلیغ افراط در فرزندآوری. تو تلویزیون، سینما و ...

+ اینم بگم که بعضی‌ها عامدانه بچه‌های شیر به شیر نمی‌آرن و خدا بهشون می‌ده. حساب این ها رو باید جدا کرد از اونایی که با اختیار و در شرایطی که می‌تونند به فرزندشون شیر بدهند،‌ اونو از شیر خودشون محروم میکنند. 

+ نکته دیگه اینکه هر خانواده‌ای مختار هست که هر چند تا که می‌خواد بیاره. اما اونایی که شرایط خاصی دارند که به واسطه اون شرایط تعداد بچه‌هاشون خیلی کم یا خیلی زیاده، نباید نسخه خودشون رو برای بقیه تجویز کنند. البته خیلی هم خوبه که از تجربیات خودشون بگن و اون رو در اختیار بقیه قرار بدن. ولی صادقانه! شجاعت داشته باشند و روتوش نکنند و اگر جایی اشتباه کردند _ درست مثل نقاط درخشان زندگی‌شون_ اون‌ها رو هم به دیگران نشون بدهند.

صالحه، اینستاگرام و چیزهای جالب

معمولا وقتی تو یه جمع رفاقتی بچه مذهبی ها هستیم، حرف از اینستاگرام که میشه، همه یا یاد پیج عسل بانو می افتند یا شروع می کنند در مورد پیج های خانواده هایی که تعداد زیادی بچه دارند، صحبت می کنند و زندگی هاشون رو آنالیز می کنند.
راستش خواستم یه ذره در مورد این چیزا وراجی کنم. من تقریبا چند ماه بعد از عسل بانو پیج اینستا باز کردم. اون زمان من سه سال بود که با یک طلبه ازدواج کرده بودم. و اون تازه در معرض این تجربه قرار گرفته بود. به قدر تجربه ی خودم در زندگی طلبگی و معاشرت با کلی طلبه دیگه توی قم – برعکس ایشون که در بین خانواده طلاب نبوده و نیست-  چیزایی رو که می‌نوشت و عکسایی که می‌ذاشت، با روح طلبگی و فضای عمومی جامعه طلاب همخوان نمی‌دیدم. ولی با این وجود گهگاهی به اون پیج سر می زدم. شاید برای اینکه بدونم چه خبره. که از قافله تغییرات آدم های دور و اطرافم بی‌خبر نمونم. این چند ماه اخیر که مریض شده بود، من تازه درسم تموم شد و فرصت کردم بیشتر به اینستا سر بزنم و بیشتر بخونمش. تازه متوجه شباهت هام باهاش شدم. همیشه فکر می کردم هیچ نقطه اشتراکی باهاش ندارم اما حالا می‌دونم خیلی هم اینطور نیست. فهمیدم دقیقا ۳۶۴ روز از من بزرگتره و سال آینده در کنکور ارشد، رقیبم برای ورود به دانشگاه در رشته فلسفه دین هست. هرچند معلوم نیست که دانشگاه علامه رو انتخاب کنم یا دانشگاه تهران رو. ولی دانشگاه تهران رو ترجیح میدم چون پدر و مادرم هر دو اونجا درس خوندن و دوست دارم اینطوری احساس کنند فرزند خلف تری هستم.
چیزی که برام جالبه اینه که هردومون دو تا بچه آوردیم. اون در یک بازه کوتاه مدت و فشرده و من در مدت طولانی تر و بعد از دوسال شیردهی و از پوشک گرفتن. چون با اینکه بچه پشت هم آوردن راحت تره و باعث میشه مجبور نباشیم بهشون شیر بدیم و درنتیجه کمتر ضعیف بشیم اما فکر می کنم شیر دادن جزئی از فرآیند رزق بچه است که خداوند به واسطه این دوران شیردهی به خانواده طفل هم رزق بیشتری میده. حالا هم چون شرایط اون سخت تره و بچه‌هاش کوچیکترند، اگر هر دومون دانشگاه قبول بشیم، اونوقت من هیچ بهونه ای ندارم که شرایطم سخته و نمی رم. البته این حرف رو تو فضای چشم هم چشمی نمی‌زنم. از لحاظ تجربیات مادرانه می‌گم که بلاخره این درس خوندن هم در جایگاه خودش مهمه اگر بتونم با خانواده ام جمع کنم. فلذا هرچقدر که می تونم هزینه میکنم برای آرامش و آسایش بچه هام. یعنی حتی حاضرم یه پرستار تمام وقت بسیار معتقد و مهربان برای اون ساعت هایی که نیستم، از پول شخصیم براشون بگیرم... اگر به این نتیجه رسیدم البته. ترجیح میدم نبرمشون مهد کودک. مخصوصا اینکه بردن و آوردن و ... اینقدر خسته کننده است برای بچه که ترجیحم اینه که توی محیط امن خونه بمونند و یه نفر بیاد مراقبشون باشه. به هیچ وجه نمیذارم سختشون بشه. اما عسل فعلا مثل من فکر نمی کنه. حاضره بچه ش رو با کریر به دانشگاه ببره و بیاره. خب به نظر منم ایده قشنگیه ولی واقعی نیست. مثل خیلی چیزای دیگه. مثلا مجله نبات کوچولو خیلی با مزه و با نمکه ولی به نظر من اصلا محتوا نداره و با قالب تربیتی من برای بچه هام جور در نمیاد. یه بار با یه عالمه ذوق و شوق خریدم ولی بعدش پشیمون شدم. به شدت در بحث تربیت جنسی بچه های زیر هفت سال آسیب زاست.
و از شباهت های دیگه، غیر از اینکه هر دومون تو لیسانس فلسفه خوندیم، اینه که خیلی هم به مباحث حقوق زنان و فعالیت اجتماعی و اینا علاقه داریم. حالا شاید من توی اینستا فعال نباشم چون خیلی بیشتر دوست دارم حرف بزنم و تعامل کنم. رو در رو صحبت کردن رو هم بیشتر دوست دارم و اینستا هم یک سرویس اشتراک عکسه و من رو به هدفم نزدیک نمی کنه. بر عکس وبلاگ... وبلاگ رو دوست دارم چون حتی با نوشتن خاطراتم هم می‌تونم از متنم فراتر برم و بیشتر بیاموزم. در نهایت هم فکر می کنم هر چقدر تو اینستا بیشتر فعال باشم در عالم واقع بیشتر منزوی و تنها می شم و حسابی محدود میشم چون آدم همه اش فکر می کنه ممکنه الان منو بشناسن و ... خلاصه خیلی سخت میشه.
با این حال، ما بازهم تفاوت های زیادی داریم که گفتن و نگفتنش دیگه فرقی نداره. اما برام این مساله جالب بود از این جهت که گاهی وقتا همون کسایی که فکر می کنیم چقدر ازشون دوریم ممکنه چقدر بهمون نزدیک بشن یا ما بهشون نزدیک بشیم. طوری که احتمال این وجود داشته باشه که یه روز با هم دوست بشیم و ساعتی با هم معاشرت کنیم.

پست‌های رمز‌دار

"در شان تو نیست!"

این دلسوزانه ترین پیامی بود که تو این مدت دریافت کردم! یکی از دوستان قدیمی بهم توصیه کردند که اصلا نگم این چیزا رو.

منم خیلی موافقم. 

راستش یه مدت هم بود به این فکر می‌کردم که صحبت کردن در مورد این چیزا چقدر نشونه ضعف و زبونیِ انسانه.

امسال دی‌ماه، ۲۵ سالم تموم میشه. می‌خوام مثل دخترم برای خودم یه هدف تعیین کنم در مورد عادت بدی که دارم. 

عادت بدم هم همینه که یه سری از رفتارهای بدِ اطرافیانم رو هنوز نمی‌تونم هضم کنم. چون هنوز شان خودم رو اونقدر بالا نمی‌بینم. در حالی که شان من واقعا بالاتر از این‌ حرفاست.

باز هم خدا رو شکر که تا الان در مقابل خیلی از تحریکاتِ اطرافیانم مقاومت می‌کنم و واکنش بد نشون نمی‌دم.

از خدا باز هم می‌خوام که کمکم کنه، که رفتارهای بد اطرافیانم تاثیر منفی در سیرِ رشدم نداشته باشه.

این تهران آمدن ما، باعث شده سطح تماس ما با بعضی‌ها بیشتر بشه و به تبع اون زمینه اصطکاک هم بیشتر. امیدوار هم هستم به لطف خدا... کمکم و کمکمون می‌کنه.

امام رضا (ع) می‌فرمایند: احسن الظن بالله، فان الله یقول: انا عند ظن عبدی المومن بی. ان خیرا فخیرا و ان شرا فشرا.

به خداوند گمان خوب و نیکو داشته باش. چون خداوند خودش در حدیث قدسی می‌فرماید: من نزد گمانِ بنده‌ی مومن به خودم هستم. اگر بنده گمان خوب داشته باشد، خوبی در انتظار اوست و اگر گمان بد داشته باشد، بدی در انتظار اوست.

(ترجمه از خودم)

حالا هم به اقتضای این هدف جدیدم، سیاست رمزدار کردن پست‌ها رو ادامه میدم و مطمئنم خواننده‌هام درکم می‌کنند. به هر حال قرار نیست هر چیزی که مکتوب کردیم رو همیشه به همه نشون بدیم. من بی‌عیب و نقص نیستم که هیچ‌وقت پشیمون نشم. ضمن اینکه سیر پیشرفتم رو تماشا کنم ولی لزوما نمی‌خوام همه‌چیز رو به نمایش بگذارم. دوست دارم شما هم چیزهایی که براتون مفیده رو بخونید.

استخاره‌ هم گرفتم. خوب اومد: قالوا یا صالح ائتنا بما تعدنا ان کنت من الصادقین!

به فال نیک می‌گیرم :)

ارادتمند، صالحه

در نقد عصر جدید

در نقد عصر جدید، این بند از مقدمه‌ی کتاب "عقل و ادبِ ادامه‌ی انقلاب اسلامی در این تاریخ" تالیف استاد طاهرزاده رو کامل‌ترین و موجز ترین نقد دیدم:

 در انقلاب اسلامی و با رهنمود‌های آن یار سفر کرده، به خوبی به این نتیجه رسیده ایم که ارزش‌های قدسی را تنها مردم می‌توانند پاسداری کنند و اگر عهد قلبی در درون انسان‌ها نسبت به آن ارزش‌ها نباشد، حکومت‌ها چگونه از عهده‌ی حفظ آن برآیند؟

از طرفی آن‌چه جهان تکنیکی را شکل داده، علمی‌ است که التزام به دین و اخلاق در آن معنی ندارد؛ حال اگر برای رشد زندگیِ تکنیکی، جای آن علم را فراخ نماییم، مجبوریم به لیبرالیسم فرهنگی تن دهیم. اینجاست که باید متوجه بود اگر یک‌سره و بی‌چون و چرا تابع تکنیک باشیم و گمان کنیم می‌توانیم آزادانه انقلاب اسلامی را ادامه دهیم، عملا با این غفلت، زندگیِ خود را به مخاطرات افزون‌تری برده‌ایم. این نگاه، به قدرتِ تکنیک و عقلِ تکنیکی آسیبی نمی‌رساند ولی ارزش‌های قدسی را تابع علمی می‌کند که التزامی به دین و اخلاق ندارد.

آیا با توجه به امر فوق، جریان‌های وفادار به انقلاب نباید در این فکر باشند که اگر شیفته‌ی تکنیک شدند باید لوازم علمی را که منجر به تکنیک می‌شود نیز بپذیرند؟ 

در آن صورت اگر پس از مدتی با جامعه‌ای روبرو شدند که آن جامعه، جامعه مطلوب آن‌ها نبود، چه کسی جز خود را باید ملامت کنند؟

یه سوال؟!

چرا دیگه نمی‌شه از مطالب وبلاگمون نسخه پشتیبان بگیریم؟

تصمیم نهایی در مورد ماجرای رُب

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

تجربیات جدید مادرانه پدرانه!

چند مطلب باحال می‌خواستم بنویسم که ماجرای رب پیش اومد و نوشتن در موردش وقتم رو گرفت.

اولین مطلب باحال در مورد تجربیات جدید من و همسرم در رابطه با تربیت فرزند هست.

اولیش خواب دختر اولمونه چون زینب خودش به موقع می‌خوابه و بیدار میشه ولی فاطمه‌زهرا همچنان ساعت خواب نداره.

من خلال چند هفته گذشته یه سری مطالب در مورد خواب به موقع و با کیفیت خوندم که مهم‌ترینش توی صفحه اینستاگرام حمید کثیری بود. کلی انگیزه سازی کردم برای شوهرم که باهام همراه بشه.

الحمدلله چون یک ساعت بعد از نماز مغرب و عشاء همیشه خونه‌است دیگه راضی کردن اینکه بعدش مقدمات خوابمون رو فراهم کنیم کار سختی نبود. الانم که تصمیم گرفته امام جماعت مسجد سر کوچه‌مون برای نماز صبح بشه... دیگه خودش رو تو جبر خواب به موقع قرار داده. بعدش قرار شد بازی های هیجانی رو در ساعت منتهی به خواب قطع کنیم. برای همین سایه بازی با فاطمه‌زهرا رو شوهرم متوقف کرد. تاب‌بازی هم همینطور. بیرون رفتن از خونه برای خرید یا آشغال انداختن هم همینطور.

نور خونه رو کم می‌کنیم. کتاب می‌خونیم براش و یا مداحی پخش می‌کنیم چون خودش دوست داره. کم کم می‌خوابه.

این از این.

اما بعد از ماجرای رُب، متوجه شدم چقدر از سطح پایین آداب معاشرت خانواده همسرم دارم رنج می‌برم. تصمیم گرفتم نذارم دخترم اون آداب رو بپذیره... اینجا بود که یهو به ذهنم اومد _یا به قلبم اشراق شد، نمی‌دونم_ که حتما هر روز باهاش خاله بازی کنم و آداب معاشرت _یا هرچیزی که مهمه_ توی بازی‌مون بگنجونم. خاله بازی از اون بازی‌هایی بود که به نظرم خیلی بی‌فایده می‌اومد تا اینکه امروز اهمیتش رو کشف کردم. مثلا اگر دوست ندارم کسی سرزده بیاد خونه‌ام، طبیعتا دوست دارم این اخلاقم رو به دخترم منتقل کنم تا یاد بگیره قبل از رفتن به خونه من یا دیگری در آینده؛ یه خبر کوچیک ولو با پیامک بده. امروز تو خاله‌بازی‌مون همین بخش زنگ زدن و اجازه گرفتن رو اضافه کردم.

 

و آخرین چیز فوق العاده‌ای باهاش مواجه شدم در تربیت فرزند،  قرار دادنِ هدف هست. چیزی که توی کتاب مادر یک دقیقه‌ای و پدر یک دقیقه‌ای چند سال پیش مطالعه کرده بودم و الان دارم اجراش می‌کنم. فاطمه زهرا الان سه سال و نیمه است ولی با حموم رفتن کنار نمی‌اومد و همش گریه می‌کرد. شامپو دوست نداشت. آب می‌رفت تو چشمش جیغ می‌زد. نمی‌ذاشت بدنش رو خوب تمیز کنم. 

منم یه تصویر دوش حمام کشیدم و روی درب کمدش چسبوندم. از اون روز به بعد هر وقت می‌خواست بره طبقه پایین و با دخترای همسایه‌مون بازی کنه، بهش می‌گفتم برو هدفت رو ببین. 

جالب اینجاست که هر بار که ازش می‌پرسیدم این یعنی چی؟ همون جملاتی رو می‌گفت که من اولین بار در توضیح تصویر بهش گفته بودم: حمام برم، شامپو بزنم، صابون بزنم، کیسه بکشم، جیغ نکشم، داد نزنم، گریه هم نکنم.

الان واقعا هر بار می‌برمش حمام به خودش فشار میاره که به هدفش برسه. هر بار داره بهتر از قبل میشه‌. آرامش من هم بیشتر شده.

امشب خودش پیشنهاد داده که هدف جدید براش تعریف کنم. هدف جدیدش اینه که دستش رو تو دهنش نکنه و دور ناخن‌هاش رو دندون نزنه... واقعا اثر این اهدافِ تصویری برای بچه از تهدید به زدن فلفل و کشیدن دست از تو دهن، خیلی بیشتر بوده.

و این فوق العاده است! خودش به اینکه داره به اهدافش می‌رسه خیلی ذوق می‌کنه و انگار براش از جایزه‌های مادی هم شیرین‌تره. 

خدا رو شکر... دارم کم کم آموخته‌های قدیمی‌م رو پیاده می‌کنم. خوشحالم.

---

در مورد عنوان: بعضی‌ها می‌گن "والدگری". من از این واژه بدم میاد. مادرانه پدرانه رو ترجیح میدم.

درد و دل های شب قبل از تولد

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

ارشد

یه عروس خاله دارم که خیلی دوستش دارم. می تونیم ساعت ها با هم در مورد مسائلی صحبت کنیم که مورد علاقه ی هر دومون هست. کارشناسی ارشد فلسفه تعلیم و تربیت داره. این سری توی مهمانیِ مامانم که علاوه بر من و اون، سه تا نو عروس هم بودند، قبل از همه رسید و فرصت کردیم با هم گپ بزنیم. درمورد موسسه ای می گفت که تازگی ها باهاش آشنا شده و اینکه استادش که سرپرست نوشتن سند تحول آموزش و پرورش بوده، بعد از جلسه دفاع دوستش بهش چی گفته و گفته که حتما دکتری شرکت کن و ... و خلاصه منم توی ذهن خودم داشتم همه ی حرفاش رو آنالیز می کردم. بهم گفت که خانم فلانی تو موسسه راه روشن می گه من با فلان روش و ... کلی وقت اضافه می آرم.

کمی بعد بهم گفت که این لباست رو خریدی یا دوختی؟ منم با خنده گفتم: تو وقت اضافه هام دوختمش!

و کلی خندیدیم و حرف زدیم و کلی بحث و ... که همش برای هر دومون جذاب بود. درمورد درس و ادامه تحصیل و رشد و همسرداری و خانه داری و تربیت فرزند و فرزند آوری.

می گفت: سرعت تحولات فکریت خیلی بالاست و اگر حرفایی که می زنی از عمق جانت باشه، تو چهل سالگی یه نظریه پردازی چیزی میشه.

هی هم بهم پیشنهاد می داد بیا ارشدت رو فلسفه تعلیم و تربیت بخون. سر سفره به شوهرم گفتم. استقبال نکرد. گفتم خب فلسفه خالی. بازم استقبال نکرد. بعد پرسیدم یعنی کلا ارشد نخونم؟ گفت: چرا! حتما بخون. گفتم خب پیشنهادت چیه. گفت بعدا می گم.

وقتی مهمونی تموم شد و رفتیم خونه گفت: فلسفه دین

امروز رفتم سرچ کردم و سر فصل های ارشد فلسفه دین رو یه نگاهی کردم. خوب بود. خوشم اومد.

همسر میگه با این رشته یه سری از چالش های فکری نظام جمهوری اسلامی حل میشه.

راستش خیلی دوست دارم ادامه بدم. می دونم اگر ادامه ندم استعدادم رو خفه می کنم. یکی از دوستان بهم گفتند تو قوه نظری خوبی داری.

ولی یه نگرانی دارم. اینکه حس می کنم شوهرم با اینکه باهام همراهه ولی تهِ نگاهش اگر برم ارشد دانشگاه بهم ذوق نمی کنه. اینطوری که توی خونه ام بیشتر آرامش داره. می ترسم که ضربه بخوره خانواده ام. خیلی می ترسم محبت شوهرم بهم کم بشه. از خدا می خوام بهم راه رو نشون بده و در بهترین زمان و موقعیت، بهترین چیزا رو نصیبم کنه و بهم توفیق اثرگذاری تو حکومت امام زمان و نایبش رو بده. اللهم الرزقنا.