ارشد

یه عروس خاله دارم که خیلی دوستش دارم. می تونیم ساعت ها با هم در مورد مسائلی صحبت کنیم که مورد علاقه ی هر دومون هست. کارشناسی ارشد فلسفه تعلیم و تربیت داره. این سری توی مهمانیِ مامانم که علاوه بر من و اون، سه تا نو عروس هم بودند، قبل از همه رسید و فرصت کردیم با هم گپ بزنیم. درمورد موسسه ای می گفت که تازگی ها باهاش آشنا شده و اینکه استادش که سرپرست نوشتن سند تحول آموزش و پرورش بوده، بعد از جلسه دفاع دوستش بهش چی گفته و گفته که حتما دکتری شرکت کن و ... و خلاصه منم توی ذهن خودم داشتم همه ی حرفاش رو آنالیز می کردم. بهم گفت که خانم فلانی تو موسسه راه روشن می گه من با فلان روش و ... کلی وقت اضافه می آرم.

کمی بعد بهم گفت که این لباست رو خریدی یا دوختی؟ منم با خنده گفتم: تو وقت اضافه هام دوختمش!

و کلی خندیدیم و حرف زدیم و کلی بحث و ... که همش برای هر دومون جذاب بود. درمورد درس و ادامه تحصیل و رشد و همسرداری و خانه داری و تربیت فرزند و فرزند آوری.

می گفت: سرعت تحولات فکریت خیلی بالاست و اگر حرفایی که می زنی از عمق جانت باشه، تو چهل سالگی یه نظریه پردازی چیزی میشه.

هی هم بهم پیشنهاد می داد بیا ارشدت رو فلسفه تعلیم و تربیت بخون. سر سفره به شوهرم گفتم. استقبال نکرد. گفتم خب فلسفه خالی. بازم استقبال نکرد. بعد پرسیدم یعنی کلا ارشد نخونم؟ گفت: چرا! حتما بخون. گفتم خب پیشنهادت چیه. گفت بعدا می گم.

وقتی مهمونی تموم شد و رفتیم خونه گفت: فلسفه دین

امروز رفتم سرچ کردم و سر فصل های ارشد فلسفه دین رو یه نگاهی کردم. خوب بود. خوشم اومد.

همسر میگه با این رشته یه سری از چالش های فکری نظام جمهوری اسلامی حل میشه.

راستش خیلی دوست دارم ادامه بدم. می دونم اگر ادامه ندم استعدادم رو خفه می کنم. یکی از دوستان بهم گفتند تو قوه نظری خوبی داری.

ولی یه نگرانی دارم. اینکه حس می کنم شوهرم با اینکه باهام همراهه ولی تهِ نگاهش اگر برم ارشد دانشگاه بهم ذوق نمی کنه. اینطوری که توی خونه ام بیشتر آرامش داره. می ترسم که ضربه بخوره خانواده ام. خیلی می ترسم محبت شوهرم بهم کم بشه. از خدا می خوام بهم راه رو نشون بده و در بهترین زمان و موقعیت، بهترین چیزا رو نصیبم کنه و بهم توفیق اثرگذاری تو حکومت امام زمان و نایبش رو بده. اللهم الرزقنا.