منبرِ هیئتِ میثاق با شهدا

دست‌نویس‌های من از منبرِ حاج آقا پناهیان

اینجا برای از تو نوشتن، هوا کم است!

چقدر نوشتن برام سخت شده. چند روزه انگار نمی‌دونم اینجا باید چی بنویسم. سختمه حرف زدن. انگار دلم می‌خواد توی خودم فرو برم...
بشینم و ۴۰ روز، چله‌ی مراقبه بگیرم. تمام خورد و خوراکم، تمام چیزایی که میشنوم و میبینم و میگم رو کنترل کنم. دلم می‌خواد ۴۰ روز، شاید هم تمامِ عمر! دو ساعت قبل از اذان روی سجاده بشینم. دلم قرآن می‌خواد. دلم دعاهای صحیفه رو می‌خواد. دلم صبح‌های زود جمعه رو می‌خواد که از رختخواب بکّنم و تنهایی برم خیابون ارم؛ ماشین رو پارک کنم و تنهایی گوشه حرم، نُدبه کنم. دلم نماز امام زمان می‌خواد تو جمکران. دلم نماز حضرت جعفر طیار می‌خواد. دلم سجده می‌خواد. دلم یه رکوع می‌خواد با ۳۰۰۰ ذکر لااله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین!...
آخه دلم خیلی پوسیده... باید برم یه دلِ نو بسازم.
بچه‌ها! من برم؟
کاش برم!
دنیا و زمین و زمان دارن بهم میگن برو...
چند روزه دنبالِ بهانه‌ام برای رفتن. معلوم نیست؟
احساس می‌کنم یا دارم تاریخ‌نگاری می‌کنم که دستِ کمی از هرزه‌نگاری نداره. یا دارم چرت و پرت‌نویسی می‌کنم‌...
حالا من در طولِ یک هفته زیر و رو شدم و از خودم بی‌خود شدم و اگر اینجا بمونم ناخودم خواهد نوشت. ولی می‌نویسم. گله به گله... وقت و بی‌وقت. ببخشید. قرار نبود این وبلاگ اینطوری باشه. تقصیر خانم دکتر N و DJ هست... حلال کنید.

هفته سوم شهریور ۹۷

+ امروز بلاخره بعد از سه چهار ماه، DJ بهمون وقت داده که بریم پیشش! خیر سرمون پارتی هم داشتیم. فاطمه از این‌ور، سید‌رضا از اون‌ور. با اینکه دیر شد ولی بلاخره میریم پیشِ DJ عزیزم! همسرِ عزیزترم نگران هست که نکنه بریم پیش DJ و... DJ میدید ما داریم می‌میریم ولی بازم تعلل کرد. حالا بازم من مطمئنم DJ ما رو از این رو به اون رو می کنه. احتمال خیلی زیاد هم میگه که wi-fi رو کلا تعطیل کنیم... دیگه باید سیمِ Lan بخریم... 
+ میخواستم همین جا، یعنی فضای مجازی _ که دوستانِ واقعیم هیچ وقت بهش سر نمیزنند _ از چند تا از دوستانِ جیگرطلام تشکر کنم. چون وقتی پیش اونا هستم خیلی خل میشم و خیلی خوش میگذره: نسیمه سادات، سعیده سادات، هما، فاطمه J... (چهار شگفت انگیزِ زندگی من) زهرا و زینبانِ تهران، یسرا و بهاره، فاطمه S، زینب سادات، منیژه، الهام و ریحانه... شدیدا حالم پیش شما خوبه و خوشبختم :)
و یه تشکر زورکی از جاریم: مریم دوستت دارم :))
زن داداش: فعلا تشکری در کار نیست :|
+ طبقِ محاسبات، امسال باید برای ارشد بخونم. چون بلاخره بعد از ۸ سال دست و پا زدن، من در تابستانِ ۱۳۹۸ لیسانسم رو می‌گیرم ان شاء الله! گوشِ شیطون کر! یعنی حتی اگر از آسمون سنگ بباره و حتی اگر بمیرم هم بلاخره تمومش می‌کنم!
+ امروز انتخاب واحده و دیگه درس خوندن رو باید شروع کنم و کمتر بیام اینجا! هرچند اصلا خرخون نیستم و حتی درسخون هم نیستم. معدلم 18 هست و اصلا پز دادن نداره وقتی نسیم و سعیده معدلشون نوزده به بالاست :| من همون بهتر بشینم کتاب بخونم... اصلا درسخون بودن تو مرامم نیست :|
+ "خیلی‌ها" به آینده علمی ام امیدوارم کردند. بیشتر از همه هم شوهرم، که به قول نسیم: یه دّونه است... یه دّونه! و همیشه حمایتم میکنه. حتی اگر دانشگاه تهران قبول بشم و نریم تهران هم؛ بازهم حمایتم می کنه :))) "خیلی‌ها" یعنی همین! :|

+ یه اتفاقاتی افتاده... بعد از سفر مامان اینا به مشهد و دیدن خانم N اینا! خیلی دلم می خواد در موردش بنویسم... فکر نکنم بشه... ولی یقینا جزو مهم ترین اتفاقات زندگیم هست...

مسیرِ "شدن"

در یکی از وبلاگ‌ها، حرفِ از خانم دباغ بود و نبودنِ مادر بالای سرِ بچه‌ها و اولویتِ کارها و مسئولیت‌های یک زن.

یک حرفی خیلی ذهنم رو مشغول کرد و اون این بود که کجا ما یک روایت داریم که وظیفه‌ی زن، موندن در خانه و نگهداری از بچه‌هاست! خیلی هم فکر کردم...

نهایتا نگاه کردم به اسوه‌های خانمِ دباغ: حضرت زهرا سلام الله علیها و حضرتِ زینب و فاطمه معصومه سلام الله علیهما و آسیه و مریم و حضرتِ خدیجه

این‌ها زن‌ترین، زنانِ عالم بوده‌اند... نقطه‌ی اشتراکِ همه‌ی این‌ها دفاع از ولایت بوده‌!

برای همین تا وقتی که وظیفه‌شان اقتضا‌ی فرزندآوری و تربیتِ نیرو را برای ولیِ امر داشته، با تمامِ توان در آن عرصه فعالیت کردند. حضرت زهرا ۱۸ سال داشت و ۴ فرزند؛ خانم دباغ ۸ فرزند؛ حضرتِ زینب فقط ۴ پسرِ شهید در کربلا...

اما وقتی که زمانِ دفاع از ولایت شده، از جان که هیچ، از همسر و فرزند بریدند و با تمام وجود در ولایت ذوب شدند.

یکی شهید شد.

یکی اسیر شد.

یکی راهیِ دیارِ غربت شد.

یکی تمام دار و ندارش را داد.

یکی تهمت و افترا شنید.

و باز یکی دیگر شهید شد.

برای همین خداوند آسیه و مریم رو الگوی تمام زنان و مردانِ عالم معرفی می‌کنه. چون ولایت مداری، جنسیت نمی‌شناسه.

اما این مساله‌ی مهم رو نباید با این که آدم بچه‌ش رو چند ساعت یا یکی دو روز تنها بذاره، تا در خودش آمادگیِ پذیرش ولایت رو ایجاد کنه، قاطی کرد. هرچند که مشکلِ ما در همین تشخیص هست. اینکه آیا کارِ ما در جهتِ بسطِ نورِ ولایت و هدایت هست یا نه. که اکثرا نیست :( برای همین هم به خودمون شک داریم.

بگذریم...

+ چند روز پیش داشتم عدلِ الهیِ شهید مطهری رو می‌خوندم. چقدر دلم خواست که مثلِ امِّ سلیم باشم. انقدر آرامش داشتم باشم که اگر بچه‌ام در اثر بیماری مُرد، هم خودم آروم باشم، هم بتونم به شوهرم تسلی بدم... 

رسول مولتان

رسولِ مولتان رو خواندم. این حجم از اخلاص و سادگی و ساده‌زیستی و صفا و رضایت از زندگی را، در فقر و غربتِ استخوان‌سوز هیچ‌کجا ندیدم...
روایتی بود از یک شهیدِ نامدار در آسمان‌ها و مظلوم و گمنام روی کره‌‌ خاکی و پیغامبریِ او از مهم‌ترین حادثه‌ی قرن‌: انقلاب اسلامی، برای مردمانی مستضعف و تشنه‌ی حقایق، با همراهیِ همسری مهربان، عاشق، فاطمی و زینبی. تنها می‌توانم به حالش غبطه بخورم ..‌.

---

+ نمی‌‌خواستم با خوندنِ این کتاب آبغوره بگیرم دوباره، ولی نشد... تا شب چشمام میسوخت.
+ بعضی‌ها که سبکِ زندگی مینیمال را دوست دارند، این کتاب را حتما بخوانند.
+ اینم بگم که بد‌قول نشم. ادامه flashbackها رو بعد از دهه اولِ محرم منتشر می‌کنم. ممنون :)

#با_حسین_حرف_بزن

به دعوتِ ذهنِ خط خطی که زحمت این چالش رو کشیدند و خیلی ازشون ممنونم که بهانه ی حرف زدن ما با امام حسین علیه السلام شدند :)

نکته: قسمت های در پرانتز، در ذهنم می گذرند.

السلام علیک یا ابا عبد الله الحسین

(آها! نه این که من همیشه اینجوری باهاتون ارتباط برقرار کردم :( ) 

سلام امام حسین. می دونم خیلی بی شعورم. ولی توی دلم امیدوارم جوابم رو بدید.

این همه سااال، این همه اشک که برات ریختم... می دونم هیچ کدوم باعث نشد که یک رابطه ی درست و خوب باهات برقرار کنم.

من تو چند نقطه از زندگیم فهمیدم که چه رابطه ای باهاتون دارم.... اون نقاط هیچ کدوم توی روضه نبود. اصلا دیدید که خطِ بالا رو که نوشتم، از ضمیرِ دوم شخص مفرد استفاده کردم ولی الان دوم شخصِ جمع؟ آخه تو روضه ها و مجلس های عزا، شما یه طور دیگه هستید. اصلا برای بعضی ها، شما دوست داشتنی ترین امام هستید. ولی برایِ من، نه! چون می ترسم... من خیلی وقت ها، نوبتِ شما که رسیده، راهِ درست رو انتخاب نکردم.

نمی دونم! شاید هم انتظار داشتید که من یه طور دیگه ای رفتار می کردم ولی نکردم. مثل اون بارِ اولی که دعوتم کردید بیام زیارتتون و من این پا و اون پا کردم. دلیلش برای خودم موجه بود ولی الان که فکر می کنم نمی تونم بفهمم برای شما هم موجه بود یا نه. شاید چون همون نیم ساعتی که زیر قبه دعا کردم، کافی بود... من لیاقت نداشتم... باید یه عالمه پشتِ مرز، آقاجان و مامان زهرا و دایی رو معطل می کردم و مامان بابا حرص می خوردند تا خودم التماستون رو می کردم و می گفتم غلط کردم. الان که فکر می کنم می فهمم چقدر بی ادب بودم که معنیِ دعوت رو نفهمیدم.

من هنوز هم بی ادبم... همین پارسال که محرم اومد، توی دلم می گفتم کاش نمی اومد. من معرفت ندارم وگرنه حاضر بودم تمام سختی های این دو ماه رو به جون بخرم... برام هم مهم نباشه که برای چی دارم این ها رو تحمل می کنم. فقط بگم: «به خاطر حسین!» ولی نمی تونم. خیلی ضعیفم. 

اما امسال، محرم که اومد، می دونستم که چی در انتظارمه اما خوشحال بودم که یه بار دیگه فرصت این رو دارم که براتون اشک بریزم. اما این بار نذاشتید غم توی دلم بمونه. باورم نمی شد که نظر شوهرم این قدر راحت عوض بشه. میدونم کارِ شما بود. شبِ قبلش وسطِ روضه میثم، داشتم توی دفترچه یادداشتم می نوشتم که امسال ازتون چی می خوام. (بد عادت هم هستم، کلا فقط میخوام! حاضر نیستم خودم برای شما یک قدم بردارم) نوشتم: معرفت. از جنسِ اون معرفتی که اگر کربلا بودم، با امام حسین می موندم. (البته اگر اصلا باهاش می رفتم)

حالا هم داستانِ من، داستانِ اون آدم هایی هست که توی مدینه و مکه، به امام می گفتند نرو و خودشون هم با امام نمی رفتند. انگار که با نرفتن، امام کشته نمی شود.

خیلی می ترسم... من هنوز هم واردِ کشتیِ نجاتت نشدم... کمکم کن!

---

+ از همه ی دوستانِ عزیزم که این پست رو می خونند، دعوت می کنم توی چالش شرکت کنند. ممنون :)

flashback 4

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

۱۰-۱۲ شهریور ۹۷

+ چادرِ نو خریدم. بحرینی :) بهم میاد؟!

+ یک شنبه کلاسِ استاد ش.ز، ارائه‌ی بیست صفحه از کتاب برعهده‌ی من بود. یه ذره سخت بود جلوی ۵۰-۶۰ نفر خانوم و آقا. ولی من از پسش براومدم و به استرسم غلبه کردم! خیلی خوب بود. اعتماد به نفسم در عمل خیلی بالا رفت. حاشیه ها هم زیاد بود ولی یکیش این بود که سر تا پا مشکی پوشیده بودم با یک کیفِ اداریِ مشکی. بعد از کلاس می‌شد ثابت کرد که سیاه و سفید نیستم. چون عینک آفتابی‌م قهوه‌ای بود.

+ بعد از کلاس قرار بود یه سوالی رو از استاد بپرسم. اصلا هم فکر نمی کردم با توجه به اینکه همیشه چند تا آقا دور و بر استاد هستند، بتونم این کار رو بی دردسر بکنم ولی شد. موقعِ پرسیدن سوال هم از دو تا در باید عبور می کردیم و من از خجالت آب شدم چون استاد ش.ز اصراررر اصرارر که شما اول بفرمایید! منم که میدیدم کلی آدم پشتِ سرم قطار شدند.... یعنی آب شدمااا! حتی یه بار به استاد گفتم شما سمتِ راست هستید! ولی بازم قبول نکرد :)))

+ نتیجه ای که از سوال و جواب گرفتم، فوق العاده بود... خیلی جالب بود. ارزشش رو داشت.

+ حاج آقا ***، به شوهرم پیشنهاد کار داد. ولی ایشون خیلی شیک و رسمی رد کردند و فرمودند: : "می خوام درس بخونم."

حالا این یادداشت اینجا باشه تا من اگه دیدم درس نمی خونه، .... .

+ من و مامان به این نتیجه رسیدیم که حرف زدن با همدیگه فایده‌ای نداره. دست به دامانِ نامه نگاری شدیم... مثلِ قدیم‌ها!

+ بابا مامان و مهدی رفتن مشهد. با اتوبوسِ داغونِ معمولی! البته عوضش هتل‌شون ۵ ستاره است و درش به حرم باز میشه! من نمی‌دونم این همه جمعِ اضداد رو کجای دلم بذارم؟

+ رضا که با زهرا عقد کرده، گوشیِ جدیدش رو داده به زهرا! آخه چرا؟؟؟ اون مالِ من بود!!! قرار بود هر وقت کهنه شد به من بده اونو. الان همینطوری نوِ نو داده به زهرا!

+ طبقِ مذاکراتِ قرار شد که من رضایت بدم که خانواده رو چهار نفره کنیم. در عوض اونم اربعین منو تنها نمی‌ذاره و نمی‌ره کربلا. می‌دونم خیلی قانعم ولی مطمئنم عایدی این توافق برای من، از عایدی برجام برای ایران بیشتره... مطمئنم :))))

+ عقائد قبلی

+ قیمت پوشک سه برابر شده. آیا تصمیمِ بالا، به صلاح مملکتِ خسروان بود؟

flashback 3

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

بلندپروازی‌هایت را جدی بگیر!

میگن فرق آرزو و هدف اینه که آرزو فقط توی ذهن میمونه و هیچ قدمی در راستای تحققش بر نمی‌داری. اما برای رسیدن به هدف برنامه‌ریزی می‌کنی و دست به کار میشی.

من میگم آرزو هم دو دسته است. دسته اول آرزوهایی هست که طلبِ واقعی‌مونه و از اعماقِ وجود می‌خواهیم بهشون برسیم ولی دسته‌ی دوم چیزهایی هست که تصور می‌کنیم طلبِ واقعی‌مونه ولی نیست.

گاهی ممکنه برای اون طلبِ واقعی برنامه‌ریزی نکنیم ولی بهش برسیم ولی اگر برای آرزوهای دسته‌ی دوم تلاش نکنیم و اونا رو تبدیل به هدف نکنیم، امکان نداره که بهشون برسیم.

اما بلندپروازی یعنی چی؟ یعنی نشونه گرفتنِ یه چیزِ خیلی دور! این هم می‌تونه خوب باشه و هم بد. اگر از جنسِ طلبِ حقیقی باشه و در راستای سعادت و قرب الی الله، خیلی قشنگ و خوبه و خدا هم کمکمون می‌کنه ولی اگر از این جنس نباشه، میشه همون طول الامل که امیرالمومنین می‌فرمایند.

حالا که به گذشته‌هام نگاه می‌کنم، دو جا بلند‌پروازی‌های خاصی کردم و نگاهِ طرفِ مقابلم هم نتونست نظرم رو عوض کنه.

۱. اول راهنمایی بودم و داشتم با محمدحسن، پسرِ دوستِ خانوادگیمون بحث می‌‌کردم. بحث به آینده‌ی کشور کشید که من گفتم: "ما همون‌ وزیر و وکیل‌های آینده‌ایم دیگه!" و اون مسخره‌ش اومد. محمدحسن ازم بزرگتر بود و معتقد بود باید بیشتر کتاب‌های درسیم رو بخونم. آخرش هم تیزهوشان رفت و الان داره مهندس میشه ^_^

۲. سوم راهنمایی بودم که معلمِ ریاضی‌مون از تک‌تکِ بچه‌ها پرسید می‌خواهید در آینده شبیه کی بشید؟ همه‌ی بچه‌ها یا گفتند مادرمون یا خواهرمون یا یکی از اقوام. من آخرین نفر بودم. گفتم: دلم می‌خواد شبیه حضرتِ زهرا بشم. معلم‌مون شروع کرد به نصیحت کردنم که بهتره یک هدفِ در دسترس‌تر داشته باشی چون ما حضرتِ زهرا رو خیلی نمی‌شناسیم و ایشون متعلق به زمان‌های گذشته‌است ولی جواب نگرفت. :|

+ چقدر یهویی تموم شد. نه؟

+ شما چی از زندگی می‌خواهید؟