تعریف همسرِ همسفر در لغت‌نامه صالحه

همسرِ هم‌سفر: کسی که نه تنها مقصدش با تو یکی هست، بلکه مسیرش و مرکبش هم شبیه تو هست. با وجودِ همسرِ همسفر، حرکت و طیِ مسیر متوقف نمیشه. اگر یکی از رانندگی خسته شد، دیگری پشتِ فرمون می‌نشینه. شاید هم مثلِ خلبان و کمک خلبان! با این تفاوت که هر کدوم اگر نباشند، هواپیما منحرف می‌شه چون هواپیمای زندگی هیچ دکمه اتوماتیکی نداره و باید لحظه به لحظه کنترلش بشه که از مسیر حتی نیم درجه هم انحراف پیدا نکنه.

همسرِ همسفر، حاضره سرعت و کندی و استراحتگاه‌های بین راهش رو با تو همراه بشه. در واقع این آدم خودخواه نیست و هر چیزی رو قربانیِ منافعِ شخصِ خودش نمی‌کنه.

همسرِ همسفر، انقدر در طولِ مسیر با تو همراه هست، که انگار خودِ تو هست... انگار یک روح در دو جسم. یک عمل به وسیله دو ابزارِ مکمل!

 

+ اینجا باید بگم که لطفا هرچقدر چرندیاتِ برتریِ زن بر مرد یا برعکس رو خوندید، فقط بخندید. مخصوصا اگر طرف، ادعایِ دین و مذهب هم داشت چون این مساله خلاف نصِّ صریح قرآنه: و لا تتمنوا ما فضل الله به بعضکم علی بعض. للرجال نصیب مما اکتسبوا و للنساء نصیب مما اکتسبن. و اسئلوا الله من فضله. ان الله کان بکل شیء علیما. آیه ۳۲ سوره نساء. برتریهایی را که خداوند برای بعضی از شما بر بعضی دیگر قرار داده آرزو نکنید! (این تفاوتهای طبیعی و حقوقی، برای حفظ نظام زندگی شما، و بر طبق عدالت است. ولی با این حال،) مردان نصیبی از آنچه به دست می‌آورند دارند، و زنان نیز نصیبی؛ (و نباید حقوق هیچ‌یک پایمال گردد). و از فضل (و رحمت و برکت) خدا، برای رفع تنگناها طلب کنید! و خداوند به هر چیز داناست.

و آیه: یا ایها الناس انا خلقناکم من ذکر و انثی و جعلناکم شعوبا و قبائل لتعارفوا، ان اکرمکم عند الله اتقاکم. ان الله علیم خبیر. آیه ۱۳ سوره حجرات. ای مردم! ما شما را از یک مرد و زن آفریدیم و شما را تیره‌ها و قبیله‌ها قرار دادیم تا یکدیگر را بشناسید؛ (اینها ملاک امتیاز نیست،) گرامی‌ترین شما نزد خداوند با تقواترین شماست؛ خداوند دانا و آگاه است!

+ ترجمه‌ها از آیت‌الله مکارم

تعریف عشق در لغت‌نامه صالحه

یک نکته: مطمئنا همه دوستان، توجه دارند که ممکنه با هم اختلافِ نظر داشته باشیم و این خیلی طبیعی هست. هر چند من سعی کردم تعریفم رو با معارفِ اسلامی تطبیق بدم. ولی بدیهی است که هنوز جایِ یک بحث دقیق وجود دارد.

عشق*: یک نگاه نیست. یک رابطه دوستانه نیست. یک وابستگی بیولوژیک نیست. یک رابطه کاری نیست. یک اتفاق نیست که "بیافتد"! می‌توان روی همه‌ی آنچه در بالا آمده واژه LOVE را به کار برد اما "عشق" نیستند...  عشق چیزی است که اکثر آدم‌ها توهم می‌کنند که آن را تجربه می‌کنند ولی در حقیقت از آن بهره‌ای ندارند. عشق چیزِ خطرناکی است. عشق یعنی گرمایی که انسان را در مسیرِ سختِ صعود به کوهستانی سرد و یخی، میان خون و صخره و طوفان، وادار به ادامه می‌کند. ولی عشق کامل، در همان قدمِ اول حاصل نمی‌شود. عشق در طولِ مسیر روز به روز کامل‌تر می‌شود تا به کشته شدن در راهِ معشوق منتهی می‌شود... پس اوجِ عشق، تا آخرین قدم هنوز به دست نیامده است. اوجِ عشق همان لحظه فدا شدن در راهِ معشوق است. 

در زندگیِ زناشویی هر‌چه که می‌توان اسمِ LOVE روی آن گذاشت، مقدمه می‌شود برای به دست آوردن عشقِ حقیقی. عشقِ ازلی و ابدی. عشقی که هیچ چیز نمی‌تواند روبروی آن بایستد و مقاومت کند. حتی مرگ و جدایی هم آن را بالنده می‌کند. چون عشق، قدرتمند‌ترین جذبه و کششِ عالم است... 

+ خیلی‌ها می‌گویند این حدیث "قدسی" هست: « من طلبنی وجدنی و من وجدنی عرفنی و من عرفنی احبنی و من احبنی عشقنی و من عشقنی عشقته و من عشقته قتلته و من قتلته فعلیّ دیته و من علیّ دیته فانا دیته. آن کس که مرا طلب کند، من را می‌یابد و آن کس که مرا یافت، من را می‌شناسد و آن کس که مرا شناخت، من را دوست می‌دارد و آن کس که مرا دوست داشت، به من عشق می‌ورزد و آن کس که به من عشق ورزید، من نیز به او عشق می‌ورزم و آن کس که من به او عشق ورزیدم، او را می‌کشم و آن کس را که من بکشم، خون‌بهای او بر من واجب است و آن کس که خون‌بهایش بر من واجب شد، پس خود من خون‌بهای او هستم. »

* تا به حال دقت کردید واژه عشق انگار با رنگِ خون، توی ذهنمون ملازمت پیدا کرده؟

+ تکه کلامِ روزانه من، "عششقم!" یا گاهی "عاشقتم" است ولی معمولا اونو در معنای اصلی به کار نمی‌برم. کلا باید با خودم بجنگم که مثلا به شوهرم بگم: "من عاشقتم." معمولا میگم: "دوستت دارم" البته در پستِ قبلی، اونو در معنایِ حقیقی اما نه "نسخه کاملا متکامل"ش به کار بردم.

مسیر و همسرِ همسفر

مسیرت رو که گم کنی، دیگه نمی‌تونی همسفر پیدا کنی...
این حکایت خیلی‌هاست. همون‌هایی که ازدواج رو مانع پیشرفت‌شون می‌دونن. (هرچند که تبعات این سرگشتگی منحصر در ازدواج نکردن نیست) پیشرفت؟ کدوم پیشرفت؟ اون پیشرفتِ وهمی چیزی نیست جز تغییرِ دائمیِ مسیر، دور خود چرخیدن، یک بی‌راهه رو هزار بار رفتن. گاهی هم مسیرشون رو تا ته میرن... تا آخر عمر! بعد می‌بینن بن‌بست بوده و دیگه نه وقتِ برگشتن دارن و نه توانش!
بعضی از دخترا خوشحالن که هنوز ازدواج نکردند و می‌تونن با خیال راحت مسیر رشد و پیشرفتشون رو با سرعت طی کنند! ولی جالبه که ما وقتی یک مسافرت ساده هم می‌خواهیم بریم تنها نمی‌ریم. می‌دونیم با هم دیگه، با یک همدل، همراه، یک کسی که دوستش داریم، عاشقشیم، بیشتر خوش می‌گذره....
بعضی از دخترا ناراحتند که نمی‌تونند همسرِ دلخواهشون رو پیدا کنند! خب آخه همسر، همسفره! باید اول مسیرِ خودت مشخص باشه تا بتونی اونو پیدا کنی! همسر، خودِ خودِ خودِ آدمه! باید خودت رو پیدا کنی!
بعضی‌ها فکر می‌کنند همیشه برای پیدا کردنِ همسفر وقت هست! من می‌گم نه! طول می‌کشه تا آدم با یکی در مورد همه‌چی صحبت کنه، نظرش رو بپرسه، نظرِ خودش رو بگه، نظراتشون رو یکی کنند، بعد عاشقش بشه‌... اونوقت بتونه از مسیرِ پیش رو لذت ببره.... طول می‌کشه.

مشغولیت‌های جدید

وضعیتم مثل یک کلافِ به هم پیچیده شده که باید بازش کنم.
۱. کلاس روزهای یک‌شنبه و سه‌شنبه
باید صبح‌ها در تدارک رفتن به کلاس و آماده کردن ناهار و شام باشم. کل بعداز‌ظهر کلاس، تا شب...
۲. مسئولیتِ جدیدِ معاونت!!!
بله. من معاون شدم و باید مِن بعد با کمال تواضع و فروتنی کارِ دستیارانم رو مدیریت کنم و یادم نره که خادمِ اون‌ها و تمام خانم‌های دیگه (و بلکه آقایون دیگه :)) هستم. باید مطالعاتم رو جهت دهی کنم و عباداتم رو خالص‌تر و ایمانم رو افزون‌تر و اخلاقم رو حسنه‌تر.
۳. کارِ صبح‌های مدرسه
باید تحویلش بدم. روزی ۴۰ دقیقه رانندگی اونم تو هوای صبح ساعت ۷، برام سخته و هوا که سردتر بشه، رفت و آمدم خیلی سخت‌تر میشه. شرمنده سعیده شدم :(
۴. درس ها و فایل های تلنبار شده
به محض اینکه کار شماره سه تحویل داده شد باید در دستور کار قرار بگیرد :|
۵. مسئولیت سنگینِ رسیدگی به خود!
دیگه نباید هیچ‌وقت گشنه بمونم :)))) باید هر وقت از گذرِ خان رد شدم برم توی مغازه‌هاشون و مثلا یه کاسه کوچولو زیتونِ چرب و چیلی یا یه میوه نوبرانه یا یه نونِ عربی بخورم! قبلش هم یک سوره تین می‌خونیم قربه الی الله که اثر وضعیش از بین بره :)
+ خیلی برام جالبه که مسئولیت معاونت!!! بعد از کاری که با سعیده اینا قبول کردم بهم پیشنهاد شد. نمی دونم اثرِ چیه! شاید سورهِ قافِ صبح‌ها. و قطعا یک امتحانِ بزرگه.... نمی دونم از پسش برمیام یا نه. امیدوارم مثل کارِ مدرسه سعیده اینا مجبور نشم تحویلش بدم.
+ خانه‌تکانی هم هست تازه :|
+ اما مسیرِ کلاس روزهای یک شنبه و سه شنبه... اولش که میرم پارکینگ شرقی. ماشین رو پارک می کنم و میرم به سمتِ حرم. اما توی راه مسیرم رو می اندازم پشتِ حرم به سمتِ گذرِ خان. در این مسیر مسجد آیت الله بهجت رحمت الله علیه رو می‌بینم. بعدش دفتر یکی از آقایونِ علیهِ ما علیه. بعدش هم مغازه‌های خوشمزه گذرِ خان. بعد از گذر هم خیابون و کوچه روبرویی... این مسیر از درِ خونه برام مثل یک مراقبه است که چشم و گوش و دهانم رو کنترل کنم و خیلی خانمانه و انسان‌وار، چادرم رو مرتب بگیرم و جلب توجه نکنم و آسه برم و آسه بیام... نه برای اینکه گربه شاخم نزنه. بلکه برای اینکه مسیرِ هدفِ مقدسی رو که دارم طی می کنم، پاک و پاکیزه حفظ کنم تا اثراتِ مبارکی که قراره بر این "حرکت" مترتب بشه، کم یا ناقص یا آلوده نشه... در همین راستا، صالحه بانو خیلی امیدوار است :)
+ در توضیح این امیدواری باید یه پست مجزا بنویسم :)

جمعه ۶ مهر ۹۷

توی فامیل همه می‌دونن که من اهل غیبت نیستم ولی از وقتی ازدواج کردم، غیبت یه نفر رو کردم: مادر شوهر!
امشب با مادرشوهرم صحبتِ صمیمانه‌ای کردم و فهمیدم هیچ چیزی نبوده که به جاری‌م گفته باشم و اون به اونا انتقال نداده باشه!!!
یعنی فهمیدم این جاری‌م عجب آدمِ بی‌جنبه‌ای هست! کسی که هیچ وقت من رو دوستِ خودش نمی‌دونسته و نمی‌داند! :(
یعنی دیگه من شِکَر بخورم غیبت خانواده شوهر رو پیش احدی بکنم...
یعنی خدایا! قشنگ زدی تو دهنم ها!!! ممنونم ازت :)
خدا، حقِ مادر شوهرم رو به من حلال کنه! (گریه می‌کند و نمی‌داند چه نوع خاکی بر سرش بریزد: آیا رُس‌هایِ قاطیِ کاهگل؟ آیا خاکِ تربتِ تیمم؟ آیا خاکِ باغچه؟ آیا خاکِ گرد و غبارِ سَرِ طاقچه؟)
+ از خودش هم حلالیت طلبیدم :)
+ جاری خانم رو هر روز صبح می‌بینم تو مدرسه‌. یه جوری هم رفتار می‌کنم انگار نه انگار! :) یعنی اصلا اهلِ کینه نیستم خدا رو شکر ^_^

فاطمه، فاطمه است.

دوستم، فاطمه، که گفتم توی کلاس فلسفه با همیم، اون همسایه حافظ قرآنم نبود. یعنی اشتباهی گرفته بودم. اون همکلاسیم توی ترم تابستونی بود که شبیه آنجلینا جولی بود... یادمه روزای آخر کلاس رفتم بهش گفتم که شبیه آنجلینا جولیه. اونم گفت که قبلا بهم گفتن. ولی الان که دیگه هم مباحثه‌ای شدیم حس می‌کنم اصلا هم شبیه بهش نیست. اصلا دخترِ مومنه عالمه، حتی اگر شبیه یه خارجی باشه، تفاوتش، تفاوت زمین تا آسمونه.
اون دفعه هم توی صفِ بازرسیِ بیت (ما فقط یه بیت داریم!) یه دختره کپیِ آن هاتاوی بود. این‌بار فقط نگاش کردم... فکر کنم این بار می‌دونستم که چقدر کارِ احمقانه‌ایه گفتنِ این مساله.
الان دارم فکر می‌کنم من چرا به فاطمه گفتم که شبیه آنجلینا جولیه؟ چرا؟ واقعا چرا؟‌ الکی! بی‌خودی!!! :(

جوک سال

جوک سال از زبان رهبر انقلاب: رئیس جمهور آمریکا به سران اروپایی: شما ۲-۳ ماه صبر کنید، کلک جمهوری اسلامی کنده می‌شود.
شتر در خواب بیند پنبه دانه
گهی لپ لپ خورد گه دانه دانه

همین الان یهویی. تلویزیون :)

هفته اول مهر ۹۷

یا گذر از تابستان و شروعی نو

نشد از استاد ش.ز خداحافظی کنم. تا وقتی تابستون بود، به هر سختی‌ای که بود میرفتم و می‌اومدم اما حالا دیگه همون سختی‌ها به محال تبدیل شده. کاش می شد به استاد ش.ز می‌گفتم که چقدر توی کلاسشون روحیه می‌گرفتم و چقدر از تسلط و دانش گسترده‌شون لذت می بردم و یاد می‌گرفتم. خیلی یاد گرفتم.

با این که چهره‌ی تازه‌ای سر کلاسشون بودم ولی استاد خیلی به من لطف داشتند. کاش می تونستم خداحافظی کنم و بگم که چقدر از این محرومیتِ اجباری، ملولم.

یک هو سرم شلوغ شد. بعدازظهری که توی خونه اردو برگزار شد، یکی اومد در خونه و گفت که بسته پستی‌م اومده اداره پست. کتابام بودند. فرداش رفتم بسته رو تحویل گرفتم. حساب کردم دیدم باید روزی ۲ ساعت وقت بذارم که فایل های صوتی رو گوش بدم. دو سه تا درس دیگه هم فایل ندارند و جداگانه باید وقت بذارم و مطالعه کنم.

صبح جمعه، هنوز لای کتاب ها رو باز نکرده بودم که برای مهمونی پاگشا رفتیم تهران، شب خونه‌ی مادرشوهر بودم که سعیده زنگ زد و گفت بیا برنامه صبحگاه بچه‌ها رو دست بگیر و من نیاز دارم به نیروی فلان و بهمان و فقط تو میتونی و مریم، معاون پرورشی‌مون (جاریِ محترم بنده) کار محتوایی نمی‌تونه بکنه و فلان و بهمان...

قبول کردم ولی الان نمی دونم کار درست چی بوده. در واقع صبح ها، وقت طلایی درس خوندنه. حالا دست کم یک ساعتش از دستم میره.

تا اینجای کار بد نبود ولی زمانی به غلط کردم افتادم که یک شنبه شد و رفتم کلاسِ فلسفه مدرسه باقرین. کمرم هم از روز قبل شدیدا گرفته بود و درد می کرد. فقط ساعت آخر بود که پای صحبت های استاد م.ف همه دردم رو فراموش کردم. خونه که رسیدم جنازه بودم. مسیر طولانیِ رانندگی و خستگی و کمردردِ وحشتناک.... اینا رو اضافه کنید به درس هایی که دارن تلنبار می شن.

سخته... ولی شیرین هم هست.

بعد از امتحانات ترم قبل، انگیزه‌ای نداشتم که به خاطرش دوباره برنامه‌ریزی کنم. شب زود بخوابم. صبح بعد از نماز نخوابم. از سال ۹۴ به بعد دیگه هیچ وقت موقعیتی پیش نیومد که هر روز صبح از خونه بزنم بیرون...

و شیرین تر از همه این که چند سال بود به این فکر می کردم که علما و اساتید فلسفه، چقدر نسبت به زنان بی‌اعتنا و سهل‌انگارند. ناراحت بودم که چرا حوزه علمیه، درِ ورود به کلاس های فلسفه‌ش رو به روی خانم ها بسته. همون روز اردو یا فرداش بود که فهمیدم مدرسه باقرین به همت استاد ی.ی تاسیس شده، نزدیک بود از ذوق، پر در بیارم. دقیقا روز قبل از جلسه اول کلاس ثبت نام کردم. مسئول ثبت نام، هم‌سرویسی قدیمی‌م تو جامعه بود. یه خانم با‌تقوا و درس‌خون. سه تا دختر داره... چقدر خوشحال شدم که دیدمش. ولی باورم نشد! بنده خدا تمام پیگیری‌های کلاس رو خودش و همسرش انجام داده بودند ولی آخرش، زمان کلاس طوری نشده بود که خودش هم بتونه شرکت کنه. خدا خیرش بده... واسطه فیض ما شد.

توی کلاس همسایه خونه اولم توی قم رو دیدم. یه مدت هم با هم دوست شدیم. حافظ کل قرآن هست... چقدر دختر خوبی هست. سر کلاس استاد م.ف از روی یادداشت‌هاش تو دفترش، هر چیزی رو که جا می‌موندم می‌نوشتم...

امروز باید برم مصاحبه‌ی اداره امور نخبگانِ جامعه الزهرا... نمی دونم ملاک و معیارهای انتخابشون چیه! نمی‌دونم اگر مسئولیتی به دوشم گذاشته بشه از پسش برمیام یا نه. ولی میرم... هرچه از دوست رسد نیکوست.

اردوی دانش‌آموزی در خانه تاریخی صالحه

۴ مهر ۹۷

تاریخی ترین روزِ زندگیِ من در این خانه‌ی قدیمیِ روستایی همین روزِ پر ماجرا بود.
شبِ قبل، سعیده (خانم مدیر مدرسه ) بهم زنگ زد و گفت که صالحه، ما بچه‌های مدرسه‌مون رو فردا می‌خواهیم ببریم اردو، ولی باغ جور نشده...
من از شوهرم پرسیدم جایی رو سراغ نداری؟ اونم گفت نه. بعد من در یک اقدامِ انتحاری، گفتم خب بیایید اینجا.
سعیده از خداش بود. ۴۵ دانش‌آموز و ۱۰ تا مربی و حدود ۱۰ تا جغله بچه‌ی ۲-۳ ساله... قرار شد فردا صبح خونه‌ی ما باشند.
حوض رو پر کرده بودم و توی حیاط فرش انداخته بودیم و پشتی گذاشته بودیم.
هیاهویی شد... جاتون خالی. حدودا در هر دو مترِ مربع از خانه، یک نفر در حالِ تکاپو بود :)
بچه‌های دو سه ساله، دورِ قفسِ کبوتر‌ها...
تو زنگ تفریح‌ها، بچه‌های پایه‌های مختلف، نوبت به نوبت می‌رفتند توی حوض و بازی می‌کردند...
( توی این مدل اردو، کلاس‌هاشون برگزار میشه و بینِ زنگ‌هاشون کلی کیف و حال می‌کنند)
زنگِ آشپزی، شیرینی درست کردند...
میان وعده، سفره انداختند و خوراکِ لوبیا خوردیم...
ظهر که شد، نماز جماعت خواندند...
مربی‌ها تعجب می‌کردند که من چطور می‌تونم این‌ همه شلوغی و شلختگی و ریخت و پاش رو تحمل کنم!
راستش خودم هم تعجب کرده بودم :))))) (تاثیراتِ داروهای DJ )
اولش نشسته بودم یه گوشه و کتاب طرحِ کلی می‌خوندم و دست به سیاه و سفید نمی‌زدم و تازه سرِ فاطمه‌زهرا حسابی گرم بود و من راحت بودم :)
و تا آخرش هم من ول ول گشتم :)
فقط آخرِ آخر که بچه‌ها داشتند می‌رفتند، من براشون یه ربع صحبت کردم. به عنوانِ کسی که با اینکه مدلِ زندگیِ دیگه‌ای هم تجربه کرده اما زندگیِ توی روستا رو به شهر ترجیح داده.
بچه‌ها که رفتند، سعیده موند که تو جمع و جور کردن خونه بهم کمک کنه. بهم گفت که انتظار نداشته بچه‌ها انقدر خوششون بیاد و به همه کارهاشون برسن.
از سخنرانیِ من و لباس پوشیدنم هم راضی بود. آخه شبِ قبل بهم سفارش کرد که جذاب و هنری لباس بپوش!!! (چه حرفا!!!) (صبح موقع انتخاب لباس انقدر به حرفاش خندیدم که نگو) (از اتفاقات بامزه این بود که اولش یکی از مربی‌ها در جواب نگاه‌های عاقل‌اندر سفیهِ شاگردش به من و لباسام، گفته بود ایشون دختر صاحب خونه اند :)))
+ مدل و ساختارِ مدرسه‌ی سعیده و همسرش سید علی (پسرانه) شبیه به مدل‌های رایج نیست. گفتم که بدونید :)
+ فرداش تولد شوهرم بود. به عنوانِ هدیهِ تولدش، خودش خونه رو یه جارویِ مشتی زد. (کاش همیشه تولدش باشه :)

+ بعد از این روزِ پر خاطره، احساس کردم کلی برکت به زندگیم سرازیر شده... خیلی زیاد.

+ به روایت عکس: (+) (&) (*) 

صالحه با پا‌پوش‌های نمدی

اینا رو جدیدا خریدم. (۳۰ شهریور) اما عکس مالِ مهمونیِ پاگشایِ عروسمون هست. (۶ مهر) وقتی پام می‌کنم، الکتریسیته ساکن از دستام جرقه می‌زنه به هر چیزی که لمس می‌کنم.
کی فکرش رو می‌کنه که فرشای ماشینی و موکت‌ها و روفرشی‌ها و دمپایی‌ها این‌همه بارِ الکتریکی توی بدن ایجاد کنند؟ متاسفانه بدن‌ هم چون رساناست، اینا رو تو خودش نگه ‌می‌داره.
ضمنا خیلی‌ هم فایده نداره که فرشِ دست‌باف بخریم چون معمولا نمی‌شه همه‌ی خونه رو باهاش فرش کرد. زیر سینک و گاز و دمِ دستشویی و ... چون گرونه و آدم دلش نمی‌آد.
اما این پاپوش‌های نمدی واقعا غنیمته.
هم نمی‌ذاره بار الکتریکی توی بدن بمونه، هم بدن رو گرم می‌کنه، هم خستگی رو کم می‌کنه، هم آدم میخچه نمی‌گیره. (همین نسیمِ عزیزم... میخچه گرفته! تازه فرشاش هم دست‌بافه :/) شب موقعِ خواب هم می‌پوشمشون و باعث شده سینوزیتم خوب بشه :)
پاییز و زمستون داره میاد و حالا که اینا رو دارم خیلی خوشحالم!

راستی به اینجا هم سر بزنید. لباس‌های زیرِ و زیرپوش و شلوار راحتیِ پنبه‌ای داره. واقعا کارهاش تعریفی هست... اینا هم در راستایِ پوشاکِ سالم :))

ضمانت‌نامه

بهترین و هنرمندانه‌ترین کالکشنی بود که می‌تونستم داشته باشم. بهترین‌ها از بهترین‌ها اما نمی‌دونم چند ماه بود که داشت خاک می‌خورد گوشه‌ی یکی از پوشه‌های گوشیم. خیلی وقت بود...
شاید یکی دوبار از شرِّ شلوغیِ مترو، هدفون گذاشتم تو گوشم و غبارِ یکی از تِرَک‌ها رو پاک کردم و گذاشتم روی تکرار ولی هیچ وقت نتونستم یک بار از اول تا آخر، کالکشنِ محبوبم رو گوش بدم... یعنی انگار یه جورایی، برای این‌ کار باید به خودم فشار می‌آوردم...
همیشه وقتی می‌رم سمتِ Samsung music گوشیم که اوضاع خیلی داغون باشه. بعد متناسب‌ترین تِرَک با حال و روزم رو انتخاب می‌کنم و می‌ذارم روی دورِ تکرار.
گهگاهی هم که نه خوبم نه بد، بلند بلند اون آواز رو از بر می‌خونم...
اما مدت‌ها بود که حالم خوب بود.
تا این‌که توی دهه اول محرم! _نمی‌دونم... روز پنجم بود فکر کنم!_ دوباره اون موزیکِ لعنتیِ خاطره‌انگیز، داشت از سیمایِ جمهوری اسلامی پخش می‌شد که من هوس کردم دانلودش کنم. می‌دونستم با اون موزیک، یه خواننده آواز هم خونده اما...
هر چی بود، شیطون خوب می‌دونست که من از چی خوشم میاد... از آهنگ‌های دهه ۱۹۸۰... فقط و فقط.
و نه قرتی بازی‌ها و جفنگ‌های این نوجوان‌هایِ دو دهه اخیر! من نوجوان هم که بودم از اینا خوشم نیومد، چه برسه به الان :))
خلاصه شیطون خوب می‌دونست ذائقه‌ام چی رو می‌پسنده.
طوری بود که فقط قبل از گفتنِ تکبیره الاحرامِ نماز، صدایِ اون قطع می‌شد و سلام رو که می‌دادم دوباره شروع می‌شد!!!
پس‌فرداش رفتیم پیش DJ، همین که شروع کرد به نوشتن، ازم پرسید موسیقی هم گوش می‌دی؟ و من، مِن مِن کردم... آخه خیلی برام سخت بود که این همه مدت گوش نداده باشم و عَدل! DJ همون روزایی که گند زده بودم ازم این سوال رو بپرسه.
کارِ خدا بود دیگه... انه کان بکم رحیما... چون وکان کید الشیطان ضعیفا و چون وکان الانسان کفورا!!!
من تو زندگیم از این معجزات زیاد دیدم ولی این‌بار فرق داشت. DJ ضمانت‌نامه نوشت برام. گفت دعای ۱۷ صحیفه سجادیه رو هر روز بخون.
و از اون روز که خوندم، صدایِ اون موزیک کاملا قطع شد.
حالا هر روز می‌خونم...
حالا دیگه، حتی نمی‌تونم به صدا یا متنِ اون موزیک فکر کنم...
خیلی عجیبه! خودم می‌دونم این عادی نیست. این دعا مثلِ سپرِ محافظِ اون پسره تو شگفت‌انگیزانه. ولی معلومه خیلی قوی‌تره. چون محافظتش از درونی‌ترین نقطه‌ی وجودم شروع میشه... تاااا می‌رسه به دنیایِ پیرامونم... همه‌ی دنیا! همه‌ی عالم...
خلاصه این‌که دیگه دیدم این کالکشن هیچ فایده‌ای نداره‌. همه رو پاک کردم! (شبِ نهم محرم)
امیدوارم کبد و مغزم و روحم و قلبم همیشه با هم اینقدر هماهنگ بمونند. امیدوارم :)

۲ مهر ۹۷

واقعا وحشت‌ناکه... دهشت‌زاست.
اون‌ همه تصوراتِ خوب و قشنگم، امشب با خوردنِ دو تا از داروهایِ DJ، نیست و نابود شد.
فقط این ذکر و وردم بود:
بگذرد این روزگار تلخ تر از زهر
بار دگر روزگار چون شکر آید
آخه شکر که سهله، عسل و شیره انگور هم نمی‌تونه تلخیِ این زهرِ مارها رو کم کنه. بعدش هم وقتی سازنده دارو، استاد شِکَریان هست، دیگه چه امیدی می‌تونم داشته باشم؟؟؟
حالا هم فقط دو تا دارو رو خوردم حال و روزم اینه. مونده تا هرشب اشکم در بیاد و زار بزنم :(
حالا میتونم بفهمم چرا هما حاضر میشه کیسه صفراش رو با جراحی در بیارن ولی داروهای DJ رو نخوره... دیگه هیچ وقت سرزنشش نمی‌کنم :(
حالا می‌تونم بفهمم چرا مردم قرصِ زیر زبونی و جراحی با بی‌هوشیِ کامل رو به خوردنِ این داروها ترجیح می‌دن! :|
امشب انکسرت ظهری و قلّت حیلتی :(
یعنی تا ۴۰ روز همین آشه و همین کاسه؟ :(

---

تنها چیزی که باعث میشه تحمل کنم اینه که باید انقدر قوی بشم که بتونم یه روز سردار بشم... نه سربار....YESSssss :)

نجواهای تاسوعا و عاشورا

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

۲۴-۳۰ شهریور ۹۷

۲۴ شهریور
+ جمله‌ی DJ برای حرص و جوش نخوردن خیلی به دلم نشست: قرار نیست همه چیز طبق مراد و خواسته ما باشه. شاید جمله ساده‌ای باشه ولی توی اون شرایط تاثیر خاصی رو من داشت.
۲۵ شهریور
+ زنگ زدم به فاطمه، دختر DJ، بهش گفتم: "تو اصلا قدر بابات رو نمی‌دونی" و کلی نصیحتش کردم. قرار شد چند تا کار هم برام بکنه. یکی اینکه سیر مطالعاتی اون ۳۰۰ تا کتاب رو برام بگیره چون DJ خیلی امیدوارم کرده بود. گفته بود از صفر تا صدِ D شدن، فقط دوسال طول می‌کشه! (البته با روزی ۸ ساعت مطالعه) دیگری اینکه مساله CDها رو پیگیری کنه و یه نسخه‌ش رو بهم بده. و دیگری اینکه یه برنامه غذایی از بهترین غذاها برای ما، بَرو بَچسِ جیگر طلا بگیره! :))
+ امروز: این گربه خسته،‌ جلویِ درِ کلاس استاد ش.ز
+ شب از حضرت علی اصغر هم برای دوستامون که بچه ندارن، بچه خواستم، هم برای خودمون یه دوقلوی سالم و صالح!
+ حالِ من وسطِ روضهِ بازِ میثم: هل من معین فاطیل معه العویل؟؟؟ چرا ساکتین آخه؟
+ آهای جماعتِ حزب‌اللهیِ پر‌ادعا، چرا اینقدر کالسکه‌هاتون خارجیه؟؟؟ چرا برایِ "شماها" خریدِ کالایِ ایرانی مهم نیست؟
۲۶ شهریور
+ وزنم: ۵۸ کیلو
+ امروز برای بارِ چندم برنامه‌ی داروهام رو مرور کردم که به محضِ تموم شدنِ دهه شروع کنم. دست خطِ DJ...
+ استاد ش.ز دیگه بهم نگاه نمی‌کنه! :) نه به هفته قبل که می‌خواستم سوال بپرسم گفت: جانم!!! نه به امروز. من ولی همین مراقبت‌های استاد رو دوست دارم. لایک!
+ از شوهرم جدا که شدم برم داخلِ بخشِ بازرسیِ زنانهِ هیئت، یهو چشمم به یه آقایِ جوانِ بیست و هف هش ساله افتاد. البته شاید کمتر شاید بیشتر. تو اون تاریکی، صورتش نور بالا می‌زد. البته خوش‌سیما هم بود ولی در اصل نوربالا می‌زد... یعنی یه لحظه دپرس شدم! خدایا! منم می‌خوام آخه!!!
+ وسطِ روضه از امام حسین، حاجتِ شهادت خواستم. ولی فقط اون شهادتی که بعدش یه راست برم پیشِ خودشون و حضرتِ زهرا.
+ حاجتای دیگه‌م این بود که سختی‌های مالی‌مون رو حل کنند و اربعین هم بریم کربلا.
+ توی راه برگشت، هنوز داشتم می‌سوختم. به نظرم روضه‌ی علیِ اکبر دردناک‌ترین روضه کربلاست..‌‌. + روضه علی اصغر و حضرتِ مادر
+ خونه که رسیدیم احساس کردم قیافه‌ام یه جوری شده. شاید به خاطر اشک بود... نمی‌دونم... ولی هرچی بود خوشگل‌تر شده بودم.
۲۷ شهریور
+ این کوچولوها رو صبح ها باید بشمرم و به همین تعداد باید با عسل بخورم :)
+ دعاهام و دوتا سوره‌ی صبح‌ها، خیلی بهم انرژی میده. چرا اینقدر دیر دارم همت می‌کنم؟
+ احساس می‌کنم این آیه: ان کید الشیطان کان ضعیفا، واقعا درسته. عجیبه، نه؟
+ شوهرم میگه: حزب اللهی ها دو دسته اند: یا سیگاری اند، یا بددهن اند! یا جمعِ بین این دو خصوصیت. من تو دلم میگم: پس دلیلِ ظهور نکردن امام زمان معلوم شد :))
+ مجرد که بودم، پنجره خونه‌ی داییم روبروی یه حسینیه بود. زن‌دایی می‌گفت: پسرای هیئتی با موتور اسپرت و کفش‌های کتونی، شیک و با کلاس میان اینجا. من خوشم میومد از پسرایِ هیئتی. ولی تهِ دلم از این لوس‌بازی‌ها بدم میومد. الان شوهرم یه بچه هیئتیِ خفنِ بی‌شیله پیله‌ است :)
+ احساس می‌کنم بعضی‌ها که از وبم خوششون نیومده‌بود به خاطر این بوده که احساس می‌کردن من در مورد زندگیم و احساسِ رضایتم، صادقانه نمی‌نویسم. ولی اینطور نیست. من کلا تو زندگیم به احساساتِ بد خیلی بها نمی‌دم!
+ معمایِ حاجت‌های دیشب برام حل شد. باید صحیفه فاطمیه بخونم :) یه بار دیگه یادم اومد که هرچی دارم از قرآن و دعاهاست.
+ امشب تو هیئت میثاق، یه سوسک، کلِ خیمه‌ی زنونه رو به هم ریخت!
+ خونه که رسیدیم، همسر فرمودند که "واقعا نورانی شدی. یا به عبارتی نورانی تر!!!"
+ صالحه خانم، یه سوزن به خودت بزن، یه جوالدوز به دیگران.
۲۸ شهریور
صبح تاسوعا رفتیم کوچه سادات، عجب مجلسی بود... میگن امکان نداره آدم اونجا حاجت روا نشه. منم تا تونستم دعاهای بزرگ بزرگ کردم.
تو راه فهمیدم که زرنگ خان همیشه ثوابِ مجلس‌هاش رو هدیه میده، گاهی به من، گاهی مامانش، باباش، مامانم، بابام! زرنگه دیگه!
بعدش رفتیم عشاق الحسین و بعد برگشتیم تا شب بریم بیت. راستش دیدیم زشته هر هیئتی رو رفتیم ولی مجلسِ ولیِ امرمون رو ول کردیم.
الحق که عالی بود. هم مداحِ اولِ مجلس، هم حاج آقا عالی، هم مطیعی... ولی سخنرانیِ حاج آقا برای من یه چیز دیگه بود. مخصوصا که خیلی به فضایِ ذهنم نزدیک بود و کمکم کرد.
۲۹ شهریور
+ ظهر داشتیم میرفتیم کوچه سادات، پشت چراغ قرمز مهدی رو دیدیم که داشت سنج می‌کوبید. گهگاه هم می‌خندید! ولی خیالم راحته وقتی می‌ره زیر پرچم امام‌حسین، توی دسته، مسجد، هیئت... کاش رضا هم توی این فازها بود.
+ سخنرانِ کوچه سادات تا می‌تونست آسمون ریسمون بافت و بافت و بافت ولی نتونست حالم رو خراب کنه :)) من بازم گریه‌هام رو کردم.
+ بعد از ظهر، من و همسر دوتایی رفتیم زیارت ناحیه مقدسه‌ی میثم! (بابا بذارید آدم راحت باشه... همون میثم مطیعی)(فاطمه‌زهرا هم پیش عموش بود و با اون رفته بود دسته‌ی سینه‌زنی) انقدر گریه کردم که گلو درد گرفتم. تازه میثم همه‌ی دعا رو نخوند! ولی من خودم خوندم تا آخر...
به نظرِ من، ادعیه ماثوره، هرکدوم یه کلّ واحد‌اند. نباید شکسته بشن چون اینطوری حظّ انسان کامل نمیشه از دعا. یعنی باید از السلام علی آدم خوند تا و صلی الله علی محمد و آله و سلم تسلیما کثیرا! نه اینکه از روی ذوق و علاقه‌ و تشخیص شخصی یه تیکه رو ازش جدا کرد. مثلا خوندنِ دعای ندبه، نیم ساعت چهل دقیقه زمان می‌خواد... نه دو ساااعت!
بگذریم... یعنی میثم می‌خوند و سنگین می‌خوند...
از یه جایی به بعد همسر زنگ زد که پاشو بریم. منم همینطوری با چشمای گریون اومدم سرِ سه راهی، بگو کی رو دیدم؟؟؟ آقایِ y! البته فکر کنم اوشون منو ندید. منم دوباره زنگ زدم به همسر و فهمیدم اصلا رفته تو ماشین و زودی رفتم...
توی ماشین همش از همسر می‌پرسیدم آخه چرا اینا اینطوری امام رو کشتن؟ هی می‌پرسیدم ولی جواب نمی‌داد.
+ رسیدیم خونه و تصمیم داشتیم برگردیم قم. مامان اینا رفته بودن بروج و مهدی و رضا تنها بودند. در واقع مهدی تنها بود. هر چی بهش اصرار کردم که پاشو بیا بریم قم، قبول نکرد. حتی برای اولین بار توی چشماش و یه ذره هم رو زبونش التماس کرد که نرم و پیشش بمونم ولی متاسفانه نمی‌شد. چون دو پادشه در یک اقلیم نگنجند! من و رضا یا به عبارتی ما و رضا نمی‌تونستیم با هم در سلم و سلامت باشیم... متاسفانه! ما فقط دوری و دوستی بلدیم :|
چقدر دلم برای مهدی سوخت :(
+ توی اتوبان دوباره حرف‌های مهم ما در گرفت. اینکه چقدر وظیفه‌ی خودم رو فی الحال در علم الابدان و علم الادیان می‌بینم. اینکه اگر بخواهیم امام زمان ظهور کنه باید نیرو تربیت کنیم، اونم از نوعِ امام حسینی، از اون نوعی که تیر بخوره، شمشیر و نیزه بخوره و زیر سمِ اسب‌ها هم اگر له بشه، ولی بدنش هنوز مقاوم باشه و روحش شاد و شادان باشه...
احساس می‌کنم وظیفه‌م اینه. تربیت نیرو!
+ صبح پا شدم. نماز رو که خوندم، ذاریات و ق رو که خوندم، برای عافیت و دور کردن شیطان و پدر و مادر و فرزندانم که دعا کردم، دعای ندبه رو هم خوندم... ساعت ۸ و نیم شد :) دیگه وقت نشد طرح کلی اندیشه اسلامی رو بخونم :)))
+ و روزمرگی‌ها یا به تعبیری روز‌-مرگ‌‌ی‌ها شروع شد.

ما تک تکِ این لحظاتِ آرامش رو به تو مدیونیم سردار!

امروز صبح که خبر حمله تروریستی به مردم و نظامیان در اهواز رو شنیدم، احساس کردم این خبر مالِ ایران نیست. یعنی انقدر دور از تصورم بود... درست مثلِ حمله تروریستیِ به مجلس.
آره! همینه که شب عاشورا، حضرتِ آقا، سرِ سردارش رو می‌بوسه! یعنی: سَرِت سلامت سردارِ امنیتِ این خاکِ مقدسی که باید به قدومِ آقا متبرک بشه ان شاءالله...
امروز به این فکر کردم که ممکن بود من جایِ یکی از این شهدا می‌بودم... ممکن!

منبرِ هیئتِ میثاق با شهدا

دست‌نویس‌های من از منبرِ حاج آقا پناهیان

اینجا برای از تو نوشتن، هوا کم است!

چقدر نوشتن برام سخت شده. چند روزه انگار نمی‌دونم اینجا باید چی بنویسم. سختمه حرف زدن. انگار دلم می‌خواد توی خودم فرو برم...
بشینم و ۴۰ روز، چله‌ی مراقبه بگیرم. تمام خورد و خوراکم، تمام چیزایی که میشنوم و میبینم و میگم رو کنترل کنم. دلم می‌خواد ۴۰ روز، شاید هم تمامِ عمر! دو ساعت قبل از اذان روی سجاده بشینم. دلم قرآن می‌خواد. دلم دعاهای صحیفه رو می‌خواد. دلم صبح‌های زود جمعه رو می‌خواد که از رختخواب بکّنم و تنهایی برم خیابون ارم؛ ماشین رو پارک کنم و تنهایی گوشه حرم، نُدبه کنم. دلم نماز امام زمان می‌خواد تو جمکران. دلم نماز حضرت جعفر طیار می‌خواد. دلم سجده می‌خواد. دلم یه رکوع می‌خواد با ۳۰۰۰ ذکر لااله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین!...
آخه دلم خیلی پوسیده... باید برم یه دلِ نو بسازم.
بچه‌ها! من برم؟
کاش برم!
دنیا و زمین و زمان دارن بهم میگن برو...
چند روزه دنبالِ بهانه‌ام برای رفتن. معلوم نیست؟
احساس می‌کنم یا دارم تاریخ‌نگاری می‌کنم که دستِ کمی از هرزه‌نگاری نداره. یا دارم چرت و پرت‌نویسی می‌کنم‌...
حالا من در طولِ یک هفته زیر و رو شدم و از خودم بی‌خود شدم و اگر اینجا بمونم ناخودم خواهد نوشت. ولی می‌نویسم. گله به گله... وقت و بی‌وقت. ببخشید. قرار نبود این وبلاگ اینطوری باشه. تقصیر خانم دکتر N و DJ هست... حلال کنید.

هفته سوم شهریور ۹۷

+ امروز بلاخره بعد از سه چهار ماه، DJ بهمون وقت داده که بریم پیشش! خیر سرمون پارتی هم داشتیم. فاطمه از این‌ور، سید‌رضا از اون‌ور. با اینکه دیر شد ولی بلاخره میریم پیشِ DJ عزیزم! همسرِ عزیزترم نگران هست که نکنه بریم پیش DJ و... DJ میدید ما داریم می‌میریم ولی بازم تعلل کرد. حالا بازم من مطمئنم DJ ما رو از این رو به اون رو می کنه. احتمال خیلی زیاد هم میگه که wi-fi رو کلا تعطیل کنیم... دیگه باید سیمِ Lan بخریم... 
+ میخواستم همین جا، یعنی فضای مجازی _ که دوستانِ واقعیم هیچ وقت بهش سر نمیزنند _ از چند تا از دوستانِ جیگرطلام تشکر کنم. چون وقتی پیش اونا هستم خیلی خل میشم و خیلی خوش میگذره: نسیمه سادات، سعیده سادات، هما، فاطمه J... (چهار شگفت انگیزِ زندگی من) زهرا و زینبانِ تهران، یسرا و بهاره، فاطمه S، زینب سادات، منیژه، الهام و ریحانه... شدیدا حالم پیش شما خوبه و خوشبختم :)
و یه تشکر زورکی از جاریم: مریم دوستت دارم :))
زن داداش: فعلا تشکری در کار نیست :|
+ طبقِ محاسبات، امسال باید برای ارشد بخونم. چون بلاخره بعد از ۸ سال دست و پا زدن، من در تابستانِ ۱۳۹۸ لیسانسم رو می‌گیرم ان شاء الله! گوشِ شیطون کر! یعنی حتی اگر از آسمون سنگ بباره و حتی اگر بمیرم هم بلاخره تمومش می‌کنم!
+ امروز انتخاب واحده و دیگه درس خوندن رو باید شروع کنم و کمتر بیام اینجا! هرچند اصلا خرخون نیستم و حتی درسخون هم نیستم. معدلم 18 هست و اصلا پز دادن نداره وقتی نسیم و سعیده معدلشون نوزده به بالاست :| من همون بهتر بشینم کتاب بخونم... اصلا درسخون بودن تو مرامم نیست :|
+ "خیلی‌ها" به آینده علمی ام امیدوارم کردند. بیشتر از همه هم شوهرم، که به قول نسیم: یه دّونه است... یه دّونه! و همیشه حمایتم میکنه. حتی اگر دانشگاه تهران قبول بشم و نریم تهران هم؛ بازهم حمایتم می کنه :))) "خیلی‌ها" یعنی همین! :|

+ یه اتفاقاتی افتاده... بعد از سفر مامان اینا به مشهد و دیدن خانم N اینا! خیلی دلم می خواد در موردش بنویسم... فکر نکنم بشه... ولی یقینا جزو مهم ترین اتفاقات زندگیم هست...

مسیرِ "شدن"

در یکی از وبلاگ‌ها، حرفِ از خانم دباغ بود و نبودنِ مادر بالای سرِ بچه‌ها و اولویتِ کارها و مسئولیت‌های یک زن.

یک حرفی خیلی ذهنم رو مشغول کرد و اون این بود که کجا ما یک روایت داریم که وظیفه‌ی زن، موندن در خانه و نگهداری از بچه‌هاست! خیلی هم فکر کردم...

نهایتا نگاه کردم به اسوه‌های خانمِ دباغ: حضرت زهرا سلام الله علیها و حضرتِ زینب و فاطمه معصومه سلام الله علیهما و آسیه و مریم و حضرتِ خدیجه

این‌ها زن‌ترین، زنانِ عالم بوده‌اند... نقطه‌ی اشتراکِ همه‌ی این‌ها دفاع از ولایت بوده‌!

برای همین تا وقتی که وظیفه‌شان اقتضا‌ی فرزندآوری و تربیتِ نیرو را برای ولیِ امر داشته، با تمامِ توان در آن عرصه فعالیت کردند. حضرت زهرا ۱۸ سال داشت و ۴ فرزند؛ خانم دباغ ۸ فرزند؛ حضرتِ زینب فقط ۴ پسرِ شهید در کربلا...

اما وقتی که زمانِ دفاع از ولایت شده، از جان که هیچ، از همسر و فرزند بریدند و با تمام وجود در ولایت ذوب شدند.

یکی شهید شد.

یکی اسیر شد.

یکی راهیِ دیارِ غربت شد.

یکی تمام دار و ندارش را داد.

یکی تهمت و افترا شنید.

و باز یکی دیگر شهید شد.

برای همین خداوند آسیه و مریم رو الگوی تمام زنان و مردانِ عالم معرفی می‌کنه. چون ولایت مداری، جنسیت نمی‌شناسه.

اما این مساله‌ی مهم رو نباید با این که آدم بچه‌ش رو چند ساعت یا یکی دو روز تنها بذاره، تا در خودش آمادگیِ پذیرش ولایت رو ایجاد کنه، قاطی کرد. هرچند که مشکلِ ما در همین تشخیص هست. اینکه آیا کارِ ما در جهتِ بسطِ نورِ ولایت و هدایت هست یا نه. که اکثرا نیست :( برای همین هم به خودمون شک داریم.

بگذریم...

+ چند روز پیش داشتم عدلِ الهیِ شهید مطهری رو می‌خوندم. چقدر دلم خواست که مثلِ امِّ سلیم باشم. انقدر آرامش داشتم باشم که اگر بچه‌ام در اثر بیماری مُرد، هم خودم آروم باشم، هم بتونم به شوهرم تسلی بدم... 

رسول مولتان

رسولِ مولتان رو خواندم. این حجم از اخلاص و سادگی و ساده‌زیستی و صفا و رضایت از زندگی را، در فقر و غربتِ استخوان‌سوز هیچ‌کجا ندیدم...
روایتی بود از یک شهیدِ نامدار در آسمان‌ها و مظلوم و گمنام روی کره‌‌ خاکی و پیغامبریِ او از مهم‌ترین حادثه‌ی قرن‌: انقلاب اسلامی، برای مردمانی مستضعف و تشنه‌ی حقایق، با همراهیِ همسری مهربان، عاشق، فاطمی و زینبی. تنها می‌توانم به حالش غبطه بخورم ..‌.

---

+ نمی‌‌خواستم با خوندنِ این کتاب آبغوره بگیرم دوباره، ولی نشد... تا شب چشمام میسوخت.
+ بعضی‌ها که سبکِ زندگی مینیمال را دوست دارند، این کتاب را حتما بخوانند.
+ اینم بگم که بد‌قول نشم. ادامه flashbackها رو بعد از دهه اولِ محرم منتشر می‌کنم. ممنون :)