مسیر و همسرِ همسفر

مسیرت رو که گم کنی، دیگه نمی‌تونی همسفر پیدا کنی...
این حکایت خیلی‌هاست. همون‌هایی که ازدواج رو مانع پیشرفت‌شون می‌دونن. (هرچند که تبعات این سرگشتگی منحصر در ازدواج نکردن نیست) پیشرفت؟ کدوم پیشرفت؟ اون پیشرفتِ وهمی چیزی نیست جز تغییرِ دائمیِ مسیر، دور خود چرخیدن، یک بی‌راهه رو هزار بار رفتن. گاهی هم مسیرشون رو تا ته میرن... تا آخر عمر! بعد می‌بینن بن‌بست بوده و دیگه نه وقتِ برگشتن دارن و نه توانش!
بعضی از دخترا خوشحالن که هنوز ازدواج نکردند و می‌تونن با خیال راحت مسیر رشد و پیشرفتشون رو با سرعت طی کنند! ولی جالبه که ما وقتی یک مسافرت ساده هم می‌خواهیم بریم تنها نمی‌ریم. می‌دونیم با هم دیگه، با یک همدل، همراه، یک کسی که دوستش داریم، عاشقشیم، بیشتر خوش می‌گذره....
بعضی از دخترا ناراحتند که نمی‌تونند همسرِ دلخواهشون رو پیدا کنند! خب آخه همسر، همسفره! باید اول مسیرِ خودت مشخص باشه تا بتونی اونو پیدا کنی! همسر، خودِ خودِ خودِ آدمه! باید خودت رو پیدا کنی!
بعضی‌ها فکر می‌کنند همیشه برای پیدا کردنِ همسفر وقت هست! من می‌گم نه! طول می‌کشه تا آدم با یکی در مورد همه‌چی صحبت کنه، نظرش رو بپرسه، نظرِ خودش رو بگه، نظراتشون رو یکی کنند، بعد عاشقش بشه‌... اونوقت بتونه از مسیرِ پیش رو لذت ببره.... طول می‌کشه.