تن‌ها، تنها

این یکی دو هفته اخیر، آقاجانم مریض بودند و بیمارستان. سه تا دایی‌هام عین پروانه دورش میگشتند. مخصوصا دایی بزرگم که انقدر با عشق از پدرش نگهداری میکرد که واقعا غبطه‌برانگیز بود. به این بهانه دایی رو بیشتر دیدیم و بعد از سالها اومدند خونه‌مون. چقدر با هم گپ زدیم و چقدر بچه‌ها عاشق دایی شدند و چقدر جنس محبت مردانه و مقتدارنه قدیمیش به دل میشینه...
دیشب آقاجان از بیمارستان مرخص شد و حال خوبی توی خونه جریان پیدا کرد. ساعت حدودای ده شب بود و آقاجان دراز کشیده بود روی تخت و انار دون میکرد و مامان‌زهرا کنارش رنگ زندگی توی صورتش پاشیده بود. دایی محمد با دلسوزی همه‌ی داروهای آقاجان رو خریده بود و دایی مصطفی و زن‌دایی با نرگس، نوه‌ی ته‌تغاری اومده بودند و بچه‌ها مشغول بازی، باباجانم و همسرجان تازه از سر کار رسیده بودند. بابا با آرامش روی صندلی نشسته بود و لبخند به لب داشت. مصطفی‌جانم یه گوشه نشسته بود و بچه‌ها دورش میپلکیدند. مامان هم که روحِ خونه بود. پروانه‌ی شمع جمع بود... دلم می‌خواست در اون لحظه دکمه پاز زندگی رو بزنم و قابش کنم نگهش دارم.
روال این روزها اینه که شنبه و یک شنبه، صبح بیدار میشم و مشغول جمع کردن وسایل خودم و کیف فاطمه‌زهرا میشم، بعد بیدارش میکنم، خوراکی‌هاش رو بهش نشون میدم. دو تا ساندویچ کره بادوم‌زمینی با عسل می‌گیرم. یکی برای من و یکی برای خودش و زودتر خداحافظی می‌کنم و میرم دانشگاه. مصطفی‌جان فاطمه‌زهرا رو راهی سرویسش می‌کنه. شنبه‌ها بچه‌ها میرن پیش مامانم. یک شنبه‌ها هم قاعدتا تا ظهر باید پیش باباشون باشن اما اگه کاری براش پیش بیاد میبره خونه مامانش و عصر خونه مامانم چون یک‌شنبه صبح‌ها مامان کلاس داره. منم حدود ساعت ۵ عصر میرسم خونه و با وجود خستگی باید دوام بیارم و روزهای بعد هفته خستگی در میکنم چون معمولا خواب شب با کیفیتی ندارم، به خاطر شیردهی و بیدار شدن‌های گاه و بیگاه زینب از خواب برای دستشویی. خستگی این دو روز خیلی عمیقه و مطالعه در روزهای بعد واجب... وضعیت ایده‌آل نیست و وقت ندارم. دیروز کلافه از این به هیچ‌جا نرسیدن، رفتم خانه‌خلاقی که همسر راه انداخته و مدیر داخلیش هم رضاست و عارفه هم جدیدا مسئول هماهنگی‌هاش شده. یه مقاله دانلود کردم که بخونم و رضا اومد و محترمانه گفت سیستم عارفه رو پس بدم که باهاش کار داره. اون یکی سیستم هم اینترنت نداشت و پکر شدم... در کل اونجا آرامش و سکوت بی‌نظیری بود و برای منی که توی خونه وسط سر و صدای و دستشویی بردن و خوراکی دادن و جمع‌ و جور کردن باید درس بخونم، رویایی بود. حیف که اون رویا مال من نبود. حتی همسر هم گفت باید لب‌تاپ خودت رو می‌آوردی اما واقعا چطور؟ یه دست ساک بچه و کیف خودم و یک بچه هم یه بغل! اونم فقط برای دو ساعت و هنوز یک کیف لب‌تاپ مناسب ندارم که خیالم راحت باشه لب‌تاپم آسیب نمی‌بینه...
این‌روزها شاید کسی حس نمی‌کنه که تقریبا از همه‌ی توانم دارم مایه میذارم که یه مادر خوب باشم اما در عوض همیشه بهم تذکر میدن که بچه گناه داره و بچه نیاز داره و بچه اینجور بچه اونجور. تقریبا هر وقت میرم خونه مامانم این فشار وحشتناک روانی بهم وارد میشه و آرزو میکنم این روزها تموم بشه تا شاید یه نفر از نزدیکانم منو ببینه... بگه خسته نباشی دختر؛ تو فوق العاده‌ای! بهت افتخار میکنم...
مصطفی خوش به حالش. در تعادله. خوب میدونه کجاست و چی می‌خواد و کجا باید بره و من هم که همیشه حامی‌ش هستم و تاییدش می‌کنم. اما من تعادل روحیم از اول افتضاح بود و برعکس ظاهرم که عقلانی جلوه می‌کنم، در لحظه احساساتی بودم. الان که بهتر شدم می‌نویسم و معترفم که چقدر سختی روزها و شب‌ها سایه انداخته به حال و احوالم. این ماه‌های بی‌زیارت، بی‌ضریح، این روزهای بی‌خداحافظی و سفره صبحانه‌ی صبح، این شب‌های در کنار مادر و پدر اما در انتظار همسر، یک ساعتی دلخوش کنارِ هم بودن و بعد دوباره...خواباندن تنهایی بچه‌ها با غمگین‌ترین لالایی دنیا و بعد تنها خوابیدن. این سختی‌ها نمیذاره بفهمم چقدر دارم اوج میگیرم و چقدر دوام آوردم و چقدر باید به خودم افتخار کنم.
امروز هم اومدیم خانه خلاق. همه هستند. تا چند دقیقه دیگه خانم اردبیلی معاون شهردار میاد بازدید از خانه خلاق و الان اینجا غلغله‌ است و پر از شوق حرکت. خیلی چیزا هست برای شرح دادن اما ترجیح میدم چیزی ننویسم.
دلم می‌خواد خانم اردبیلی که اومد فقط نگاش کنم...

مهرِ پدرانه

از شنبه تا حالا دارم فکر می‌کنم من توی این چند هفته اخیر چیکار کردم. یادم اومد یه مینی سریال خارجی دیدم و بعدش سریال یاغی رو تو ایام مریضی تموم کردم. سینمایی خیاط رو دیدم و بعدا هم سریال خدمتکار، برای بار چندم سینمایی دعوت حاتمی‌کیا و سینمایی زندانی‌ها و دختر گمشده رو دیدم و چقدر هم کیف کردم انصافا.
هر شب که میرفتم بچه‌ها رو بخوابونم، خیلی دیر خوابشون می‌برد و لالایی‌شون هم لالایی گنجشک ناز و زیبا بود و من خسته تر از اونی بودم که پاشم برم پایان‌نامه‌م رو بنویسم. برای همین ماجرا می‌کشید به فیلیمو و فیلم دیدن.
الان روی روال افتادیم خدا رو شکر و امروز بعد از مدت‌ها همسر بعد از ظهر اومد و بچه‌ها رو برد خونه مادرش و من سه ساعت متوالی روی پایان‌نامه‌م کار کردم خدا رو شکر.
البته قبلش اوضاع اصلا رو به راه نبود. یه روز که همه کارام رو تعطیل کردم و فقط به بچه‌ها رسیدگی کردم و ناهار پخته بودم که همسر بیاد بچه‌ها رو ببره دفترکارش تا من روی پایان‌نامه کار کنم؛ نیومد و اون روز من خیلی ناراحت شدم و غصه خوردم. تصمیم گرفتم حالا که اینقدر دارم حرص اینو می‌خورم که چند ساعت وقت متمرکز و به درد بخور برای کارم پیدا کنم و همسر دل به دلم نمیده، حالا که اینقدر دارم سختی می‌کشم، نیتم رو خالص برای خدا کنم... البته خشمگین بودم و خشمم رو ابراز کردم و کلی به همسر بد و بیراه ملایم گفتم و امروز نتیجه داد و برای اینکه از حالت قهر خارج بشم اومد و بچه‌ها رو برد و در رابطه‌مون هم کلی اثر مثبت داشت :)
باورم نمیشه استادِ جان رو از روز امتحان ندیدم ولی خب استاد بهم توی ایتا پیام میدن. همینجوری چیزای نه خیلی خاص. عکس نوشته ذکر روز سه‌شنبه، عکس‌های مرتبط با اخبار داغ فضای مجازی و واقعا چیزهای نه خیلی جدی. احساس می‌کنم می‌خوان مدام بهم یادآوری کنند که پایان‌نامه‌م رو بنویسم. یادمه اون روز که قرار بود بریم بروجرد و استاد از قبل بهم گفته بودند که تا اول مهر، فصل دو پایان نامه رو تموم کن و بفرست و من هیچ‌کار نکرده بودم، کاملا امید خودم رو از دست داده بودم، به استاد پیام دادم که استاد نمیرسم بنویسم و وقتی استاد پیام رو سین کردند ولی جواب ندادند دوباره پیام دادم: استاد ازم ناامید شدید؟ اون روز استاد مشغول کار بودند و بلافاصله وقتی کارشون تموم شده بود بهم زنگ زدند. بچه‌ها هم جنگ داخلی راه انداخته بودند و جالبه که همسر هم بود ولی اصلا کمک درست و حسابی بهم نکرد. تو همون شرایط جواب استاد رو دادم و ایشون فقط یه نکته گفتند. اینکه مراقب باش فاصله نیافته که پایان‌نامه‌ت بمونه و بعد دیدند خونه شلوغه با تعبیر قشنگی که یادم رفته گفتند برو به بچه‌ها برس و التماس دعا داشتند اگر اربعین رفتیم... که نرفتیم.
این ترم هم کلاسشون رو با ما به استاد دیگری دادند و ضدحال اساسی خوردم. شبی که بهم پیام دادند و گفتند خیلی شوکه شدم. فکر کنم از فرداش بود که مریضی‌م شدت گرفت. البته شاید بی‌ربط بودند به هم ولی خیلی غصه خوردم و واقعا باورش سخت بود برام.
چندین روز بعد، دوم مهر، رفتم دانشکده. همش فکر می‌کردم درسته که استاد کلاسشون رو دادند به فلان استاد اما شاید ایشون رو ببینم چون هنوز اسمشون در لیست‌ها بود. نمی‌دونم چی پیام دادم به استاد، ایشون زنگ زدند بهم و وقتی دیدن صدام گرفته‌ست خیلی تفقد کردند. دستور تهیه عرق گوشت یا عصاره گوشت رو با حوصله بهم دادند و بهم گفتند امیدوارم زودتر خوب بشی و صدات بشه صدایی که حاکی از سلامتی کامل و صحتت باشه...
یاد این افتادم که چند روز قبل وقتی بابا اینا از اربعین رسیده بودند ایران، وقتی زنگ زدم بهشون و خونه مامان‌بزرگ بودند؛ وقتی بابا صدای گرفته‌م رو شنید بهم گفت صدات قشنگ‌تر شده... :)))
دروغ چرا، استادِ جان مثل پدر برام مهربونند. یه مهری دارند که وقتی به جانم میشه احساس می‌کنم یه خلاهایی رو داره پر میکنه و بزرگ‌تر میشم. اون روز زود از دانشکده بیرون زدم و نشد استاد رو ببینم. اشتباه کردم. باید صبر می‌کردم استاد رو ببینم. رفتم دنبال یه کار بانکی، محل کار بابا، باغ ملی. خیابون بالاییش، "سخایی" هم خیلی خوشگل بود. همش توی دلم مونده یه روز دخترا رو ببرم اونجا رو ببینن...
برگشتنی داشتم به این دوتا بابای متفاوت فکر می‌کردم. یه مقدار هم متاثر شدم. دروغ چرا، دلم یه بابا می‌خواست که همش نازم رو بکشه. امشب هم به این تفاوت باباها فکر کردم که یاد این ماجرا افتادم و نوشتمش. من هرچی بابام نازم رو نکشید اما شوهرم کشید ولی بازم خانوووم نشدم. یاد عارفه افتادم که همیشه به شوخی به هم میگیم عارفه حجاب ۵۰؛ حیا ۱۵۰، صالحه حیا ۵۰، حجاب ۱۵۰ :))) راستش امشب فهمیدم چرا. فهمیدم... چقدر خوشحالم که پدرِ دخترام نازشون رو می‌کشه. پدر خوب بودن جزو ملاک‌های مهم انتخاب همسر برام بود.
اما الان نه که فکر کنید ناراضی‌ام. من عاشق همین بابایی که دارم هستم. یه چیزایی تو زندگی بهم داده که هیچ‌کس نمیتونست بهم بده. مدیونشم حتی مدیون همین هستم که خیلی نازم رو نمی‌کشید وگرنه به این دختر لوس و دوست‌داشتنی تبدیل نمیشدم. خیلی خوشحالم... همین که میتونم پشت تلفن سر همسر داد ملایم بزنم و رو در رو بهش تیکه بندازم و گاهی قهر کنم و بازم خوب به نظر بیام، وقتی تعریف‌های چرت و پرت ازم می‌کنه، خیلی بانمک بهش فحش بدم و هر وقت خیلی از دستش عصبانی شدم بزنمش و اون هیچ‌کاریم نداره و بازم عاشقمه... به جز اون الان مهرِ پدرانه استادِجان رو میتونم کامل حس کنم. پس اینجوری خیلی بهتره و راضی‌ترم. خوشحالم :)

---

یک شنبه نرفتم دانشگاه چون اصلا کار عاقلانه‌ای نبود. مامان و بابا و به تبع اونا همسر مخالفت کردند و موندم خونه و فاطمه‌زهرا رو بردم جشن بازگشایی مدرسه‌ش و پدرم دراومد رسما. البته خاطره شد و الان همش دوست داریم به آهنگ باز آمد بوی ماه مدرسه که دانلودش کردم گوش بدیم :)

و البته پاییز آمد که محبوب من و همسره :)

امروز حوالی دانشگاه تهران چه گذشت؟

به نامِ زن زندگی آزادی :)
بلاخره روزهای اسارتِ من در خانه تمام شد. تابستانِ بی‌مزه ما با شستن فرش و موکت‌ها و عوض شدن حال و هوای خانه و یک دوره سخت بیماری که سوغاتِ سفرِ اربعین همسر بود، تمام شد. از اون روزها فقط این یک جمله رو نوشتم ولی شاید اگر حال داشتم در اون‌ ایام، چندین پست حرف داشتم در موردش.
هفته قبل کلاس‌ها از روز دوشنبه شروع شد و رفتم دانشگاه و با هماهنگی با اساتید کلاس‌های اون روز رو به شنبه و یک‌شنبه انتقال دادیم.
نمیدونم این روزهام چطور میگذره. فاطمه‌زهرا کلاس اولی شده و زینب که به شدت به فاطمه‌زهرا وابسته‌ست دوری خواهرش به شدت براش سخته. لیلا هم خیلی انعطاف‌پذیره و از اربعین راه افتاده و همش شیرین‌کاری می‌کنه و خیلی هم برای استقلالش گریه می‌کنه و ما رو به زحمت می‌اندازه چون واقعا حال نداریم پشت سرش بریم و مراقبش باشیم یا کثیف‌کاری غذاخوردنش رو جمع کنیم اما اون اصرار داره که مثل خواهرانِ بزرگترش بزرگ بشه.
امروز اولین روزی بود که از ساعت ۸ تا ۴ بعد از ظهر رفتم دانشگاه. شب قبل بنا داشتیم بریم خونه و زود بخوابیم اما همسر یهو یادش اومد که باید یک کار خیلی مهم رو پیگیری کنه. مامان و بابا داشتند از بروجرد می‌رسیدند تهران و ما هم بعد از مدت‌ها از صبح رفته بودیم جاده چالوس برای تفریح. ساعت ۴ که برگشتیم خونه سریع لباس عوض کردیم و رفتیم تولد دوست فاطمه‌‌زهرا، بعدش هم خسته و کوفته رفتیم خونه مامان‌اینا که ببینیم مهدی چیکار میکنه که این ماجرای کار همسر مطرح شد و بنا شد شب رو همونجا بمونیم. برای همین من با ماشین رفتم خونه و یه عالمه وسایلی که برای فردا لازم داشتیم با خودم آوردم و کمرم هم دونصف شد.
و در نهایت این افتخار رو داشتم که روز ۹ مهر رو در مرکز شهر باشم و وقایع رو با چشم خودم ببینم :/
بچه‌های دانشجو انگار از ظهر داخل محوطه اصلی دانشگاه تحصن کرده بودند و ما که دانشکده‌مون در کوچه‌های نزدیک دانشگاه بود، حتی با کارت دانشجویی توی محوطه راه نمیدادند. تقریبا هر ۴ در اصلی بسته بودند. رفتم کافه خیابون پورسینا یه لازانیا سفارش دادم که از گرسنگی هلاک نشم و نشستم توی محوطه حیاط کافه. ساعت ۱۲ و نیم اینا بود که نیروهای ویژه با موتورهای پر سر و صدا رسیدند و انگار از خیلی قبل‌تر اون اطراف بودند. چهره‌ها توی اون ساعت کمی گرفته از ترافیک و گیج از تغییر برنامه کلاس‌ها بود اما خیلی ناراحت به نظر نمی‌رسیدند اما عصر که کلاسم ساعت ۴ تموم شد.... چهره‌ها اکثرا ناراحت بودند. تو خیابون میرزای شیرازی که ازش رد شدم سطل آشغال آتش زده بودند و تجمع در چهارراه‌ها و بخش زیادی از پیاده‌روها دیده میشد و گاز اشک‌آور هم نتونسته بود خیلی پراکنده‌شون کنه و احتمالا بخش زیادی از ناراحتی‌شون به خاطر گاز اشک‌آور بود. ترافیک ماشین‌ها در خیابان‌های منتهی به خیابان انقلاب هم شدید بود و چهارراه ولیعصر بیشتر از تعداد آدم‌ها، پلیس ویژه و نیروهای انتظامی و پلیس راهنمایی رانندگی بود که ترافیک رو مدیریت کنه. بخشی از مردم تماشاچی بودند و بخشی از جوان‌ها واقعا خودشون رو آماده میکردند برای همراهی با جو. اما تعداد کسانی که عمل می‌کردند واقعا تک و توک بود. تعداد کسانی که شعار میدادند یا به جز کشف حجاب کار خاصی می‌کردند!!!؟؟؟ اصلا نبود. درواقع هنر خاصی نمی‌خواد در مترو کشف حجاب کنی. هنر میخواد که بری روبروی دانشگاه یا وسط چهارراه این اعتراض رو انجام بدی که با وجود پلیس‌ها خبری نبود. بهترین اعتراض همون تحصن در دانشگاه بود که با صبر عوامل دانشگاه کم کم جمع شده بود اما عجیب بود که باز هم توی کوچه‌ها عده زیادی می‌دویدند و انگار فرار می‌کردند و به ناامنی دامن می‌زدند. کلا اون روز خیلی‌هایی که دور و اطراف دانشگاه اومده‌بودند از ظاهرشون مشخص بود که دانشجو نیستند.
الان البته در صدد ارائه تحلیلم در مورد وقایع نیستم. فقط از مشاهداتم میگم. امروز روز خوبی برای من و خیلی‌های دیگه نبود. اسنپ که گیرم نمی‌اومد و مجبور شدم از دانشگاه تا چهارراه ولیعصر رو پیاده برم. طبیعتا به خاطر چادری بودن ممکن بود خشم عده‌ای دامن‌گیرم بشه‌. حتی استادِ کلاس عصر بهم هشدار داده بود که مراقب باشم. البته من با تیپ خاص خودم که اونروز چادر عربی و شلوار گپ پارچه‌ای و یه شومیز بلند لی و روسری گلگلی آبی سرم بود خیلی شبیه حزب‌اللهی‌های تیر نبودم. ولی احتیاط کردم و تمام مسیری که می‌تونستم رو توی خیابون در مسیر مخالف ماشین‌ها دویدم و جایی که  پیاده‌رو باید میرفتم هم کمی دویدم. نفسم هم به خاطر گاز اشک‌آور رفت ولی درعوض زود به مترو رسیدم و نجات پیدا کردم. توی مترو مشخص بود بعضی‌ها چقدر ناراحتند. چقدر خسته‌اند.
دختری که کنارم ایستاده بود، از شدت ناراحتی به یک‌نقطه خیره شده بود.‌
نمیدونم. بعید میدونم خیلی این وضعیت مطلوب مردم باشه. طبیعتا انقلاب کردن در حال حاضر تنها گزینه برای تغییر حکومت از شکل دینی به شکل سکولار هست و در غیر این صورت اگر مطالبه مردم کشور غیردینی نباشه، چرا این همه هزینه؟ اصلاحات کار رو راه می‌اندازه!
اما بی‌تفاوت شدن حکومت نسبت به مساله حجاب که یک حکم دینی هست هم طبیعتا نمی‌تونه در برنامه اصلاحات جایی داشته باشه چون بی‌تفاوتی و یکسانی امر دینی و غیر دینی جزئی از ماهیت یک حکومت سکولار به شمار میره.
برای منی که مطالعات انقلاب اسلامی و مسائل سیاسی و اجتماعی داره تبدیل به تخصصم میشه؛ خیلی حرف برای زدن هست اما فعلا تا همینجا رو داشته باشید. بعدا بیشتر می‌نویسم...

ماجراها

از دیشب مامان و بابام افتادند تو تکاپو که آماده سفر اربعین بشن. به مامان میگم یادته پارسال شلوارت رو کوتاه کردم برات؟ میگه آره و چقدر خوب کوتاه کردی...
امسال هم براش دو تا مقنعه دوختم و خودش هم لباس مشکی‌ش رو دوخت...
دوتاشون پاهاشون رو از دیشب حنا گذاشتن که تاول نزنه :) بابا با وسواس کفشش رو تمیز کرد، پارگی کوچیکش رو با چسب دوقلو تعمیر کرد. موهاش رو با حوصله رنگ زد و شلوارش رو که داده بود خیاط برای تعمیر نشونمون داد و هی می‌پرسید: به نظرت سرکه این لکه‌هاش رو پاک می‌کنه؟ مامان هم دو سری غذا برای ما جامانده‌ها درست کرد.‌ منم خورده کاری می‌کردم. مثلا چند تا بسته زعفران بسته بندی کردم که هدیه بدن به عراقی‌ها یا روغن بنفشه دستساز مامان رو ریختم توی ظرف‌های کوچولوی در دار. در همین حد کارهای کوچیک و بی‌اهمیت.
ضمنا ترجیح میدم چیزی از حرفای کشدار و اعصاب خرد‌کن نزنم. حاشیه‌ها زیاد بود اما من اسکیپ می‌کردم مثلا مامان عادت داره یه چیزی میگه و بعدش می‌پرسه: غیر از اینه؟ تو هم موافقی؟ و اگر بگیم نه، یه بحث طولانی برای متقاعد کردن شروع میشه. برای همین دیگه همیشه موافق مامان هستم :) حس می‌کنم توانایی‌م در تحمل شرایط سخت بالا رفته. البته شاید پدرمادرم هم به شدت دارن ما رو مراعات میکنند. هرچی هست، خوب گذشت.
از یک شنبه پیش که دسته عینکم شکست خیلی به هم ریختم. شش ماه بود به همسر می‌گفتم عینک و حالا! :/ شبی که دسته عینکم شکست یه سری حرفا زدم توی جمع خانواده، البته شوخی شوخی اما خیلی بد شد و همسر از دستم خیلی ناجور ناراحت شد اما اصلا بروز نداد. صبح فرداش بچه‌ها رو برداشت و برد پیش مامانش و به من گفت هر کار دوست داری بکن. درس بخون، برو بینایی‌سنجی و ..  و من تا شبش هم نفهمیدم که ناراحته چون اصلا با هم حرف نزدیم! (فقط شمّه‌ای از اوضاع داغون روابط ما)
اون روز رفتم بینایی‌سنجی و بعد خرید عینک و بعدش هم بدون بچه‌ها تونستم چند صفحه پایان‌نامه‌م رو جلو ببرم و کلی بهم خوش گذشت. گرچه شب که متوجه شدم همسر از دستم ناراحته از دماغم دراومد :/
عینک‌ها قرار بود پنج‌شنبه آماده بشن اما نشدن و من در این مدت طولانی به شدت کلافه بودم. بلاخره دیروز که خواستم بگیرمشون مامان انقدر بحث کرد باهام که حالا نرو و این‌کار و بکن و اون‌کار رو بکن و صبر کن و ... پشت سر هم میگفت و منم نمی‌تونم حس اون لحظه‌م رو براتون شرح بدم. بلاخره فرار کردم و عینک‌های کذایی رو گرفتم و هر دو به شدت خوشگل هستند و حتی یکی‌شون خیلی چهره‌م رو خفن می‌کنه *_* کلی به خودم ذوق کردم و همسر هم که از چهارشنبه شب رفته بود، کلا در موقعیت‌های خطیر و جذاب زندگیم یکی‌در میون حاضره.
مثل شنبه که تولد یک سالگی لیلا بود. بچه‌ها رو اون روز بردم سر خیابون که پاتوق ویتامینه و آبمیوه‌ی ماست. بعدشم بردمشون پارک و اونجا که با همسر تماس تصویری گرفتم... وای... وای...
بهش میگم امسال تمام تکلیف‌های روی دوشت در قبال دیگران رو انجام بده چون من سال دیگه فقط در صورتی میام که خودمون پنج تا باشیم فقط. (چون امسال در هر شرایطی می‌خواست برادر کوچیکش رو با ما بیاره. حتی پول بلیت هواپیما رو پدرشوهرم گفته بود نمیده اما خودش می‌خواست جور کنه و بیارش :| و واقعا خیلی فلسفه‌بافی کرد که من از نظر فکری باهاش همراه شم اما یه چیزی ته دلِ من راضی نمیشد. یه دلیلش که خودش اصلا متوجهش نیست اینه که رفتارش وقتی برادرم یا برادرش باهامون همراهه، یه جور دیگه‌ای میشه. یه جور دوست نداشتنی :/ و یه عالمه دلیل دیگه که ایشون هم یه عالمه تز میبافه علیه اونا و اعصاب من رو خرد میکنه. نتیجه تمام بحث‌های اینچنینی ما، همون حرفایی بود که دو هفته پیش تو راه بروجرد به همدیگه گفتیم و تهش اون آدم خوبه بود و من آدم بده، غیر توحیدی غیرتمدنی غیراربعینی غیر... و صدالبته ایشون به این وضوح اینا رو نمی‌گفت اما منظورش همین بود و من دیگه دیدم که اصلا دنیامون فرق داره، بی‌خیالش شدم و گفتم باشه :) ولی نمیدونید چقدر زیاد! چقدر شاکرم از خدا و حتی همسر که گذاشت من برم ادامه تحصیل بدم و این رشته‌م ( انقلاب اسلامی) و ملاقات با استادِ جان باعث شده که هر تزی که همسرم میده رو چشم بسته قبول نکنم و بدونم که وحی منزل نیست هرچی میگه. منتهی بعضی از زن‌ها هیچ‌وقت عذرخواهی نمی‌کنند، هیچ وقت اگر حق باهاشون باشه کوتاه نمیان اما من اینطوری نیستم خدا روشکر و تعریف از خودنباشه (امضا یک عدد خودشیفته بی‌مزه) معمولا تا یه جایی بیشتر بحث رو ادامه نمیدم. برگردیم به موضوع، امسال هم دقیقا همون کاری رو کرد که از ابتدای ازدواجمون می‌کرد: "خانواده‌م خانواده‌م! اونا با من میان و اگر تو هم میای بیا، اگه نمیای یعنی خودت نخواستی!" حالا در ادامه میگم چرا من هیچ وقت با خانواده شوهرم جایی نمیرم درحالی که مثلا عروسِ خانواده ما، کلی با خانواده ما اینور اونور میره اما من نه! من یه بار این کار رو کردم و بعد توبه نصوح کردم. تعریف کردنش طلبتون :) پرانتز بسته.
بعد که قول گرفتم ازش که سال آینده فقط ۵ نفری میریم، یهو میگه شایدم شش تا شدیم!
خب این حرف رو در چه شرایطی بگه خوبه؟ در شرایطی که من به شدت نیاز به استراحت دارم و تازه دارم یه نفس راحت می‌کشم و بابااینا هم ممکنه برن خارج و قرار بود تا بعد از دکتری خبری از بچه نباشه و واقعا هرچی این سه تا بچه خواسته هستند، چهارمی‌مون صددرصد ناخواسته است :/ دقیقا روز تولد لیلا، در شرایطی که هنوز یادم نرفته چقدر بهم سخت گذشت...
میگه یه خانمی رو در مسیر دیدیم گم شده بود، کمکش کردیم خانواده‌ش رو پیدا کرد و خلاصه خیلی خوشحال شد. من از دهنم در رفت که حاج خانم دعا کنید خدا بهم پسر بده. اونم از ته دل دعا کرد که ان‌شاءالله تا سال آینده خدا بهت یه پسر بده.
من :/
(البته خودم کردم که لعنت بر خودم باد. چون این ایده رو من توی مغزش کاشتم. بهش گفتم خیلی دوست دارم پسر دار بشیم چون تو گناه داری و تنهایی!)
گفتم: دیگه هیچی نگو با این دسته‌گلی که به آب دادی. پس برنامه‌های من چی میشه؟

---

امروز صبح تا چشمامون رو باز کردیم و دیدم ساعت ده و نیمه، یه صبحانه مختصر خوردیم و لیلا رو گذاشتم پیش مامان‌اینا و خودم و زینب و فاطمه‌زهرا رفتیم پایگاه سنجش کلاس اولی‌ها. نگم براتون که قرار بود همسر ببرش ولی انقدر کار دارم کار دارم گفت و پشت گوش انداختش که آخرش افتاد گردن خودم. در عوض کِیفش رو هم تنهایی بردم. یاد کلاس اول خودم افتادم. قد و وزن و بینایی‌سنجی... شنوایی‌سنجی و گوشی‌های همیشه خراب :) و تست هوش. بامزگی تست هوش این بود که خانومه سوالاتی می‌کرد که واقعا هیچ ربطی به هوش بچه نداشت. مثلا اینکه تو خونه به چه زبونی حرف میزنید ممکنه در تست موثر باشه، اما اینکه عرب هستید یا فارس، یا تحصیلات خودت و همسرت چیه و چقدر جوان هستی و متولد چندی، بیشتر شبیه یه آمارسنجی برای خودشونه.
وقتی تست تموم شد، مطمئن بودم که خیلی خوب بوده، برای همین نپرسیدم اما خانومه خودش با ذوق گفت که نمره‌ش خیلی خوب شده. (۱۱۵) و تو دلم کلی ذوق دخترم رو کردم...
امروز عصر هم بابا و مامان و رضا و عروسمون راهی سفر اربعین شدند و الان منتظرم همسر و کاروان پسرانِ همراهش از راه برسن بیان پیش ما دخترا :|
دیگه چیزی نمونده تا تموم شدن فراق اجسام
کی میاد وقتی که فراق قلوب‌مون تموم بشه؟!

عیبی نداره دختر... داری قوی میشی.

فاطمه زهرا بعد از رفتن باباش، تب کرد، از همون موقع که تو اتاق ضجه میزد بابا! بابا! تا فردا شبش که کامل خوب شد، طول کشید.
من هم که مدت‌هاست دلم برای همسر خیلی تنگ میشه؛ این‌بار از شدت دلتنگی، احساس می‌کنم بی‌دل شدم...
از دست خودم کلافه‌ام. دیگه هیچی از معنویت درونم باقی نمونده‌. نه نمازی، نه تعقیباتی، نه ذکری، نه زیارتی، نه قرآنی، نه مناجاتی و نه حتی حجابِ اون قدیما. دلم برای خودم نمیسوزه، دلم کبابه برای روحِ به ... رفته‌ام.
از دست خودم کلافه‌ام. گاهی به خودم میگم تو توی این چند سال زندگی مشترک خوب اومدی جلو، راضی‌ام..‌ گاهی پر حسرت میشم؛ از لحظه‌های اکنونم متنفر میشم. از شیر دادن به بچه‌ و سختی‌هاش و تحصیل همزمان و بچه‌های پشت سر هم و شوهری که نیست...
توی ذهنم پر از معاشرت‌های صمیمی با همسرم هست ولی در واقعیت یه سراب جلوی پامه. وقتی محرومم به خودم میگم: عیبی نداره دختر... داری قوی میشی.
نگفتم بهتون اما امسال تابستون، از ۱۷_۱۸ تیر که امتحاناتم تموم شد، تا همین هفته قبل، همش تو خونه بودیم. همسر که به خاطر دانشگاهِ من از ماه رمضون به بعد، سه روز اول هفته رو کارهاش رو سبک کرده بود، حالا برای جبران مافات سوبله چوبله کار می‌کنه. کلا اصلا از شهر خارج نشدیم. نه قم، نه مشهد، نه شمال، نه چالوس، نه فیروزکوه، نه هیچ‌جا. چرا... هفته پیش رفتیم بروجرد، مراسم حلیم محرم صفرِ آقاجان. همسر هم دقیقا همون روز باید میرفت دانشگاه زنجان و کلا دو شب و دو روز که اونجا بودیم، به قدرِ یه شام و دو تا صبحانه فقط اونجا با ما بود. خیلی خوب شد رفتم و فامیل‌هام رو دیدم و اونا هم خیلی خوشحال شدند، اما فارغ از این مطلب بیشتر شبیه یه صله رحم رفع تکلیف کننده بود. سخت گذشت. *
شاید برای همین دریغ خوردن‌هام هست که فقط منتظرم دانشگاه باز بشه دوباره. همسر خودش میگه یه ماه دیگه این وضعیت ادامه پیدا کنه، تو افسردگی میگیری. حتی پیشنهاد داد که "صبحا زود از خونه برو دانشگاه که تو خیابون قدس قدم بزنی برای خودت." جفتمون عاشق خیابون قدسیم. اونم تو پاییز! هوای خنک و برگای رنگ رنگ. همسر میبینه و نمیبینه که چقدر غصه دارم. چقدر افسرده‌ام. چقدر در جستجوی ناکجاآبادم. نمی‌دونم چرا اینقدر طبع سرکشی دارم که اگر رها میشدم، هرگز شبیه صالحه‌ی الان و اکنون نبودم‌. این صالحه رو خیلی دوست دارم ولی اینقدر داره سریع پیشرفت ظاهری می‌کنه که خودش هم باورش نمیشه. فی الواقع هیچ‌کس هم به رسمیت نمی‌شمارش.
نگفتم بهتون ولی یک ماه هست که شروع کردم فرانسه خوندن دوباره. اینبار سرعت و امید به تموم کردن سطح B1 خوبی دارم. جالبه که تقریبا همزمان با بابا که کلاس عبری میره، شروعش کردم اما بابا، با وجود اینکه عربی، فرانسه و انگلیسی بلده و حالا عبری! بهم گفت که "بی‌خودی مکالمه فرانسه نخون، به دردت نمی‌خوره و استفاده نمی‌کنی، تو ذوقت می‌خوره" گفتم خب چیکار کنم. گفت تو باید ادبیات فرانسه بخونی. گفتم: خب چطور؟ کجا؟ گفت "تو دانشگاه اما الان نمی‌خواد دخترم. تو بشین دخترات رو بزرگ کن. همین بزرگترین کاره" و من یه چیزی تو درونم مچاله شد‌.
چند روز پیشا رفته بودم خونه جدید همسایه پایینی‌مون که جابه‌جا شدن و رفتن یه محله دیگه. حالم گرفته بود و مشخص بود انرژی ندارم. دوستم فهمید و ازم پرسید چرا. چند تا چیز دیگه شبیه همین ماجرای بالا رو از نزدیک‌ترین آدم‌های دور و برم و حتی همسرم که براش تعریف کردم، بهم گفت که "چقدر گناه داری، چقدر حق داری، چقدر اعتماد به نفست رو میگیره این حرفا."
بعد این وسط یکی مثل استادِ جان پیدا میشه که از بین دانشجوهای ارشد و دکتراش دست میذاره روی من. خب تقصیر ندارم باورم نمیشه. دقیقا در موقعیت‌هایی که اطرافیانم می‌تونند بهم بگن: تو لیاقت بهترین‌ها رو داری، یه جمله‌ی ناب میگن که ذهنم رو پرت می‌کنه تو آشغال‌ها.
وقتی به این چیزا فکر می‌کنم به خودم میگم: عیبی نداره دختر... داری قوی میشی.
همین چند هفته پیش، یه پارچه لینن زرد برش زدم و یه پیراهن فوق العاده زیبای مزون دوز ازش در‌آوردم. یه کمربند پهن داشت که قبل از دوخت، یه گل رز صورتی روش گلدوزی کردم. بی‌نهایت زیبا شد. خنده‌دار بود که بعضی‌ها بدون اینکه بتونند شخصیت چندوجهی‌م رو ببینند، پیشنهاد می‌کردند که با این استعداد در خیاطی، همه کارام رو تعطیل کنم، برای خودم و بچه‌هام خیاطی کنم :))) احمقانه‌ترین تشویق!
کلاس ورزش آنلاین هم ثبت نام کردم اما حرکاتش خیلی سخته و بیش از حد بهم فشار میاره متاسفانه. انگار عجله دارم که زودتر برگردم به معمولی‌ترین روالِ یک زندگیِ تیپیکال.
کلافه‌ام از خودم. دلبسته دنیام مثل همه؛ اما نمی‌دونم این نقشِ پارسایِ اهلِ علمِ زاهد رو کی به خودم تحمیل کردم که هر روز در جنگ و جدالم با خودم. توی اینستاگرام یه پیج مبلمان و یه پیج فرش دستباف دنبال میکنم. گاهی به خودم میگم بشینم حساب کنم چقدر اگر پول داشتم، دکور دلخواهم رو می‌تونستم تهیه کنم. همسر میگه من قید دنیا رو زدم تو این کارم. توی دلم میگم: "من نزدم، یعنی باید تک و تنها برای به دست آوردنشون تلاش کنم؟ انگار روزایی هم بود که شبیه هم فکر می‌کردیم، کاش میشد در موردش حرف بزنیم." ولی حرف نمی‌زنیم. اساسا فرصت نمیشه در طول شبانه روز که با هم حرف بزنیم. دلم خوش بود که صبحانه با هم هستیم، الان مدت‌هاست که این روال تبدیل شده به عجله‌ی همسر برای رفتن سراغ کارهای عقب افتاده‌ش. شب‌ها تا بیاد من باتری خالی کردم. آخر شهریور قراره مسجد رو تحویل بده. نمی‌دونم این کمکی میکنه یا نه. خیلی تلاش کردم که روال خواب و بیداری‌مون رو اصلاح کنم؛ انقدر تقلا می‌کنم دیگه داره حالم به هم می‌خوره از این دست و پا زدن...
میترسم از روزی که من مثل میرا، بگم جاناتان خواهش میکنم، بذار من برم. میدونم و مطمئنم من هیچ وقت نمیرم. من هرچقدر زندگی برام کسل کننده بشه، میدونم اون بیرون خبری نیست. همیشه با عقلم زندگی کردم نه احساساتِ کورم.
حالا هم که اومدم سراغ گوشیِ موبایل، می‌خواستم یه پیام بدم به همسر و بگم کجایی؟ یعنی کجایی؟ کجای عالم ایستادی؟ کاش پرواز می‌کردم و می‌اومدم پیشت... اما اول همه‌ی این مطلب رو برای وبلاگ نوشتم و بعد پیام دادم: سلام عزیزم.‌ خوبی؟ زیارتت قبول. کجایی؟
_ سلام. همین الان به یادت بودم. روبروی ایوان طلای نجف مولا علی
یعنی اینقدر دل به دل راه داره؟ دوست دارم بهت حسودی کنم اما حسودیم نمیشه. میدونم بدجوری سیاه و آلوده و حتی متعفنم اما وقتی به یادِ تو افتادم، یعنی منم با تو در زیارتم. خیلی حس "خوش به حالِ تو ندارم" ولی الکی می‌نویسم: "خوش به حال تو💖💘 چیزایی که برای خودت می خوای رو برای منم بخواه."
میدونم تو چیزای خوبی می‌خوای. میترسم ازت جا بمونم. می‌ترسم هی تو رو رد کنم اما آخرش فقط بخوام که برگردم به اون نقطه‌ای که تو بودی. تو الان که توی بهشتی به من میگی چشم همسفر بهشتی، به من میگی من برای خودم تو رو می‌خوام؛ اما عزیزم، تا وقتی ما روی این کره خاکی زندگی می‌کنیم، من همسفر تو نیستم و تو هم همسفر من نیستی. تو من رو می‌خوای برای خودت اما کمتر از چیزای دیگه برام تلاش می‌کنی. من رو نخواه که تحصیل حاصل است. فقط گفتم: چه کم اشتهایی تو. ولی شاید کار درست همین باشه. من دنیا هستم و تو تا در دنیایی نباید در جستجوی دنیا باشی. از خدا خواستی تا خودش دنیا رو برات مهیا کنه. تهش اونی که رنج می‌کشه منم ولی به خودم میگم: عیبی نداره دختر... داری قوی میشی.

---

*  یه اتفاق بامزه این بود که بروجرد که بودیم به دخترخاله‌م گفتم ملکه انگلیس همین روزا میمیره. اون گفت نه بابا! فلانه و بهمانه و میگن خون میخوره. (البته فقط نقل قول میکرد نه اینکه باور داشته باشه) گفتم به نظرت چند سال دیگه زنده‌س؟ گفت حداقل ده پونزده سال! و من سر تکون دادم اما باور نکردم و اینچنین شد که دیشب دیدم عجب نوستراداموسی بودم و خودم نمی‌تونستم :)

اربعین ۱۴۰۱

امسال اربعین...
قرار بود با کاروان دوستانمون بریم. اولش خیلی تردید نداشتم بعد دیدم که هم بچه‌ی یک ساله‌م خیلی بازیگوشه و هم بچه‌ی سه ساله‌ام رو تازه از پوشک گرفتیم‌ و شب‌ها یکی دو بار باید ببریمش دست به آب و با اتوبوس سواری جور در نمیاد و هم خودم کم طاقتم و شرایط محیطی‌م به هم میخوره، دیگه خدا رو بنده نیستم.
خیلی با همسر صحبت نکردیم در مورد چند و چون ماجرا. همه چیز براش عین آینه شفاف بود، برای من مثل هوای غبارآلود بود. خیلی هم نپرسید، انگار نظر من مساعد بود ولی شاید نبود اما خیلی تاب مخالفت نداشتم. انگار دوست داشتم خودم رو بسپرم به جریان آب.
حالا یه موقعیت‌هایی پیش میاد که آدم خودش رو بروز میده. برای من این‌‌بار و بار اول، این موقعیت در حضور پدر و مادرِ همسرم اتفاق افتاد. موافق رفتن‌مون نبودند و نگران بچه‌ها بودند. منم باهاشون موافق بودم... اونجا بود که به سرم زد طلاهام رو بفروشم و هوایی بریم.
همسر قبول کرد. طلاها رو فروختیم. اما پاسپورت‌ها انقدر دیر اومد که دیگه پول بلیط نداشتیم. صبر کردیم که بتونیم بلیط ارزانِ شرایطی بخریم اما دقیقا شبِ قبلش...
موقعیت دوم شب قبل از خرید بلیط‌ها پیش اومد که دایی و زن‌دایی‌م و مادرم با ما صحبت کردند و پیشنهاد دادند در غیر ایام اربعین بریم تا بتونیم تمام عتبات رو مفصل و راحت زیارت کنیم.
وسوسه شدم. اما این بار نه اینکه دلم به رفتن نباشه! چرا! خیلی دلم می‌خواست اربعین رو بریم و به نظرم با هوایی رفتن دیگه اصلا خبری از فشار طاقت فرسا نبود. اما اگه پولمون رو میدادیم برای این سفر، دیگه شاید هیچ وقت یا حداقل به این زودی‌ها شرایط جور نمیشد که من بتونم زیارت حرم‌ها رو برم. منی که تا به حال فقط یک زیارت مختصر ضریح امام حسین رو رفتم و حسرت به دل موندم طی سال‌ها...
باز هم دلم قرص نبود اما اون شب حالات مادرم رو که دیدم، برام مسجل شد که راضی نیست من برم به این سفر دشوار. مطمئن شدم باید پا روی دلم بذارم و نرم و نریم.
اما همسر می‌خواد بره و سفرش به سلامت. قراره نایب الزیاره باشه و من اولین سالی هست که نه تنها ناراحت نیستم داره تنها میره بلکه خوشحالم خانواده‌مون نماینده داره تو اربعین‌. اما خودش از اون شب دلش آشوب شده. همش غصه‌ی دخترا رو می‌خوره که می‌پرسن: بابا! ما رو کی می‌بری کربلا؟ کی میریم اربعین.
همسر توی ذهنش این فکرا میاد که فاطمه‌زهرا و زینب رو ببره اما من میگم نمیشه. اگر پسر بودند، عیبی نداشت. اگر بزرگتر بودند شاید... اما الان نه. دیروز روی کاغذ شماره خودم رو نوشتم و گفتم مامان بیا اینو حفظ کنیم. گفت خیلی سخته. باید بزرگتر بشم! راست میگه آخه! فقط شش سالشه. نه که نگران گم شدنشون باشم اما هنوز خیلی کوچیکن برای خیلی کارها و بزرگن برای رفتن به همه جا با پدرشون و هوا گرمه و سختی زیاده و ممکنه زده بشن...
لابد الان با خودتون میگید خب راهپیمایی جاماندگان رو می‌تونید برید. جواب پدر بچه‌ها این بود که می‌خواستیم هر دو رو بریم.
حالا نمی‌دونم امسال اربعین، امام حسین یه نگاه به من می اندازه یا نه. خیلی سعی کردم یه کاری کنم اربعینی بشیم خانوادگی اما انگار امسال قسمتِ ما نیست.
دلم نمی‌خواد بگم قسمتِ از ما بهترونه. امسال اولین سالی بود که حس کردم قلبِ چسبیده به زمینم، اندازه یک قدم کنده شد به سمت آسمون. سختی‌ها آدم رو از جا می‌کنند و این قشنگه ولی انگار من ظرفیت سختی بیشتر رو نداشتم چون با سختی بیشتر زمینی‌تر و طلبکارتر و بدعنق‌تر میشم. خواستم درستش کنم اما انگار مقبول ارباب نیافتاد.
حالا هم مطمئنم با وجود اینکه کیفِ پول‌مون موجودی کافی برای سفر بعد از اربعین‌ رو داره، اما هیچ تضمین که چه عرض کنم، حتی احتمال بالایی وجود نداره که من کربلا برم. دلم خیلی میسوزه...
وقتی قرار شد همسر تنها بره، خیلی توی خودش رفت. من نمیفهمیدم چرا. خیلی اصرار کرد بهم که بیام. بهش گفتم به خاطر حرفای دایی و زن دایی نظرم تغییر نکرد. بحث رضایت مادرم بود که نبود و مادربزرگم که قبل از این ماجراها زنگ زده بود و به مادرم گفته بود نذار صالحه با سه تا بچه بره اربعین و مامان توی دلش خالی شده بود. من و همسر خاطره‌های بدی از نارضایتی مادر داریم. شب عروسی‌مون که تصادف کردیم، مامانم راضی نبود اون شب دیروقت راهیِ قم بشیم. بعد همسر پاش رو توی یه کفش کرده بود که نه! باید بریم و وقتی تصادف کردیم، اونقدر همه‌ی فامیل‌ها ترسیدند که بی‌خیالش شد‌. یادش به خیر.
همسر تمام این دو سه روز به این فکر می‌کرد که چطور دل کندن از ما رو تحمل کنه و تنها بره. به سرش زده بود که فاطمه‌زهرا و زینب رو ببره. بهش گفتم نمی‌تونم بذارم دخترام عادت کنند توی موکب مردونه و پیش مردها برن. اینهمه از حیای دخترای فلانی و بهمانی توی هیئت محرم خوشمون اومده بود که اصلا نیومدند پایین که مرد نامحرم ببیندشون حالا دقیقا برعکس عمل کنیم؟ خلاصه راضی شد. می‌گفت غبطه می‌خورم به حال تو که دلیلی برای جاموندن داری و من دلیلی برای نرفتن ندارم که حس و حال قشنگ جاماندگی تو رو پیدا کنم. حتی با اینکه سر بعضی از چیزا ازش دلخور بودم اما دوست داشتم خانواده‌مون توی اربعین یه نماینده بفرسته اونجا...

و امشب وقتی همسر برای خداحافظی اومد، فاطمه‌زهرا گریه کرد و قهر کرد و رفت توی اتاق. باباش خیلی سعی کرد دلش رو نرم کنه و اشکاش رو بند بیاره اما نتونست و بهم ریخت اما به روی خودش نیاورد.
و وقتی رفت، فاطمه‌زهرا تو اتاق ضجه می‌زد: بابا! بابا!
مامانم یه گوشه نشسته بود و آروم اشک می‌ریخت. من با زینب و لیلا رفتم تو اتاق. زینب خوابش می‌اومد. لیلا هم همینطور. بدشون نمی‌اومد گریه کنند اما نمی‌ذاشتم اوضاع خراب تر بشه. در نهایت من و مامان کلی با فاطمه‌زهرا حرف زدیم و مامان چقدر با مسخره بازی خندوندش و منم بهش قول دادم که هم بابا زود میاد هم میریم اربعین تهران (جاماندگان) هم خیلی زود میریم کربلا. و خدا میدونه که قول دادن برام چقدر سنگینه و قول چیزی رو بدم که اصلا در اختیارم نیست چقدر سنگین‌تره.
امام حسین میدونه همیشه تمام تلاشم رو کردم این مدلی قول ندم. آقا رو سفیدم کنید.

خداحافظی از همسایه

یه اتفاق خیلی مهم در دهه اول محرم برای ما افتاد که یادم رفت بگم: همسایه پایینی‌مون اثاث‌کشی کردند و رفتند...
و این دل کندن از دخترای همسایه برای فاطمه‌زهرا خیلی سخت بود. خوبیش این بود که مصادف شد با دهه اول و تاسوعا عاشورا که همش هیئت می‌رفتیم و وسط اون برو بیا خیلی کنده شدن رو حس نکرد. گاهی حس می‌کنم انگار خدا فاطمه‌زهرا رو خیلی دوست داره و این خونه رزق اون بوده.
برای من، نه خیلی چون از بچگی‌، ده‌ها بار دل‌کندن از دوستان و مکان‌ها و شهرها و خاطره‌ها رو تجربه کرده بودم ولی باز هم ناراحت بودم.و البته خوشحال هم بودم. چون فاطمه‌زهرا خیلی وابسته شده بود و به خاطر بازی با بزرگتر از سن خودش، یه جاهایی طبق اصول و روش تربیت من رفتار نمی‌کرد. بعلاوه دیگه تو خونه پابند نمی‌شد. بلد نبود خودش رو سرگرم کنه و همیشه دنبال عامل خارجی بود و رابطه‌ش با خواهراش هم دچار اختلال جدی بود.
وقتی رفتند؛ فاطمه‌زهرا انگار رفت توی ترک. سختش بود اما خیلی خوب با قضیه کنار اومد. بیشتر از اونا، برای من سخت بود که چند روز پشت سر هم توی خونه ریخت و پاش میشد و سر و صدای اذیت کننده بچه‌ها اصلا قطع نمیشد. یه روزایی واقعا بهم فشار می‌اومد که حتی نیم ساعت هم نمیشه جایی باشم تنها... بدون دختر بزرگا.
دیروز زن‌دایی‌م زنگ زد بهم و قرار شد بیان خونمون. ساعت یک با دوتا دختراش اومدند و بچه‌ها کلی با هم بازی کردند. مامانم هم اومد :) و خیلی خوش گذشت. زن‌دایی ماکارونی و گوشت چرخ کرده آورده بود و من پیاز داغ رو سریع آماده کردم و سالاد مفصل با یه سس خوب. تو آشپزخونه گپ میزدیم و بچه‌ها مشغول با هم و مامانم هم سرگرم باهاشون. ساعت حدودای ۵ بود و چند دقیقه‌ای بود که مامانم دیگه رفته بود که بگو کی اومد خونمون؟
دخترای همسایه پایینی. و فاطمه‌زهرا که از ذوق در پوست خودش نمی‌گنجید دیگه مگه به دختردایی من توجه می‌کرد؟ نصیحتش کردم و شاید کمی بهتر شد. بچه‌م نصیحت پذیره... زن‌دایی اینا هم کمتر از یک ساعت دیگه خداحافظی کردند و رفتند اما... امان از سر و صدای این دوتا دختر... خیلی شلوغ و جیغ و داد و بدو بدو...
از خستگی داشتم هلاک میشدم و سر و صدای اینا مانع از استراحت که یهو دیدم فاطمه‌زهرا عین شنگول منگول در خونه رو باز کرده و دختر همسایه روبرویی کوچه‌مون هم به جمع این دخترای ترمیناتور اضافه شده... خدایا العفو.
هر چی بود به سختی خودم رو کنترل کردم چون همسایه برای بردن آخرین تیکه‌های اثاثیه‌شون (علی‌الظاهر) اومده بودند و دیگه حکما آخرین بارهای دیدارمون توی خونه‌ی ما بود. دوست نداشتم بهشون بد بگذره اما واقعا جسما و ذهناً داشتم به فنا می‌رفتم. شام هم همسر تخم مرغ زد :|
هرچی بود تموم شد. صبح هم صدای دریل و مته و ... خیلی زیبا از خواب بیدارمون کرد فلذا فرار کردیم به خونه مامان‌جون.
حالا موندم اگه مامان اینا امسال برن ماموریت چه خاکی تو سرم بریزم. به خاطر بچه‌هام که هنوز کوچیکن و خودم که نیاز به کمک دارم این نبودنشون استرس‌زاست و دوست دارم امسال رو باشند که هم درسم تموم بشه هم زبان انگلیسی رو آزمونش رو بدم و هم فرانسه رو به یه جای مناسبی برسونم. اما مهم‌تر از من، شرایط مهدی متولد ۸۳ هست که توی سالهای کرونایی آینده‌ش خراب شده و حسابی نیاز به کمک داره و باید از خدا بخواهیم که معادلاتش به نفع داداش کوچولوم باشه.‌.. آمین.

برنامه سال جدید قمری...

وقتی پست قبلی رو نوشتم، برای همسر هم فرستادم و بعدا پرسید که اونو توی وبلاگ گذاشتم یا نه و چون جواب مثبت بود، گفت که پاکش کنم. خب منم رمزدارش کردم و طبیعتا رمزش داده نمیشه... ولی خوبیش این بود که بعدا حمایت بیشتری ازم کرد موقعی که به خاطر زینب و جیش کردناش عصبانی میشدم، در حالی که قبلا همش طرف دخترا رو می‌گرفت.
دهه محرم رو خیلی مرتب منظم رفتیم هیئت. نیاز داشتم تا با خودم خلوت کنم.
خیلی فکر کردم پیرامون واقعه کربلا و احساس میکنم تعمقی که کردم به جانم نشست...
دلم هم میخواست برنامه سوره شبکه چهار رو با تمرکز ببینم اما فعلا که نشده.
در عوض یه برنامه جدید ریختم که همینجا لو میدمش...
از یه مشاور تربیت بدنی، برنامه ورزش هفتگی گرفتم و فعلا دو هفته‌س که هفته‌ای دو روز موفق شدم ورزش کنم.
بعد اینکه زبان انگلیسی‌م رو دارم گرامر ادونس و لغات تخصصی میخونم برای آمادگی زبان دکتری.
و اینکه مکالمه فرانسه رو استارت زدم و فعلا که خیلی با انرژی دارم جلو میرم و راضی‌ام.
شاید بگید به چه درد می‌خوره؟ خب منم تفننی شروعش کردم ولی جالبه که دو هفته که گذشته بود یکی از دوستام پیام داد که فلانی شنیدم پدرت فلان جا ماموریت خورده (و سر بسته بگم که فرانسه هم اونجا کاربرد داره) و من حسابی شوکه شدم. شب عاشورا بود. زنگ زدم به بابا. طبق انتظار گفت قطعی نیست. با این وجود دوستم خیلی جدی می‌گفت که از دو ناحیه متفاوت این ماجرا رو شنیده...
خب...
پایان‌نامه هم که حسابی ذهنم رو مشغول کرده و یه عینک زدم که از پشتش به همه مسائل از اون زاویه نگاه می‌کنم. آدرس پیج اینستام رو میذارم. اگه دوست داشتید بعضی از مطالب رو اونجا مینویسم.‌ کمتر روزمره و بیشتر فضای ذهنی تخصصیم رو اونجا دوست دارم بنویسم. مخصوصا در استوری هایلایت‌ها. @salehe_narges
این روزا اما مشغول خیاطی شدم. یه لباس شیک خونگی با پارچه لینن دارم میدوزم. یه گلدوزی سنگین هم داره که حسابی دوست داشتنیش می‌کنه. دارم با خودم حساب می‌کنم، میبینم لباس‌های بیرونی شیک رو قاطبه‌شون رو باید آماده بخرم فعلا چون هیچی ندارم ولی بعدا میتونم عباهای ساده و دم‌دستی رو خودم بدوزم.. تو خونگی‌های نخ پنبه و بلوز شلوار هم آماده‌ش خوش‌دوخت‌تره و. فقط می‌مونه پیراهن‌های چین‌چینی که بدوزم خیلی قیمتش بهتر در میاد و از هر جهت روح و روانم رو هم نوازش میده...

خستگی محض

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

۳۱ تیر تا ۵ مرداد ۱۴۰۱

وقتی نوشتم سبک زندگی تابستان امسالم رو دوست ندارم، با حرف‌های آقای ن..ا، دیدم همه‌ی اون چیزهایی که گفتم بهانه‌ است. بعضی از چیزها مثل خرابی اثاثیه منزل، اعصاب آدم رو خرد می‌کنه ولی نه در این حد که کلِ روزم خراب بشه.
جمعه‌ای، بچه‌ها رو حمام بردم. ناهارخوردیم. همسر خوابید، من کتابِ غیردرسی خوندم. به درخواست فاطمه‌زهرا قرار شد بریم شهربازی. ساعت ۹ و نیم-ده بود که رفتیم شهربازی نزدیک خانه‌مان. جای خوبی بود. سرود سلام فرمانده رو از بلندگوها پخش می‌کردند. بعد از دو سه تا بازی، رفتیم شام بخوریم که متوجه شدیم پیست اسب‌سواریِ کوچیکی هم دارند که هر یک دورِ کوتاه، بیست هزارتومنه. بچه‌ها سوار اسب شدند و من و همسر هم همینطور. خیلی خوش گذشت.
حتی همسر خودش پیگیر شد که ببینه آموزش سوارکاری هم دارند یا نه که اتفاقا داشتند. فقط مصطفی می‌دونه من چقدر سوارکاری دوست دارم! قرار بود زینب که به دنیا اومد برم یاد بگیرم که اومدیم تهران و به جاش رفتم کلاسِ تیراندازی. این رو تونستم فقط به لطف مامان. چون دوست داشت که برم ورزش تا حال و هوام عوض بشه. چون دمش گرم که خودش صبح‌ها پا میشد، می‌اومد خونه‌مون که دو ساعت پیش بچه‌ها باشه تا من برگردم. حیف که فکر کنم از سال ۹۸ تا الان دیگه خیلی خسته شده برای اینجور کارها.
حالا فقط همین مونده که پَکِ تیراندازی، شنا، سوارکاری رو تکمیل کنم :) البته کمی دودلم. بدنم خیلی خشک شده و آمادگی کافی ندارم اما مهم‌تر از اون اینه که حوصله ندارم همسر مسئولیت نگه‌داری بچه‌ها رو قبول کنه اما بعد به خاطر کارش، هی زیر قولش بزنه و زحمت بچه‌ها بیفته گردن مامان و بعدش اگر بخوام از مامان حرف بشنوم یا کج‌خلقی‌هاش رو تحمل کنم، روراست بگم: طاقت ندارم.
به جاش تصمیم گرفتم حالا که صبح‌ها نمی‌تونم برای درس‌خوندن بیدار بمونم، شب‌ها رو به این کار اختصاص بدم. چقدر هم می‌چسبه... با تمرکزِ زیاد، میشینی به خوندن و یادداشت‌برداری و تایپ. عالیه!
اما مشکل اینه که آخر شب آدم خسته‌ست و اگه خیلی به خودم فشار آورده باشم در طولِ روز یا ساعات پایانی شب، درس خوندن به فنا می‌ره. مثلا شنبه که خسته بودم و هیچ، یک شنبه یک ساعت خوندم و بعد خوابیدم. اصلا هم حسِ تایپ کردن رو ندارم و هنوز به نظم ذهنی کافی برای نوشتن نرسیدم :(
یک شنبه هم که رفتم خونه مامان تا هم یه هوایی عوض کنم هم از عمه‌م که پنج روز بود خونه مامانم اومده بود خداحافظی کنم، از شانسم، هم مامان از مهمون‌داری خسته بود و هم از دست داداش کوچیکم اعصابش خرد بود و جلسه مشاوره آنلاینشون با حضور بابا افتضاح پیش رفت و هم خبرِ بدِ بعدی یعنی اومدنِ عمه‌ی دیگه‌م خونه‌شون کامش رو تلخ کرد. هم با نوه‌هاش فراتر از کششِ خودش بازی کرد و برای همین تهش دقِ دلیش رو سرِ من بدبخت خالی کرد و منم دیگه کشش نداشتم و تلخی رو تلخی... یه جورایی قهر کردم.
فرداش هم با اینکه زنگ زد که بیا خونه‌مون عمه‌ت رو ببین حتی جوابِ تلفن رو ندادم چون طبق روال و مثل روز قبل، همسر یک ساعت بعد از اذان مغرب میاد و تا اون موقع من نابود میشم و احتمالا اگه دو روز پشت سرِ هم اینطوری بشه، یه بلایی سرِ خودم میارم.
دوشنبه از ظهر رفتم خونه داییم پیش زن‌داییم. از خاطرات سمیِ قدیمی‌ش با مامانم گفت و از لزوم احترام به مادر و پدر و شان و جایگاه اونا و ضمنا میون صحبت‌ها از حرف و حدیث‌های فامیل پشت سرم آگاه شدم :/
گاهی فکر می‌کنم از افسانه‌های پشت سرم تا واقعیت خیلی راهه. همه فکر می‌کنم مامانم، بابام، همسرم، همه در خدمت من هستند تا بچه‌هام رو بزرگ کنم. فکر می‌کنند من میتونم مدام بچه‌هام رو بذارم‌ پیش مامان بابام و خودم برم عشق و حال. اما واقعا اگر هم ماهی یک‌بار این امکان رو داشته باشم که ندارم و معمولا سالی به دوازده‌ماه یک‌بار پیش میاد، با دلِ خوش نیست. با حالِ خوب نیست. با استقبال با لبخند همراه نیست و من این رو نمی‌خوام. ترجیحم کمک ندادنشون توی دست‌ورزی و گردش‌بردن بچه‌هاست ولی یک زبانِ خوش.
کاش دخترام که بزرگ شدند، اول ازشون بپرسم که دوست دارید چه روزی بچه‌هاتون رو نگه‌دارم تا یه برنامه برای خودتون بریزید و بعد مطابق نیاز و میل دخترم انرژی‌م رو استفاده کنم.
نه اینکه بدون برنامه و مقدمه، یه روز بیام دم در خونه‌شون و بچه‌هاشون رو ببرم و ابتکار عمل رو ازشون بگیرم و آخرش توی فامیل اینجوری بپیچه که فلانی همه‌ش کمک دخترش میکنه درحالی که گاهی واقعا بدون تمایل قلبی و با اکراه بچه‌ها رو فرستادم با مامان برن. چرا؟ چون دیدم مامان نیاز داره به بودن با بچه‌هام. اما کی این جوک رو باور می‌کنه که یه مادربزرگ بیشتر به نوه‌هاش احتیاج داره، تا یه مادر به نگه‌داری بچه‌ها توسط مادربزرگ؟ :)
اما از حق نگذریم منم خیلی نیاز روحی و روانی دارم به بودنِ پیشِ مامان. گرچه دوتایی‌مون بلد نیستیم قربون صدقه همدیگه بریم و در ثانیه بفهمیم که طرف مقابلمون چی نیاز داره و چی خوشحال می‌کنه، اما بازم وقتی پیش همیم حتی اگه به چشمای همدیگه نگاه نکنیم ولی یه جورایی حالِ دلمون خوب میشه.
زن‌دایی میگفت مرداد_شهریورِ پارسال که باباش (که دایی مامانمه) کرونا گرفت، مامانم که رفت روستا و با حجامت دایی رو سرِپا کرد، بعدش خیلی اصرار کردند که بمون؛ اما گفته بود نه! باید برگردم تهران پیش صالحه. الان خیلی بهم نیاز داره :')
مامان وقتی برگشت خودش کرونا گرفت و من به خاطر بارداری، نه تونستم برم پیشش نه تونستم ازش مراقبت کنم. خیلی ناراحتم بابت این مساله. گاهی به خاطر همین سختی‌های بارداری و زایمان از این پروسه متنفر میشم.
زن دایی در مورد روش تربیتی‌ش هم توضیحاتی داد. گاهی فکر می‌کنم زن‌داییِ من که دیپلم خیاطی و دوخت داره، از اون زن‌دایی‌م که سطح سه حوزه داره چقدر فرزند پروری‌ش قابل قبول‌تره. چقدر داناتر و فهمیده‌تره...
اصولِ ساده‌ای که از اصالت زن‌دایی می‌جوشه. اینکه بزرگترا باید به کوچکترها محبت کنند و کوچکتر به بزرگتر احترام بذاره. اینکه مراوده با فامیلِ خوب اولویت داره به مراوده با دوستانِ خوب. ساده‌ شده‌ی الاقرب فالاقرب.
یا اینکه باید با بچه‌ی دادار دودوری چیکار کرد؟ باید کلاس گذاشتش، باید سرش رو چطوری گرم کرد.
در مورد مساله دیر حرف زدن زینب هم از ماجرای دختر خودش تعریف کرد. اینکه چقدر دکتر و گفتاردرمانی برده بودش اما آخر سر چطوری برطرف شده بود. اینکه منشا مشکل چیه.‌.. واقعا جالب بود.
من خیلی بی‌خیالم نسبت به مشکلات بچه‌م ولی انگار بد هم نیست. مثلا همون مشکل غده پاروتید زینب مگه نبود که سال ۹۸ داشتیم سکته میزدیم به خاطرش؟ الان یک ساله که خوب شده و بادش خوابیده! بدون لیزر و جراحی و سی‌تی‌اسکن و بی‌هوشی و ...
مگه پاهاش نبود که موقع راه رفتن انگار که ضربدری روی زمین می‌ذاشتشون؟ قبل عید تصمیم گرفتیم ببریمش دکتر فیزیوتراپ، الان خوب شده :/
زن دایی می‌گفت بچه ناقص به دنیا میاد. کم کم کامل میشه :)
فرداش... فرداش پاشدیم دیدیم آب قطعه. یه لوله بزرگ تو محله بغلی قطع شده بود و آب شهرری قطع شده بود. البته اولش معلوم نبود ماجرا چیه. قرار بود دو ساعت دیگه بیاد، بعد شد ساعت ۱۵. ۱۵ شد نیومد. شد تا ۱۹. ۱۹ شد نیومد. بعد اذان مغرب کم کم یه ذره آب اومد تو لوله‌ها. ما هم که از ظهر به هوای اینکه خونه مامان آب هست رفتیم اونجا و خدا رحم کرد رفتیم... چون خونه خودمون خیلی گرم‌تره و ذخیره آب‌مون کمتر. خلاصه تا شب نابود شدیم با اعصابای داغون و بدون شام. حتی دمِ غروب زنگ زدم به همسر و کلی درد دل کردم و بغضم هم گرفته بود... آخه نمی‌دونید برای طهارت و جیش و پی‌پی زینب چقدر دردسر کشیدیم. نه تنها همه شرت‌هاش رو کثیف کرد و به جای یک بار، سه بار پی‌پی کرد، بلکه بار آخر، پی‌پی‌ش از شرتِ داغونش ریخت روی زمین و با پایِ کثیفش همه‌جا رفت و آمد کرد تا عیش‌مون تکمیل بشه :)
همسر طفلک با چهارتا شاخه گل برای ما خانومای خونه و ساندویچ فلافل اومد و تنها اتفاق خوب اون‌شب این بود که طی گفتگویی که همسرجانم، با داداش کوچیکه داشت، احتمال اینکه جذب کار و یه حرفه‌ای بشه و از وضعیت NEET بودن خارج بشه، بالا رفت :)
بعد هم موقع خداحافظی همسر بهش گفت مهدی اگه این شرتا و لباسای نجس زینب رو بشوری؛ ۵۰۰ تومن بهت میدم! مهدی هم با وجود غرور و دک و پوزِ خاصِ نوجوانیش در کمال تعجب قبول کرد! و ما رفتیم خونه و دو ساعت بعد همسر رفت لباسا رو گرفت ازش و بازم در کمالِ تعجبِ بیشتر و حیرت، پول رو نگرفته بود!!!!

جمعه برای ماست.

قبلا بیشتر در مورد کارِ مصطفی می‌نوشتم. وقتی قم بودیم، تا وقتی بچه نداشتیم، اگر گاهی بعد از ظهرها دلم می‌گرفت و می‌گفتم برگرد خونه، می‌اومد و می‌رفتیم حرم یا خونه دوستانمون. اون روزها برای مهمانی رفتن همیشه وقت بود.
وقتی فاطمه زهرا اومد، حتی ظهر برای ناهار هم می‌اومد خونه و برایِ منی که آشپزی نمی‌کردم، غذای آماده از تهیه غذای محله‌مون می‌خرید و با هم می‌خوردیم.
وقتی رفتیم طایقان و با دوستانش دور هم تو یه روستا جمع شدند، کمی شرایط فرق کرد. اگر جلسه هماهنگ می‌کرد؛ وقت و بی‌وقت فرقی نداشت، باید می‌رفت. اما در عین حال یک بیکاری خاصی هم اونجا بود. یعنی همسر گاهی کارش رو تعطیل می‌کرد و به جای درس و بحث و ... می‌رفت کمکِ دوستانش که مشغول بنایی خونه‌شون بودند. اونجا که بودیم دورهمی‌ها تا پاسی از شب یا حتی تا صبح ادامه داشت و خونه‌ی همدیگه می‌موندیم. ما خانم‌ها خیلی این‌ شرایط رو دوست نداشتیم اما چه کنیم که آقایون غالبا موقع دورهم جمع شدن، جلسات کاری میذاشتند و خواب و زندگی ما خانواده‌ها رو قربانی می‌کردند.
با این وجود، دوران زندگی‌مون در طایقان، دوران طلایی‌ای محسوب می‌شد. از جهت کمکِ همسر و دوستان و از نظرِ روانی و عاطفی، برای نگهداری بچه‌ها و درس‌خوندن‌ها و ...
اما لبریز از اردوی جهادی برای خدمت‌رسانی و امدادرسانی به مناطق سیل و زلزله‌زده و سفرهای پشت سرِ هم. گاهی برای رصد، گاهی به مدت طولانی‌تر برایِ اصلِ کار، گاهی برای سرکشی و ...
و هر بار من باید کار و برنامه خودم رو رها می‌کردم و با یک بچه راهی تهران میشدم که در خانه تنها نمانم. ماندن خانه مامان هم انصافا سخت بود چون انگار اصلا دلش نمی‌خواست درک‌مون کنه.
گذشت تا اومدیم تهران. دورانِ آلاخون والاخونیِ من به لطف خدا تموم شد و ظاهرا اولش خیلی بد نبود. صبح می‌رفت و بعد از ظهر می‌اومد تا اینکه خیلی زود امام جماعتی مسجدِ همشهری‌هاشون رو قبول کرد. من که اصلا عادت نداشتم شوهرم بعد از تاریکی بیاد خونه، خیلی سختم شد چون مدیریت خرید مواد غذایی رو نمی‌تونستم بکنم. مخصوصا که همیشه هم پول نبود که هر وقت خواستیم خرید بریم. چند ماه بعد اوضاع با اومدن کرونا بدتر هم شد چون گروه جهادی زدند و کارهای بیمارستان و ... نبودن‌هاش رو خیلی طولانی می‌کرد. گاهی حتی ۱۱-۱۲ شب برمی‌گشت.
دورانِ پیک کرونا، بعد از نیمه شب جلسه هم میگذاشت. یعنی شب‌ها هم تنها می‌ماندم. نمی‌دانم تجربه کردید که شب همسرتان بگذارد و برود اما برای من که به خروپف‌هاش عادت داشتم و مثل لالایی بود برام خیلی سخت بود. یک بار حساب کردم که چند شب در ماه، شرایطمان عادی است، واقعا یک هفته در ماه به زور...
ماه رمضان‌ها که اوضاع کامل به هم می‌ریخت. خواب و بیداری وارونه میشد و من متنفر بودم از این مساله. دو ماه رمضان‌مون در تهران رو با همین دست فرمان رفتیم جلو. سومین ماه رمضان که امسال بود، این بار همسر همه‌ی کارهاش رو به خاطر دانشگاه من تعطیل کرد. بلاخره بعد از چندین سال ماه رمضان اردوی جهادی و تبلیغی رفتن و همراهی با همسر؛ یک جا هم اون با من همراه شد.
حالا بعد از فروکش کردنِ تبِ کرونا، ما کم کم داریم یک روال پیدا می‌کنیم. بدونِ سفر و جهادی و ... بدونِ اینکه حتی یکی دو روز تنها بمونم. دیگه واقعا این شرایط استثناست. اما روتین اینه که هر ساعتی از صبح بره، دیگه تا یک ساعت بعد از اذان مغرب نمیاد. برای همین اگه بخوام برم خونه مامانم، اگر صبح زود نرفته باشه، همون ساعت ۱۰ و ۱۱ باهاش میرم که برسونتمون و همیشه هم کلی غرغر میشنوم که دیرم شده.
و هنوز هم بعضی شب‌ها تنها می‌مونم و ساعت دو یا سه یا حتی بعدش، با صدای کلید انداختن همسر، کمی بدخواب میشم. هرکس بود ممکن بود به همسرش بدبین بشه حتی. اما من میدونم که چقدر زحمت می‌کشه و تلاشش چقدر زیاد شده و همزمان پیش بردن چندین و چند کار چقدر ازش انرژی می‌بره.
قبلا که قم بودیم و در طولِ هفته کارش سبک بود، آخر هفته که می‌اومدیم تهران و این‌جا هم جلسه میگذاشت، خیلی غر نمی‌زدم. سرم هم شلوغ بود. اما این روزا تنها چیزی که خیلی صدام رو درمیاره، جلسات روزِ جمعه‌ست. حتی کم کم داره برام عادی میشه که پنج‌شنبه هم نباشه. اما واقعا جمعه نه. جمعه برای ماست.

تابستانِ امسال

دلم یک خانه‌ی نوسازِ ۱۲۰ متریِ سه خوابه می‌خواهد. یک اتاق برای دخترها، یکی برای خودم و همسر، یکی برای مطالعه.
دلم یک ستِ مبلِ ۵ نفره‌ می‌خواهد... خیلی راحت و نرم.
خانه‌مان هم باید سیستم سرمایش گرمایش پیشرفته داشته باشد وگرنه ندوست. کمد دیواریِ سفید و کابینت هم به مقدارِ زیاد. پرده‌های خانه هم ضخیم و نخی.
وسایل آشپزخانه هم سالم بودند و جادار. سینکِ بزرگ و جادار. یخچالِ جادار و سالم. فرِ سالم، مخلوط‌کنِ سالم...
همه چیز هم در مینیمال‌ترین حالتِ ممکن.
دلم می‌خواهد همسر برای خودش یک ماشینی موتوری بگیرد و دست از سرِ مالِ من بردارد. وقت‌هایی که نیست، با دخترها برویم گردش و کوه و کافه. استخر و باشگاه. برویم سفر و زیارت...
دلم می‌خواست قدرتِ تغییر داشتم. تغییر ساعت خواب. تغییر سبک غذایی‌مان. چکاپ‌های پزشکی و دندانپزشکی را درست و حسابی پیگیری می‌کردم. مخصوصا برای دخترها. همسر برای این‌کارها وقت ندارد.
صبح‌ها دلم ورزش و یک خرید کوچک از تره بار می‌خواهد وبعد ازظهرها یک فنجان شیرقهوه.
دام چهارساعت مطالعه‌ی بی‌وقفه در نبودِ بچه‌ها می‌خواهد.
سبکِ زندگیِ تابستانِ امسالم را دوست ندارم. همینقدر صادقانه.

پ.ن: و جارو برقی سالم

عیدتون مبارک🥰

ما که کلی سادات داریم برای تبریک گفتن. دلتون بسوزه :) 

پ.ن: دلتون نسوزه. شما هم تبریک بگید به سادات و ازشون عیدی دعای خیر بگیرید. چی بهتر از این؟

پ.ن: ساداتِ بیان، عیدتون خیلی خیلی مبارک. دعا کنید برای ما :)

آخرِ قصه‌ی نمره‌ی ۱۶ استادِ جان

اما بشنوید از آخرِ داستانِ نمره‌ی ۱۶ من و استادِ جان.
روز سوم از پوشک گرفتن بود که عصری همه‌ی بچه‌ها خوابیده بودند. من خوابم پریده بود و نشسته بودم روی مبل که دیدم دوستم خانم سین (مستمع آزاد کلاس استادِ جان) در واتساپ برام صوت فرستاده که می‌خواستم بهت زنگ بزنم اما در دسترس نبودی و یه خبر خوب دارم برات و باید بهم مشتلق بدی.
من شروع کردم به گرفتن یه شارژ تپلِ همراه اول که بهش زنگ بزنم که دیدم خانم سین زنگ زد. خیلی خوشحال بود. بهم گفت دیدم با وضعیت واتساپت خیلی حالت خوب نیست، گفتم بهت یه خبر خوب بدم...
هی میگفت مشتلق چی میدی؟ منم با خنده میگفتم خب شما چی دوست داری؟ اونم هی میخندید میگفت سفر کربلا! گفتم کل اگر طبیب بودی، سر خود دوا نمودی... من نصیب خودم نمیشه. گفت مشهد... گفتم دعا میکنم. گفت حالا این شد یه حرفی و البته شیرینی سرِ جاش محفوظه... برو تو سامانه جامع آموزش، یه دقیقه برو نمراتت رو نگاه کن...
لب تاپ رو باز کردم و سامانه رو بالا آوردم، دیدم توی کارنامه‌م ۳ تا بیست هست!!!
دیگه از خوشحالی داشتم بال در می آوردم. از ذوقم به خانم سین فقط میگفتم شما نمیدونید من دو روزِ تمام به این نمره داشتم فکر می‌کردم. دو روزِ تمام! اصلا سابقه نداشت اینقدر ذهنم درگیر بشه.
بعد خانم سین با خوشحالی و مهربانی تمام تعریف کرد و گفت: به استاد زنگ زده بودم در مورد مساله‌ای باهاشون صحبت کنم، آخرش یاد شما افتادم که گفتی نمره‌ت ۱۶ شده و به استاد که گفتم، گفتند که من به خانم فلانی بیست دادم که! حتما اشتباه شده... بعد هم ازت شاکی شدند که چرا به خودشون نگفتی...
بله! این همه سناریو چیدم و همه‌ش غلط بود! همه‌ی ماجرا فقط یک اشتباه ساده بود. نمی‌دونم حکمتش در چه بود که شبِ دوم که ذهنم خیلی مشغول بود و خوابم پریده بود، تفال زدم به قرآن، آمد: و ان تصبروا خیر لکم
حتی این اواخر برای خودم شعر میبافتم: طی (قطع) این مرحله بی همرهی خضر مکن
ظلمات است بترس از خطر گمراهی
یا مثلا وقتی داشتم یادداشت برداری می‌کردم برای پایان نامه توی دلم خطاب به استاد می‌گفتم:
اصل تویی من چه کسم، آینه‌ای در کفِ تو
هر چه نمایی بشوم آینه ممتحنم
خلاصه که گفتگوم با خانم سین که تموم شد، ۹ دقیقه به اذان مغرب بود. سریع تماس گرفتم که عذرخواهی کنم.
بعد از سلام و علیک  پرسیدم استاد از دستم که ناراحت نشدید؟ من می‌خواستم حضوری بپرسم ازتون :')
و این چنین شد که استاد برای بار دوم گفت چرا به من نگفتی؟ چرا راحت طرح نکردی مساله رو؟ اگه خانم سین به من نمی‌گفت من اصلا نگاه نمی‌کردم و نمره‌ت رو تغییر نمی‌دادم و بعدا هم روسیاهیش می‌موند به من که چرا دقت نکردم. گفتم آخه استاد خیلی بعید بود که اشتباه بشه در ثبت نمره، استاد گفتند حالا که شده!

من از خجالت آب داشتم میشدم و فقط شرمنده بودم. گفتم آخه استاد گفتید اعتراض نزنیم که اگر بزنیم نمره پایین‌تر میدید! استاد گفتند یادته که گفتی فلان استاد بهم ۱۷ داده و من گفتم خب محترمانه بهش بگو! اون پیامک تشکر رو که فرستادی من فکر کردم نمره ۲۰ رو دیدی(خودِ استاد چقدر ذوق داشتند اون روز انگار)... برو به جانِ خانم سین دعا کن که به من گفتند و ... :)
خلاصه که استادِ جان دید من چقدر خوشحالم گفتند که عیبی نداره؛ عید غدیر هم نزدیکه و این باشه هدیه غدیرت. (چون که استادِ جان سادات هستند.) گفتم نه نه نه نه استاد! این حساب نیست :))))
استاد هم خندیدند و گفتند باشه، اونم باشه بعدا :)))
گفتم استاد دعا کنید.. این چند روز هم از اون پیام آخری که در ایتا دادید و گفتید انگار روی پایان‌نامه متمرکز شدی، من اصلا تمرکز نداشتم و اعصابم به خاطر یه مساله مادر فرزندی تحت فشار بود و... دارم بچه رو از پوشک می‌گیرم.
استاد گفتند نه... نه... اعصابت آروم باشه. به این کارهای بچه‌هات به عنوان خیر و برکت‌های کارت نگاه کن. هر وقت گره برات ایجاد شد در کارت و درست و ... کارت رو حواله بده به این بچه‌ها. این ها به معنای واقعی کلمه برکت کار تو هستند...
شرمنده شدم و گفتم ممنونم که امید میدید بهم استاد.(خواستم بگم ممنونم استاد که اینقدر به این چیزها باور دارید ولی زبانم نچرخید)
استاد گفتند نه اینکه فکر کنی برای دلخوشی تو میگم؛ واقعا ایمان دارم به برکت این بچه ها (جملات استاد عینا خاطرم نیست اینقدر هیجان زده بودم...)

این بار به استاد گفتم که من فقط به عشق اینکه گفتید بخوان که بالاترین نمرات رو بگیری؛ همه درس‌ها رو برای ۲۰ خوندم.
و بعد استاد گفتند کار خوبی کردی. اصلا اون نمره بیست هم که دادم به این معناست که بهترین آرزوها و امیدها رو برات دارم و در بهترین جایگاه‌ها و استادی و بعدا هیئت علمی و ... ببینمت. به فاطمه‌زهرا و دخترها سلام برسون و خداحافظی کردند...
واقعا روی ابرها بودم. وضو گرفتم. نمازم رو خوندم و فقط به این فکر می‌کردم که چرا اینقدر بچگانه رفتار کردم... چقدر محاسباتم غلط و بدبینانه بود.
دوباره رفتم پیامک‌های آخرمون رو خوندم:
+سلام علیکم استاد. باز هم ممنون به خاطر وقت و انرژی‌ای که برای ما دانشجوهاتون میگذارید. من کم کم کارم رو شروع می‌کنم و خدمتتون ارسال می‌کنم.
_سلام نمرات تون در سامانه ثبت شد به امید اینکه إن شاءالله همیشه بهترین و موفق ترین باشید. و هو المستعان
+بی نهایت متشکر و ممنونم استاد.
_جایزه فاطمه زهرا یادت نره
+چشم استاد
کی فکرش رو می‌کرد؟ هیییعییی

کم من قبیح سترته

مطلب دیگه ای که نگفتم و اینجا هم فقط سربسته میگم. تو دو سه روز گذشته لب تاپ همسر به سرقت رفت و همسر که به یکی دو نفر مظنون شده بود، پی قضیه رو گرفت. اما... اتفاقی که این بین افتاد و حال همسر رو به شدت!!! بد کرد و باعث شد حتی قید پیدا کردنِ لب تاپ رو بزنه، این بود که متوجه شد یه بنده خدایی که ما اصلا فکرش رو هم نمی کردیم، وارد چه روابط کثیف و خطرناکی شده و به شیشه اعتیاد پیدا کرده و به همسر و خانواده ش خیانت کرده...
اون روز که همسر متوجه این ماجرا شد، خیلی به هم ریخت اما متاسفانه وقتی من بهش زنگ زدم اصلا متوجه نشدم که ممکنه قضیه خیلی جدی و مهمی رخ داده باشه که اینقدر حالش بد شده و متاسفانه کلی بهش تیکه انداختم و همه چیز رو به شوخی گرفتم. بنده خدا اصلا با من درد دل نکرد و یکی دو روز بعد که با اصرار ازش ماجرا رو پرسیدم و سر بسته توضیح داد، واقعا حالِ خودمم بد شد.
نکات اخلاقی فقط اینکه: اگر همسر خوبی دارید که اصولا حالش خوبه، وقتی می بینید به هم ریخته است، اذیتش نکنید.
دوم اینکه: اگر کسی عیبش رو شد، کمکش کنید. مثل همسر و حاج آقای استاد اخلاقمون که می خوان این بنده خدا رو ترک بدن و توبه بدن و زندگیش رو بهش برگردونن و از همسرش یه فرصت دوباره براش بخوان.
سوم اینکه: کم من قبیح سترته... خدا نیاره اون روز رو که آدم های معمولی عیب و گناهمون رو بفهمند.
عظمت خطیئتی فلم یفضحنی و رآنی علی المعاصی فلم یشهرنی...
یا من سترنی من الآباء و الامهات ان یزجرونی و من العشائر و الاخوان ان یعیرونی و من السلاطین ان یعاقبونی ولو اطلعوا یا مولای علی ما اطلعت علیه منی اذا ما انظرونی و لرفضونی و قطعونی...
کاش روز عرفه توی مسجد این دعا رو خونده بود. ای کاش...

چگونه و چطور کودک خود را از پوشک بگیریم؟

دو تا اتفاق خیلی عجیب این چند روز افتاده ولی نتونستم بنویسم. چرا؟ چون دارم زینب رو از پوشک می گیرم. اما حالا قبل از هر چیز میخوام در مورد این تجربه از پوشک گرفتن بگم. چون اگه ننویسم بعدا یادم میره و برای لیلا جان بهش احتیاج دارم.
اول اینکه زینب سه سال و یک ماهش شده. دیگه داشت دیر میشد ولی با این حال زینب هیچ وقت اعلام جیش و پی پی (چند گالون گلاب به روتون) نکرده بود. خیلی هم با پوشکش راحت بود با اینکه پوستش خیلی حساسه و به خاطر پوشک شدن مدام زخم و زیلی بود. برای شروع باید شرت آزمایشی و شرت معمولی به دلخواه فرزند و زیر انداز مناسب برای خواب بچه و لباس به قدر کافی داشته باشیم و ضمنا بهتره که اگر دختره پیراهن دامن دار تنش باشه که کارمون راحت‌تر بشه یا اگر پسره، شلوارک.
در قدم اول همیشه میگن باید بچه به حدی برسه که پوشک شبش رو تا صبح خیس نکنه. قدم بعدی برای ما این بود که بتونیم یه روز صبح وقتی اون از خواب بیدار میشه اولین کارمون این باشه که ببریمش دستشویی تا کامل مثانه ش رو تخلیه کنه اما مشکل ما این بود که همیشه زینب از ما زودتر بیدار میشد. بنابراین یکی دو روز نتونستم شروع کنم. تا سه روز پیش که صبح که بیدار شد سریع رفتیم دستشویی و پوشکش رو باز کردم و حسابی با قضیه آشنا شد. بازم پوشکش کردم ولی این بار هم مدام بررسی می کردم و هر نیم ساعت می رفتیم دستشویی.
روز اول سخت ترین روز با بیشترین میزان مقاومت بود. چون اصلا دوست نداشت بره دستشویی. براش رنگ انگشتی گذاشتم که توی تایم پی پی، بی دردسر توی دستشویی باشه و کارش رو بکنه. اما پی پی نکرد و توی شورت پوشکیش این کار رو کرد. مدام بهش می گفتم جیش و پی پی رو بریم تو دستشویی تا اونا برن خونه شون و پوشکت خوشحال بمونه و هر وقت جیش داشتی بگو جیش دارم. کلی هم با فاطمه زهرا جملات جیش دارم جیش ندارم رو تمرین می کردیم که زینب هم یاد بگیره اما فقط داد می زد: دوست ندارم! تا ساعت چهار عصر بیشتر طاقت نیاوردیم. جفتمون بیش از حد خسته شدیم و دیگه پوشک کردم تا صبح.
روز دوم هم همون ماجرا. ضمنا یک جای خونه هم نجس شد. تزیین دستشویی با ریسه های کاغذی رنگی هم افاقه نکرد و بچه هنوز پی پیش رو نمیگه اما موفقیتمون در این حد بود که آخر شب بچه خودش با پای خودش اومد تا دستشویی بره.
روز سوم صبح ساعت شش و نیم بردمش دستشویی و حسابی جیش کرد اما وقتی خوابید ساعت نه، جاش رو خیس کرد و متاسفانه با اینکه زیرانداز هم انداخته بودیم اما وول خورده بود و یه جای دیگه از لحاف زیرش رو خیس کرده بود. دیگه با اصرار هر چهل و پنج دقیقه می رفتیم دستشویی اما کنترلش زیاد شده بود و حتی گاهی یکی دو ساعت هم جیشش رو موفق شد نگه داره. در حالی که روز اول فقط نیم ساعت میتونست نگه داره.
این چند روز اعصابم خیلی تحت فشار بود اما سعی می کردم خیلی بروز ندم. سعی کردم اصلا داد نزنم یا برای دستشویی رفتن به زور نبرمش اما گاهی اصلا راه نمی اومد و داد و بیداد راه می انداخت و گاهی هم بغلش می کردم تا زودتر برسیم. توی دستشویی یک چارپایه گذاشته بودم که در انتظار جیش کردن خانم خیلی خسته نشم خودم. حسابی باهاش حرف می زدم و اگر بتونید چند تا حرف بامزه مثل اینکه جیش و پی پی می خوان برن خونه شون یا جشن تولد جیش و پی پی هست، احتمالا احساس خوبی بهش دست بده و بتونه با دستشویی رفتن ارتباط برقرار کنه. برچسب بازی و چسبوندن اونا هم میگن خوبه اما من امتحان نکردم.
روز اول که شروع کردم یه وضعیت گذاشتم تو واتساپ و یه عکس گذاشتم از زینب که بال های جوجه ش رو گرفته و از بال آویزونش کرده و زیرش نوشتم: راضی ام ازت... وضعیت بعدی هم نوشتم برای یک مادری که داره فرزندش رو از پوشک می گیره دعا کنید. وضعیت اعصاب اون طفل معصوم رو که دیدید. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل. کلی همدردی و دعا و ... هم دریافت کردم. فقط زن داییم بود که خودش از اول ماه رمضون از پوشک گرفتن دخترش که 3 ماه از زینب کوچکتره رو شروع کرده دلش پر بود چون بچه طفل معصوم هنوز پی پی ش رو نمیگه. البته دلیلش برای من واضحه چون رفتارش کلا با بچه اصلا قابل قبول نیست.
مامانم می گفت زن دایی بهش گفته از بس شلوارِ پی پی ای شسته دیگه خسته شده. خب در مورد زینب منم از این می ترسیدم که نکنه به نگفتن پی پی ادامه بده. بنابراین روز سوم که امروز باشه، وقتی زینب توی پوشک شورتیش پی پی کرد، توی دستشویی لباسش رو در آوردم و گفتم خودت شورتت رو در بیار. اولش هی ایش ایشش کرد و چندشش می شد اما کم کم با قضیه کنار اومد. مخصوصا وقتی مجبورش کردم که خودش پی پی ها رو از روی حوله ی شرتش با دست بشوره و صابون بماله و بشوره. منم روی چارپایه ام نشسته بودم و کمکش می کردم. خلاصه یک بار دیگه هم این ماجرا تکرار شد و من کلی باهاش حرف زدم. این مساله باعث شد بچه حداقل ترسش از این چیز عجیب و غریب به اسم پی پی کم بشه.
به نظر من چندین چیز توی از پوشک گرفتن موثره. اخلاق مادر در طول دو سه سالِ گذشته با بچه. اخلاقِ مادر در اون بازه زمانی خاصِ از پوشک گرفتن و آمادگی ذهنی و روانی مادر. آمادگی ذهنی روانی بچه که حتما باید با کتاب هایی با مضمون از پوشک گرفتن از یکی دو هفته قبل برای بچه ایجاد بشه. آمادگی بقیه اعضای خانواده برای پذیرش محدودیت هایی مثل بیرون نرفتن از خونه به مدت یک هفته ده روز و مخصوصا آمادگی پدر. اگر مثل همسر من حساس به جیغ و داد بچه باشه باید بهش آمادگی های لازم رو داد...
فعلا همینا... امشب الحمدلله بچه با اینکه یه ذره جیشش توی شرتش ریخت ولی برای اولین بار گفت: مامان بریم...

بازم التماس دعا داریم... دعا یادتون نره

کنجارهایی که من رفتم نبود، نگرد نیست!

دیشب رفتیم هدیه‌ی قرآن فاطمه‌زهرا رو خریدیم. یه بسته مداد رنگی فلوئورسنتِ آریا. دفترنقاشی هم که مدت‌ها بود لازم داشتند خریدیم. چند صفحه اول دفتر نقاشی، از این طرح‌های آماده داشت. با اون مداد رنگی‌ها طرحِ تک شاخش رو رنگ کردیم و واقعا قشنگ شد. خیلی هم کیف کردیم. هم من هم فاطمه‌زهرا هم زینب.
در هفته‌ای که گذشت متوجه شدم زینب دوباره سرش شپش گرفته. چند وقت پیش هم فاطمه زهرا دوباره شپش گرفته بود. الان چند روزه مراقبت کردم و خدا رو شکر دوتاشون پاک هستند.
دقیقا فردای تموم شدن امتحانات هم زینب و لیلا مریض شدند و تب کردند. حدودا دو روز و دو شب اسیرِ این تب و بی‌حالی و گلاب به روتون بودیم. از الطاف خفیه الهی همین بود که این مریضی بعد از تموم شدن یک فشار بر ما عارض شد که اگر قبلش مبتلا میشدند و میشدیم واقعا از توان خارج بود. ضمن اینکه تب کردنِ زینب باعث زیاد شدن تعداد شپش‌ها و البته کم شدن تخم‌ها شده بود، نگرانیم این بود که خودم هم بگیرم چون زینب عادت داره سرش رو موقع خواب میذاره کنارِ سرِ آدم. سر پاکسازی هم که مدام جیغ و داد می‌کرد، گاهی توی خواب شونه به سرش می‌کشیدم.
خلاصه الحمدلله گذشت.
پریروز اینا هم بود که رفتیم خونه مامان. دیدیم یکی دو میلیون تومن پارچه خریده، البته خیلی با کیفیت نبودند. اما چقدر ذوق داشت خودش و مدام از ایده‌ها و اینکه چقدر این کارش خوب بوده و ... صحبت می‌کرد. (در راستای همون بحث تایید گرفتن که متاسفانه من موفق نشدم خیلی تاییدش کنم.) ولی تو ذوقش نزدم چون واقعیت خیلی خوشم نیومده بود از طرح‌هاش. برعکس بچه‌ها خیلی دوست داشتند و چپ و راست با پارچه‌ها ذوق می‌کردند و بازی می‌کردند. مامان هم خدا خیرش بده، برای فاطمه‌زهرا و زینب دوتا دامن برید و با کوک‌های درشت، کش وصل کرد و بچه‌ها کلی خوشحال شدند. هرچند امروز کلی وقت گذاشتم و دو تا دامن رو اصولی دوختم. اتفاقا مامان هم اون ساعت اومد یه سر خونمون. دید مشغول خیاطی‌ام و کلی تشویقم کرد. بهش گفتم کاش همین‌قدر از درس‌خوندنم تعریف می‌کردی. اونم میگفت: نه که نمی‌کنم!!!!!
اما واقعیت اینه که من الان دیگه با این تشویق‌ها احساس خوبی نمی‌کنم. چون حس می‌کنم اینو دارن تقویت می‌کنند که یه جای دیگه تضعیف بشه ولو ناخودآگاه و ناآگاهانه. خیاطی و صرفه‌جویی اقتصادی رو تقویت می‌کنند که درس‌خوندن و دانشگاه رفتن تضعیف بشه.
از روزی که آخرین امتحان رو دادم و بچه‌ها مریض شدند، مامان رسما مریض شدن بچه‌ها رو انداخت گردن فشاری که من به خاطر امتحان دادن متحمل شدم و اینکه چون خودم ضعیف شدم، بچه‌ها هم از ضعفِ من مریض شدند. درحالیکه با وجود اینکه نسبتا کمترین کمک رو دریافت کردم و خودِ همسرجان اعتراف کرد که خوب کمکم نکرده، کمترین استرس رو هم داشتم و کمترین فشار رو به خانواده وارد کردم. اصلا انصاف نبود. تازه بگیم لیلا که شیرخواره‌ست با ضعفِ من، ضعیف شده، سلّمنا! زینب چرا؟؟؟
حتی اون بار که توی خاطره قبلی گفتم که زینب گریه کرد که براش دامن چین‌چینی نیاوردم، مامان حتی اونو هم انداخت تقصیر درس و دانشگاهِ من! چطوری؟ چون به خاطر امتحاناتم نتونستم زینب رو از پوشک بگیرم و به همین دلیل دامنش نجس شده و بی‌دامن مونده و حالا داره گریه می‌کنه و اگر از پوشک گرفته بودم، اینهمه گریه نمی‌کرد. واقعا سطح استدلال رو ببینید چقدر پایینه!
حالا لابد بچه با دیدنِ مامانِ خیاطش دچار مشکلات نمیشه! انرژی بیشتری می‌گیره! مامانِ خیاط هیچ‌وقت کارِ خیاطی رو به گرفتنِ بچه‌ی درحالِ گریه‌ش ترجیح نمیده! مزخرفِ خالص.
الانم دوباره خونه‌ی مامانم و کیفِ کتابایِ درسیم رو که برای پایان‌نامه نیاز دارم، جا گذاشتم تو خونه و اعصابم خورده.
حالا چرا رِ به رِ میاییم اینجا که از مامان حرف بشنوم؟ علاوه بر اینکه شدیدا دلم براشون تنگ میشه و میترسم امسال برن ماموریت، علاوه بر اینکه خسته میشم تو خونه و دلم هم‌زبون می‌خواد و اینکه یه نفرِ دیگه غذا درست کنه و اینکه بچه‌ها کمتر چسب بشن بهم موقع کارِ خونه و آشپزی و ... علاوه بر همه‌ی اینا، امروز همسرجان یه مهمون داشت که به خاطرش منو تبعید کرد و پرت کرد از خونه بیرون :/
حالا مهمون کیه؟ یکی از سخنران‌های عدالت‌خواه و برجسته کشور که همسرجان از باگِ برنامه‌ی ایشون استفاده کرده تا در جلسه‌ای در منزلِ ما، همراهِ اعضایِ تیم‌شون، در مسائل کاری‌شون از ایشون مشورت بگیره.
هر چی هم من جیغ و ویغ کردم که می‌خوام منم باشم تو جلسه فایده نداشت. چون ایشون در موضوع پایان‌نامه‌م هم میتونه بهم کمک کنه. هیییعیییی.
دیشب هم انقدر به ماجرای نمره‌ی ۱۶ استادِ جان فکر کردم که داشتم دیوانه میشدم. آخرش تفال زدم به قرآن. آمد: و ان تصبروا خیر لکم. یه مقدار آرام گرفتم. ضمن اینکه دوتا سخنرانی‌های حضرت آقا که خیلی به درس مرتبط بود رو خوندم و دیدم عجب... ای‌بسا امتحان رو اصلا خوب ندادم.
امروز هم با خودم گفتم اصلا به استاد بگم که چیکار کنم که نمره‌م بالاتر بره و جبران کنم. اما حساب کردم این همه استادِ جان در ماجرای نوشتن جزوه‌م بهم راحت گرفتن و میگن بشین پایِ پایان‌نامه، الانم حتما همونا رو میگن. خیلی بده که یه سوالِ چیپ، جواب تکراری بگیره! بعدشم حتما میگن: مگه نمره مهمه؟ و من میمونم و حوضم :)

هر چه از استاد رسد نیکوست...

نمرات سه تا از امتحانات خیلی زود اومد. اولی ۱۹/۵ و دوتای بعدی ۲۰. چند روزی خیلی خوشحال بودم... خیلی.
خیلی وقت بود که منتظر نمره یکی از استادام بودم. همون که دوست نداشتنی بود به دلایل مختلف. وقتی اومد خیلی ناراحت شدم: ۱۷. حتی در کارنامه ترم اولم هم چنین نمره‌ای نداشتم. به خود استاد که در واتساپ پیام دادم جوابم رو نداد. رفتارهاش واقعا غیرقابل تحمله. اعتراض زدم.
اما فرداش بود که نمره درسِ استادِ جان اومد...
اون روز داشتم زینب رو می‌خوابوندم که چون لباس چین‌چینی براش نیاورده بودم خونه مامانم، یک ساعت گریه کرد و اعصابمون رو خرد کرد و سر درد گرفتم. گوشیم که زنگ زد، فاطمه‌زهرا رفت و جواب داد. من همچنان داشتم استراحت می‌کردم. نگو استاد بوده...
استاد ازش اسم و سن‌ش رو پرسیده بود و پرسیده بود قرآن بلدی؟ سوره قل هوالله رو بخون و آخرش پرسیده بود که مامانت کجاست و دخترم هم گفته بود خوابه. استادِ جان به فاطمه‌زهرا گفته بودند که من دستم به تو نمی‌رسه اما به مامانت میگم که برات یه جایزه بخره که قرآن بلدی.
فاطمه‌زهرا بعدا چقدر با ذوق این رو تعریف می‌کرد. البته بار اول که ازش پرسیدم بیشتر ذوق همون خوندن قرآن، تو ذهنش حک شده بود. اصلا یادش نبود که استاد از جانب من قول جایزه بهش داده.
بعد که اومد پیشم و ازش پرسیدم کلی خندیدم. صدای استاد رو از قبل میشناخت به خاطر پخش صدای استاد در زمانِ کلاس‌های آنلاین. اما صدای استادِ جان پشت تلفن خیلی بهتر بود...
با استاد که تماس گرفتم و قطع کردند، این بار بهشون گفتم استاد خواهشا قطع نکنید...
این بار استادِ جان کلی اظهار لطف کردند و گفتند معلومه دخترات رو خوب داری تربیت می‌کنی و قرآنی هستند و بزرگتر از سنش بود فاطمه‌زهرا و ...
خلاصه کلی خجالتم دادند و قند توی دلم آب شد.
بعد گفتند که جزوه درسی‌ت رو بفرست و من گفتم ریز نوشتم و ... ایشون گفتند اتفاقا برگه‌ت که خوش خط نوشته بودی و ... خلاصه قرار شد همونطوری اسکن کنم و بفرستم چون استاد گفتند باید وقتم رو بذارم برای پایان‌نامه.
بعد هم من یه ذره گفتم بنا دارم فلان کتاب ها رو بخونم و ایشون شروع کردند در مورد روش نوشتن پایان‌نامه توضیح دادند و چند توصیه خیلی مهم کردند و در چند جمله وارد بحث محتوایی فصل دوم هم شدند و ...
یه جا استاد اشاره کردند که اگر من یک استاد سکولار بودم همیاری‌م اینطوری نبود و ... (احتمالا دلیلی داشت که این رو گفتند. حدس می‌زنم خواستند اهمیت وقتی که برام میذارند رو یادآوری کنند)
یه جای دیگه هم اشاره به جلسه تصویب عنوان کردند و گفتند که با مقاومت در برابر نظرات اساتیدی که میگفتند کار مقایسه‌ای انجام بشه، چقدر کار من رو راحت کردند.
بعد که بحث پایان‌نامه تموم شد، بحث ثبت نمره شد و من پرسیدم نمیشه نمره‌م رو بگید استاد؟ استادِ جان هم گفتند نه اصلا. خودت برو ببین. ضمنا به استاد نمراتم رو گفتم و گفتم که باورم نمیشه از درس فلان استاد ۱۷ گرفته باشم و استاد هم گفتند خب محترمانه اعتراض کن و منم گفتم که دقیقا همین کار رو کردم.
با این وجود استادِ جان همون روزی که امتحان دادیم و برگه‌ها رو گرفتند گفتند که اگر اعتراض بزنید نمره واقعی‌تون رو می‌زنم و بعد دیگه خودتون می‌دونید! با این جملات که البته انگار مخاطبش بیشتر همکلاسیم بود؛ نشون دادند که اصلا اهل جواب دادن به اعتراض نیستند.
تاکید هم کردند که سوالات امتحان رو به کسی ندم. البته من گفتم: ای وااای استاد! به خانم سین دادم و ایشون گفتند خانم سین عیبی نداره. و بعد گفتم برای همسرم هم خوندم و باز هم :)
حالا بشنوید از من که بعد از خداحافظی رفتم تو سامانه...
و دیدم استاد بهم نمره‌ی بی‌‌نظیرِ شانزده رو داده. از تعجب خندیدم ولی از استادِ جان هیچ چیز بعید نبود. استادِ جان، استادِ غافلگیری هستند. مونده بودم چیکار کنم! این همه استاد بهم تاکید کردند که نمرات بالا بگیرم بعد خودشون کمترین نمره رو بهم داده بودند.
یادِ جلسه امتحان افتادم. من انگار استرس کمتری نسبت به همکلاسیم داشتم. استاد مدام لبخند می‌زدند. غرق نوشتن بودیم که قرآن روی میز رو برداشتند. بوسیدند و باز کردند. یک صفحه خواندند و بعد دوباره بستند و بوسیدند. بعد از امتحان چقدر وقت گذاشتند جواب تک تک سوالات رو بهمون توضیح دادند. بعد ازشون خواستم سوالات رو بهم بدن. اول ندادند. بعد دوباره دادند :) بعد از تموم شدن صحبت‌هاشون هم سریع خداحافظی کردند و رفتند!
استادِ جان درسی به ما دادند که هیچ دانشگاهی در کشور تدریس نمیشه. درسِ ایشون قیمت نداشت. میدونستم اگر بهشون بگم تلاشِ خودم رو کردم، باز هم حق مطلب رو ادا نکردم و فاصله زیادی با یک دانشجوی مطلوب داشتم و دارم.
دوست داشتم بپرسم چرا اینقدر کم؟ ولی دیدم من بخش زیادی از انگیزه‌م رو از استاد گرفتم. چطور میتونم اعتراض کنم درحالی که وقت و انرژی‌ای که استاد برام گذاشتند خیلی بیشتر از تلاشی بود که در این مدت خودم کردم.
خیلی سبک سنگین کردم. از طرفی لطف استاد به من خیلی زیاد بوده. طوری که ممکنه شبهه این ایجاد بشه که استاد از فلان شاگردش بی‌جهت جانبداری می‌کنه یا بی‌جهت بهش علاقمنده. پس اصلا شاید عامدانه کم دادند که این حرف و حدیث‌ها ایجاد نشه.
شاید هم حس کردند من به خودم مغرور شدم. مطمئنم از اون‌چیزهایی که نوشتم و یادگرفتم در حالی که هنوز خیلی راه درپیش دارم. خواستند ادبم کنند که دیگه این خیالات خام رو نکنم و تلاشم رو زیاد کنم. خواستند اعتماد به نفس کاذبم رو از بین ببرند و از نظر اخلاقی رشدم بدن. همسرجان می‌گفت استادت استادِ زندگیه. شاید هدف استاد رشدِ اخلاقیم بوده. شاید می‌خواستند ببینند چقدر بهشون اعتماد دارم و محک‌م بزنند.
شاید هم اصلا خواستند به همکلاسیم نمره بیشتری بدن که هوایِ پدر مریضش رو داره و مدام بین تهران و قم و تبریز در رفت و آمده و اساسا این نمره‌ی اصلی من بوده و نمره همکلاسیم ۱۷ با ارفاق بوده یا شاید واقعا این نمره واقعی هردوی ما بوده. نمی‌دونم.
یه جورایی فکر میکنم این کارهای استاد انگار من رو وارد نظریه‌ی بازی‌ها (یه نظریه در روابط بین الملل هست) به صورت عملی می‌کنند و خیلی جذابه :)))
دلم نمی خواد حرفی بزنم که در نهایت جواب دندان شکن از استاد بشنوم و دلم بشکنه. چون خیلی دوستشون دارم و به حکیم بودنشون ایمان دارم. تعبدی قبول نمی‌کنم که این نمره؛ همون نمره‌ی برگه‌ی امتحانم هست اما جور استاد همان مهرِ پدر است برای من. ضمن اینکه دلم نمی‌خواد استاد فکر کنه شاگردش خیلی ساده است. خیلی ابتدایی فکر می‌کنه. خیلی بچه‌گانه براش فقط نمره مهمه و قدر زر و گوهر رو نمیشناسه. از هر جهت بهتر و باکلاس‌تره که نپرسم :))
اما دوست داشتم بپرسم استاد از برگه‌م راضی نبودید، ناراحت که نشدید از دستم؟ اما ضمن اینکه خیلی سوالِ لوسی هست، احتمالا استاد شک می‌کرد که من نمره‌ی همکلاسیم رو میدونم. چون امروز صبح همکلاسیم ازم نمره‌م رو پرسید و وقتی گفتم ۱۶ تعجب کرد. با اصرار ازش پرسیدم چند شدی و بعدش هم گفت که استاد بهم گفتند نمره‌هاتون رو مثل بچه‌ها تو دوره راهنمایی از هم می‌پرسید؟ 🤣بهش گفتم خیالت راحت حواسم هست...
چند دقیقه بعد از اینکه نمره‌م رو در سامانه دیدم برای استادِ جان پیامک دادم: سلام علیکم استاد. باز هم ممنون به خاطر وقت و انرژی‌ای که برای ما دانشجوهاتون میگذارید. من کم کم کارم رو شروع می‌کنم و خدمتتون ارسال می‌کنم.
جواب دادند: سلام نمرات تون در سامانه ثبت شد به امید اینکه إن شاءالله همیشه بهترین و موفق ترین باشید. و هو المستعان
باز هم موندم چی بنویسم. آخرش نوشتم: بی نهایت متشکر و ممنونم استاد.
دوباره تاکید کردند: جایزه فاطمه زهرا یادت نره
و نوشتم: چشم استاد
هنوزم نمی‌تونم ذهنم رو جمع کنم. بازم خدا رو شکر این وبلاگ هست و مینویسم وگرنه خیلی بد میشد و یه کار فکر نکرده‌ای می‌کردم. کاش شما هم بگید نظرتون چیه...

تعریف و تمجید از خودم :/

دیروز تماس از دست رفته استادجانم رو که دیدم زود زنگ زدم. فکر کنم داب استاد اینه که یه تماس کوچک می‌گیرند که اگر کار نداشته باشم بهشون زنگ بزنم. وقتی زنگ می‌زنم هم قطع می‌کنند! :) این رفتار استاد دقیقا مثل عادتِ بابای عزیزمه. مخصوصا قبل‌ترها که وضعیت مالی‌مون خوب نبود همیشه این کار رو می‌کردند. الان هم که سیم‌کارتم به نامِ باباست؛ هنوز گاهی وقتی واردِ اپلیکیشن همراه من میشن، برام شارژ می‌خرن :) چه حسِ خوبی!
استاد وقتی قطع می‌کنند بعد خودشون سریع زنگ می‌زنند. دیگه پشت گوشی همش با لبخندم ناخودآگاه. میگم سلام استاد. استاد یه لحن خاصی دارند، نمی‌دونم اهل کجان، خیلی جالب جواب میدن. میگن سلام خانمِ فلا نی‌.. احوالِ شما، خوب هستید؟
بعد من همش باید لبخندم رو کنترل کنم. انرژیِ خالصا مخلصا استاد ذوبم می‌کنه...
استاد گفتند خبری ازت نیست! یادی از ما نمی‌کنی؟ گفتم مشغولِ امتحاناتیم دیگه استاد :) بعد استاد گفتند خوب داری میدی؟ خوب بدی‌ها! روسفیدم کنی! نمره‌هات بالا باشه! معدلت رو می‌پرسم ازت‌ها!
و استاد همه‌ی اینا رو با لبخند میگن و من توی دلم میگم: استاد من فقط به خاطرِ تاکیدات شما خوندم... فقط به خاطرِ شما :)
ولی خیلی ساده میگم: بله چشم. حتما... استاد میگن: ان شاءالله...
بعد استاد تایم جدید امتحان رو بهم میگن و من می‌پرسم: خودتون هم هستید؟ استاد میگن: امتحان که دوشنبه بود، می‌اومدم ولی حالا که شنبه افتاده نمیدونم، ولی خدا رو چه دیدی!؟ شاید هم اومدم! :)
من قند توی دلم آب میشه ولی فقط میگم: ان شاءالله هرچی خیره.
خداحافظی که می‌کنیم، من فقط تکرار می‌کنم: مهربون!
یه استادِ خوبِ دیگری هم دارم که خیلی مهربون هستند اما خیلی این دوتا استاد با هم فرق دارند. خیلی... استادِ جان برام مثل پدر هستند اما استادِ دیگرم مثل دوست هستند...
امتحان امروز خیلی سخت بود. یعنی چون تاریخ بود و من از تاریخ بدم میاد. اونم با استادِ دوست‌نداشتنیِ دیگری :') استادی که اصلا براش مهم نیست که دانشجو زندگی داره، بدبختی داره، همینجوری هرتکی نمی‌تونه مقاله بنویسه توی دو هفته. همینجوری بیکار نیست که هی کتاب خلاصه کنه.‌ آخرش هم نمره نمیده... به زور نمره میده.
امروز که رفتم دانشکده، یک ربع قبل از شروع امتحانِ استادِ دوست‌نداشتنی با همکلاسیم (یک سال ازم کوچکتره و تازه متاهل شده) در مورد مبحث کلاسِ استادِ جان و استادِ خوبِ دیگه‌مون که مباحث کلاسشون، اشتراکات زیاد و در عین حال اختلافات اساسی خاصی با هم داره، بحث‌مون شد. متوجه شدم که همکلاسیم اصلا متوجه عمقِ مباحثی که استادِ جان توی کلاس گفتند نشده! یعنی کلا اون مساله اساسی و ریشه‌ای که طرح درس ایشون رو از بقیه درس‌هامون متمایز کرده رو تشخیص نداده! :/
دلم سوخت! یعنی کلا در طولِ یک ترم، استاد فقط من رو و نهایتش همکلاسیِ مستمع آزادمون رو با نگاه علمی و دقیقش تونسته آشنا کنه.... هییییعیییی... شاید برای همین هم هست که استاد خیلی به شاگردِ کوچکش که من باشم بها میده.
آخرین جلسه‌ی قبل از تحویل پروپوزال به گروه با استاد و خانم سین (همون همکلاسیِ مستمع آزادم) بود که استاد پرسیدند: اگر مجبور باشی بین دو کشورِ آلفا و امگا، یکی رو برای زندگی انتخاب کنی، کدوم رو انتخاب می‌کردی؟
برای پاسخ به این سوال واقعا آدم باید مبنا داشته باشه و اگر مباحث کلاسِ استاد رو خوب متوجه شده باشیم، میشه استدلال کرد که کدوم و چرا. من در دو جمله سریع جواب دادم و جوابم برای استاد رضایت‌بخش بود. همکلاسیم با تعجب پرسید چرا؟ استاد بهش توضیح دادند و بعدا استاد گفتند که آدم‌شناسی خانمِ سین خیلی خوب بوده! (چون ایشون به استاد اطمینان دادند که به من برایِ نوشتنِ پایان‌نامه کمک کنند.)...
روزهای بعد من همین سوال رو از مادرم؛ همسرم و پدرم پرسیدم و اونا خیلی اصرار داشتند که فلان کشور اما استدلال‌های من قوی‌تر بود و اونوقت بود که متوجه شدم اندیشه سیاسی در جامعه مذهبی امروز چقدر ضعیف و نحیفه و استاد چقدر برای داشتن یک شاگرد خوب میتونه خوشحال باشه. برای همین من تنها نگرانیم اینه که استادِ جان رو ناامید کنم چون خودشون گفتند که: من روی تو حساب باز کردم! من دارم رویِ تو سرمایه‌گذاری می‌کنم! (حالا دیگه نمی‌گم از چه جهت...)
وای که چقدر مسئولیت سنگینی‌ هست... خیلی سنگینه و از اون طرف خوشحالم که استاد بهم اعتماد کردند و این بار سنگین رو بهم دادند. نگرانم ولی امیدوارترم.

دقیق‌تر، نزدیک‌تر ۴

نمی‌دونم این اصلا درسته و اخلاقیه که دلم برای استادِ جان تنگ میشه!؟ واقعا امیدوار بودم که فردا میرم سر جلسه امتحان و ایشون رو می‌بینم اما امتحان فردا افتاد روز شنبه ساعت ۸. تنها حسنش اینه که صبح‌ها هوا خنک‌تره و ظهر نیست که مغزمون ذوب بشه.
امتحانِ استادِ جان رو داشتم اما امروز از صبح تا ساعت ۶ لای کتاب رو باز نکردم. فقط یکی دوتا مقاله مرتبط با امتحان توی گوشیم مطالعه کردم. در عوض بعد از صبحانه همت کردم فسنجون درست کردم و آشپزخونه‌ی ترکیده رو جمع و جور کردم و برق انداختم و کلی ظرف شستم. به خاطر حجم کثیفی و شلختگی فکر کنم بیشتر از دو ساعت وقت گذاشتم.
بعد از مدت‌ها دارم به اون حد زمانی که برای فارغ‌البال شدن و بازپس‌گیری انرژی بعد از به دنیا اومدن بچه، نیاز بوده نزدیک میشم. چند روز دیگه لیلا ده ماهه میشه. امروز عصر بچه‌ها با هم مشغول بودند و با خیال راحت رفتم دوش گرفتم. اونایی که یه بچه‌ی ده ماهه دارند می‌دونند چنین‌چیزی در بیداری بچه غیرممکن یا خیلی سخته. اما حالا که سه تا هستند و فاطمه‌زهرا داره هفت ساله میشه، بلاخره امکانش برای من به وجود اومد. چند روز پیش هم فاطمه‌زهرا خودش تنهایی رفت حمام و تصمیمش رو گرفته که مِن‌بعد تنها بره. خونه‌ی مامانم که باشیم میشه چون خونه‌ی خودمون فشار آب باعث میشه آب سرد و گرم بشه و تنظیمش راحت نیست اما اونجا مشکلی نداره.
بعد هم که اومدم لیلا رو خوابوندم و دخترا رفتند خونه همسایه که بازی کنند. منم نشستم به درس خوندن. فکر کنم بیشتر از یک ساعت تونستم مطالعه کنم. خیالم راحته چون جزوه‌ام تقریبا کامله و طولِ ترم همه رو نوشتم. بعد هم یه برنج گذاشتم. بچه‌ها اومدند بالا. براشون میوه آوردم. همسر هم که دیروقت قرار بود بیاد. با بچه‌ها شام خوردیم و وضعیت زرد رو هم دیدیم و بعدش هم خونه رو تمیز و مرتب کردیم و داشتیم می‌خوابیدیم که بابا اومد :)
بهش گفتم ببین خونه و دخترات عین دسته گل، تحویلِ خودت.
دخترا پا شدند و دوباره ورجه ورجه کنان رفتند اینور اونور و فاطمه‌زهرا مسواک زد و دوباره روند خوابیدن رو پی گرفتیم و بچه‌ها با قصه‌ی شب بابا خوابشون برد... شب به خیر.
مثلِ امروز خیلی کم پیش میاد. چون از قبل یکی از شاگرد تنبل‌های ترم‌های قبل گفته بود استادِ جان هرچقدر در طولِ ترم سخت‌گیره اما آخرِ ترم امتحانش آسونه و اصلا استرس نداشتم. ضمن اینکه جزوه‌م هم کامل بود و به خاطر نوشتن پروپوزال و مطالعه جنبی حسابی با مباحث مانوس بودم. بعد هم خودم به این استراحت مغزی نیاز داشتم. خلاصه که خیلی کم پیش میاد کدبانوگری‌م اینقدر ناگهانی گل کنه اما برای روحیه دادن به اعضای خانواده و خودِ آدم؛ خیلی لازم و ضروریه.