دگرگونی مبارک

از پاییز ۹۸ شروع کردیم و برای همه‌ی اعضای خانواده تولد گرفتیم. تولد گرفتن برای ما به منزله‌ی گفتن جمله‌ی "تو برایم مهم هستی" و اثبات آن در عمل بود. بعضی از تولدها با اصرار من و مصطفی، پا می‌گرفت. خودمان می‌رفتیم و هدیه و کیک می‌خریدیم، کادو می‌کردیم و خانه‌ی پدری دور هم شام می‌خوردیم و به بهانه‌ی تولد، محبتمان را بدون نصیحت و بدون توقع تقدیم همدیگر می‌کردیم. گرچه می‌دانم این کارها هرگز کافی و کامل نیست. جنبه‌ی نمادین دارد ولی ما همین را هم دوست داشتیم چون مدت‌ها بود به این خوشی‌های کوچک احتیاج داشتیم.
حالا این ماه که آمده، من باید تا روز یکی مانده به آخرش صبر کنم که تولدم برسد. منِ تک دختر و تشنه‌ی محبت، مثل همیشه، دل توی دلم نیست که بدانم همسرم می‌خواهد چگونه غافلگیرم کند. آیا مثل کاری که من برایش شش ماه برنامه‌ریزی کردم، او هم پیش پیش فکری برای تولد من کرده؟ آیا مادر و پدر برای خریدن کادوی تولدم وقت می‌گذارند؟ آن‌هم با این همه حساسیت‌ها و سلیقه‌های خاصِ من؟ که هر لباسی را نمی‌پوشم، هر رنگی را دوست ندارم، هر وسیله‌ای خوشحالم نمی‌کند و چه و چه...
با این وجود امسال حالم از این فکرها، توقع‌ها و انتظارهایم به هم می‌خورد. کسی که خودش به فکر دیگران است، آن‌هم با رغبت و محبت، که نباید تشنه بماند. نباید هرچه محبت می‌کند؛ بدتر توبره‌ی توقعاتش را بزرگتر کند‌. ای کاش می‌توانستم محبت را از چشمه‌های جوشان و بی‌نهایت هستی، دریافت کنم. دریغ و حسرت و افسوس... پس من کی بزرگ می‌شوم؟
دلم می‌خواهد امسال دقیقا ۲۹ دی‌ماه، یک جای دوردست باشم. اصلا غیرقابل دسترس باشد. اصلا نمی‌خواهم کسی به من تبریک بگوید چون این خوشحالم نمی‌کند. می‌دانم چرا! چون بی‌اندازه خودخواهم‌ و تبریک گفتن آن‌ها خودخواهی‌ام را به رخم می‌کشد. ولی با این وجود دلم می‌خواد شادی از درون قلبم باشد نه از چیزی بیرون از خود. آنقدر با شدت و حدّت خوشحالی در روحم پخش بشود که گویی قلبم را با دست‌هایم فشار میدهم که بازش کنم و ناگهان خون به بیرون فوران می‌کند. کمی پارادوکسیکال است، میدانم‌. حال دلم هم همین‌قدر متناقض است.
دلم فقط یک دسته گل نرگس می‌خواهد که هم‌نامم است و بویش مرهم جانم. کمی پیاده‌روی در هوای خنک یا کوهپیمایی و یک موسیقی ملایم. موسیقی چیزی نیست که همیشه بخواهم اما یک قطعه بی‌کلام دارم که وقتی گوشش می‌دهم مرا می‌برد میان علفزارها و گندم‌زارهای جاده‌های شهرهای آبا و اجدادی‌ام. شبانِ قصه فلوت میزند و با آوای غمگینی گوسفندانش را جمع می‌کند و به سمت خانه هدایت می‌کند. صالحه آن دخترک چوپان است. با پای برهنه زیر نور مهتاب قدم میزند. پرتوهای نقره‌ای و اکلیل‌های الماس‌گون روی روسوی بلندش سُر می‌خورند. گاهی هم که مهتاب نیست، زیر سقف آسمان، ستاره‌ها را به هم وصل می‌کند و اسم‌هایشان را صدا می‌زند.
حالا با وجود تمام این حرف‌ها و خیالات، اصلا ممکن است ایامِ تولدم مقارن بشود با چیزهای ناگهانی و ناگزیر. شاید اصلا نتوانم چشمانم را باز کنم. شاید درد داشته باشم. شاید همه‌اش در شرمندگی این باشم که زحمت زندگی و بچه‌هایم را باید چند روزی به گردن دیگران بیاندازم.
بگذریم. آنچه اتفاق می‌افتد دیر یا زود آشکار می‌شود‌.
در هر حال من فکر می‌کنم باید انسان به تولدش اهمیت بدهد. یک سررسید است. آن زمان که هنوز فکر می‌کردم تربیت فرزند از راه‌هایی غیر از تربیت خود، ممکن است، دلم می خواست روز تولد فرزندم، برای رشدهای بالفعل شد‌ه‌اش جشن بگیریم. نه اینکه بی‌دلیل کادو بارانش کنیم. اما در تولد ۴ سالگی‌اش دقیقا همین کار را کردیم. چون خودم در روز تولدم کادو باران شدم. از قضا با هدیه‌هایی که بیشترشان را دوست نداشتم فلذا همچنان پرتوقع باقی ماندم و گرچه هدیه‌های فاطمه‌زهرا در نوع خود بی‌نظیر بود اما او نیز همانند من پرتوقع باقی مانده است.
امسال دوست دارم به جای فوت کردن شمع‌های تولدم، یک لیست بنویسم از کارهایی که در ۲۶ سالگی‌ام کردم. این نقطه‌ای که دارم لمسش می‌کنم بی‌تکرار است‌. من امسال چه کردم که اینگونه خودم را درک می‌کنم؟
۲۶ سالگی‌ام را دوست داشتم. خوبتر از گذشته زندگی کردم و آزادی را بیشتر از گذشته بامعنا یافتم. آزاد بودم ولی خوب تغییر کردم. تولدِ منِ جدیدم پیشاپیش بر خودم مبارک.