خواب وحشتناکِ من

يكشنبه, ۱۸ ارديبهشت ۱۴۰۱، ۰۷:۵۲ ق.ظ

دیروز صبح خواب دیدم برای بار چهارم* باردارم.
از دیروز استرس گرفتم...
به مامان گفتم؛ با ذوق گفت: وای! این که خیلی خوبه...
گفتم: مامان تو هیچ میدونی چقدر به من سخت گذشت؟ بارداری، زایمان، پسازایمان...
گفت: تو اگه درس نخونی که کارای بچه‌ها بهت فشار نمیاره...*
گفتم: ولی این "اگه" هیچ جوره برام معنا نداره.

*: در اصل ششم. سر بچه چهارم :'(

*: مگه بارداری لیلا درس می‌خوندم؟ نه! ولی خیلی سخت بود... همه چی.
پ.ن: الان اصلا آمادگی‌ش رو ندارم. روحی، جسمی، روانی. خدایا...

پ.ن۲: چیزی منو ترسونده اینه که زهرا دوستم هم یکی دو هفته پیش، همین خواب رو دیده.

پ.ن۳: الان رفتم تعبیرخواب‌ها رو خوندم. احتمالا جای نگرانی نیست. جالبه که اینقدر هول شدم که از اول این کار رو نکردم. چقدر برنامه ریختم برای خودم. چقدر آرزو‌های دراز دارم که همه‌شون با یه بچه به هم میریزه. چقدر بد شدم من...

۰ ۰۱/۰۲/۱۸

نـــرگــــس

۱۸ ارديبهشت ۰۱ ، ۰۷:۵۴

پیـــچـ ـک

سلام

حالا به نظرم قبل از ترس و دلهره یه تست معقولانه تره. ترسیدن بدهکار زندگیمون نیستیم که سر چیزی که معلوم نیست استرس بگیریم که...

۱۸ ارديبهشت ۰۱ ، ۱۱:۴۵

خب پس الکی پیشواز رفتی دختر خوب؟

تازه اگه تعبیرم داشته باشههه، تعبیرش عینش نیست که، یه چیز دیگه ست.

۱۹ ارديبهشت ۰۱ ، ۱۶:۰۱

ببین صالحه عزیزم، یه چیزی بهت می‌گم روش فکر کن.

یکم روی جایی که خدا برات مقدر کرده، قرار بگیر.

اگر خدا برات مادری کردن مقدر کرده، با همه سختیهاش، با نشاط انجامش بده نه با اکراه.

بالاخره دنیا جای تلاشه، ما می‌تونیم تلاشی در راه خواست خدا داشته باشیم یا تلاشی در راه خواست خودمون. اما نتیجه این دو تا متفاوتن.

نشاط توی انجام امر خدا خیلی مهمه. نداشتن اکراه. اگر خدا همچین چیزی رو برات مقدر کرد، خودت رو منطبق کن باهاش.

۱۹ ارديبهشت ۰۱ ، ۱۷:۱۰

ن. .ا

به نظرم توی عصر ما وقتی جو فرهنگی و سبک زندگی ها رو لحاظ کنیم وقتی برای شیعیان موضوع فرزندآوری شده یک اولویت... خیلی مهمه که جوری تدبیر بشه که به زنی که داره فرزندآوری میکنه سخت و تلخ نگذره...

در واقع در کنار جهادی که زن میکنه، باید اطرافیان اون زن هم جهاد کنن...

یه مقداری از ترس و وحشت شما از فرزند چهارم به خاطر تازه فارغ شدن شما طبیعی هست... اما بخشیش ممکنه به خاطر این باشه که این جهاد به صورت کامل و توسط همه ی کسانی که باید جهاد میکردن اتفاق نیفتاده...

شاید...

۰۴ خرداد ۰۱ ، ۱۶:۱۰

می‌دونم چی می‌گی...به خدا می‌دونم! منم همه کسایی که کنارم هستن، وضعیتمو درک نمی‌کنن. بشینم برات بگم منم اندازه خودم خب تنهایی و سختی دارم. درسته که اطرافیان هم باید کمک کنن و وطیفه دارن. اصلا جهاد یه مجاهد، بدون همراه اونقدر سخته که تقریبا ناممکنه ولی طرف حساب ما خداست و خداست که وسیله سازه! وسیله ها رو از خدا بخواه!

نشاط از بیرون اتفاق نمیفته. کنار گذاشتن اکراهات هم همین طور. دقیقا درست فهمیدی. این جستجوی درونیه تا تو ببینی چه عواملی داره باعث از بین رفتن نشاطت میشه و اونها رو مرتفع کنی. هرچی رو که خودت می‌تونی به تنهایی مرتفع کنی، انجام بدی و هرچی رو که نمی‌تونی، از خدا براش وسیله بخوای.

شوهر یه آدمه، یه وقتایی می‌فهمه، یه وقتایی نمی‌فهمه. مادر یه آدمه. دوست یه آدمه... همشون هم وسیله خدان.

اگه وسایل کمکی تو لنگی دارن، شاید این تویی که توی درخواست و مدل خواهشت برای همراهی وسیله ها، از خدا لنگی داری، شاید این تویی که توی کسب رضایت و اطمینان قلبی به خواست خدا لنگی داری وگرنه که خدا گفته و لینصرن الله من ینصره...

وعده خدا که ناحق نمیشه، شاید نصرت ما لقی داره که نصرت خدا هم لقی داره. شاید قلب ماست که تو جذب این نصرت گرهی، تیرگی ای چیزی داره....

درون خودت رو بگرد و اگر گره یا کدورتی برای درک نور نصرت خدا هیت، اونو رفع کن تا وسیله های لازمت رو بهتر بتونی پیدا کنی!

من برات دعا می‌کنم و کاملا درکت می‌کنم! حق داری از اطرافیانت دلگیر یا ناامید باشی، ولی وقتی خدا بنده‌ای رو برای خودش بخواد اونو از غیر خودش ناامید و حتی دلزده می‌کنه.

صالحه