این هفته: دانشگاه

دیروز و امروز اولین روزهای کلاس‌های دانشگاه بود...
صبح ۱۴ فروردین، ساعت ۷ بود. اسنپ و تپسی زدم. حدود ۷۰ تومن شد از خونمون تا دانشگاه تهران. بعد از ده دقیقه یه ربع که منتظر شدم و گیرم نیومد خودم با ماشین رفتم و قبلش هم تا دقیقه نود به بچه‌م شیر دادم. اون روز فقط یک کلاس داشتم. کلاس تحلیل قانون اساسی که با استاد ط بود و انصافا حال و هوای فوق العاده متفاوتی داشت نسبت به کلاس آنلاین. یه حال و هوای حال خوب کن. کلا همین که سوار ماشین شدم، تا مرکز شهر خودم رانندگی کردم و تو خیابان قدس پارک کردم و درختای سبز تو نور ساعت ۸ صبح رو دیدم؛ اینقدررر حالم خوب شد که نگو. اصلا هم دلم نمیخواد این روزا تموم بشه. ساعت ۱۰ و نیم اینا که برگشتم دیدم بابای بچه‌ها به خاطر بی‌خوابی دیشبش داره از حال میره.
تا وارد خونه شدم دوتا دخترا گلاب به روتون پی‌پی کرده بودند. عوض‌شون کردم. دیگه بابای بچه‌ها گرفت خوابید تا ظهر، ولی من خوابم نمیبرد از بس هیجانِ خونم بالا بود. یه مقدار اینستاگردی کردم. بعدش دوباره پی‌پی عوض کردم. شیر دادم و ‌...🙂
فاطمه‌زهرا از مدرسه اومد و باباش رفت سرِ کار. خونه مرتب کردم. سیر خرد کردم فریز کردم. ناهار نون‌سیر درست کردم و بی‌هوش شدم از خستگی. ۴ تا ۶ عصر بچه‌ها رفتند خونه همسایه و خودم خوابیدم و ساعت ۷ پا شدیم رفتیم منزل یکی از دوستان افطاری.
شب ساعت ۱۱ تا دوازده آماده خواب شدیم. زینب که غش کرده بود اما فاطمه زهرا همش مقاومت میکرد. آخرشم ساعت ۱۲ که با فاطمه‌زهرا و لیلا خوابیدیم با بدبختی، همین که چشمام گرم شده بود، فاطمه‌زهرا بیدار شد و گریه کرد. به خاطر هندوانه‌ای که خورده بود شدیدا دستشویی داشت ولی اصلا تو حال خودش نبود و به سختی راهی دستشویی‌ش کردم. نگاه به ساعت کردم دیدم ساعت یک هست. دوباره خوابم برده بود که نیم ساعت بعد زینب نق زد و یک ربع، یک ربع انقدر صدای گریه‌ها و ناله‌های کوتاه‌مدت و رومخی و تومخی با ولوم صدای بالاش منو بدخواب کرد که پا شدم رفتم بالای سرش و چندتا داد زدم. لیلا هم بیدار شد و فستیوال کامل شد. انقدر بدن‌درد داشتم ساعت دو و نیم صبح که نگو. ساعت ۶ و نیم پاشدم نماز خوندم و به بچه شیر دادم و خوابم گرفت. خواب موندم‌‌ ولی در عوض بدن‌دردم خوب شده بود. ساعت ۷ و نیم بیدار شدم، زیر ۵ دقیقه آماده شدم و از در رفتم بیرون...
عجب روزی بود. راس ساعت ۸ به جای بودن سر کلاس داشتم از چهارراه ولیعصر رد میشدم. بلاخره سریع ماشین رو پارک کردم و سربالایی قدس رو دویدم و الحمدلله با تاخیر ناچیزی سر کلاس یکی از اساتیدی رسیدم که کلاسش خیلی برام مهم بود. مخصوصا اینکه چطور سر کلاس حاضر بشم... (پ.ن: استادِ جان)
ساعت دوازده ظهر هم تو مسیر برگشت ترافیک خیلی سنگین‌تر از روز قبل بود که ساعت ۱۰ برگشتم. ولی کارت دانشجوییم رو گرفته بودم و کلی حس خوب همراهم بود. موقع پیاده شدن از ماشین، آشغال‌ها رو جمع کردم و بخشی از وسائل صندوق که از دو سه روز آخر تعطیلات تو ماشین مونده بود با خودم آوردم خونه و الحمدلله با استقبال گرم اعضای خانواده مواجه شدم. البته بیشتر به این دلیل که پدر خانواده تا دلت بخواد به دخترا باج داده بود و کفشای پاشنه ده سانتی رو داده بود که بپوشند و کلا هرچی ممنوعه بود، مباح شده بود. بقیه چیزا دقیقا مثل دیروز بود. الا اینکه ناهار از دیشب داشتیم الحمدلله و من عصری نتونستم بخوابم.
بازم خدا رو شکر.