عمرِ گران

دیروز، موقع برگشت از دانشگاه به خانه، غرق در افکار خود، نگران بودم که دارد دیر می‌شود. از یک خیابان شلوغ داشتم رد می‌شدم ‌که حس کردم یک چیزی رفت روی پای راستم. خواستم پایم را بکشم عقب، نشد. با سمت راست بدن، افتادم وسط خیابان.‌ نوک آرنجم بدجور کشیده شد روی آسفالت و زخمی شد. دردش از همان نقطه به بالا و پایین حمله کرد.
سریع بلند شدم و دیدم یک موتوریِ سه ترکه ‌که نتوانسته بود تغییر جهت بدهد، داشته می‌خورده به من. شاکی هم بود که چرا صدایش را نشنیدم و همین من را عصبانی کرد. اینجور وقت‌ها که به جای عذرخواهی، مدعی هم میشوند، دیوانه میشوم. داشت من را به فنا می‌داد و بعد اینطور...
یکی دو تا داد سرش زدم و بعد ول کردم رفتم. هرچه بود خدا رحم کرده بود.
عصبانیتم که فروکش کرد، یاد این افتادم که صالحه! مگر چند روز نیست که دعا می‌کنی بمیری؟ خب بیا! طاقت همین زخم کوچک را هم نداری. با خودم می‌گویم تصادف نه. آمدیم و نمردم! مثل آن هم‌دانشکده‌ایم که در تصادف ستون فقراتش له شد و حالا مثل عروسک چینی باید از خودش مراقبت کند. خب سرطان چه؟ مثل خانمِ دوستِ مصطفی که چقدر زجر کشید و پیش چشم بچه‌هایش آب شد و سرمایه‌ی زندگی‌شان را خرج دوا درمان کردند و آخرش هم هیچ. بچه‌هایش بی‌مادر شدند و همسرش بی‌توجه به صلاح بچه‌ها، زن گرفت...
دلم برای خودم سوخت. اولین بار در تمام عمرم بود که بدنم چنین ضربه‌ای دیده بود. از بس از خودم مراقبت می‌کنم. بعدش هم یک ذره گریه‌ام گرفت. البته که فقط درد جسم نبود. روح و روانم بهانه پیدا کرده بود. اما دو دقیقه نشد که تمامش کردم...
به خانه که رسیدم و مامان در را باز کرد، تا پرسید چرا اینطوری هستی، برایش گفتم چه شده. شروع کرد به قربان صدقه رفتن. رضا برادرم که یک بار دست راستش شکست، یک‌بار دست چپ، یک‌بار بینی‌اش، یک بار پای راستش و ... مامان هیچ‌وقت اینطور نکرده بود. می‌گفت انگار دختر فرق می‌کند. می‌گفت میدانی من همیشه چقدر نگرانت هستم؟ تو مادر سه تا بچه‌ای آخر...
بعدش هم یاد حضرت زهرا س افتاد. مادر سه بچه و باردار. امیرالمومنین چه کشیدند؟ خدا داند...
خب من فردایش که دیدم بازویم هم درد می‌کند، بیشتر به یاد حضرت افتادم. و البته آن لحظه که وسط خیابان افتادم و آخ که بدم می‌آید نامحرم شمایلم را در یک حالت نامتعارف ببیند.
اما همسر... ساعت ۹ آمد خانه. مهدی برادرم هم مهمانمان بود. شام را سریع آوردم. سر سفره بودیم. نمی‌خواستم تعریف کنم برایش. اصلا تمِ ناراحتی و دلخوری داشتم چون دیر آمده بود و شب قبلش هم دعوای حسابی کرده بودیم. طوری که راضی شده بود برویم دفترخانه و شروط ضمن عقدم را ثبت رسمی کند. آن شب با یک بهانه مسخره، از خانه زد بیرون و گفت تا صبح نمی‌آید. آخرش هم من پیامکی و تلفنی عذرخواهی کردم و با مهربانیِ من، ماجرای دفترخانه رفتن، منتفی شد.
سر سفره ماجرا را برای مهدی تعریف می‌کنم. به در می‌گویم که دیوارم، تکیه‌گاهم بشنود. چندان واکنشی نشان نمی‌دهد. هرچند قابل پیش‌بینی بود. می‌زنم توی فاز خنده و شوخی. اینکه مجموعا آن چیزهایی که تنم بود، چقدر می‌ارزید. چادر: ۱ و نیم، کفش وَنسم: یک الی دو تومن، شلوار گپ ذغالی: ۵۰۰ تومن، روسری ابریشم توئیل، حدود ۴۰۰ تومن. عینکم: یک تومن، ساعت دستساز کوکیِ سوئیسی‌‌ام که چند روزی هست تازه مصطفی برایم خریده: ۲ و نیم، انگشتر: نمیدانم انقدر قیمت طلا بالا و پایین میشود. توی کیفم خدا رحم کرد لب‌تاپ را نگذاشته بودم. فقط خودِ کیف: ۵۰۰ تومن. هدفون بلوتوثی: احتمالا ۵۰۰-۶۰۰ تومن... نمیدانم. گوشی‌ام هم که هیچی دیگر...
بلاخره خدا رحم کرد. حتی چادرم هم پاره نشد. فقط یک قسمت کوچکش، اندازه یک سکه، رد کشیدگی دارد. زندگی چقدر گران شده. جوانی‌ام از آن هم گران‌تر است. یک ذره دارم رنج می‌کشم و از عمر گران هیچ نیاندوخته‌ام...
برای خودم جالب بود که بعدا که به مردنم فکر کردم، اولین چیزی که بعد از نماز قضاهایم جلوی چشمم آمد، تمام نشدن کار پایان‌نامه‌ام بود. شاید این تنها ثمره زندگی‌ام بعد از بچه‌ها باشد که خدای آن‌ها بزرگ است اما این کار را، این بار را کسی باید از روی زمین بردارد که فعلا انگار فقط دغدغه من و استادم است.
یک تکانی باید می‌خوردم دیگر با این همه ناشکری. الحمدلله.