حوزه یا دانشگاه

چند روز پیش رفتم حوزه‌ علمیه‌‌ای که اولین بار سال ۹۰ اونجا قبول شدم. کلاسِ یکی از اساتید محبوبم بود در مورد جهاد تبیین. من به این استاد خیلی مدیونم. چون جرقه‌های باز اندیشیدن و سیاسی شدن رو در درونم زد‌ و اگه نبود، مسیرم اصلا این شکلی نمیشد. آخرین بار که دیدمش، رفته بودم برای مشاوره پیشش‌. مامانم من رو فرستاده بود که روش تربیت فرزندم رو بهشون بگم و ببینند که خوبه یا نه. من ولی رفتم و سر دردِ دلم در مورد مامانم رو باز کردم. استاد اون موقع جوابی بهم داد که باورش برام سخت بود که واقعا ماجرا از اون قرار باشه! بعدا فکر کردم اصلا احتمالا استاد ماجرا رو اشتباه متوجه شدند. اما همین چند وقت پیش استادِجان ماجرا رو برام جا انداختند و من فهمیدم که چه فکر اشتباهی می‌کردم...
کلاس جهاد تبیینِ استاد خیلی رویکرد فلسفی داشت. جالب بود برام اما مطمئن بودم با این سیستم حوزه برای خواهرای طلبه، کلاس چندان مفیدی نیست. حقیقتش اصلا توی چشمای طلبه‌ها که نگاه می‌کردم، نشانه‌ای مبنی بر فهمیدن نمی‌دیدم!
بعد از کلاس رفتم پیش استاد، استاد خیلی تحویلم گرفتند، دستشون رو بوسیدم (و استاد خیلی ناراحت شدند) و گفتم: "از آخرین باری که دیدم‌تون خیلی اتفاقای خوبی افتاده." استاد خدا رو شکر کردند و در همون حال که استاد مشغول جواب دادن سوالات طلبه‌ها بودند و من منتظر که سرشون خلوت بشه، چند از دوستانم رو دیدم...
یکی از استادای همون سال‌ها رو هم دیدم. بلافاصله گفت که "شما همونی هستی که ازدواج کردی و رفتی!" خندیدم.
گفت: "درسِت چی شد؟" گفتم: "تموم شد." گفت: "بچه هم داری؟" گفتم: "سه تا." خیلی تعجب کرد. گفت: "پس از خیلی از خانومای این حوزه جلوتری." بعد پرسید: "چطور تونستی؟" گفتم: "خب خیلی سخت بود." فکر کرد دوقلودار شدم ولی سن بچه‌ها رو گفتم.
می‌خواستم بگم با ساختار حوزه علمیه‌ی ما، طلبه باید بین بچه‌دار شدن و خونه و زندگی "و" درس خوندن یکی رو انتخاب کنه!
می‌خواستم بگم به لطف جامعه‌الزهرا بود که تونستم.
می‌خواستم بگم دانشگاه رفتم و نمیدونید چقدر خوبه! چقدر استادای اونجا تعاملی درس میدن و چقدر درساشون به روز و مطابق نیاز نسل امروزه و چقدر تضارب آرا وجود داره.
ولی هیچ کدوم از اینا رو نگفتم.
هیچی دیگه... اونا هم از سن و سال کمِ من تعریف کردند و با استادم که منتظر شدم سرش خلوت بشه صحبت کردم و گفتم سومیم به دنیا اومد و الان کارشناسی ارشد دارم انقلاب اسلامی می‌خونم تو دانشگاه تهران و خیلی خوشحال شدند و گفتند که پس حقا که دخترِ من شدی! (چون استادمون فرزند ندارند، این تعبیر رو به شاگردای خیلی عزیزشون میگن) هرچند بازم لا به لای صحبتامون رگه‌هایی از همون بدبینی حوزه به دانشگاه وجود داشت. حیف...
خداحافظی که کردم از استاد، خواستم برگردم خونه اما دیدم یکی از دوستان قدیمی که با هم همکلاس بودیم و ایشون الان سطح سه هستند، به عنوان مربی رفتند یک مدرسه تیزهوشان و چون بچه‌ها خیلی اذیتش می‌کنند، مستاصل شده. نیم ساعتی باهاش صحبت کردم و از تجربیات و دانسته‌های خودم بهش گفتم‌. علی الظاهر خیلی صفر کیلومتر بود. پس توی این حوزه چی به طلبه‌ها یاد میدن؟
دارم برای درس آینده پژوهی یک بیان مساله برای سناریوی هنجاری در مورد آینده‌های تحقق و تقویت الگوهای سوم زن در انقلاب اسلامی در ایران افق ۵ ساله می‌نویسم. خیلی دلم می‌خواد اون بحثی که در مطلب "خانم اردبیلی و به همین سادگی من" نوشتم رو یه ذره آکادمیک‌تر منقح کنم. دعا کنید برام. ممنونم.