اینک، صالحه...
پنجشنبه, ۱۱ مهر ۱۳۹۸، ۰۱:۱۶ ب.ظ
دیگه هرکس هم ندونه، شما می‌دونید که من الان بعد گذشتن ۶ سال از زندگی مشترکم، چقدر شوهرم، بچه‌هام و خونه گرمی که با هم ساختیم رو دوست دارم و برای نگهداری ازش تلاش میکنم.
یکی دو سال پیش به واسطه یکی از دوستان شوهرم، ما با "نوید ابراهیمیِ ارموی" آشنا شدیم. کسی که در فضای مجازی مبلّغ چند همسری هست و خودش ۴ تا زنِ دائمی داره. (بگذریم از داستانِ خودِ این نوید که بعدا مفصّل در موردش خواهم نوشت...)
وقتی همسرم و دوستاش در معرض موعظه‌های نوید قرار گرفتند، شبش از شوهرم پرسیدم که چی می‌گفت و ... و همسرم هم توضیح داد.
منم برای تک تک حرفای نوید جواب داشتم و عجیب بود که همسرم قانع شد که پرداختن به چند همسری اصلا اولویت نیست. (اینم بمونه برای یک پست دیگه)
دیگه به این چیزا فکر نکردم تااا محرم امسال که همش در حال خوندن وبلاگ اینک بودم. اینک زنی هست که به خاطر یک شرایطِ خاصی محبور میشه تن به داشتن هوو بده. وبلاگش ماجرای چند همسری رو از زاویه دید یک همسر اول رو خیلی جذاب روایت میکنه.
من بعد از خوندن وبلاگ اون فهمیدم که مشکلی با چند همسری ندارم، مشکل من در نحوه تبلیغ چندهمسری هست. (گرچه اینک فقط خاطراتش رو نوشته و اصلا مبلغ چندهمسری نیست و تورو خدا نرید اونجا و از قول من چیزی بگید. خودتون از اول آرشیو بشینید بخونید)
ولی تو همون روزایی که داشتم وبلاگش رو میخوندم، شوهرم کارش اکی نشده بود و تو لاک خودش بود. منم نگران بودم که چی شده... خودمم مضطرب و مشوش به واسطه خاطرات اینک...
یه شب از شوهرم پرسیدم: تو هیچ وقت کاری که شوهر اینک باهاش کرده رو با من نمی‌کنی؟
گفت: نه. هیچ وقت. من تو همینش هم موندم و اونقدر کارهای مهم‌تر دارم که اصلا اولویتم این کارها نیست.
بعدش کمی مکث کرد و اضافه کرد: مگر به یک شرط. اونم اینکه خودت کسی رو بهم پیشنهاد بدی... که اونم منتفیه. پس به این چیزا فکر نکن.
ولی من نمیدونم چرا دارم به این فکر میکنم که باید فلانی رو به شوهرم پیشنهاد بدم. چرا؟
یکی از اقوام ما همین سوالو از همسرش پرسیده بود که ممکنه تو یه روز اینکارو بکنی؟ اونم گفته بود ببین، به نظر من آدم اگه بتونه همین یه زنو هم نگیره خیلی خوبه :)) ولی مجبوره میدونی :)) همسر ایشون از اون آدمای خیلی عشق کاره.
به نظر منم اولویت نیست. ضمن اینکه شرایط آسونی هم نداره. یه موضوع تک‌جانبه هم نیست که مردها واسه خودشون تصمیم بگیرن و عمل کنن. تا دل یه خانوم واقعا با اینکار نباشه زندگی زهر میشه. اصلا هم نمیشه سعی کنیم و زور بزنیم که خودمونو راضی کنیم و تن بدیم به اینکار. بحث آرامش خانواده‌ست و ابدا زورکی نمیشه. بشه هم بعدا سر باز میکنه. و اون زندگی تعددی که کلی براش دلیل شرعی و دینی میارن هم اگه بخواد آرامشی توش نباشه به هیــچ دردی نمی‌خوره و حتی برای همون دین هم مفید نخواهد بود.