پیشاپیش عیدتون مبارک

یه حرفی می‌خوام بزنم که دردِ دلِ خودم هست اما حس کردم یه جورایی مناسبت هم می‌تونه داشته باشه و ولادت حضرت بهونه بشه برای گفتنشون. نمیدونم دردِ دل هم می‌تونه عیدی تلقی بشه یا نه. بیشتر برای خودم درس عبرت بود و با آب دیده نوشتمشون و دوست نداشتم خودم فراموششون کنم. البته این حرفایی که قراره بزنم رو به شوهرم نمیگم یه طوری که غرور و اقتدارش رو نابود کنم. حتی شاید هیچ‌وقت بهش هیچ‌چیز نگم و فقط براش دعا کنم اما اینجا می‌نویسم بلکه شاید به گوش بقیه هم خورد و حتی خود مردهای جامعه به همدیگه این تذکرها رو دادند. نه اینکه زن‌ها برن تیز و چکشی به شوهراشون بگن و اختلاف ایجاد بشه. حرفم اینه:
آهای آقایون یا حتی خانوما! وقتی می‌بینید خودتون و همسرتون با هم، هم‌جبهه و هم‌مسیر هستید و دغدغه‌های انقلابی و الهی‌تون یکی هست، هیچ‌وقت، هیچ‌وقت، تاکید می‌کنم، هیچ‌وقت کارهای خودتون رو بالاتر و مهم‌تر از کارهای همسرتون ندونید. این تفکر رو که کارهای من در بیرون خانه مهم‌تر و ارزشمندتر از کارهای همسر در خانه هست، اونقدر احمقانه است که الان بیاییم و بگیم کارهای امیرالمومنین علیه السلام ارزشمندتر بوده یا کارهای حضرت زهرا علیها سلام در خانه. اینطور فکر  و عمل نکنیم که مبادا خداوند گوشمالی مون بده و بهمون بگه حالا که اینقدر خودمهم پندار هستی، یه طوری محاسباتت رو به هم میزنم که دردت بیاد. آی دردت بیاد!
هیچ‌وقت به خاطر کار و بار احیانا مهم‌تون، دل همسرتون رو نسوزونید. زمانی که باید بهش اختصاص بدید رو واسه دوپا غریبه‌تر صرف نکنید به حساب اینکه لازمه و من دارم مجاهدت می‌کنم. سر سفره صبحانه و شام یا همون دو ساعتی که در شبانه‌روز کنارش هستید، خودتون رو گول نزنید. توی چشماش نگاه کنید و قربون صدقه‌اش برید و این لحظه‌ها رو نسوزونید. زنتون یا شوهرتون هم آدمه. شاید سرگرمی‌ها و مشغولیت‌های شما زیاد باشه اما اون فقط شما رو داشته باشه برای اینکه حال و هواش عوض بشه.

هیچ‌وقت فکر نکنید اگر شما این کارهای روی زمین مونده رو نکنید، کار خدا لنگ شما می‌مونه. کارِ خدا هیچ‌وقت لنگِ هیچ بنی‌بشری نمی‌شه. این ماییم که به خدا نیاز داریم و باید ازش بخواهیم بهمون توفیق بده، بهش التماس کنیم بلکه یه سهمی توی پیشبرد جریان حق داشته باشیم. ولی یادمون باشه که خدا بدش میاد اگر به این بهونه، حق اون زوجی که لتسکنوا الیهاست رو نادیده بگیریم. یه بار که اصلا معلوم نیست کی و کجاست، تق! چینی دلش ترک برمیداره و میگه: «آه! خدایا...» و آهش خواهی نخواهی ما رو می‌گیره و هرچقدر کار کردی و تلاش کردی و خودت رو به زمین و زمان زدی، دود میشه و می‌ره هوا.

آهای رفقا، خانواده خیلی مهم هست. خانواده خیلی مقدس هست. خدا روی این سلول اولیه اجتماع، غیرت داره. باید براش وقت بذاریم. یاد بگیریم و آموزش رو جدی بگیریم، باید مهارت‌هامون رو بالا ببریم و خودمون رو برای قوی کردن این نهاد مقدس، اصلاح کنیم. باید تزکیه رو جدی بگیریم. باید خیلی حواسمون باشه به این فرصت بی‌نظیر که خیلی از آدم‌ها حسرت درست استفاده کردن ازش رو داشتند و دارند. وقتی بمیریم یا عزیزانمون رو از دست بدیم تازه حسرت‌هامون برامون آشکار میشه. اینکه کاش بیشتر می‌رفتیم به دیدار والدینمون و دست و پای مامان بابامون رو می‌بوسیدیم. ای کاش با همسرمون خوش اخلاق‌تر بودیم. کاش فرزندمون رو با محبت و اقتدار، تربیت دینی بهتری می‌کردیم. فعلا خبر خوش اینه که هنوز زنده‌ایم و هنوز فرصت هست و خدا هست. می‌تونیم از همین امروز شروع کنیم و زندگی ابدی‌مون رو تغییر بدیم. اول از همه، تلنگری به خودم.