بقیه خاطرات عید
چهارشنبه, ۱۵ فروردين ۱۳۹۷، ۰۷:۴۶ ب.ظ
۴ فروردین
شنبه تا لنگ ظهر خوابیدیم ولی خستگی تا چند روز تو بدنمون بود و کم خوابی داشتیم.
لخ لخ کنان بلند شدیم و صبحانه خوردیم. دست سبحان سوخته بود و بچه کوچیک‌ها‌ی دیگه که جیغ سبحان رو می‌شنیدند؛ چنان تحت تاثیر قرار گرفته بودند که باید می‌رفتی و حال و هواشون رو عوض می‌کردی.
آقامصطفی مشغول شستن ماشین شد و منم به خاطر وسواس تمیزی‌م؛ به جای کمک کردن به عمه هام رفتم سراغ بشور بساب ماشینی که اصلا پاک نمیشد از بس که توی درزاش خاک رفته بود. یعنی یه جاهایی خاک رفته بود که هوا هم نرفته بود. حتی شلنگ آب رو گرفتم توی کفی ها و ... و استثناءا بعد از شش ماه تمام صندوغ عقب رو هم تمیز کردیم. صندوق عقبی که همیشه پر بود از وسایل جا مونده‌ی این و اون از سفرای جهادی که حالا به یمن عید، همه‌ی اون وسایل به صاحبانشون برگردونده شده بودند.
اون روز به همه سر زدیم. البته تنها کسی که به خونه اش نرفتیم عمه معصومه بود. اونم به خاطر سبحان که دستش سوخته بود و تا آخرین روز هم عمه‌ام آرام و قرار نداشت و در نتیجه خوب نبود که بریم خونشون و مزاحمش شیم. ضمن اینکه برای استفاده از کمک های مادرم، همش خونه مامان بزرگ بود.
دیدن فامیل هیچ زمانی مثل امسال برام لذت بخش نبوده. امسال بعد از یک سال و نیم موفق شدم که به پلدختر بیام. به قول عمه طاهره، دیگه از دیدنت داشتیم نا امید می‌شدیم. دیدن تغییرات بعضا لذت بخش بود، مثل تغییرات مثبت عمه طاهره، بزرگ شدن بچه ها و زیاد شدن جمعیت خانواده و توسعه کسب و کار شوهر عمه فاطمه و ازدواج رویا و همینطور قبولی شوهر عمه طاهره و زن‌عموم توی آزمون دادگستری. اما تغییر منفی ای هم بود مثل افسرده شدن عمه سعیده که فقط بار مسئولیت من رو سنگین میکرد. دلم میخواست بیشتر پیششون باشم ولی نمیشد.
لخ لخ کنان بلند شدیم و صبحانه خوردیم. دست سبحان سوخته بود و بچه کوچیک‌ها‌ی دیگه که جیغ سبحان رو می‌شنیدند؛ چنان تحت تاثیر قرار گرفته بودند که باید می‌رفتی و حال و هواشون رو عوض می‌کردی.
آقامصطفی مشغول شستن ماشین شد و منم به خاطر وسواس تمیزی‌م؛ به جای کمک کردن به عمه هام رفتم سراغ بشور بساب ماشینی که اصلا پاک نمیشد از بس که توی درزاش خاک رفته بود. یعنی یه جاهایی خاک رفته بود که هوا هم نرفته بود. حتی شلنگ آب رو گرفتم توی کفی ها و ... و استثناءا بعد از شش ماه تمام صندوغ عقب رو هم تمیز کردیم. صندوق عقبی که همیشه پر بود از وسایل جا مونده‌ی این و اون از سفرای جهادی که حالا به یمن عید، همه‌ی اون وسایل به صاحبانشون برگردونده شده بودند.
اون روز به همه سر زدیم. البته تنها کسی که به خونه اش نرفتیم عمه معصومه بود. اونم به خاطر سبحان که دستش سوخته بود و تا آخرین روز هم عمه‌ام آرام و قرار نداشت و در نتیجه خوب نبود که بریم خونشون و مزاحمش شیم. ضمن اینکه برای استفاده از کمک های مادرم، همش خونه مامان بزرگ بود.
دیدن فامیل هیچ زمانی مثل امسال برام لذت بخش نبوده. امسال بعد از یک سال و نیم موفق شدم که به پلدختر بیام. به قول عمه طاهره، دیگه از دیدنت داشتیم نا امید می‌شدیم. دیدن تغییرات بعضا لذت بخش بود، مثل تغییرات مثبت عمه طاهره، بزرگ شدن بچه ها و زیاد شدن جمعیت خانواده و توسعه کسب و کار شوهر عمه فاطمه و ازدواج رویا و همینطور قبولی شوهر عمه طاهره و زن‌عموم توی آزمون دادگستری. اما تغییر منفی ای هم بود مثل افسرده شدن عمه سعیده که فقط بار مسئولیت من رو سنگین میکرد. دلم میخواست بیشتر پیششون باشم ولی نمیشد.
۵ فروردین
مامان بزرگم در مورد گذشته‌هاش همیشه طوری صحبت میکرد که انگار بعد از اینکه یتیم شده بوده، فرستادنش خونه بخت و از اونجایی که ایل و تبارش عشایری بودند، از همون موقع تمام فامیلش رو گم میکنه و فقط دو تا برادر براش می‌مونه: دایی عیسی و دایی اسکندر که شب قبل خونه دایی عیسی، هردو شون رو دیدیم.
اما ما تازه دیروز فهمیدیم که مامان بزرگ کلی فامیل توی دره شهر ایلام و روستای چشمه‌شیرین نزدیک دره شهر داره که ما رو وادار کرد برای دیدن اقوامش به یک مسافرت یک روزه بریم.
من بودم و مصطفی و فاطمه‌زهرا و بابا و مامان و امیرحسین و حسام و مهدی و خودِ اصل کاری: مامان بزرگ.
مسیر پلدختر به دره شهر در زیبایی در حد تنگه واشی بود و شاید هم منحصر به فرد تر. رود و دره های کوچک و بزرگ سرسبز، باعث نشده بود از بکر بودن خارج بشه و فقط گله گله های گوسفندان اون رو کشف کرده بودند.
یاد کارتون پاندای کنگ فو کار افتادم
بدره
سد سیمره هم در نزدیکی اینجاست اما نرفتیم و یک راست رفتیم روستای مامان بزرگ
روستای چشمه شیرین خیلی زیبا بود، با دیوارهای سنگ چین و بافت قدیمی و هوایی که از فرط پاکی بوی خوبی میداد
اول رفتیم خانه عموزاده مامان بزرگ که برادر زن داییش هم میشد و زن دایی مامان بزرگ هم باهاشون زندگی میکرد. دیوارای خونه هاشون هم سنگی بود که سفیدش کرده بودند. و هنوز اون بافت قدیمی رو حفظ کرده بودند.
مامان بزرگ رو که یتیم شده بود، زن‌دایی بزرگ کرده بود. پیری مانع از جلوه کردن زیباییش نشده بود و چادر عربی ساده ای روی سرش انداخته بود و نمیگذاشت حتی یک تار موش بیرون بیاد. زن با ایمان و خوشرویی بود، صورتش پر چروک بود ولی نرم نرم...
بعد از چند تا خونه به مادر بزرگم طوری نگاه کردم که هیچ وقت اونجوری نگاه نکرده بودم
به عزیز بودن یک پیر نگاه کردم
به این که چطور مش صامیه و عمه صامیه صداش میزنن
بعد از خانه نوه های پسری دختر عمه مامان بزرگ (چقدر نزدیک!!!) رفتیم خونه پسر عموی مامان بزرگ
که با اینکه اصلا انتظار نداشتم که ناهار پیش اونا بمونیم ولی موندیم.
اونا هم ناهار کباب چنجه گوسفندی و مرغ درست کردند و واقعا سنگ تموم گذاشتن.
البته در حین کمک کردن بهشون حسابی با کبری دختر پسرعموی مامان بزرگ صمیمی شدم. دختر خوبی بود و لهجه اش شبیه بروجردی ها بود. با پسرخاله اش ازدواج کرده بود و بعد از چهار سال هنوز بچه دار نشده بود.
خلاصه بعد از ناهار مامانم مادر کبری و کبری رو حجامت کرد البته با لیوان شیشه ای و پنبه و ... البته انگار کبری فقط حجامت پشت گوش کرد برای میگرنش.
خلاصه خداحافظی کردیم و بعد از اونجا هم مامان بزرگ و بابام چند جای دیگه هم سر زدند.
سر راه رفتیم تنگه بهرام چوبین
جای باصفایی بود. مخصوصا این که دم غروب بود و یک نفر هم رفته بود بالا و داخل فرورفتگی کوه داشت یک موسیقی سنتی ملایم می‌زد.
شب که رسیدیم رفتیم خونه عمه سعیده که همچنان مقداری افسرده بود. کمکی از دستم بر نمیامد براش بکنم. نه حرف گوش میکرد نه کاری انجام میداد که اوضاع تغییر کنه. فقط قرار شد من کتاب جادوی نظم رو برای همه‌ی عمه هام بخرم تا از شلختگی نجات پیدا کنند.
بعد از خانه عمه سعیده، من و مصطفی رفتیم خانه زهرا دختر عمه ام و آن جا متوجه شدم که زهرا هم نیاز به این کتاب دارد. معده ام هم به هم ریخته بود چون سه وعده متوالی غذا کباب و گوشتی بود. دیگه حالم از کباب به هم میخورد. برای همین فردا صبح تا ظهر هیچی نخوردم ولی دوباره ناهار مرغ بود و شام هم که خونه دایی مصطفی رفتیم کباب!!!! :/ یعنی لرستان یعنی کباب! کباب! کباب!
اما ما تازه دیروز فهمیدیم که مامان بزرگ کلی فامیل توی دره شهر ایلام و روستای چشمه‌شیرین نزدیک دره شهر داره که ما رو وادار کرد برای دیدن اقوامش به یک مسافرت یک روزه بریم.
من بودم و مصطفی و فاطمه‌زهرا و بابا و مامان و امیرحسین و حسام و مهدی و خودِ اصل کاری: مامان بزرگ.
مسیر پلدختر به دره شهر در زیبایی در حد تنگه واشی بود و شاید هم منحصر به فرد تر. رود و دره های کوچک و بزرگ سرسبز، باعث نشده بود از بکر بودن خارج بشه و فقط گله گله های گوسفندان اون رو کشف کرده بودند.
یاد کارتون پاندای کنگ فو کار افتادم
بدره
سد سیمره هم در نزدیکی اینجاست اما نرفتیم و یک راست رفتیم روستای مامان بزرگ
روستای چشمه شیرین خیلی زیبا بود، با دیوارهای سنگ چین و بافت قدیمی و هوایی که از فرط پاکی بوی خوبی میداد
اول رفتیم خانه عموزاده مامان بزرگ که برادر زن داییش هم میشد و زن دایی مامان بزرگ هم باهاشون زندگی میکرد. دیوارای خونه هاشون هم سنگی بود که سفیدش کرده بودند. و هنوز اون بافت قدیمی رو حفظ کرده بودند.
مامان بزرگ رو که یتیم شده بود، زن‌دایی بزرگ کرده بود. پیری مانع از جلوه کردن زیباییش نشده بود و چادر عربی ساده ای روی سرش انداخته بود و نمیگذاشت حتی یک تار موش بیرون بیاد. زن با ایمان و خوشرویی بود، صورتش پر چروک بود ولی نرم نرم...
بعد از چند تا خونه به مادر بزرگم طوری نگاه کردم که هیچ وقت اونجوری نگاه نکرده بودم
به عزیز بودن یک پیر نگاه کردم
به این که چطور مش صامیه و عمه صامیه صداش میزنن
بعد از خانه نوه های پسری دختر عمه مامان بزرگ (چقدر نزدیک!!!) رفتیم خونه پسر عموی مامان بزرگ
که با اینکه اصلا انتظار نداشتم که ناهار پیش اونا بمونیم ولی موندیم.
اونا هم ناهار کباب چنجه گوسفندی و مرغ درست کردند و واقعا سنگ تموم گذاشتن.
البته در حین کمک کردن بهشون حسابی با کبری دختر پسرعموی مامان بزرگ صمیمی شدم. دختر خوبی بود و لهجه اش شبیه بروجردی ها بود. با پسرخاله اش ازدواج کرده بود و بعد از چهار سال هنوز بچه دار نشده بود.
خلاصه بعد از ناهار مامانم مادر کبری و کبری رو حجامت کرد البته با لیوان شیشه ای و پنبه و ... البته انگار کبری فقط حجامت پشت گوش کرد برای میگرنش.
خلاصه خداحافظی کردیم و بعد از اونجا هم مامان بزرگ و بابام چند جای دیگه هم سر زدند.
سر راه رفتیم تنگه بهرام چوبین
جای باصفایی بود. مخصوصا این که دم غروب بود و یک نفر هم رفته بود بالا و داخل فرورفتگی کوه داشت یک موسیقی سنتی ملایم می‌زد.
شب که رسیدیم رفتیم خونه عمه سعیده که همچنان مقداری افسرده بود. کمکی از دستم بر نمیامد براش بکنم. نه حرف گوش میکرد نه کاری انجام میداد که اوضاع تغییر کنه. فقط قرار شد من کتاب جادوی نظم رو برای همه‌ی عمه هام بخرم تا از شلختگی نجات پیدا کنند.
بعد از خانه عمه سعیده، من و مصطفی رفتیم خانه زهرا دختر عمه ام و آن جا متوجه شدم که زهرا هم نیاز به این کتاب دارد. معده ام هم به هم ریخته بود چون سه وعده متوالی غذا کباب و گوشتی بود. دیگه حالم از کباب به هم میخورد. برای همین فردا صبح تا ظهر هیچی نخوردم ولی دوباره ناهار مرغ بود و شام هم که خونه دایی مصطفی رفتیم کباب!!!! :/ یعنی لرستان یعنی کباب! کباب! کباب!
۶ فروردین
تو قسمت قبل عجله کردم و همه چیزو لو دادم. اگر بخواهید بدونید، قرار شد بریم پیک نیک و چه پیک نیکی هم شد. اذان ظهر راه افتادیم تو مسیر و آخرش هم به خاطر هماهنگ نبودن ماشین ها باهم مجبور شدیم یک جای معمولی وایسیم چون بچه ها خیلی گرسنه بودند. اما واقعا همه‌ی شکم ها داشت ضعف میرفت و تنها مساله ای که همه رو غافلگیر و خوشحال کرد و غائله رو ختم به خیر کرد؛ این بود که عمه فاطمه و شوهرش که مسئول آماده کردن کباب بودند، تصمیم گرفته بودند اون رو توی خونه بپزند و الحق که چه مرغی شده بود!!! من به عمرم مرغ به اون خوشمزگی نخورده بودم و الحق که خیلی کارشون بیست بود.
اون روز هم در جمع گرم فامیل خوش گذشت و بعضی از چیزها رو که به نظرم مهم میومد، به بعضی از اونا گفتم. متوجه شدم که همه خیلی نیاز به کمک دارند و باید بیشتر بهشون سر بزنم. دو روز برای بودن با فک و فامیل پدری کم بود اما به قول عمه طاهره همین هم غنیمت بود. از خدا میخوام که بهم توان بده تا بتونم مسئولیتم و دینم به فامیل رو ادا کنم... اللهم وفقنا لما تحب و ترضی
اون روز هم در جمع گرم فامیل خوش گذشت و بعضی از چیزها رو که به نظرم مهم میومد، به بعضی از اونا گفتم. متوجه شدم که همه خیلی نیاز به کمک دارند و باید بیشتر بهشون سر بزنم. دو روز برای بودن با فک و فامیل پدری کم بود اما به قول عمه طاهره همین هم غنیمت بود. از خدا میخوام که بهم توان بده تا بتونم مسئولیتم و دینم به فامیل رو ادا کنم... اللهم وفقنا لما تحب و ترضی
حالا که به اینجا رسیدیم باید بگم دم شوهرم هم گرم که توی این تعطیلات با وجود اینکه هر روز پدرشوهرم زنگ میزنه بهش و میپرسه که کی برمیگردید و اینطوری تحت فشار میزارش، مصلحت خودمون رو تشخیص و ترجیح میده. خوشحالم که بعد از اردو جهادی کم کم دارم یاد میگیرم اگر حرفش رو گوش کنم و زنیت به خرج بدم و تصمیم گیری رو به اون واگذار کنم، اون خودش بهترین تصمیم رو میگیره.
ما زودتری از جمع خداحافظی کردیم و راه افتادیم سمت بروجرد و چقدر هم در طول مسیر با هم دوتایی گپ زدیم و بهمون خوش گذشت چون هم جاده خیلی قشنگ بود و هست و هم ما با هم دیگه خیلی خوشحال بودیم. در واقع جدیدا وقتی فاطمه‌زهرا خوابش میاد همون جا ازش میپرسم که بذارمت تو کریر و اونم خیلی ناز میگه: آیه! در نتیجه اون که روی صندلی عقب خوابه، ما برمیگردیم به دوران قبل از بچه داری و واقعا حس میکنم این مدتی که بچه ام کوچیکه، شیرین ترین دوران بچه داریم باشه و واقعا از خدا میخوام بقیه اش رو هم مثل الان، ساده و راحت کنه.
توی راه که به رضا زنگ زدیم فهمیدم که دایی ام، مامان زهرا و آقاجان و خاله فاطمه ام رو شب دعوت کرده خونشون. منم زنگ زدم به دایی و هماهنگ کردم. دقیقا هم سر سفره شام رسیدیم، همونطور که میدونید شام جوجه بود ولی واقعا ته‌چین زن دایی و سیر ترشی ده ساله مامان زن دایی معرکه بودند و از سطح توقع فراتر. گرچه شوهرم بعدا گفت که سالادشونم خیلی عالی بوده ولی من نخوردم.
چیزی که بود این بود که زن دایی اینقدر خونه‌اش رو با تزئینات و جزئیات گران قیمت قشنگ کرده بود که کسی مثل من به زور میتونست توجه نکنه. الحق که سلیقه خوبی هم داشت. مبل های جهازش رو داده بود مبل کوبی و با ست مبل های سلطنتی، حالا دیگه دورتادور خونه با مبل پر شده بود چون بار قبل که رفته بودم انگار خونه برای اون وسایل خیلی بزرگ بود. اما از رو میزی های خامه دوزی شده و منجوق دوزی شده؛ و ظرف های بد دست ولی لوکس زن دایی و کوسن های زرکوبش نمیشه گذشت! اینا رو مینویسم واسه اینکه تنها کسی که توی فامیل خونه‌ش اینقدر جلوه داشت، زن دایی بود. واسه این مینویسم زن دایی چون میدونم اینا کارای دایی نیست. شاید دایی حتی از این کارا خیلی خوشش هم نیاد یا حداقل اوایلش اینطوری بوده. آخه اگر شما زن دایی من رو با اداهای مصنوعی صمیمیتش و ظاهر مذهبیش ببینید باورتون نمیشه این آدم توی کارهای فرهنگی فعال باشه ولی اگر بدونید که فامیلاش چقدر پولدارن و مادرش چقدر توی کارهای سیاسی شهر مشارکت میکنه، متوجه میشید که میشه همه‌ی این خلقیات یک جا با هم جمع بشه.
گرچه من خوشبختی رو توی چشمای داییم ندیدم، چشماش برق نمیزد، نشسته بود یک گوشه و داشت با گوشیش بازی میکرد. خیلی تو خودش میریزه. اصلا از کارهای زن داییم خوشش نمیاد. میدونم بیشتر به خاطر خانومش اومده و دور تر از پدر و مادرش و پدرزن و مادرزنش خونه اجاره کرده، دور از پدر و مادرخودش به خاطر اینکه زن دایی از اینکه چندین سال طبقه پایین آقاجان اینا بود، دیگه خسته شده بود و چه میدونم شاید خود دایی هم خسته شده بود! و دور از والدین خانومش مخصوصا والده گرامی به خاطر دخالت های اعصاب‌خرد‌کنشون. زن دایی هم حالش خوب نبود، خوشحالیش مصنوعی بود، مهمان نوازیش برای از سر باز کردن فامیل تو بقیه سال بود، از رفتارش میشد فهمید.
البته من قالتاق از این حرف ها هستم، خیلی صادقانه به زن‌داییم گفتم که خونه‌اش خیلی قشنگه و مخصوصا اون اتاقی که قبلا اتاق خوابشون بود ولی حالا کتابخونه شده بود و خیلی هم قشنگ تزئین شده بود. یک چفیه روی دیوار زده بود و روش عکس شهدا و ... توی طبقه های کتابخونه هم سربند و دو تا دوربین عکاسی عتیقه گذاشته بود.
میتونم با اطمینان بگم زن دایی از تعریف های من بیشتر لذت برد تا چیدن اون همه چیزای رنگارنگ و پرزرق و برق. چون خودش هم میدونه که تجمل فقط جلب حسادت میکنه و بساط چشم و هم چشمی رو رونق میده. ای کاش کمی سرش را از توی گوشی اش بلند میکرد، اینجوری دنیاش خیلی تغییر میکرد.
زندگی اینطوریه دیگه، هیچ وقت کاملا مطابق میل نیست، یکی هم مثل عمه سعیده‌ی من که شوهرش خیلی پولداره، اصلا بلد نیست چطوری پول های شوهرش رو خرج کنه و به جای اینکه به خودش برسه، افسردگی گرفته و در آستانه خودکشی و فقط داره شوهرش رو روز به روز خسته تر میکنه! یکی مثل زن دایی، شوهرش اصلا از این کارها خوشش نمیاد ولی بازم راه خودش رو میره و از موضع خودش کوتاه نمیاد. یکی مثل اون یکی زن‌داییم که شوهرش فرت و فرت بهش پول میده ولی سلیقه نداره چطوری خرجش کنه، یکی دیگه پول داره شوهرش ولی نه سلیقه داره، نه به سلیقه شوهرش احترام میذاره، یکی دیگه یه جور دیگه، دیگری یه جور دیگه، فقط من و شوهرم هستیم که با هم جور جوریم، فقط ما دو تا!!!!
ما زودتری از جمع خداحافظی کردیم و راه افتادیم سمت بروجرد و چقدر هم در طول مسیر با هم دوتایی گپ زدیم و بهمون خوش گذشت چون هم جاده خیلی قشنگ بود و هست و هم ما با هم دیگه خیلی خوشحال بودیم. در واقع جدیدا وقتی فاطمه‌زهرا خوابش میاد همون جا ازش میپرسم که بذارمت تو کریر و اونم خیلی ناز میگه: آیه! در نتیجه اون که روی صندلی عقب خوابه، ما برمیگردیم به دوران قبل از بچه داری و واقعا حس میکنم این مدتی که بچه ام کوچیکه، شیرین ترین دوران بچه داریم باشه و واقعا از خدا میخوام بقیه اش رو هم مثل الان، ساده و راحت کنه.
توی راه که به رضا زنگ زدیم فهمیدم که دایی ام، مامان زهرا و آقاجان و خاله فاطمه ام رو شب دعوت کرده خونشون. منم زنگ زدم به دایی و هماهنگ کردم. دقیقا هم سر سفره شام رسیدیم، همونطور که میدونید شام جوجه بود ولی واقعا ته‌چین زن دایی و سیر ترشی ده ساله مامان زن دایی معرکه بودند و از سطح توقع فراتر. گرچه شوهرم بعدا گفت که سالادشونم خیلی عالی بوده ولی من نخوردم.
چیزی که بود این بود که زن دایی اینقدر خونه‌اش رو با تزئینات و جزئیات گران قیمت قشنگ کرده بود که کسی مثل من به زور میتونست توجه نکنه. الحق که سلیقه خوبی هم داشت. مبل های جهازش رو داده بود مبل کوبی و با ست مبل های سلطنتی، حالا دیگه دورتادور خونه با مبل پر شده بود چون بار قبل که رفته بودم انگار خونه برای اون وسایل خیلی بزرگ بود. اما از رو میزی های خامه دوزی شده و منجوق دوزی شده؛ و ظرف های بد دست ولی لوکس زن دایی و کوسن های زرکوبش نمیشه گذشت! اینا رو مینویسم واسه اینکه تنها کسی که توی فامیل خونه‌ش اینقدر جلوه داشت، زن دایی بود. واسه این مینویسم زن دایی چون میدونم اینا کارای دایی نیست. شاید دایی حتی از این کارا خیلی خوشش هم نیاد یا حداقل اوایلش اینطوری بوده. آخه اگر شما زن دایی من رو با اداهای مصنوعی صمیمیتش و ظاهر مذهبیش ببینید باورتون نمیشه این آدم توی کارهای فرهنگی فعال باشه ولی اگر بدونید که فامیلاش چقدر پولدارن و مادرش چقدر توی کارهای سیاسی شهر مشارکت میکنه، متوجه میشید که میشه همه‌ی این خلقیات یک جا با هم جمع بشه.
گرچه من خوشبختی رو توی چشمای داییم ندیدم، چشماش برق نمیزد، نشسته بود یک گوشه و داشت با گوشیش بازی میکرد. خیلی تو خودش میریزه. اصلا از کارهای زن داییم خوشش نمیاد. میدونم بیشتر به خاطر خانومش اومده و دور تر از پدر و مادرش و پدرزن و مادرزنش خونه اجاره کرده، دور از پدر و مادرخودش به خاطر اینکه زن دایی از اینکه چندین سال طبقه پایین آقاجان اینا بود، دیگه خسته شده بود و چه میدونم شاید خود دایی هم خسته شده بود! و دور از والدین خانومش مخصوصا والده گرامی به خاطر دخالت های اعصاب‌خرد‌کنشون. زن دایی هم حالش خوب نبود، خوشحالیش مصنوعی بود، مهمان نوازیش برای از سر باز کردن فامیل تو بقیه سال بود، از رفتارش میشد فهمید.
البته من قالتاق از این حرف ها هستم، خیلی صادقانه به زن‌داییم گفتم که خونه‌اش خیلی قشنگه و مخصوصا اون اتاقی که قبلا اتاق خوابشون بود ولی حالا کتابخونه شده بود و خیلی هم قشنگ تزئین شده بود. یک چفیه روی دیوار زده بود و روش عکس شهدا و ... توی طبقه های کتابخونه هم سربند و دو تا دوربین عکاسی عتیقه گذاشته بود.
میتونم با اطمینان بگم زن دایی از تعریف های من بیشتر لذت برد تا چیدن اون همه چیزای رنگارنگ و پرزرق و برق. چون خودش هم میدونه که تجمل فقط جلب حسادت میکنه و بساط چشم و هم چشمی رو رونق میده. ای کاش کمی سرش را از توی گوشی اش بلند میکرد، اینجوری دنیاش خیلی تغییر میکرد.
زندگی اینطوریه دیگه، هیچ وقت کاملا مطابق میل نیست، یکی هم مثل عمه سعیده‌ی من که شوهرش خیلی پولداره، اصلا بلد نیست چطوری پول های شوهرش رو خرج کنه و به جای اینکه به خودش برسه، افسردگی گرفته و در آستانه خودکشی و فقط داره شوهرش رو روز به روز خسته تر میکنه! یکی مثل زن دایی، شوهرش اصلا از این کارها خوشش نمیاد ولی بازم راه خودش رو میره و از موضع خودش کوتاه نمیاد. یکی مثل اون یکی زن‌داییم که شوهرش فرت و فرت بهش پول میده ولی سلیقه نداره چطوری خرجش کنه، یکی دیگه پول داره شوهرش ولی نه سلیقه داره، نه به سلیقه شوهرش احترام میذاره، یکی دیگه یه جور دیگه، دیگری یه جور دیگه، فقط من و شوهرم هستیم که با هم جور جوریم، فقط ما دو تا!!!!
۷ فروردین
اطلاعاتم پاک شد
۸ فروردین
قرار ما این بود که صبح حرکت کنیم به سمت قم و بعد هم تهران اما چون روز قبل من فهمیدم که جمعی از خانم های فامیل فردا صبح میخوان برن پینت‌بال بروجرد، منم از مصطفی جانم خواهش کردم تا اجازه بده منم برم. اونم در کمال محبت هم قبول کرد که دیر تر بریم و هم بچه رو نگه داشت تا اومدن من.
ما یه ذره خنگ بازی در آوردیم و به حرف داور گوش دادیم و به جای اینکه تا جا داشت، همدیگه رو رنگی کنیم، با همون تیر اول از بازی بیرون می‌اومدیم. من خودم یک تیر به بازوم خورد که حتی رنگش پخش نشد و از کنار بازو رد شد ولی بازم رفتم بیرون :(
تجربه نبود دیگه! گرچه تو ست سوم یه ذره بهتر شدم و تونستم بیشتر حمله کنم. صدالبته مشکل من عینک طبی زیر ماسکم هم بود که چندان کمکی به نشونه گیری نمیکرد و فقط به بینی‌م فشار می‌آورد.
بهترین بخش پینت بال اون عکس یادگاری اولشه که من توش عین خلبان ها افتادم. خیلی خوبه!
تازه رفتن به پینت بال ضمن اینکه خیلی حال میده، باعث میشه تا آدم واقعا فضای جنگ رو تجربه کنه. من که بعد از بازی به خودم گفتم واقعا نظامی بودن سخته... واقعا سخته....
شما هم حتما حداقل یک بار رو برید پینت بال!
خب دوستان عزیز، از این جا به بعد ما میریم تهران برای دید و بازدید اقوام شوهر. بقیه بقیه رو مینویسم، فی الجمله تا اینجا کافیه. منم برم یه استراحتی بکنم.
ما یه ذره خنگ بازی در آوردیم و به حرف داور گوش دادیم و به جای اینکه تا جا داشت، همدیگه رو رنگی کنیم، با همون تیر اول از بازی بیرون می‌اومدیم. من خودم یک تیر به بازوم خورد که حتی رنگش پخش نشد و از کنار بازو رد شد ولی بازم رفتم بیرون :(
تجربه نبود دیگه! گرچه تو ست سوم یه ذره بهتر شدم و تونستم بیشتر حمله کنم. صدالبته مشکل من عینک طبی زیر ماسکم هم بود که چندان کمکی به نشونه گیری نمیکرد و فقط به بینی‌م فشار می‌آورد.
بهترین بخش پینت بال اون عکس یادگاری اولشه که من توش عین خلبان ها افتادم. خیلی خوبه!
تازه رفتن به پینت بال ضمن اینکه خیلی حال میده، باعث میشه تا آدم واقعا فضای جنگ رو تجربه کنه. من که بعد از بازی به خودم گفتم واقعا نظامی بودن سخته... واقعا سخته....
شما هم حتما حداقل یک بار رو برید پینت بال!
خب دوستان عزیز، از این جا به بعد ما میریم تهران برای دید و بازدید اقوام شوهر. بقیه بقیه رو مینویسم، فی الجمله تا اینجا کافیه. منم برم یه استراحتی بکنم.
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.