پدر و فرشته‌ها

دیشب وقتی تو سالن سینما، گوشی‌ام رو روشن کردم و ایتا رو بالا آوردم و این عکس رو دیدم، دیگه اشکام بند نمی‌اومد...

خب آخه منم دلم خواست که یک دختر کلاس دومی بودم و اینطور لطیف و فرشته‌گونه و معصومانه، به دیدار ولی‌ امرم می‌رفتم.
در راه برگشت از کاخ جشنواره، دو دسته گل نرگس و دو جعبه شیرینی برای پدرهایمان خریدیم و رفتیم به دیدن‌شان.
وقتی که به فاطمه‌زهرا عکس و فیلم‌های دیدار را نشان دادم، او هم غصه‌اش گرفت و گفت دوست داشتم من هم کلاس دوم سوم بودم. بهش گفتم من هم دوست داشتم آن‌جا بودم. تو نبودی که ببینی من چقدر گریه کردم! نمی‌دونی چقدر دوست داشتم... نمی‌دونی...

بعد من با چشم‌های اشکی به دخترم لبخند زدم تا او هم لبخند زد.
فیلم صحبت‌های پدر با فرشته‌ها را موقع خواب برای دخترها گذاشتم. با صدای زیبای رهبر به خواب رفتند. خوشحالم اگر زمان به عقب نمی‌گرده ولی سه تا دختر دارم که من رو در زمان و مکان تکثیر کرده‌اند...

آرامِ جان

اگر بگویم طرفدارِ این کتاب هستم، نه! اما قطعا طرفدارِ روایت از زندگی شهدا هستم. گرچه این کتاب خیلی روایت از زمانه‌ی شهید نبود و به دلیل معاصرت از روایت آن صرف نظر شده بود اما از حق نگذریم از یک جایی به بعد دیگر لطف خودش را داشت. بلاخره شهید محمد حسین حدادیان، سنی نداشته که... همه‌اش ۲۲ سال! خیلی کم است و یک بخش‌های از زندگی کوتاه او، مثل هیئت رفتن‌ها و خادمی‌اش، شب و روز نداشتن‌ها برای کار نظام و انقلاب، پای درس استاد نشستنِ خانواده‌اش و مهربانی و صمیمیت و ارتباط با مادر و خواهرش، برای جوان‌ها خیلی می‌تواند راه باز کند. من فکر می‌کنم شاید پسرها بیشتر لازم باشد این کتاب را بخوانند اما از آنجا که راوی مادر اوست و از دوران نوجوانی‌اش روایت خودش را شروع می‌کند، بعید می‌دانم چنین جاذبه ای برای پسران جوان داشته باشد. از آن گذشته، این روزها برای توضیح انقلاب نیاز به استدلال و تبیین داریم. نه صرفِ روایتِ کنش‌ها بدون تبیین عقلانیتِ پشت آن. در صفحات اول کتاب، راوی برای هویت یابی به انقلاب می‌پیونده و در این مسیر فقط به احساساتش اعتماد می‌کنه. امروز برای از بین بردن خلاهای هویتی جوانان باید اقدام کنیم وگرنه ممکنه عده‌ای از جوانانمون در راه هویت یابی به ناجنبشی نظیر زن زندگی آزادی، ملحق بشن. "فکر حضور در تجمع میدان لاله مثل راه رفتن با کفش پاشنه بلند توی مغزم صدا می‌کرد.". "یعنی چی که شهید می‌شدی؟ جوابی بلد نبودم. با این حال، همیشه جای من در صف اول خانم‌ها بود." "حیف که این آزادی زیاد دوام نیاورد." یا روایت جنگ شهریِ دراویشِ گنابادی نیاز دارد که خواستگاه فکری و سیر تطورات سیاسی اجتماعی آنان هم اندکی توضیح داده شود. بلاخره نویسنده دستش باز است. چطور از تعریف کردنِ ریزِ جزئیات خورد و خوراک این خانواده نمی‌گذرد، اما از این چیزهای مهم صرف نظر می‌کند!؟ بلاخره قرار نیست که فقط از خودی‌هایمان بنویسیم و فقط خودی‌هایمان هم این کتاب‌ها را بخوانند. شاید از این زاویه که به قضیه نگاه کنیم، طورِ دیگری زندگیِ شهدا را روایت کنیم.

---

ممنون از خانم دزیره که بانیِ این پویشِ مبارک شدند. 

پس از ۲۸ سالگی (۲)

ادامه ۵ بهمن

+ توی ماشین از خستگی غش کردم.

+ از خواب بیدار شدم و یادم اومده سوره‌های ذاریات، طلاق، مزمل و انشراح رو که برای رزق و روزی می‌خونم رو فراموش کردم بخونم. احساس می‌کنم اینکه امتحاناتم رو خیلی خوب دادم؛ با این کارم رابطه مستقیم داشته!

+ همکلاسی‌هام توی گروه دارن از اساتید خداحافظی و طلب حلالیت می‌کنند. منم از دوتا از اساتید تشکر و طلب حلالیت و ... کردم بعد دیدم دیگه طاقت ندارم. عاشق دانشکده و استادامون و درس‌هامون هستم و وقتی به تموم شدن این ایام فکر می‌کنم، اشک تو چشمام جمع میشه. با این حساب باید یکسره برم دکتری وگرنه مریض میشم :') به این علاقه‌ام به علم و فضای علمی که فکر می‌کنم، همه‌اش یاد اون روزی می‌افتم که استادِجان ازمون پرسید: بهترین خبر چیه؟ بعد من گفتم اینکه امام زمان ظهور کنه! بعد ایشون گفتند که نه! یک چیز محقق رو بگو و ازش خبر بده، من گفتم: همین که میام دانشکده برای من بهترین خبره! و چشمای استاد برق زد و با حالتی اندیشمندانه گفت: خیلی خوبه، خیلی خوبه...

+ خونه‌ی خاله، قرمه‌سبزیِ خاله. اولین طعم قرمه‌سبزی‌ای که توی زندگی یادم میاد مالِ خاله بود. خونه‌ی خاله، مامانِ دومم، در هر شرایطی برای من یه خونه‌ی زیباست فقط الان جای خواهرم عارفه خالیه...

۶ بهمن

+ خانه‌ی خاطرات من اینجاست: خونه‌ی مامان‌زهرا و آقاجانم.

+ صبح زود همسر بلاخره بهم گفت: اسم من رو توی گوشیت عوض کن. چیه این هرازگاهی عشق؟

+ صبح ساعت ۸ و نیم با همسر دوتایی پاشدیم عین در به درها دنبال یه کافه گشتیم توی بروجرد که باز باشه و صبحانه بخوریم، نبود که نبود. دست از پا درازتر با ۳ تا سنگک برگشتیم خونه :) ولی برف قشنگ و نرم و نازی اومده بود. خوش گذشت :)
همسر میگه یه چند سال دندون روی جیگر بذار و نگو بچه‌دار بشیم تا بچه‌هامون بزرگ بشن و این عشق و حال‌ها رو بکنیم. من می‌پرسم یعنی اینقدر از خودت مطمئنی؟ اصلا مگه میشه بدون بچه بتونیم ادامه بدیم؟ میگه ما همین الانِش هم سه تا بچه داریم‌. بی‌بچه که نیستیم! بعد میگه: یه نفر رو به من بگو که همسن تو باشه، ۷۳‌ای باشه و سه تا بچه داشته باشه.
توی اطرافیان که پیدا نمی‌کنم. میگم: خب هستند. میگه نه: یکی رو بگو! میگم: خب حتما توی ایران که هستند.
فقط می‌خنده به این اصرارِ من :)))

+ دایی بزرگه اومده و دیده من خوابم، بعد که بیدار شدم، هی سر به سرم می‌ذاره که بچه‌هام رو بین مامان و شوهرم دست به دست می‌کنم. تازه بیانات آقا در دیدار با بانوان رو هم گوش داده‌. و تو همون فضا هی باهامون شوخی می‌کنه :)

+ همسر برگشت تهران برای کارهاش. ما موندیم.

+ حس می‌کنم نزدیک شدن به سی‌سالگی داره باعث یه تغییراتی درونم میشه...

+ تئوری انتخاب گلسر vs تکالیف و تعهدات اجتماعی دینی.
شوق و هیجان و انرژی نوشتن پایان‌نامه‌ام vs دو تا تکلیف درس آینده پژوهی و جریان‌شناسی سیاسی‌.... باید زود تمومشون کنم.

+دلم برای سجاده‌ی هدیه‌ای خانم شین‌الف و تسبیحِ ناز و ظریفم تنگ شده :|

+ شنیدید اگر قورباغه رو بندازند توی آب جوش می‌پره بیرون؟ اما اگر قورباغه‌ رو توی ظرف آب دمای محیط بذارن و بعد دما رو کم کم زیاد کنند تا پخته بشه، از آب نمی‌پره بیرون؟ داشتم فکر می‌کردم که همسرجا هم من رو خیلی آرام برای فروشِ ماشین آماده کرد و من الان دیگه با قضیه کنار اومدم. فقط مونده برم کارهای انتقالش رو با لبخند انجام بدم :)

+ عصری رفتیم مراسم فاتحه بابای الهام. از توی راه پله دیگه انرژیِ صدام به حداقل‌ترین حالت خودش رسید. یه غمی توی صورت همه بود و منم بعد از مدت های مدید داشتم به یک مراسم ختم می‌رفتم. از جلوی خواهرای الهام که برای تسلیت دادن گذشتم دیگه کم کم بغض کردم. الهام رو که دیدم فقط تونستم بغلش کنم و بگم: جیگرم برای دلت آتیش گرفت....
الهامِ عزیزم جا به جا که بغلش می‌کردم، گریه می‌کرد. منم اشکام بند نمی‌اومد وقتی تعریف می‌کرد چطوری شوهرش بهش خبر داده و با یه بچه کوچیک شیرخواره، داشته توی ماشین قالب تهی می‌کرده. به خاطر علی نمی‌تونسته گریه کنه. برای همین هر چند دقیقه می‌گفته بزن کنار دیگه طاقت ندارم. کنار اتوبان و جاده، زار می‌زده، داد می‌زده، باباش رو صدا می‌زده‌. و آخرش طوری شده که دیدند با اون وضعیت تا صبح هم به بروجرد نمی‌رسند...
پدرِ الهام خیلی بامحبت بود. رفتنش خیلی زود و ناگهانی بود. دختراش حسرت می‌خوردند که هیچ کار نتونستند برای بابای بی‌توقع‌شون بکنند. آرزوشون این بود ای کاش ازمون چیزی می‌خواست، ای کاش بهمون چیزی می‌گفت...
آخرای مجلس، الهام بغض کرد و بهم گفت: فقط حسرت چند تا چیز رو می‌خورم: همه‌ش دنبالِ درس بودم، همه‌ش پیِ دانشگاه و کار بودم. هیچ خدمتی به بابام نکردم. دفعه آخری که اومد خونه‌مون، یه دل درد ویروسی گرفتم و بابام همه‌ش غصه من رو خورد و وقتی برگشت بروجرد، بازم غصه من رو فراموش نمی‌کرد و آرام و قرارش رفته بود.
بغلش کردم و گفتم الهام جان، تو وظیفه‌ات رو انجام دادی‌، نباید اینطوری بگی.‌.
گریه‌ می‌کرد و من هیچ کار نمی‌تونستم بکنم جز اینکه براش اشک بریزم.
بهش گفتم اگه تو دنیا به بابات خدمت می‌کردی، برای خودت خوب بود اما الان که بابات اون دنیاست، برای بابات بهتره و خوشحال‌تر میشه اگه براش خیرات بفرستی. رجب و شعبان و رمضان به یادش باش و براش روضه بگیر و ثواب بهش هدیه کن.
بهش گفتم وقتی برگشت تهران حتما میرم بهش سر بزنم. 

+ وقتی برگشتیم خونه، ساعت ۸ به بعد دیگه خوابم گرفته بود از خستگی. شب لیله الرغائب بود و رغبت من یک چیز بود. اینکه خدا بهم کمک کنه تا مادرم رو نرنجونم و پدرم رو خوشحال کنم. تعامل با مادر من در نقش دختری جزو سخت‌ترین کارهای دنیاست که احساس می‌کنم خداوند دوست داره من به واسطه این سختی رشد بکنم و صیقل داده بشم. مادرم از نظر رفتارش با من ثبات زیادی نداره. این دو سه هفته‌ای که خونه‌شون بودیم و اوج اضطرار ما بود، خیلی خوب و مهربون و منطقی بود. اما الان که اومدیم بروجرد، یه تفاوت‌هایی کرده که باید بپذیرم و نذارم چالش بشه. جالبه برام که اگر قبلا مامان یه حرفایی رو می‌زد، نمی‌تونستم ساکت بمونم و یه حرفی می‌زدم که حسابی پشیمون بشم بعدا. اما الان سکوت، شده دریای رازآلودِ من. بهش پناه می‌برم و دلم می‌خواد توش غرق بشم. البته یه نقطه ضعف جدی دارم و اون وقت‌هایی هست که مامان من رو بین منگنه خودش و همسرم قرار میده. عصبی میشم و بعد می‌خوام به حال خودم، زار زار گریه کنم. واقعا بی‌چاره میشم...
شب لیله الرغائب به یاد علی و فاطمه و عارفه، از خدا می‌خوام همسرانِ کفو و مناسبشون پیدا بشه.
از خدا می‌خوام سخت‌ترین چیزی که ازم خواسته رو، یعنی بالوالدین احساناً رو، برام آسون کنه. کمکم کنه.
متاسفانه حالِ هیچ عبادتی رو نداشتم و البته مامانم به مامان‌زهرا می‌گفت که دیگه نوبت صالحه تموم شده و نوبت خودش هست که کارهای موردعلاقه‌اش رو بکنه و من بهش خدمت کنم. برای همین قیدِ عبادات اون شب رو زدم. گرچه دلم هوسِ زیارت امام حسین داشت اما واقعا بچه‌ها حتی برای ۵ رکعت نمازخوندن من همراهی نمی‌کردند. پس فراموشش کردم.

۷ بهمن

+ امروز نشستم تمام پیامک‌های بین خودم و همسر از دو سال پیش رو خوندم و به درد نخورها رو پاک کردم و دعواها و عاشقانه‌هامون رو نگه داشتم. مشکلاتمون از دو سال پیش تا الان همون‌هاست! :)

+ شب به یکی از رفقای قدیمی‌ام زنگ زدم که از شوهرش جدا شده بود. مثل مار گزیده بود که از ریسمان سیاه و سفید می ترسه ولی امیدوار بود و خواستگارهایی به مراتب بهتر از اون شوهر بی‌لیاقتش داشت که قدرش رو ندونست و رفت سرش هوو آورد. اولین بار بود که توصیه‌های کسی انقدر برام ملموس و واقعی و ترسناک اومد. کاملا از فاز خوشبینی خارج شدم. آیا باید قانع باشم؟ اونوقت ته قصه‌مون خوب تموم میشه؟

۸ بهمن

+ دیشب ساعت دو همسر رسید بروجرد و امروز باید برگردیم. بعد از ناهار، همه ظرف‌ها رو شستم و کمکِ مامان‌زهرا گازِ آشپزخونه رو تمیز کردم و یه دستی سرِ پیشخون‌ش کشیدم. از نظر مامان این کمک بی‌فایده و بی‌اهمیت و به درد نخور بود و مثل جنگِ توّابین بی‌اجر بود چون به موقع‌ش نرسیده بود و شایسته بود که به خاطرش خودم رو بکشم. :) از یه گوش شنیدم و از یه گوش در کردم. در عوض چرت و پرت‌های پشت سرم که "صالحه اصلا کمک نمی‌کنه و کاری نیست!" رو نابود کردم. :) البته بعدا به مامان گفتم که با این حرف‌هاش انگار تبر می‌زنه توی مغزِ آدم. و واقعا عذرخواهی کرد! واقعا ها!!!! نه الکی!

+ توی راه برگشت چند جمله کوتاه به همسر گفتم که باعث شد کلی برام حرف بزنه. این که چی گفت، بماند، اما واقعا متوجه شدم که اونه که داره جهاد می‌کنه، نه من. و هنوز خیلی مونده تا بشناسمش... خیلی.
امروز توی خونه آقاجان حرف از ماجرای ازدواج من و خاطرات اون ایام شد. تو ایام خواستگاری، ما رفتیم پیش یک استادی که دیگه الان تمام ایران میشناسنش و خیلی معروفه، ایشون به همسرم گفتند: ببین این دختر عین یک بچه‌است و باید تاتی‌تاتی ببریش جلو. به من هم گفتند: تو لیاقت این پسر رو نداری!
من تا همین بعد از ظهر فکر می‌کردم که هم‌پایِ همسر حرکت کردم ولی امشب فهمیدم که واقعا او دویده و من به سختی و با آه و ناله به اون رسیدم.

پ.ن: بهش رسیدم نه! دارم پشت سرش حرکت می‌کنم.

این روزها معنای الرجال قوامون علی النساء رو بیشتر درک می‌کنم.

و وقتی همسر از نقش آرامش و امید و انرژی بخشی من به عنوان یک زن می‌گفت به این حدیث شریف فکر می‌کنم: جمال الرجال فی عقولهم و عقول النساء فی جمالهن :)

پس از ۲۸ سالگی

اتفاقات پس از ۲۸ سالگی
راهنمای مطالعه: یک دونه مثبت یعنی نکته آموزشی یا یه چیزی که با حالِ خوب نوشتمش. دوتا مثبت یعنی غر و حالِ بد. می‌تونید انتخاب کنید کدوم رو بخونید :))

۱ بهمن

+ اولین چیزی که فهمیدم این بود که درد و دل رو باید برد پیش اهلش. شاید نتونم برنامه‌هام رو بچینم طوری که سفر یک روزه برم مشهد و برگردم یا وسع مالی و زمانی‌مون نرسه که خانوادگی بریم اما جا به جا توی شهر، امامزاده‌های عشق هستند. الحمدلله و دریغ از بی‌توفیقی...
دلخوشم به اون شهید گمنامِ دانشگاه تهران که ۲۸ ساله‌است و شهدای ۱۸_۱۹ ساله دورش حلقه زدند. هوام رو داشته باشید شهدا...

+ توجه کنید که وقتی بچه مقاومت میکنه برای دستشویی رفتن، نباید دست بچه رو بکشید وگرنه یه اتفاقی می‌افته که مثل من پشیمون میشید و مغزتون صدبار به آستانه انفجار میرسه طوری که دلتون می‌خواد بچه رو کتک بزنید تا دلتون خنک شه اما محض خاطر خدا باید خویشتن‌داری کنید و این سخت‌تره...

+ دارم به این بلوغ میرسم که قبول کنم همسرجان معصوم نیست همونطور که من نیستم... بپذیرم که زوال عقل شاخ و دم نداره. هم برای خودم هم همسر.

۲ بهمن

+ مامان تاکید می‌کنه بعد از اتفاقات ناگوار جدا و حتما باید محاسبه کنیم ببینیم کجای کارمون ایراد داشته. البته هنوز با ان‌قلت می‌تونم این مساله رو قبول کنم. ولی تو این ماجرا واقعا راست می‌گفت. صدقه دادیم و مامان تو گروه‌ها گفت و براش دعا کردند، صبح دوشنبه خوب شد یهو :')

++ مریض هستی؟ هستی که هستی! چون مادر هستی باید فراموش کنی که مریض هستی. دیگران هم همینطور‌. باید برات مهم نباشه که مریض هستی و مهم نباشه که دیگران به مریضی‌ات اهمیت نمیدن. چون تو یک مادر هستی...

+ خوندن برای امتحانی که بخش قابل توجهی از محدوده تدریس نشده و یک هفته پیش منابعش ارسال شده، مریضی خودت و کشیدنِ نازِ بچه مهرطلب و تحمل شرایط روانی ناشی از فشار مریضی بچه، فقط از دستِ من برمی‌اومد. تونستم پس قوی‌ام! گرچه له‌ام.

+ همسرم عمو شد بلاخره. خدا رو شکر یه فرشته به دنیا اومد دیروز و ما امشب رفتیم دیدنش :)

۳ بهمن

++ می‌دونستید یه چیزی رو؟ حرامه که مردها در آماده کردن بچه‌ها برای فرستادنشون به مدرسه به مادرها کمک کنند. حتی اگر پدر بیدار و توی خونه باشه و اون زن کلاس یا امتحان داشته باشه و اسنپ گرفتنش دیر بشه و یک ربع دیر برسه سر جلسه امتحان.

+ کاش همیشه برای همسر چایی درست کنم بریزم توی ماگ که ببره سر کار یا صبح‌ها سر فرصت بخوره‌...

+ بعد از امتحان رفتم بانک برای گرفتن کارت. دو ساله که کارت ندارم و اینترنتی پرداخت‌هام رو انجام میدم. شعبه هوشمند بانک ملی رفتم که در عمل اصلا هوشمند نبود و معطلی‌اش زیاد بود. نکته مثبتش خلوتی و فضاسازی شیکش بود. خوش گذشت.

+ برگشتنی با تاکسی و بی‌آرتی کلی دارم پول اسنپ‌ها رو پس‌انداز می‌کنم!

+ استقبال از همسر فقط استقبالِ همسر از من وقتی از سرِ جلسه برگشتم خونه. خیلی گرم بود. کاش منم موقع برگشتنِ همسر به خونه، آخرِ شب که خیلی خسته‌ام، می‌تونستم اینطوری استقبال کنم ازش. درس خوندن و بچه‌داری و ... به شدت کم‌خونم کرده و نزارم. کاش ایشونم یه ذره زودتر برمی‌گشت. مثلا ساعت ۶ و ۷.

برنامه‌ی روزِ من: مقابله با کم‌خوابی دیشب و نگهداری از ۴ بچه قد و نیم قد تا زمانِ خواب. برنامه‌ی مامان: جمع و جور کردن خونه با ۶ عدد بچه خوابالو و بی‌مسئولیت و بَلا طلای ریخت و پاشی و درست کردن شام در یک خانواده‌ی فردگرای خسته و بی‌احساس.
برنامه‌ی شبِ من: صحبت با همسر که ایشون باهام همراهی نمی‌کنه.
+ میدونید چی فکر می‌کنم؟ جامعه و فرهنگ ما، به شدت نقش مردان رو در عرصه های خانواده و فرهنگ تضعیف کرده و فقط توقع درآمدزایی ازشون داره.
اذیت کننده‌است.

++ باید برای روز مرد براش هدیه بخرم. متاسفانه انگشترِ هدیه تولدش رو گم کرده و این اصلا خوب نیست! حالا چون هدست بلوتوثی‌ش رو بی‌خودی هدیه داده به همکارش، می‌تونم همون هدست رو باید براش بخرم یا ماگ فلاسکی یا انگشتر یا کاپشن.‌ الحمدلله گزینه زیاد داریم. چیزی که کم هست پول هست ولی چیزی که زیاده، عشقه :)

۴ بهمن

+ صبح پا شدم خودم فاطمه ‌زهرا رو رسوندم مدرسه. برای نشانه‌ی گ، باید کاردستی می‌بردیم. گل نرگس طبیعی و گردو بردیم. صبح قشنگی رقم خورد با دختر عزیزم دوتایی.

+ امروز برای امتحان صلاحیت‌های مدرسی؛ کلِ کتاب شاگردپروری حاج آقا عابدینی رو یک نفس خوندم. توصیه میشه شدید.

+اللهم اوقفنی علی مراکز اضطراری.

+ خونه‌ی مامان‌ایناییم هنوز. من و همسر اومدیم آشپزخونه، ایشون ظرف میشوره، من مرتب می‌کنم و مشغولِ مباحثه‌ی بیانات آقا در دیدار با اقشار مختلف زنان هستیم. قرارِ قشنگی میشه اگر ادامه پیدا کنه :)

۵ بهمن

+ امروز دیدم علامه مصباح در شرح خطبه فدکیه در مورد لقد جاءکم رسول من انفسکم... آیه ۱۲۸ سوره توبه توضیح میدادند. به این فکر کردم که اگه باورم بشه همونطور که پیامبر صلوات الله علیه عزیز علیه ما عنتم هست، باید باورم بشه امام زمانم با هر ناراحتی من، در رنج و سختی می‌افته. اینجوری طاقتم تو مشکلات بیشتر میشه. اینجوری تاب آوری‌م زیاد میشه. من به این میگم توسعه فردی در نظام ولایی :)

+ امروز آخرین امتحاناتم رو دادم. دو تا امتحان در یک روز. کتف و دست درد گرفتم. ۱۱ صفحه آچهار ریز نوشتم و حالم چقدر خوب شد. این ترم همه‌ی امتحاناتم رو خوب دادم :)

بعد از بچه‌دار شدن، هیچ وقت شب امتحانی درس خوندنم باعث نشد برای درس خوندن تا دیروقت بیدار بمونم. اما این ترم بعد از مدت‌های مدید به خاطر سختی شرایط، مجبور شدم این کارها رو هم بکنم. خیر بود.

+ این سه هفته‌ای که پیش مامان و بابام بودم برای گذروندن امتحاناتم، بهترین دوران دریافت حمایت و عشق از طرف خانواده‌ام در تمام عمرم بود. هرگز نمی‌تونم لطفشون رو جبران کنم.

+ داریم میریم بروجرد‌. فاتحه‌ی بابای الهامِ عروس خاله‌ام. خدا رحمتش کنه. انسان شریف و زحمت‌کشی بود و موقعی که در حال کسب یه لقمه نون حلال بود، ماشین بهش میزنه و فوت میشه. دوست داشتید یه فاتحه مهمانشون کنید.

یادداشت ۲

فمینیسمِ اسلامیِ تمیز
یکی از دوستانم در گروه پیام گذاشت:
دوستان سلام و.... و یک سوالی داشتم.
برای بهبود و دلنشین کردن رابطه همسریتون (منظور داشتن زمان دو نفره چه کمی چه کیفی) چه راهکارهایی تو زندگیتون اجرایی کردید ؟؟
مثلا اختصاص دادن زمان چایی بعد از خواب بچه ها در آخر شب ، سپردن بچه ها یه یک امین مثل مادربزرگ و قدم زدن دو نفره و ....
البته با درنظر گرفتن اینکه معمولا آقایون دیر از محل کار میان منزل و زود خوابشون می‌بره.
لطفاً راهکارهاتون رو بفرمایید.
من نوشتم: سوال قشنگیه...
بعد یکی دو تا از دوستان نظراتشون رو گفتند و من با اینکه بنا نداشتم وارد بحث بشم، اما یه جوری شد که دیگه نشد ساکت بمونم :) 
نوشتم:
"من سعی می‌کنم آخر شب قبل از خواب با همسرم حرف بزنم ولی واقعا گاهی حس می‌کنم اصلا همراهی نمی‌کنه.
جامعه و فرهنگ ما، به شدت نقش مردان رو در عرصه های خانواده و فرهنگ تضعیف کرده و فقط توقع درآمدزایی ازشون داره.
اذیت کننده‌است!"
گفتند: منظورت از همراهی نکردن چیه؟
گفتم:
همراهی نکردن یعنی همین که خودت گفتی. همسرت ساعت ۱۱ تلویزیون روشن می‌کنه در حالی که نقش پدرانه و مسئولیتش بهش میگه باید کمک کنی بچه ها رو بخوابونی، نه اینکه مانع بشی بر سر این کار.
همراهی نکردن یعنی گوشی موبایل تا آخرین لحظه جلوی چشم همسر.
همراهی نکردن یعنی تلاش نکردن برای خلق گفتگو
تلاش نکردن برای درکِ احساس و نگرانی‌های همسر و رفع اون‌ها.
همراهی نکردن یعنی خوابوندن بچه‌ها همیشه با مادر باشه، فرستادنشون به مدرسه هم همینطور.
خستگی برای مادر بی‌معنا باشه. مریضی‌ش بی‌معنا باشه. امور شخصی‌ش بی‌معنا باشه و کارای شخصی‌ رو همیشه مجبور باشه تحت فشار و تنش انجام بده.
بعد که داغِ دل‌ها تازه شد، گفتند خب چرا مردها اینطوری اند؟
گفتم:
سوال خوبی بود.
چون اونقدری که ما به این مسائل فکر می‌کنیم و دغدغه داریم (و سوال فلانی جان برامون جذابه و حولش بحث شکل می‌گیره توی گروه) برای مردها این مسائل مهم نیست
اونقدری که ما سعی می‌کنیم دوره و کلاس و استاد ببینیم برای آموزش، مردها نه... مادرزادی همه چیز رو بلدند.
حالا یه بار دیگه بخون: جامعه و فرهنگ ما، به شدت نقش مردان رو در عرصه های خانواده و فرهنگ تضعیف کرده و فقط توقع درآمدزایی ازشون داره.
یکی از دوستان گفت: خب مردها مُلک زندگی هستن. زنها ملکوت زندگی. این طبیعیه.
اون یکی گفت: ملک بودن چه ربطی داره به یکسره گوشی به دست بودن. مثلا میخوان اوضاع مملکت از دستشون در نره؟
همون دوستمون جواب داد: چون مرد خلقت و ذاتش بر نسیان و فراموشی هست و هدف اصلی خلقتش و کار اصلیش تو این دنیاست و خیلی راحت غبار میشینه روی فطرتش. ولی زن بر عکسه. زن به خاطر خلقت و سرشتش معنوی‌تره و بیشتر به این چیزها و مسایل غیر مادی اهمیت میده مگر زنی که بواسطه‌ی سر کار رفتن در محیط‌های نامناسب و بروزات نابجاش شده باشه یه پارچه آقا!
به همین خاطر داستان می‌ره تو فاز اون نقش زیر پوستی زن. مردها راحت تر از زنها گرفتار تلویزیون و گوشی و لهویات میشن. زن با اون نقش زیر پوستیش میشه ملکوت یه زندگی. فقط اسلامه که زن رو اینقدر عظیم و بزرگ و با کرامت می‌دونه.
من نوشتم: فلانی جان، اگر این حرفا رو بپذیریم با عدل خدا جور در نمیاد.
لهو و لعب و نسیان و ... برای هر دو جنس هست اما ظهور و بروزش متفاوته.
حتی من فکر کردم دیدم اگر غالبا احساساتِ غالبِ یک زن، تمایل به حفظ وضعیت موجود و ترس از دست دادنش و بروز نگرانی هست، احساسات غالب مردها، روحیه تهاجمی و غم مبدل به خشم یا انزوا و درون‌ریزی احساسات هست...
پس این زوال عقل در اثر احساسات برای هر دو جنس هست.
خدا عادل هست :)
دوستم جواب داد: من نگفتم که فقط برای مرده این چیزها اما زن ها خیلی راحت تر از این چیزها میگذرن و بیشتر دنبال معنویت هستن. هم اینو به ظاهر داریم می‌بینیم و هم کلی روایت و آیه در تفسیر این داستان هست که( زنه که یا کمک می‌کنه مرد غبار گرفته بشه یا برعکس)
زنی که خودسازی نکنه یا این بزرگی خودش رو در اثرگذاری نفهمه و باور نکنه، از یه مرد هم خطرناک تر و وحشتناک تر میشه در گناه و ...
من نوشتم: فلانی جان خودسازی برای هر دو زن و مرد واجبه.
دقت کن طوری مطرح نکنی انگار خودسازی برای یکی از دیگری واجب‌تره.
الحمدلله اسلام زن رو عزیز کرده اما بحثِ ما اینه که همه‌ی بارِ  زندگی و مصائب مادی و معنوی‌ش روی دوش زن نیست. بلکه به تعادل و عدالت تقسیم وظایف شده.
قرار نیست زن برای تلاش نکردن آقا برای آموزش دیدن و تلاش نکردن برای جدی گرفتن نقش همسری و پدری، هزینه روانی و جسمی بده!
اتفاقا مرد قوّام خانواده‌ است.
اتفاقا روایت داریم وظیفه تربیت فرزندان با پدر هست.
اتفاقا زن ریحانه و گل خوشبو هست و نه کارگزارِ انواع و اقسامِ وظیفه‌های خانه و خانواده که در حیطه مرد هست.
و ضمنا این حرفت خیلی نگران کننده است. اینکه به مردها حق بدیم برای اشتباهاتشون.
خطرناکه که توجیه کنیم رفتارهای غلط‌شون رو.
بی‌مسئولیتی و رفیق بازی و سیگار و قلیون کشیدن و سفرهای غیرضروری و... رو با انواع توجیهات توجیه کنیم. اینا برای فرهنگِ عمومیِ ما خطرناکه...
الان جامعه طوری شده که مردها در جمع خودشون انواع حرفای زشت رو می‌زنند و انتظار دارند که فرزندان و همسرشون از اون فضا متاثر نشن. واقعا منطقی نیست!
گفته شده یارانِ امام زمان حرف زشت نمی‌زنند. واقعا ما داریم به کجا میریم!؟ بعضا دیدم که حتی آقایون در توجیه زشت‌گویی خودشون مثال می‌زنند از فلان شهید که ایشون هم حرف زشت می‌زدند. داریم به کجا میریم؟

در جوابم همون دوستم گفت:
اصلا نه تنها روایت بلکه آیه ی قرآن هم داریم که تربیت بچه با زن نیست. اما یه ویژگی در قرآن برای  زن اومده:
حافظات للغیب که این خیلی مهمه. یکی از معنی هاش میشه اینکه زن با کمک از ملائکه تموم نبود‌ن‌ها و کاستی‌های شوهرش رو جبران می‌کنه و می‌پوشونه. می‌دونم در جوابم میگی نمیشه که همه چیز گردن زن بیفته مرد هر کاری خواست بکنه. اما ما یه الگوی تمام و کمال داریم اونم حضرت زهراست که همه ی این کارها رو می‌کرده.
آرمانی هم حرف نمی‌زنم چون این حرف دیگه حداقلش برا ما که طلبه ایم درست نیست بگیم که اون حضرت زهرا بوده و ما کجا و اون کجا و یا شرایط فرق کرده و شوهرش امام علی بوده و ...
اگه شوهرای ما به اندازه ی امام علی نبودن و یسره در جنگ بودن و ما اونقدر از نبود شوهرمون در عذاب بودیم قطعا سال اول زندگی می‌رفت رو هوا یا افسردگی می‌گرفتیم. من نگفتم خودسازی برا زنه فقط. گفتم چون نقش زیرپوستی زن خیلی مهمه خودسازی‌ش خیلی مهمتره.
مغز کلام اینکه زن راحت می‌تونه مرد رو بگیره کف دستش
اما این کف دست گرفتنه مقدمات داره...
اون یکی دوستم هم گفت:
اینکه مسئولیت‌ها به عدالت تقسیم شده رو درست میگی. ولی قبول داری زن فرق داره؟
اگه زن(مادر) تو خانواده شاد نباشه ، بقیه هم بی حال میشن و کمتر مردی میتونه فضا رو برگردونه.
البته میتونن اگه بخوان. ولی زن محوره، نه به این معنی که همه‌ی کارها روی دوش اون باشه.
یعنی زن، محور حالِ خوب همه‌ست. یعنی میتونه مدیریت کنه.
یعنی میتونه با ظرافت های زنانگیش(سیاست های زنانه) همه رو به صف کنه و همه گوش بدن به حرفش، طوری که اصلا متوجه امر و نهی ای نشوند(طرف مقابل)
ولی فکر کنم ما دنبال چجوری استفاده کردن از این قابلیت ها هستیم...
حق دادن به مردها در مورد اشتباهاتشون، اشتباهه. ولی دوستمون میگه اونا بیشتر لیز میخورن و همسر اومده کنارشون تا ترمز باشه.
من جواب دادم: بله قبول دارم که زن محور حالِ خوب خونه‌ است. چون زن ریحانه‌است. اما الان بحث من در مورد این قسمت هست: لیست بقهرمانه!
اینکه زن حالِ خوب در خانه بدمه منوط به این هست که جسما بدنش بکشه. اعصابش بکشه.
بی‌مهری‌ها و بی‌توجهی‌های آقایون توی خانه باعث میشه زن نتونه...
شما میگید زن در هر شرایطی میتونه اگر اگر اگر به منبع لایزال الهی وصل باشه.
اگر الگوش حضرت زهرا باشه.
من میگم مرد هم میتونه اگر اگر اگر به منبع لایزال وصل باشه. اگر الگوش امیرالمومنین باشه.
حالا که نه این هست و نه اون و ما داریم به سختی تلاش می‌کنیم که شبیه حضرات معصومین عمل کنیم، میشه از آسمونا بیاییم زمین و کف میدونی حرف بزنیم؟؟؟؟ :)
اگه میگی زن می‌تونه مرد رو تو مشتش بگیره، مرد هم متقابلا می‌تونه همین کار رو بکنه دوست جان.
فقط ابزارهای این دو جنس با هم فرق داره!!!
شما میگید چون نقش زیر پوستی زن مهم‌تره؛ خودسازی‌ش مهم‌تره. منم میگم چون نقش اجتماعی و جامعه سازی مرد خیلی مهمه؛ خودسازی‌ش به طریق اولی خیلی مهمه اگر نگیم مهمتره.
این ترمز بودن زن برای مرد و مرد برای زن در پرتگاه‌ها و لغزشگاه‌ها برابر هست برای هر دو، به استناد آیه‌ی هن لباس لکم و انتم لباس لهن...
دوستم از حضرت زهرا مثال میزد و می‌گفت: حضرت زهرا الگو برا همین ماها تو همین کف و روی زمین هست و این زنه که با قدرتش می‌تونه مرد رو مجاب کنه که باید به اون منبع لایزال وصل بشه.
اما من معتقدم: همونقدر که حضرت زهرا، الگوی زنان هست، همونقدر الگوی مردان هم هست. امام زمان می‌فرمایند در دختر رسول خدا برای من الگوی نیکویی است.
و در نهایت کی گفته مرد نیاز به اجبار یا اراده زن داره برای وصل شدن به خدا!!! زن باید مرد رو مجاب کنه؟ مرد اگر نخواد یعنی نمی‌خواد!!! لا اکراه فی الدین!
گفت: زن مرد رو به اینجا می‌رسونه که به این حد از خودسازی برسه. حالا این زن یا مادرشه یا همسرشه یا خاله یا عمه. مثلا امام خمینی رو عمه‌ش امام کرد.
من گفتم: دقت کن: نقل شده که اگر امیرالمومنین نبود، کفو برای حضرت زهرا پیدا نمی‌شد.
پس حضرت زهرا حضرت امیر رو تربیت نکردند...
این نکته عمیق است! باشد که قدر بدانید! :))) در مورد امام خمینی، که عمه‌ی ایشون، همسرشون نبوده که!!!! (بگذریم که عمه‌ی ایشون که علت تامه نبودند در تربیت ایشون!) بانیِ تربیتش بوده. بله! مادر برای فرزند این رابطه رو داره. به همسری نمیشه اینطور مطلق تعمیم داد و الان بحث ما در مورد رابطه همسری هست...
و ضمنا ملازمه بین خودسازی مرد و خواستنِ زن وجود نداره. نمونه فراوانش رو داریم برعکس بوده. مثلا شیخ جعفر کاشف الغطا!
در نهایت من گفتم برگردید به اول حرفم:
جامعه و فرهنگ ما، به شدت نقش مردان رو در عرصه های خانواده و فرهنگ تضعیف کرده.
با این ادبیات و صحبت‌های شما هم همین اتفاق تضعیف شدن ادامه پیدا میکنه. ببخشید اینطوری میگم ولی خودِ مردها هم باید شعور داشته باشند. گاهی نمی‌خوان!!! نمی‌خوان :))))
برگردیم به موضوع اول بحث: گاهی هی به همسر میگی نیازها و نگرانی‌های خودت رو، باهاش حرف میزنی و ... اما واقعا انگار نه انگار :)
این نخواستنِ مرد رو چیکار می‌خوای بکنی؟ :)
و آخرش هم صاف و پوست‌کنده گفتم: از یه لحاظ‌هایی به نظر من این یه نسخه از فمینیسم اسلامیِ تمیز هست.
امیدوارم اشتباه کنم...

دعایی برای آرامش

الهم اجعلنی فی درعک الحصینه التی تجعل فیها من ترید

---

این دعا رو موقع اذان مغرب، دقیقا اون لحظه‌ای خوندم که فکر کردم چقدر خسته و درمانده‌ام و نیاز دارم اونایی که دوستشون دارم بهم انرژی بدن... بگن ما بهت اهمیت میدیم... بگن ما دوستت داریم... بگن ما مراقبت هستیم... بگن همه چیز درست میشه... 

---

 شبِ تولدم یه اتفاقایی افتاد که ازش ناراحت شدم. ضمن اینکه اونم بعدش باید می‌رفت یه جلسه‌ای که اونجا هم گیر افتاد و یازده و نیم شب برگشت. بدتر از همه این بود که توی ذوق فاطمه‌زهرا خورد چون خیلی منتظر کیک و باباش موند. اما... دیشب همسرجان برام تولد گرفت. با یک روز تاخیر. با اینکه بعد از خوندن اون دعا و نماز، دیگه واقعا منتظر چیزی نبودم. تهِ قلبم فقط دوست داشتم بیاد، شاید آشتی کنیم و عادی باشیم. همین.

اومد! کیک خریده بود با بادکنک و کلاه و فشفشه! شمع تولد ۲۷ خریده بود به جای ۲۸ :) به شوخی میگفتم: یک سال کم بود، باید ده سال کمتر می‌گرفتی. به جاش روی کیک با نستعلیق زیبایی نوشته بود: جانی و دلی ای دل و جانم همه تو. یه دسته گلِ نرگس خریده بود با یک رز سرخ وسطش. خوشبو... به چشمای مصطفی که نگاه می‌کردم، روم نمیشد نگاهش رو تاب بیارم. اما اون مهربون و عاشق، مستقیم نگاه می‌کرد توی چشمام. پلک هم نمی‌زد. گاهی فکر می‌کنم انقدر دوستش دارم که اعصابم از نبودنش خرد میشه. دوست دارم همیشه یه جایی باشه که بتونم قد و بالا و صورت ماهش رو ببینم. من که خیلی برنامه‌ها دارم و دوست دارم خیلی بهتر از این‌ها بشیم. خودش که میگه انقدر عاشقمه که حاضره همونی بشه که من می‌خوام. ولی من نمی‌خوام طبقِ میل من بشه. دوست دارم همه‌مون همرنگِ خدا بشیم...

---

خیلی حالم خوب شد. البته مهمونیِ شلوغی بود. دایی‌ام و خانواده‌اش هم بودند و خیلی خصوصی‌طور _که بیشتر مطلوبم هست_ نبود اما همین کافی بود که متوجه بشم هنوزم دوستم داره. محبتش، همه‌ی رفتارهایی که توی ذهنم اسمشون رو میذارم قلدری و بی‌توجهی و ... شست و برد. نگرانی‌هام وقتی آخرِ شب باهاش حرف زدم خیلی کم‌تر شد. بی‌اعتمادی‌ام از بین رفت. گرچه واااقعا سعی می‌کنم توکلم به خدا باشه. راستش من واقعا می‌خوام باور کنم که "خدا هست". مراقب و پشتیبان و مهربان‌ترین برای ماست. برای همین هم اینجا می‌نویسم: ممنونم ازت خدای مهربونم. ممنونم!

---

فکر کنم خیلی‌ها این پست رو نخوندید. خوشتون اومد بخونید :)

کاش‌ها

خیلی کم پیش میاد موقعیت‌هایی که آدم با خودش روبرو بشه و مثلا، مثلِ منی، بفهمه که چه قدر ناشکر هست... چقدر...
من ساعت ۴ صبح مثلِ امشبی متولد شدم.
اما امشب بعد از ۲۸ سال از اون شب، موقع خداحافظی همسر، وقتی که زود رفت و من با دلتنگی و غصه درِ خونه بابا‌اینا رو به هم کوبیدم...
وقتی بچه‌ها صدبار بهم گفتند مامان تولدت مبارک، مامان لوزت مبالک! و همدیگه رو بغل و بوس کردیم و مامان بهم میگفت خوش به حالِ تو...
وقتی بچه‌ها رو با حوصله خوابوندم...
وقتی به گره پیچیده زندگی فکر می‌کردم و آرزو می‌کردم ای‌کاش واقعا آرزوی روزِ تولد برآورده میشد، تا آرزو کنم گره کارِ ما باز شود...
وقتی مشغول نوشتن شدم و ساعت ۲ و بیست دقیقه که داشتم می‌خوابیدم ناگهان دیدم صدای گریه اومد...
و بیشتر از نیم ساعت درگیرِ گریه‌های بلند بلند فاطمه‌زهرا بودم که از دندون‌درد بی‌تاب شده بود...
وقتی بیشتر از ده بار به همسر زنگ زدم و در دسترس نبود...
اینجا بود که پیامک دادم بهش که تو کجایی که الان که لازمت داریم نیستی. اگر بودی این بچه رو دلگرم می‌کردی که اینقدر گریه نکنه...
و من باختم. بدجور باختم.
رفوزه شدم و خراب کردم.
میانِ امتحانِ خدا ای‌کاش آرزوهای قشنگ‌تری می‌کردم...
کاش به همسر نمی‌گفتم...

کاش وقتی اسرار برملا نشده بود، نشون میدادم که ظرفیتش رو دارم...
کاش به جای اون پیام‌ها، وقتی دیدم خواب از سرم پریده، با یه سجاده، یه تسبیح، ساعت تولدم رو بهانه صحبت با یار می‌کردم...
حالا فرصتِ گذشته از دست رفته ولی بازم آینده رو دارم. فقط ای کاش اینقدر ناشکر نبودم...

ماجرای روز قبل از امتحان آینده‌پژوهی و چیزهای دیگر :)

دیروز خیرِ سرم امتحان آینده‌پژوهی داشتم. یکی از همکلاسی‌هام، بنده خدا فقط از این امتحان می‌ترسید ولی من عین خیالم هم نبود. ده تا منبع هم استاد معرفی کرده بود و کلاسش هم یه طوری بود! یعنی یه جوری تدریس می‌کرد که انگار مطالب ساده و دمِ‌دستی هستند. انگار خیلی واضح هستند و فقط کتاب یه ذره لقمه رو دور سر خودش پیچونده. خودش هم که انگار اون جلسه‌ای که من غایب بودم، به همکلاسی‌هام گفته بود امتحان خیلی ساده است. برای همین اصلا استرس نداشتم! کلا من هم خودِ استاد رو دوست داشتم هم درسش رو و خیلی به نظرم درس سختی نمی‌اومد. استاد واو سن و سالش خیلی زیاد نیست. یکی از جوان‌ترین اساتیدمون محسوب میشه که البته مدعو از یک دانشگاه دیگه بود. من که هیچ وقت چهره‌ش رو ندیدم. همیشه روی صورتش ماسک داشت. خودش هم اصلا به من نگاه نمی‌کرد. برای اینکه بی‌احترامی نشه و ذهن من از کلاس فرار نکنه گاهی نگاهش رو کج می‌کرد سمتم یا گاهی آقایون رو نگاه می‌کرد ولی می‌گفت: سرکارِ خانم، توجه کنید! :))) موقعِ ارائه که اصلا من رو نگاه نمی‌کرد! اصلا آدم نمی‌فهمید گوش میده یا نه! حتی پیام‌هام توی ایتا رو هم به زور سین می‌کرد! گرچه بعضی وقت‌ها یه ذره عصبی میشدم چون با این کارهای استاد تمرکزم کم میشد اما به قول استاد ح، استاد واو خیلی باتقواست :) یادش به خیر سر کلاس استاد واو، چالشی‌ترین سوالات رو، انگار که یک کافر یا معاند اون سوال رو پرسیده باشه، من می‌پرسیدم.‌ همیشه هم تو همه کلاس‌ها من همه‌ی کلاس رو یادداشت‌برداری می‌کردم. ضبط هم نداشتیم برای همین سعی میکردم چیزی از دستم نره. آینده پژوهی به صورت کلی درس فوق العاده‌ای هست. وقتی با این علم آشنا بشید دیگه هیچ وقت به علل و عوامل یک مساله تک بعدی نگاه نمیکنید. دیگه مسائل پیچیده‌ای مثل بدحجابی یا فرزندآوری یا ... رو معلول چهار تا علت نمی‌بینید. فضای ذهنتون پیچیده‌تر میشه و دقیق‌تر تحلیل می‌کنید. البته با رویکرد اسلامی اگه این درس رو بگذرونید که دیگه نور علی نوره. دوست دارم یکی از مقاله‌های استاد واو رو اینجا براتون بارگزاری کنم اما اول باید ازش اجازه بگیرم. فعلا که پیامم رو سین نمی‌کنه :/
****
بگذریم. روز قبل از امتحان، یعنی بازیگوشی‌ای نبود که نکرده باشم. آدم وقتی مجرد تشریف داره، وقتش دست خودش هست. دبیرستانی که بودم، روز قبل از امتحان ساعت ۶ عصر که تازه تصمیم می‌گرفتم درس بخونم، تا ساعت ۱ _۲ شب، قشنگ ۶ ساعت مفید درس می‌خوندم. اما الان می‌خوام تعریف کنم که دیروز از ساعت ۳ بعد از ظهر که تازه تصمیم گرفتم درس بخونم چی شد. نزدیک ۴۵ دقیقه ول ول گشتم و دور خودم و بچه‌ها و مامان چرخیدم. بعد هم یهو گوشیم رو نگاه کردم دیدم پیامک اومده از طرف همون دوست قدیمی کرمانی‌مون که براتون اینجا گفتم. اومده بودند زیارت حضرت عبدالعظیم. خوشحال و سرخوش به مامان گفتم که "ماماااان! خانم شین‌بِ اومدند تهران! زودباش زنگ بزن دعوتشون کن!" چرا خودم زنگ نزدم؟ چون ایشون دوست مامان هستند و در واقع ادب حکم می‌کرد که مامان دعوت کنند، نه من.
تا قبل از رسیدن مهمونامون، من که به مامان کمک نکردم ولی فاطمه‌زهرا و زینب چرا! یه نیمچه کمکی کردند. منم چند صفحه از مقاله بلندبالا و شیرین پایه‌های ساخت آینده استاد واو رو خوندم. لیلا هم خیلی اذیت می‌کرد. لب‌تاپ رو می‌خواست به فنا بده و منم اگه گوشی دستم می‌گرفتم بازم وقتم رو هدر میدادم. در مجموع داشتم گند می‌زدم.
مهمونامون که اومدند که دیگه هیچی. حالا مگه من دلم می‌اومد حاج خانوم شین‌بِ رو رها کنم برم سرِ درس؟ حاج خانوم شین‌بِ، این استادِ اخلاقِ حوزه، یادآور روزهای حجِ مامانم وقتی بوسنی بودیم، اخلاصِ محض، مادرِ اشک، مجاهد گمنام و عاشق، یه لشگر بی‌ادعا، استعداد و نبوغ خالص... مگه چقدر پیش میاد که بتونم پیششون باشم و ازشون استفاده کنم؟ حاج‌خانوم شین‌بِ رو باید ببینید! یه طوری آدم‌ها رو در آغوش می‌گیره و می‌بوسه‌شون و احوالشون رو می‌پرسه و انرژی میده، انگار به منبع بی‌نهایت وصله. رازش اینه که توسلش به حضرت‌زهرا لاینقطعه.
حاج خانوم سالهاست که رنج و درد جسم براش عادی شده. برای انقلاب از آبرو مایه گذاشته. مردمیِ مردمی کار می‌کنه و با کاغذبازی و شوآف‌های مدیران و مسئولان نسبتی نداره. حالا هم که دیگه اسمشون سرِ زبونِ پیر و جوان افتاده، این‌ور اونور دعوتشون می‌کنند و تحویلشون می‌گیرند. اومده بودند تهران برای این کارِ ویترینی نهاد ریاست جمهوری به اسمِ کنگره‌ی زنانِ تاثیرگذار! عنوانش تویِ حلقم! اَه اَه. بدون خروجی، بدون هدف و سیاست‌گزاری. یه کارِ نمایشی... خودِ حاج خانوم شین‌بِ هم دلش پر بود اما اهل تبدیل کردن تهدید به فرصت بود. تو همون فضای بسته و سلسله‌مراتبیِ چیپ، دنبال پیدا کردن آدم‌های به درد بخور بود. می‌گفت اگه توی کار، از ۱۰۰ تا آدم، فقط یکی باشه که ارزش داشته باشه و دلِ آدم به رشدِ اون گرم بشه، همون یه نفر ارزش تمام سختی‌ها رو داره. یه ماجرایی تعریف می‌کردند از حاج‌آقایی که ما توی بوسنی از وجودش، خونِ منجمدمون به حرکت در می‌اومد. فرزند کسی بوده که قبل از انقلاب، وقتی خدا ۱۲ تا فرزند بهش میده، میگه یکی شون وقف امام زمان... انگار اون بچه، ۱۲ سالش که میشه سوار اتوبوسش می‌کنه و می‌فرستتش قم. بدون اینکه احدی رو اونجا بشناسه! فقط میگه برو... توی اتوبوس که بوده، راننده یه نوار خواننده زن گذاشته بوده، هرچی میگه آقا، خاموشش کن، طرف گوش نمیده. وسط شب، توی همون جاده و راه و بیراهِ بیابون پیاده‌اش میکنه. حالا حسابش رو بکنید این ماجرا مال قبل انقلابه. این بچه دوازده ساله، توی اون ظلمات، یه نور کوچیک در دوردست میبینه. وقتی سمتش میره میبینه نورِ یک امامزاده کوچک هست و یک طلبه که اونجا برای تبلیغ رفته، داره نماز شب می‌خونه. القصه اون طلبه دستش رو میگیره و با خودش میبره قم و دمِ خونه‌ی استادش... علامه که این بچه رو می‌بینه میگه: حجره نه! مثل پسرِ خودم بزرگش می‌کنم...
حالا بماند که این پسر که حاج‌آقای قصه‌ی ما است، بعدها چقدر به نام انقلاب اسلامی، در بوسنی، منشاء خیرات و برکات برای مظلومان و مستضعفان شد و در اونجا برای مسلمانان مسیر باز کرد.
****
مهمونی که از کرمان بیاد، نشان از حاج قاسم داره. حاج خانم شین‌بِ با یک فعال خدمت‌رسانی و جهادی در جنوب کرمان اومده بود خونمون: خانمِ شین‌الف. یادِ حاج قاسم که می‌افتاد، اشکش جاری می‌شد. اسم حضرات ائمه و علی الخصوص امیرالمومنین که می‌اومد، اشکش جاری میشد. منِ دهه هفتادی می‌تونم بگم اگه جبهه و دفاع مقدس رو ندیدم ولی این آدم‌ها رو که دیدم، انگار که مجاهدها و رزمنده‌ها رو دیدم که لبخندزنان گریه می‌کردند.
خانم شین‌الف در همون برخوردهای اول از من خیلی خوشش اومد. مهر و محبت ایشون خیلی بیشتر از من یا لیاقتم بود. بهم گفت هر وقت بره پیش حاج قاسم دعام می‌کنه... خیلی مومن بود. خیلی.
اولش هم که من رو دید باورش نمی‌شد متاهل باشم و اون سه تا بچه کوچولو مالِ من باشند. میگفت من فکر کردم محصل هستی!
اخیرا خیلی‌ها بهم میگن اصلا بهت نمیاد بچه داشته باشی یعنی بچه داری و بچه به دنیا آوردن باعث از ریخت افتادگی زن‌ها نمیشه. اون روز بعد از امتحان وقتی بعد از چندین سال سوار بی‌آرتی خیابون انقلاب میشم و میبینم بخش تنگ و کوچیک اتوبوس که مال خانوم‌هاست، کیپ تا کیپ پر هست از بدحجاب و باحجابی که ترجیح میدن کمردرد بگیرن توی ازدحام بخش زنانه اما نرن تو بخش مردونه که جا زیاده، چون با عفت هستند و باحیا، من در عین حال که امیدوار میشم به زنان باشرفِ کشورم، چهره‌هاشون رو می‌جورم و خستگی رو زیاد می‌بینم. شاید اونا هم اگر مامن دنج خونه و آغوش گرم همسر و بچه‌هایی شرّ و شلوغ و بامزه داشتند، صورت‌هاشون توی جوانی کرم‌پودر‌لازم نمی‌شد. شاید اگه شوهراشون اونا رو درگیرِ غمِ خرج و مخارجِ زندگی نمی‌کردند، شاداب‌تر می‌موندند...
حالا چرا این رو دوباره میگم؟ یکی از دوستان در همین بیان با تلخی گفتند که چطور زنی که سه تا بچه به دنیا آورده با دختر دبیرستانی اشتباه می‌گیرند؟ اما من می‌خوام بهتون بگم این انگاره غلط که از فضای فرهنگ غربی میاد رو بشکونیم. کی گفته زنی که بچه به دنیا میاره، الا و لابد بدنش نابود و دفرمه میشه؟ میشه بشه، اما میشه هم نشه! این مشکلات چاره دارن. ناگزیر نیستند.
بگذریم...
***
حاج‌خانم شین‌بِ خیلی خسته بودند و کمرشون درد میکرد. بعد از نماز به اصرار مامان، رفتن استراحت کنند اما حتی موقع خستگی درکردن هم داشتن تلفن‌های واجب‌شون رو می‌زدند. انگار زنگ زدند به یکی از دوستانِ قدیمی‌شون که تهرانند تا بلکه دیدار تازه کنند. چند دقیقه بعد زنگ در خونه رو زدند و مهمانان جدیدی اومدند. من فکر نمی‌کردم آشنا باشند اما ناگهان یک چهره آشنا و چند صدای آشنا شنیدم. سریع لب‌تاپ رو گذاشتم کنار و اومدم دیدم واااااای! مدیر حوزه علمیه‌ام و یکی از استادام و مسئول فرهنگی حوزه‌مون هستند! خیلی بامزه بود! اونا هم فکرش رو نمی‌کردند که برن خونه یکی از طلبه‌هاشون... فضا خیلی صمیمی شد. خیلی حرف‌ها که از حوصله این وبلاگ خارج هست گفته شد. حاج خانم شین‌بِ روندِ فعالیت‌های اجتماعی‌شون در کرمان رو برای حاج‌خانوم میم، مدیر حوزه‌مون ارائه کردند. این دو نفر، همون سالهای دهه هفتاد با هم سفر حج رفته بودند و آشنای قدیمی بودند. خودِ من، حاج‌خانم میم رو بعد از ده سال، دوباره دیدم و باهاشون معاشرت کردم و دیدم چقدر با پیش‌داوری قلبم رو نسبت بهشون کدر کردم. کاش فضای گفتگو رو بتونیم ایجاد کنیم. خودِ حاج‌خانوم میم از این فضا استقبال کردند. دلم روشن شد :)
حتی همسرجان هم اومد و کارش رو برای حاج‌خانوم میم توضیح داد و فکر نمی‌کرد ایشون انقدر روی گشاده نشون بدن.
گاهی فرصت‌هایی نظیر این اتفاق که از برکت حضور حاج‌خانم شین‌بِ هست، با یک پذیرایی ساده و گرم، با یک شامِ دوستانه می‌تونه فتح‌الفتوح کنه. مامان اون‌شب غوغا کرده بود. یه مقدار مرغ درست کرده بود که با کدوسبز و لبو و گل‌کلم و هویج پخته تزئین کرده بود. خیلی شیک شده بود. مامان...
چقدر این روزها برعکس یکی دوسال پیش، از بودنِ پیشِ مامان و بابا دارم لذت می‌برم. چقدر خودشون عشق می‌کنند با نوه‌هاشون و همپای هم یه جورایی داریم رشد میکنیم... غصه‌ام از اینه که دیگه دوست ندارم برگردم خونه‌ی خودم. بخاری‌ اون خونه رو خاموش کردیم، آبگرمکن خراب و پنجره‌های پلاستیک نزده‌ی خونه‌مون رو پشت سرمون رها کردیم و رفتیم یه خونه‌ی صمیمی که بابای خونه، عصری زود میاد و دلِ اهلِ خونه رو گرم می‌کنه. جایی که بچه‌ها می‌تونند با چند نفر صحبت کنند و بارِ معاشرت باهاشون فقط روی دوشِ من نیست :')
***
مهمون‌ها که رفتند، از ساعت ۱۲ تا دو و نیم درس خوندم و بعد خوابیدم. صبح دوباره به اتفاق بابا و مهدی اسنپ گرفتیم و هر کدوممون یه جای شهر پیاده شدیم. (روز قبلش به بابا داشتم یه خاطره بامزه از دوران بچگی که بابا با ماشین من و رضا رو می‌رسوند مدرسه تعریف می‌کردم. توی کامنت‌ها می‌نویسمش. این دو روز که با هم رفتیم همش یاد اون روزها می‌افتم) ده دقیقه دیر رسیدم سرِ جلسه. ۹ تا سوال بود که همه‌ش رو باید جواب می‌دادیم. اولش واقعا ترسناک به نظر می‌اومد ولی میگن چشم می‌ترسه و دست کار می‌کنه. ۶ صفحه آ۴ ریز و خوشخط نوشتم باشد که رستگار شویم :) فقط بندگان خدا همکلاسی‌هام، خیلی دلم براشون سوخت. بیشتر در و دیوار رو نگاه می‌کردند :| در کل امیدوارم استاد خوب نمره بدن :)
نمرات این درس که اومد؛ احتمالا باهاتون به اشتراک میذارمش :)

گذر از پرتگاه

انقدر همسر نیومد و نیومد که پنج شنبه دیگه بریدم. جمعه نابود شده بودم. برای ظهر جمعه، مامان تا می‌تونست مهمون دعوت کرده بود. چند لحظه قبل از اینکه مهمون‌ها برسن، فقط دلم می‌خواست زانوهام رو بغل بگیرم و تو تاریکی غرق بشم. تمام مدت الهام عروس‌خاله‌ام میگفت صالحه من نگرانتم. می‌پرسید: با شوهرت دعوات شده؟ وقتی می‌گفتم نه میگفت معلومه؛ اگه دعوات شده بود الان حالت اینطوری نبود.
مامان که انگار حالِ بدِ من براش عادی بود. به دخترخاله سپید میگفت چون امتحان داره اینطوری شده، امتحاناتش تموم بشه خوب میشه. انقدر گفت و گفت که عصبی شدم و گفتم: مامان لطفا همیشه و همیشه به جای اینکه از خودم بپرسی چه‌م شده، خودت از خودت یه چیزی دربیار. همیشه...
مهمونی بلاخره تموم شد. نشستم توی اتاق "پیش از طلوع" و "پیش از غروب" رو دیدم‌. قشنگ بود ولی حالم خوب نشد.
اومدم بیرون و مشغول کمک‌کردن به بابا تو آشپزخونه شدم که خبر تعطیلی فردا اومد و ناراحتیم بیشتر شد. چون افتتاحیه هم لغو شد و اینکه اگه همسر امروز کارش رو تعطیل می‌کرد و یه روزِ زن در سال، پیشم می‌موند، هیچ لطمه‌ای به کارش وارد نمی‌شد، دلم رو می‌سوزوند.
همسر ساعت ۱۱ شب بلاخره اومد و اصلا تحویلش نگرفتم. اصرار کرد بریم خونه. رفتیم. دیدم با ماشینِ خودمون نیومده. بچه‌ها پرسیدند ماشین خودمون کجاست؟ گفت دادم فلانی که به سر و وضعش برسه، می‌خوام بفروشمش. چون قهر بودم باهاش، ازش نپرسیدم چرا می‌خوای ماشینم رو بفروشی اما آرام و قرارم گرفته شد...
رسیدیم خونه و دیدم کل کتاب‌های عزیزم رو برداشته برده دفترکارش برای دکور. دوباره ضدحال خوردم اما تا آخر شب ظاهرا آشتی کردیم‌. اون از خستگی خوابش برد ولی فکر و خیال من رو رها نمی‌کرد. احساس می‌کردم این تنها فرصتِ منه....
عیبی نداره اگه ماشینم رو می‌خواد بفروشه اما باید بهم حق طلاق و بقیه چیزا مثل خروج از کشور و حق تحصیل و اشتغال و ... رو با ثبت محضرخونه‌ای بهم بده. با این فکرها خوابم برد.
صبح، بچه‌ها هنوز بیدار نشده بودند. نشوندمش و گفتم چرا می‌خوای ماشین رو بفروشی؟ چی شده؟ تعریف کرد که چطور سرِ راه انداختن این کارِ جدید، به قدری استرس کشیده که چند روز پیش یک سکته خفیف رو از سر گذرونده...
لحظات سختی بود. می‌دونستم زندگی‌مون قراره سخت و سخت‌تر بشه. امیدم خیلی کم بود و خودمون دوتا رو مثل دو تا صخره‌نورد می‌دیدم که خیلی بالا رفتند و آخرین بست‌هاشون خیلی محکم نیست و احتمال سقوطشون زیاده...
بهش گفتم باشه اما شرط داره. نمی‌خواستم تو اون حال بدش بهش بگم اما اصرار کرد که همین حالا بگو. وقتی شرط‌ها رو گفتم، گفت چرا؟ برای چی می‌خوای اینا رو؟ تو آدم احساساتی و جوگیری هستی، جسارتش رو داری و یک لحظه ممکنه بری و به زندگی قشنگ بچه‌هامون گند بزنی. من گفتم برای بهتر شدن زندگی‌مون این تصمیم رو گرفتم. چون شما مردها به احساسات اهمیت نمیدید. احساساتِ این چند روزِ من برای تو مهم نیست. می‌خوام مثل خودتون یه اهرم فشار واقعی داشته باشم: قانون.
اون زمان نمی‌دونستم، نفهمیدم که مصطفی خودش هم چقدر داغون بود و من داغون‌ترش کرده بودم. اگه من در آستانه افسردگی بودم، اونم بود. اگه من نیاز به کمک داشتم، اونم داشت. اگر من محبت کم داشتم، اونم کم داشت.
خیلی حرف‌ها زدیم. خودم هم سعی می‌کردم بفهمم چرا این روزها تو این خونه‌ی سرد، ناامیدم. دیگه کم کم داشت ترجیحم موندن تو خانه بابا میشد تا برگشتن به خونه خودمون. می‌دونستم همه چیز به هم پیچیده و بی‌نظمی‌ها و بی‌برنامگی‌ها‌مون زیاده و فشار و اجبار زندگی بیشتر... اما روند زندگی اصلا مطلوبم نبود و یه حس ناکامی عمیق داشتم. امیدم خیلی کم بود.
اون روز من یه کاری کردم که همسر مستاصل شد. انتخابی براش نذاشته بودم اما فشار من هیچ تاثیر مثبتی نداشت. همسر راست می‌گفت. خواسته‌های من جدید بود اما کهنه هم بودند. انقدر گفته بودم و شنیده نشده بودم که یه خواسته جدید متولد شده بود. آخرش با یه بغض توی گلوی عجیب بهش گفتم که یه وقتی پیدا کن، دوتایی بدون بچه‌ها بریم صحبت کنیم....
فرداش با بچه‌ها رفتم خونه مامان چون جزوه‌ام رو اونجا جا گذاشته بودم. عصری بابا مامان تصمیم گرفتند برن خونه عمه‌ام و ۴ تا نوه‌شون رو هم با خودشون ببرن. پشت تلفن که برنامه بابااینا رو به مصطفی گفتم، ذوق کرد و گفت پس بیا ما هم دوتایی بریم بیرون، من یه کافه خوب سراغ دارم...
با اینکه فردا صبح ساعت ۸ امتحان داشتم اما خوش‌حال شدم و از پیشنهادش استقبال کردم. منی که از صبح انگار بچه‌ها رو نمی‌دیدم رفتم با دخترا آسیاب تندترش کن بازی کردم و اونا سر اینکه کی با من بازی کنه، با هم دعوا می‌کردند و قهقهه می‌زدند. کلی خندیدم به کارهای بچه‌ها. خیلی شیرین و دلچسب‌اند. لیلا دور خودش می‌چرخید و سرش گیج می‌رفت و گرومپ می‌افتاد روی زمین اما سرتق‌طور پا میشد و می‌خندید. چشماش وقتی میخنده دیوانه‌ام می‌کنه. زینب و فاطمه‌زهرا هم همینطور. دلم به دل‌هاشون بنده.
همسر اومد و زدیم بیرون. از توی همون ماشین با هم حرف زدیم. مصطفی میگه لازم نیست همین الان برای مشکلات راه حل پیدا کنیم، باید بذاریم آروم بشیم. الان مثل دوتا آدم عصبانی هستیم که نمی‌تونیم منطقی باشیم. راست هم میگه. من از همون روز که آخرین حرفامون رو زدیم فکر کردم که چرا سرنوشت رو نمی‌پذیرم؟ دنیای کتابها و ادبیات خودیاری لیبرالیستی غربی میگه تو می‌تونی شرایط رو تغییر بدی و میتونی و ... اما نمیگه که یه چیزایی هست که ما آدم‌ها نمی‌تونیم تغییرش بدیم و اون سرنوشتی هست که باید پذیرفتش. اما باید هرجور شده امیدوار بمونیم چون همین سرنوشت میشه قشنگ و دلچسب‌تر بشه. آرام و مومنانه طی بشه. تو همین روزها گاهی که از درون عصبی و ناامید میشدم، یه دور تسبیحات حضرت‌زهرا می‌گفتم تا یه ذره آرامش بگیرم....
رفتیم سمت دانشگاه تهران. خیابان‌ها خلوت بود. همسر میگفت به خاطر اینه که ما می‌خواستیم بیاییم، همه چیز دست به دست هم داده تا ما راحت بیاییم :)
یه کافه تاریک انتخاب کردم. میگفتم حسم فقط با کافه تاریک هست. یه کافه پر دود و شلوغ، با موسیقی پس زمینه بلندِ جاز بود. میزمون خیلی دنج نبود ولی حرف‌های جدیدی اونجا زدیم. یه تیکه کیک و یه لته و یه هات چاکلت، انقدر گرون شد که با وجود اینکه کافه خلوت شده بود به همسر گفتم بریم. یه ذره در و دیوارش رو نگاه کردیم. مثل یه موزه‌ی طعم‌دار بود.
زدیم بیرون. آسمون پر ستاره و صاف بود. به همسر گفتم بیا بریم بازارچه کنار پارک لاله. اونجا خوراکی هم هست و هوا خیلی دونفره است و برای قدم زدن عالیه... بلوار کشاورز چقدر قشنگ شده بود! هر طرف رو که نگاه می‌کردی انگار کاج تزئین شده کریسمس می‌دیدی. توی آسمون صورت‌های فلکی رو پیدا می کردم و به مصطفی نشون میدادم....  قدم‌زنان من از برنامه‌ام برای پیشرفت می‌گفتم و همسر گوش می‌داد ولی انقدر پرحرفی کردم که دیگه داشت دندونام چق چق به هم می‌خورد. دو تا نخ سیگار خرید. مصطفی فقط وقتی با من باشه و خیلی خوشحال باشه این کار رو می‌کنه و البته این بار من رو هم از سرما نجات داد. بلال سی هزار تومن! چایی با نبات، ۷ تومن! انصافا گردش توی پارک خیلی ارزون و به صرفه بود و واقعا خوش گذشت. منظره پارک لاله شبیه تصور نوستالژیک ما از زمستان تو آمریکا است. من که خیلی دوستش دارم.
همسر اولش به بهانه اینکه اگه همکارش بشم، بیشتر می‌تونیم همدیگه رو ببینیم، بهم پیشنهاد یک مسئولیتی رو در دفتر کارش داد. اولش قبول نکردم چون میدونستم اینطوری هم نمی‌تونیم همدیگه رو ببینیم. ولی وقتی گفت که به آدمی مثل من نیاز داره و نمی‌تونه شبیه من رو پیدا کنه، خب ماجرا فرق کرد. بهش قول یک روز در هفته رو دادم. ولی تنها چیزی که بهش رسیدیم این بود که این دونفره‌ها باید ادامه پیدا کنه. ما به این خلوت نیاز داریم.
برگشتیم سمت خونه و رفتیم پاتوق ساندویچ همسر و رفقاش، دوتا همبرگر خریدیم و کلی در هزینه‌ها صرفه‌جویی کردیم. حتی این هم خودش یک روش هست. خیلی گشتیم و دور دور کردیم اما گرون‌ترین خرجمون همون کافه تاریک و پردود بود و همین باعث شد خیلی خوش بگذره. همسر برام یه دسته نرگس خوش‌بو خرید. من با حرارت از ایده جدیدم برای نوشتن داستان تعریف می‌کردم و مصطفی به من افتخار می‌کرد. یه جوری واکنش نشون داد که باور کردم به توانایی‌م ایمان داره.
اون‌شب تا ساعت ۲ از شدت فکر و خیال در مورد طرح و نقشه داستانم، خوابم نبرد و هرچقدر به خودم نهیب می زدم که فردا امتحان داری، اثری نداشت. هیجان و شور زندگی بود یا اثر کافئین قهوه؛ نمیدونم اما فرداش با بابا و مهدی اسنپ گرفتیم و هر کس یه جای شهر پیاده شد. یاد روزهایی که بابا، من و رضا رو می‌رسوند به مدرسه و اکثر اوقات دیر می‌رسیدیم و مدیر مدرسه دعوامون میکرد برام زنده شد. حس خیلی خوبی بود... امتحان رو هم خوب دادم! در حد بیست نوشتم که استاد ۱۹ رو بده. راستش من دیگه یقین کردم به بهانه‌ی درس و و کار و امتحان، نباید زندگی رو متوقف کرد :)

کادوهای من

چند روز پیش یک مانتوی خیلی خوشگل دیدم که خیلی خوشگل بود و هرچی بگم چقدر خوشگل بود، کم گفتم. از اونجایی که از اول هفته یه مقدار با همسرجان رابطه‌ام شکرآب شده و تقصیر خودش هم هست، چون ترجیح میده حتی یک ساعت از شبانه روزش رو هم در کنار ما تلف نکنه و کار کنه و کار کنه تا روز افتتاحیه تمام بشه... با وجود این‌ها انقدر اون مانتو قشنگ بود که بهش زنگ زدم و خودم رو لوس کردم و گفتم پول واریز کن می‌خوام مانتوی عیدم رو بخرم. از اون روز تا الان چهار_پنج بار گفته میریزم و آخرش بعد از سه_چهار روز زنگ زد و گفت شماره حساب بفرست. بهش میگم بعد از ده سال زندگی مشترک هنوز شماره حساب من رو نداری؟ :/

خلاصه که دستش درد نکنه بلاخره یه مقدار پول برام واریز کرد هرچند اگر دو تا شاخه گل برام از اون گل فروشی پایین دفتر کارش می خرید و 5 دقیقه رانندگی می کرد و می‌اومد بهم گل می‌داد برام شیرین‌تر بود تا این پولی که نمی‌دونم باید چیکارش کنم تا طعم گسش تبدیل به شیرینی بشه. البته قرار شد که این فقط کادوی روز مادر باشه و کادوی تولدم که هفته بعد هست یه چیز دیگه باشه. اما زرنگ خان می‌دونید چی فرمودند؟ گفتند که ثواب تمام کارهای اخیرشون رو به جای کادوی تولد تقدیمم می کنند :)))))) منم قبول کردم. اولا از اون ماگ فلاسکی که پارسال بهم هدیه داد خیلی بهتره. تنها مشکلش اینه که معلوم نیست خدا ازش قبول کرده و درصد خلوصش چقدر بوده. بنابراین تو این یه فقره مجبورم بهش اعتماد کنم. ضمنا میگن دندون اسب پیشکشی رو نمی شمرن. اتفاقا بعضی از کارهاش به شدت از نظر من ارزشمند بود. اما این کار از جهاتی برای خودش خیلی بهتر بود چون اینطوری دیگه آه من نمیگیردش. 

از خرید مانتو هم پشیمون شدم. یه جورایی دلم می خواد یه سفر برم مشهد و یه دل سبک کنم. شاید چند ماه دیگه که لیلا خانم رو از شیر گرفتم، بلیط رفت و برگشت یک روزه بگیرم و تنهایی برم و برگردم. فعلا برنامه‌ام اینه که این پلن و پول رو شبیه پرِ سیمرغ نگهش دارم تا وقتی که خیلی به مشکل برخوردم آتشش بزنم.

پیشاپیش عیدتون مبارک

یه حرفی می‌خوام بزنم که دردِ دلِ خودم هست اما حس کردم یه جورایی مناسبت هم می‌تونه داشته باشه و ولادت حضرت بهونه بشه برای گفتنشون. نمیدونم دردِ دل هم می‌تونه عیدی تلقی بشه یا نه. بیشتر برای خودم درس عبرت بود و با آب دیده نوشتمشون و دوست نداشتم خودم فراموششون کنم. البته این حرفایی که قراره بزنم رو به شوهرم نمیگم یه طوری که غرور و اقتدارش رو نابود کنم. حتی شاید هیچ‌وقت بهش هیچ‌چیز نگم و فقط براش دعا کنم اما اینجا می‌نویسم بلکه شاید به گوش بقیه هم خورد و حتی خود مردهای جامعه به همدیگه این تذکرها رو دادند. نه اینکه زن‌ها برن تیز و چکشی به شوهراشون بگن و اختلاف ایجاد بشه. حرفم اینه:
آهای آقایون یا حتی خانوما! وقتی می‌بینید خودتون و همسرتون با هم، هم‌جبهه و هم‌مسیر هستید و دغدغه‌های انقلابی و الهی‌تون یکی هست، هیچ‌وقت، هیچ‌وقت، تاکید می‌کنم، هیچ‌وقت کارهای خودتون رو بالاتر و مهم‌تر از کارهای همسرتون ندونید. این تفکر رو که کارهای من در بیرون خانه مهم‌تر و ارزشمندتر از کارهای همسر در خانه هست، اونقدر احمقانه است که الان بیاییم و بگیم کارهای امیرالمومنین علیه السلام ارزشمندتر بوده یا کارهای حضرت زهرا علیها سلام در خانه. اینطور فکر  و عمل نکنیم که مبادا خداوند گوشمالی مون بده و بهمون بگه حالا که اینقدر خودمهم پندار هستی، یه طوری محاسباتت رو به هم میزنم که دردت بیاد. آی دردت بیاد!
هیچ‌وقت به خاطر کار و بار احیانا مهم‌تون، دل همسرتون رو نسوزونید. زمانی که باید بهش اختصاص بدید رو واسه دوپا غریبه‌تر صرف نکنید به حساب اینکه لازمه و من دارم مجاهدت می‌کنم. سر سفره صبحانه و شام یا همون دو ساعتی که در شبانه‌روز کنارش هستید، خودتون رو گول نزنید. توی چشماش نگاه کنید و قربون صدقه‌اش برید و این لحظه‌ها رو نسوزونید. زنتون یا شوهرتون هم آدمه. شاید سرگرمی‌ها و مشغولیت‌های شما زیاد باشه اما اون فقط شما رو داشته باشه برای اینکه حال و هواش عوض بشه.

هیچ‌وقت فکر نکنید اگر شما این کارهای روی زمین مونده رو نکنید، کار خدا لنگ شما می‌مونه. کارِ خدا هیچ‌وقت لنگِ هیچ بنی‌بشری نمی‌شه. این ماییم که به خدا نیاز داریم و باید ازش بخواهیم بهمون توفیق بده، بهش التماس کنیم بلکه یه سهمی توی پیشبرد جریان حق داشته باشیم. ولی یادمون باشه که خدا بدش میاد اگر به این بهونه، حق اون زوجی که لتسکنوا الیهاست رو نادیده بگیریم. یه بار که اصلا معلوم نیست کی و کجاست، تق! چینی دلش ترک برمیداره و میگه: «آه! خدایا...» و آهش خواهی نخواهی ما رو می‌گیره و هرچقدر کار کردی و تلاش کردی و خودت رو به زمین و زمان زدی، دود میشه و می‌ره هوا.

آهای رفقا، خانواده خیلی مهم هست. خانواده خیلی مقدس هست. خدا روی این سلول اولیه اجتماع، غیرت داره. باید براش وقت بذاریم. یاد بگیریم و آموزش رو جدی بگیریم، باید مهارت‌هامون رو بالا ببریم و خودمون رو برای قوی کردن این نهاد مقدس، اصلاح کنیم. باید تزکیه رو جدی بگیریم. باید خیلی حواسمون باشه به این فرصت بی‌نظیر که خیلی از آدم‌ها حسرت درست استفاده کردن ازش رو داشتند و دارند. وقتی بمیریم یا عزیزانمون رو از دست بدیم تازه حسرت‌هامون برامون آشکار میشه. اینکه کاش بیشتر می‌رفتیم به دیدار والدینمون و دست و پای مامان بابامون رو می‌بوسیدیم. ای کاش با همسرمون خوش اخلاق‌تر بودیم. کاش فرزندمون رو با محبت و اقتدار، تربیت دینی بهتری می‌کردیم. فعلا خبر خوش اینه که هنوز زنده‌ایم و هنوز فرصت هست و خدا هست. می‌تونیم از همین امروز شروع کنیم و زندگی ابدی‌مون رو تغییر بدیم. اول از همه، تلنگری به خودم.

نظر شما برام خیلی مهم هست. خیلی زیاد.

به همفکری و تشویق و نظراتتون شدیدا نیازمندم. شما تنها کسانی هستید که صلاحیت نظر دادن رو دارید چون این‌جا رو می‌خونید و از همه بهتر میدونید! :)

---

بعضی‌ها در همین فضای وبلاگ هستند که راحت ده سال بیشتر هست که مشغول قلم زدن هستند. من اما اسفند امسال تازه میشه ۶ سال. این وبلاگ اولین وبلاگ واقعی منه. وقتی خیلی بچه‌تر بودم، یکی داشتم که بیشتر کپی پیست بود اما همون یکی دو باری که نوشتم، یکی از وبلاگ‌نویس‌های انقلابی _که همون بود که من رو در به درِ فضای وبلاگ کرد از بس که نوشته‌هاش رو دوست داشتم_ برام کامنت گذاشت و از نوشته‌ام تعریف کرد. بعد از اون فکر کنم دیگه تو وبلاگ ننوشتم و فقط دفترچه خاطرات سیاه کردم. تا اینکه ازدواج کردم و بعد از اینکه دختر اولم به دنیا اومد، به خودم اومدم و دیدم چقدر حرف دارم برای گفتن! چقدر احساس درونم هست که گوشی برای شنیدنشون نیست. راستش یه چیز دیگه هم بود. اون زمان که این وبلاگ رو شروع کردم، فکر می‌کردم خیلی خاص هستم و باید خودم رو روایت کنم اما بعد از مدت کوتاهی، نوشتن برام شد عینِ تراپی. حتی یک کتاب هم خریدم به اسم نگارش درمانی اما من سبک خودم رو داشتم. هنوز هم نوشتن در این وبلاگ غم‌هام رو تسکین میده. هنوز هم نوشتن باعث میشه راه حل برای مشکلاتم پیدا کنم. لابه‌لای این‌ نوشته‌ها گاهی در مورد فرهنگ و سیاست و ... چیزهایی نوشتم اما واقعا الان فکر نمی‌کنم اهمیت و ارزشی داشته باشند.
اصل قضیه اینه که من بارها و بارها سبک سنگین کردم که چطور داستان‌هایی که خودم تجربه کردم رو بنویسم اما به نتیجه‌ای نرسیدم. هنوز هم بخش‌هایی از ماجرای زندگیم هست که فقط در قالب داستان یک شخصیت فرضی می‌تونه قابلیت روایت پیدا کنه وگرنه نگفتنی می‌مونه‌. اما کم کم دارم قیدش رو کامل میزنم. قید این‌که خودم رو روایت کنم. نه چون خیلی خالص شدم. نه! من هنوز همون کوچولویی هستم که وقتی بعد از یکی دوسال از خارج از کشور با مامان و باباش برمی‌گشت ایران، انقدر بهش توجه می‌کردند که لوس شد و بعد از مدتی خودشیفتگی چنان در وجودش رسوخ و رسوب کرد که تا آخر عمر باید روی خودش کار کنه تا حس کنه یک آدم عادی هست.
واقعیتش اینه که دیگه نمی‌خوام خودم رو روایت کنم چون روایت‌های جذاب‌تری پیدا کردم، با تِمِ زنانه. اولین روایتم بی‌بی و حاج آقا، پدربزرگ و مادربزرگ مادریِ من از سمت مادربزرگم هستند که یک داستان عاشقانه و آرام و گاهی پر تلاطم در روستا در کنار هم داشتند. شرح این عاشقانه برای ما جوان‌ها که در زندگی ماشینی امروزی، نمی‌دونیم عشق و وفاداری و ایمان چه طعمی داره، مطمئنم خیلی شیرین و درس‌آموزه.
دوم روایت زندگی زن‌داییِ مادرم که عروسِ حاج آقا و بی‌بی بوده. روایت یک زنِ صبور که سالها پسر بزرگش مفقود الاثر بوده و زنده نگه‌داشتن یاد فرزندش، در خلال صبوری و سکوتش و آرامش چشمان آبی‌اش، روایت متفاوتی رو رقم می‌زنه.
سوم روایت زندگی یک همسر شهید. زنی که بدون اینکه لطافتش رو از دست بده، ۴ فرزندش رو با لبخند و نشاط بزرگ می‌کنه و رازهای شادیِ لحظه لحظه‌هاش به ما زن‌ها یاد میده که چطور می‌تونیم سختی‌های زندگی‌مون رو تاب بیاریم بدون اینکه بشکنیم. بدون اخم، بدون غر، بدون کفران نعمت. با حالِ خوب. این خانم یک اعجوبه به تمام معناست. یک اسطوره است و به نظرم محروم شدن از روایت این زن، یک فقدان واقعی هست.‌ این همسر شهید هم همسرِ یکی از شهدای فامیل ماست که نسبتش خیلی دوره اما پیوندمون باهاشون خیلی عمیقه.
اینم یادم اومد بگم. یادش به خیر. اوایل دبیرستان بودیم و یه طرحی بود توش بچه‌ها می‌رفتن یه شهید پیدا می‌کردن برای روایت کردن. منم یکی از شهدای فامیل رو انتخاب کردم. اما ایشون مجرد بود و خاطره‌ها از یک مجرد، خیلی قابلیت داستان پردازی ندارند. نشد که نشد. صدالبته منم نابلد بودم. اما الان یه سوال برام پیش اومده. چرا به ذهن هیچ کس نرسید که بریم سراغ همسرانِ شهدا؟ سراغِ مادرانِ شهدا؟ چرا اگر همه‌ی تاریخ نویسان مرد بودند و اکثر قریب به اتفاق مردها سوژه‌‌شون می‌شدند، الان هم که دخترها باسواد شدند، بازهم ما باید مسیر قبلی رو بریم؟ چرا؟ مگر زن‌ها نمی‌تونند قهرمان باشند؟
حالا برگردم به اول. اینکه وبلاگ نوشتن من چقدر ناگهانی شد. یک روز تصمیم گرفتم وبلاگ بزنم و همون ساعت این کار رو کردم و بعدش دیگه مدام نوشتم! یک دوران‌هایی که فشار سنگینی در زندگیم داشتم ننوشتم اما همین روزها که چندین و چند مطلب نوشتم، زندگیم تقریبا شبیه همون دوران‌های پرفشار هست ولی برخلاف اون دوران، من بازهم دارم می‌نویسم! عجیبه! این برای من، یعنی رشد و قدرتمند شدن ذهن و بالارفتنِ توان و راستش الان به این فکر می‌کنم که این که من اینقدر ناگهانی ولی با استمرار وارد این فضا شدم، حتما یه دلیلی داره. حتما یه مسئولیتی دارم. الان شدیدا دلم می‌خواد که این سه تا روایت رو مکتوب کنم. به نظر شما درسته که خودم دست به کار بشم ولو اینکه برم کلاس بگذرونم و تمرینم رو بیشتر کنم. یا نه، بی‌خیال بشم و بگم تخصصش رو ندارم ولی در عوض ممکنه دیگه هیچ وقت اینا مکتوب نشن. اینم بگم که پی‌رنگ‌ها و داستانک‌های این سه روایت خیلی قشنگ‌ترشون می‌کنه. من فقط خیلی خلاصه گفتم. حالا نظرتون چیه؟

این کارهای ساده، حتما اجر دارد.

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

وقتی تغییر آغاز می‌شود.

گرچه شما نپرسیدید اما ممکنه این سوال پیش بیاد که چطور رزق معنوی سفر کرمان برای زیارت حاج قاسم بیشتر از رزق معنوی سفر مشهد بوده؟
جواب من اینه که مگر روایت نداریم هرکس امام رضا (ع) رو عارفاً بحقّه زیارت کنه، بهشت برش واجب میشه؟ آیا ما عارف بحق امام رضا (ع) هستیم؟ اما شاید امروز شناخت حاج قاسم برای ما خیلی ساده و دم‌دستی‌تر هست. ما حالات روحی حاج قاسم رو دیدیم، سخنان حماسی و نامه‌های عارفانه‌اش به فرزندش رو خوندیم، ما وصیت‌نامه او رو شنیدیم و خوندیم... پس بیشتر می‌شناسیمش پس بیشتر دوست داریم شبیه‌ش بشیم. حالا می‌خوام یه ذره از اون رزق معنوی بگم:

---

پنج‌شنبه که رسیدیم تهران و رفتیم خونه مامانم. همه‌مون خسته بودیم از بی‌خوابی و بدخوابی قطار، مخصوصا من، با یک بچه تا صبح روی یک تخت خوابیدن... اما بچه‌ها رو بردم حمام.
توی حمام یکی از دخترا هی داد می‌زد و از گرمای آب ابراز ناراحتی می‌کرد. بهش گفتم: "انقدر این آب گرم رو ناشکری کردی که الان خونه‌مون آب گرم نداره!" به فکر فرو رفت.
از حموم کردن بچه‌ها که فارغ شدم، روی مبل نشستم، کمردرد داشتم، توی دلم گفتم:" اَه، بابا پدرم دراومد سه تا بچه رو میبرم حموم! کمرم داره دونصف میشه..." بعد یک آن دیدم چقدر ناشکرم. به خودم گفتم: "الحمدلله که سه تا بچه دارم که حموم بردنشون من رو خسته می‌کنه! اگر از این خسته نمیشدم، از چی می‌خواستم خسته شم؟ ^_^ "
اون روز خونه مامان، خیلی چیزها رو تا شب که همسرم اومد، دوام آوردم. سعی کردم انرژیم نیافته. سعی کردم حال کسی رو بد نه، به جاش خوب بکنم.
بعد از اینکه برگشتیم خونه، یه اتفاقی برای همسر افتاد، برای اولین بار در زندگیش! و در واقع، خطرِ یک بلا، یک امتحان سخت از سر خانواده‌مون کم شد. من فکر می‌کنم به خاطرِ روزِ خوب من و همسر بود. به خاطر تلاشی که کردم برای پاک کردن قلبم و این جایزه من بود. به همسر که گفتم، تایید کرد. ما هردوتامون میدونیم که خیلی بیشتر از چیزی که همه آدما در مورد زندگی مشترک فکر میکنند، سرنوشتمون به هم گره خورده. ما، یعنی من و مصطفی، سرشت‌مون در هم عجین شده. آرزوها و هدف‌هامون و طلب‌هامون، خیلی شبیه هم شده. ما توی یک مسیریم اما با وظایف مختلف.
از شب ۱۳ دی به بعد خیلی آرام شدم. همون چیزهایی که تنهایی‌هام رو می‌خراشید و آزارم میداد و قبلا فقط گاهی بهشون افتخار می‌کردم، الان تماماً مایه افتخارم شده.
۱۴ دی بود و رفته بودیم باغ شازده، همسر عاشق‌تر از همیشه بود. لطیف‌تر از همیشه شده بود. باورم نمیشد انقدر ذوق داشت. چند وقت پیش بهم گفته بود که احساس می‌کنه از وقتی اومدیم تهران، توجهش بهم کم شده. انگار دیگه تصمیم به جبران کردنش رو داشت عملیاتی می‌کرد! هرچند معلوم نیست کدوم یک از ما زودتر تصمیم گرفته جبران کنه! من که خیلی باید جبران کنم!
اون روز با خودم گفتم، دیگه داره کم کم وقتت آزاد میشه. بچه‌ت رو که از شیر بگیری، سحرها، بین الطلوعین‌ها، صبح‌هات آزاد میشه. دلم می‌خواد هر روز صبح ذاریاتم رو بخونم. دوباره تعقیبات همه‌ی نمازهام رو بگم. گاهی دعای کمیل و توسل و ندبه بخونم. هر روز صبح ناهار رو بار بذارم و همیشه خونه مرتب باشه. صبحانه دور هم بخوریم‌. ورزش کنم، کتاب بخونم و کتاب بخونم. دلم می‌خواد برای بازی با بچه‌ها وقت بذارم. دلم می‌خواد همسر که از در میاد، با لبخند به استقبالش برم...

قطار ۲۰ و ۴۵ دقیقه تهران_کرمان

امسال توفیق عجیبی شد که از ۱۱ دی، کرمان باشیم و بتونیم جسم‌مون رو به حاج قاسم و مزارش نزدیک‌تر کنیم.
همسر و دوستش برای یک دوره دعوت شده بودند و ما رو هم با خودشون آوردند. مامانم هم اومد. اسم خانمِ دوستِ همسر، الهام هم هست که از سفرِ جهادی به گلستان سال ۹۵ با هم دوستیم. مامان الهام هم روز بعد اومد و حالا که مامانامون هستند؛ با هم یه سوئیت گرفتیم و به خاطر بودن مامانامون خیال همسرها هم راحت شده بود و رفتند که به کارشون برسند. ما هم با اسنپ‌فود غذامذا می‌خریدیم و با اسنپ میرفتیم گلزار شهدا و برمی‌گشتیم.
دلم می‌خواست بیام کرمان و پیش حاج قاسم، یک دلِ سیر دردِ دل کنم. مخصوصا اومده بودم که از همسر گلِگی کنم...
تا اینجا که نوشتم، قبل از ۱۳ دی بود و فرصت نشد تمومش کنم. از شب ۱۳ دی به بعد، من دوباره انسانِ دیگری شدم. بذارید یه بار دیگه براتون تعریف کنم....

---

امسال حاج قاسم خودش ما رو طلبید و دعوت کرد اما من فکر می‌کردم این توفیقی اجباری به واسطه کار و بار همسر هست اما اینطور نبود. حتی همسر هم از حاج قاسم دعوت‌نامه داشت وگرنه اولین زیارتش رو ساعت ۱ و ۲۰ دقیقه ۱۳ دی نمی‌کرد.
من دلم می‌خواست برم پیش حاج قاسم و گلگی کنم از همسر اما در طول مسیر انگار چشمم باز شد و دیدم خودم چقدر توقعات کودکانه‌ای دارم. چقدر ناشکرم و چقدر نعمت‌های زندگیم رو نمی‌بینم. چقدر از بین نیمه پر و خالی لیوان، نیمه خالی رو برای روایت کردن انتخاب می‌کنم و چقدر از اصول خودم برمی‌گردم وقتی غر می‌زنم.
یازده و دوازده دی‌ماه رفتیم گلزار و من اصلا حالِ زیارت بهم دست نمی‌داد. از دست مادرم دلگیر بودم. خیلی امر و نهی‌ام می‌کرد و خودش به تنهایی تصمیم می‌گرفت و اجرا می‌کرد و ما هم مجبور بودیم تابعش باشیم. تصمیمات مامان دلسوزانه بود اما اجراش برای ما سخت بود. مثلا دوست داشت هربار از مسیر پیاده‌روی و موکب‌ها بریم و برگردیم اما واقعا با سه تا بچه‌ی من و دوتا بچه‌ی الهام کار سختی بود و دو سه باری که از اون مسیر رفتیم، من واقعا کلافه شده بودم.
روز سیزدهم دی قرار بود تا ظهر کار همسر و دوستش تموم بشه. پام رو توی یک کفش کردم که "من صبر می‌کنم با شوهرم برم. دیگه تنها جایی نمیرم." مامان زنگ زد به همسر و گفت: بیایید بریم دانشگاه، مراسم اختتامیه...
همه‌مون قبول کردیم. رفتیم و با یکی از دوستان قدیمی خانوادگی‌ کرمانی‌مون هم دیدار تازه کردیم. کسی که وقتی ۴ ساله بودم و مامان می‌خواست بره حج، من و رضا و حدود ۱۰ تا بچه دیگه و ۴ تا بچه‌ی خودش رو حدود ۲۰ روز در بحبوحه جنگ کوزوو نگه‌داشت تا مامانامون برگردند. یک فعال اجتماعی و مامان ۵ فرزند و یک عالم نوه. یک قهرمان!
حالم دگرگون شد وقتی می‌گفت هربار که می‌خواهیم یک کار جدید رو شروع کنیم، کلی اشک می‌ریزم و از حضرت زهرا کمک می‌خواهیم. دلم اخلاصِ این زنِ بزرگ رو می‌خواست که بتونم علاوه بر اینکه جز برای رضای خدا کار نکنم، علاوه بر اینکه جز از خدا و اهل بیت هم کمک نخوام، یادم باشه، نباید به پاهای خودم تکیه کنم. یادم باشه که من طاقت و توانش رو ندارم!
بعد از اختتامیه و نماز مغرب و عشا، این بار که رفتیم گلزار شهدا، حالِ توبه داشتم. من باید خودم رو اصلاح می‌کردم، نه مادرم یا همسرم. چقدر خطا بود گله کردن از یک همسر جهادی. اگر ادعای جهاد دارم، باید به این مسیر افتخار کنم. باید هر لحظه نبودنِ همسر رو تبدیل کنم به ذکر، به دعا، به آیه‌های قرآن، به قنوت و سجده و رکوع.
تو گلزار شهدا، علاوه بر دعاهایی که برای خانواده و فامیل و دوستان و ذوی‌الحقوق کردم، دعاگوی خواننده‌های وبلاگم هم بودم. از حاج قاسم، عاقبت‌ به خیری‌تون رو طلب کردم.
مراسمِ اونجا حال و هوای قشنگی داشت. عطرِ شهدا و مادرانِ شهدا پخش شده بود توی گلزار. هوس این گنجِ قیمتی، من رو هم گرفت. حاج قاسم رو سه بار قسم دادم به حضرت‌زهرا برای یک حاجتم، دوباره سه بار دیگه هم قسم دادم برای یک حاجت دیگرم...
بعد از این زیارت‌ها تصمیم گرفتم شخصیت دیگری از خودم بسازم. شخصیتی که حالا همه‌ی اون‌چیزی که در این وبلاگ از خودم نوشتم انگار ازش دور هست. این حال عجیب، گوهر کمیابی بود که حتی در سفر به مشهد هم بهم دست نداده بود. وقتی برای همسر همه‌ی این‌ها رو تعریف کردم، گفت من هم دقیقا دیشب داشتم به دوستم می‌گفتم که اگر مشهد پیش امام رضا می‌رفتیم اینقدر رزق معنوی نمی‌گرفتیم.
واقعا این شهدا، امام‌زادگانِ عشق‌اند. واقعا حاج‌قاسم رو ما نمی‌شناسیم! اما همین‌قدر که می‌شناسیم ما رو لطیف کرده، ما رو به امام حسین و مادرش نزدیک کرده. انگار خداوند یک سبد لطف و رحمت بی‌نهایتش رو به حاج قاسم داده تا ما با شفاعت حاج قاسم به لطف و رحمت خداوند برسیم.

---

۱۴ دی‌ماه هم رفتیم بازار قدیم کرمان، حمام گنجعلی‌خان که بچه‌ها خیلی دوست داشتند ببینند و باغ شاهزاده که خیلی چشم‌نواز بود و مقبره شاه نعمت‌الله ولی. بزقرمه و کلی کلمپه و نان محلی کرمانی خوردیم و انصافا همسفرهای خیلی خوبی داشتیم و خیلی خوش گذشت.
الهام یه چیز خیلی قشنگی گفت که می‌خوام آویزه گوشم کنم و دلم نمیاد اینجا ننویسم. قبلش این توضیح رو بدم که الهام کیه. الهام یک سال ازم بزرگتره و کارشناسی ارشد ریاضی با گرایش بهینه‌سازی داره و گرچه دوتا بچه‌هاش بعد از تموم شدن ارشدش به دنیا اومدند اما فعالیت اجتماعی جدی‌‌اش در قالب یک تشکل دانشجویی‌ قطع نشده و حتی چند هفته قبل خودش با دخترِ یک ساله‌ش، تنهایی اومده‌ بود کرمان برای کار. می‌گفت: "من هیچ تعداد خاصی برای فرزندآوری ملاک قرار ندادم. نگفتم ۲ تا یا ۵ تا، هرچقدر که بتونم میارم. نشاط و حال خوبم، نشون میده که من دارم مسیر درست رو میرم و انتخاب سختی رو به خودم تحمیل نمی‌کنم و از الان به آینده فکر نمی‌کنم. در لحظه زندگی می‌کنم. من سعی می‌کنم بچه‌ها و کارم رو با هم پیش ببرم و اراده‌ام رو تقویت کنم. اگر بچه ۱۱ ساعت به خواب نیاز داره و من ۷ ساعت، دو ساعتی که میتونم درس بخونم رو تنبلی نکنم. خدا ازم این رو می‌خواد."

آقای جمهوری اسلامی یا خانم جمهوری اسلامی

بعضی‌ها وقتی می‌خوان کشورشون رو، وطن‌شون رو بر اساس نظام سیاسی‌ش خطاب قرار بدن، میگن: آقای جمهوری اسلامی.
بعضی‌ها هم که می‌خوان وجه لطیف این نظام سیاسی رو پررنگ کنند، میگن: خانم جمهوری اسلامی.
اما به نظر من، ما با این نظام جمهوری اسلامی، بدون نسبت نیستیم که آقا یا خانم خطابش کنیم.
برای من در مقام تشبیه، جمهوری اسلامی مثل پدر و مادر می‌مونه. حتی این انقلاب اسلامی رو که اعجاز امام خمینی بود؛ در تایید* روح القدس فهم میکنم. ما همراهان موسایی بودیم که عصاش دریا رو شکافت و به سلامت ازش عبور کردیم و فرعون‌های زمان رو در سیلاب خودش غرق کرد.
پس ما خیلی به جمهوری اسلامی مدیونیم!
مثل فرزند که هرگز نمی‌تونه حق سپاسگزاری و دینش رو به پدر و مادر ادا کنه، ما هم هرگز نمی‌تونیم شکر این انقلاب و نظام رو به جا بیاریم.
پس فراموش نکنیم ما با این نظام و انقلاب بی‌نسبت نیستیم. تا همیشه، تا ابد، باید عاشقانه و عالمانه و مجاهدانه برای رشد و پیشرفت و بالندگی‌ش، قدم برداریم، تلاش کنیم، بجنگیم.

---

* "وایدناه بروح القدس"

عطر و بوی زندگی

در ادامه مطلب قبل و این بخش شعر که میگه: عطر و بوش همین غم و شادیِ کوچیک و بزرگمونه و بارون بارووونه ی این روزها، بد نیست که گریزی بزنم به شرایط بچه ها در این روزها. بدیهی هست که چون سرعت رشد بچه ها بسیار زیاده، هیچ دو روزی نیست که شبیه هم باشه. مثل امروز صبح که لیلا از خواب بیدار شده و دیده من نیستم، بعدش فکر کرده من توی دستشویی ام و رفته دم در دستشویی. بعد آقامصطفی ساعت 8 صبح با صدای زینب از خواب بیدار شده: باباااااا! لِلا دمِ دلِ دسـسویی آابس بُّـــــده. و من وقتی فهمیدم که بچه ام دم در دستشویی خوابش برده، دلم کباب شد. یه بار دیگه هم زینب اومده به باباش گفته: بابااا! لِلا با من باسی میتُـنه. و بچه ی نازنینم خوشحال بوده که آبجی کوچیکه اش بلده باهاش بازی کنه و من اگه بودم و این صحنه رو می دیدم کلی ذوق می کردم.

دیگه تلخ و شیرینش درهمه و من این چیز درهم رو دو روز در هفته دارم از دست میدم و البته ابایی ندارم از گفتن این ها ولو اینکه بهم بگن تو چه جور مادری هستی که بچه هات رو تنها میذاری. من این ماجرا رو هزار بار واسه بقیه گفتم، اینجا هم می نویسم. یه روز از دانشگاه که برگشتم، مامانم با یه جور حالت حیرت و ناله خاصی گفت: صالحه! همیشه اینجوری هست شرایطِ تو؟ گفتم: چطوریه مگه مامان؟ خسته شدی، آره؟ دوباره مامان گفت: نهههه. اینجوری، یه جوری که به هیچی نمیرسی و ... خندیدم و گفتم مامان! چی فکر کردی؟ واقعا من برای چی دو روز میرم دانشگاه و نصف بقیه روزای هفته هم پلاسم اینجا! سخته و واقعا نمی کشم بیست و چهاری یک مامانِ تمام وقت باشم!

و البته من یک مادر تمام وقتم. من شاغل نیستم. من فقط دو روز میرم برای تنفس دانشگاه و شاید اگر قضیه کارشناسی ارشد هم نبود، من باید همین دو روز رو از مادر و مادرشوهرم برای امنیت روانی ام حمایت می گرفتم تا دیوانه نشم. در طول روز هم باید گاهی کتاب بگیرم دستم و اهمیتی به این ندم که بچه ام خوشش نمیاد. ولی در عین حال یه کاری می کنم که اونا هم از کتابخوانی خوششون بیاد. مثل امروز که سه تا کتاب از سریِ «کلاس اولی، کتاب اولی» از نشر افق واحد کودک فندق خریدم و فاطمه زهرا الان مشغول اوناست و داره کیف میکنه و زینب هم عشق می کنه که خواهرش براش داره کتاب می خونه. لیلا داره با سه چرخه اش وَر میره و کمی هم به ناله و گریه افتاد اما من که نرفتم سراغش و خودش بی خیال شد و الانم رفت سراغ یک کار دیگه. خونه ی مامان و بابا، ما خیلی خوشحالیم. کسی هست که باهامون حرف بزنه، با بچه ها بازی کنه، یه کار جدید بکنه. باید دایی باشه که جیغ بچه ای رو در بیاره. باید باباجون باشه که بره بیرون و خرید کنه و برگرده. باید مامان جون باشه که با دلسوزی اش برای بچه ها، اعصابِ مامان بچه ها رو خرد کنه. یا مامان جون باشه که روضه بگیره خونه اش و معنویت بپاشه توی خونه شون. باید مامان جون باشه که با طب سنتی اش همه مون رو به راه سلامت هدایت کنه.... آره خب. من اینجا باشم، خیالِ همسر راحت تره...

دوستانم بهم میگن بی خیالم و به خاطر همین آرامشم می تونم چندین و چند بچه بیارم. راستش ولی اونا نمی دونند که من دارم چی می کشم. امروز بعد از اینکه برای برگشت از دانشگاه به خونه، مترو رو انتخاب کردم و همسر با بچه های خواب و بیدار، با ماشین اومد سراغم، یهو گفت: می دونی الان چی می خوام؟ (یه لحظه فکر کردم لابد یه چیز رومانتیک می خواد بگه) دیدم گفت که "چون خیلی کار روی سرم ریخته و می خوام بی دغدغه برم انجامشون بدم، دلم می خواد که با بچه ها بری خونه مامانت و شب هم اونجا بمونی تا من خیالم راحت باشه!" 

و من بیچاره با وجود خستگی خیلی زیاد و بدن درد و کمردرد، با وجود اینکه کلی بهش گفتم که چقدر احمقانه است که از رفتنِ من به خونه مامانم آرامش میگیره، رفتم از خونه ی گرم و نرمم وسایلم رو برداشتم تا برم خونه مامانم اینا و توی راه بهش گفتم که اصلا دوست نداشتم برم، اینو یادت نره! شدی عشقِ کسی که از همه عاشق تره! اینو یادت نره عشقم فقط با من بخند، دیگه چشماتو رو دور و بری هاتم ببند، آره با من بخند...

نزدیک خونه مامان بابا بهش گفتم: میدونی چی به دلم افتاده؟ به دلم افتاده که اگر یه سفر برم مشهد، همه مشکلاتم حل میشه. گفت راست میگی... پس مشکلاتِ من چی؟! گفتم: عزیزم مشکلات تو، مشکلاتِ منم هست دیگه... (خیلی در مورد مشکلات ننوشتم توی این وبلاگ. بیشتر امور کاری همسر هست که روی زندگی مون سایه انداخته.)

بدجور به دلم افتاده که پام برسه مشهد، امام رضا مشکلاتمون رو حل می کنه. به دلم افتاده که اگه برم کربلا، مشکلاتمون حل میشه اما حس می کنم که اونا دوست دارن من رو توی این حال ابتلا ببینند. دوست دارن که من سختی بکشم تا وجودم صیقلی بشه. هزار فکر می افته توی سرم مثل امروز. نکنه ما از ذکر رو برگردوندیم که مصداق و من اعرض عن ذکری فان له معیشۀ ضنکا شدیم وگرنه چرا زندگی مون سخت شده؟ بعدش یه لحظه نهیب خوردم که سخت شده اما ضنک نشده. شیرین و قشنگه هنوز. با هم مهربونیم. دلمون نرم و نازکه که با یه روضه ترک بر میداره. چشممون با یک درد و دل کوتاه با شهدای گمنام، تَر میشه. یه روزنه های قشنگی برام باز میشه که باورم نمیشه من رو فراموش کرده باشند. مثل امروز که یه دوست خوب توی سلف دانشگاه پیدا کردم که شدیدا برای یکی از اهداف مهمم در مسیر انقلاب اسلامی، به ظرفیتش نیاز داشتم و چقدر اونم خوشحال شد و انرژی گرفتیم از هم. این نشانه های کوچک برای من یعنی خدا هست! یعنی خدا کمکم می کنه...

بعد از این ماجرا که رفتم نماز بخونم تو مسجد دانشگاه، دیدم یه آقای دکتری، مجلس ختم گرفته بود برای مادرش. روضه خوان برای حضرت زهرا می خوند و همه گریه می کردند. گریه ام گرفت. گفتم خدایا، میشه منم توی این ایام بمیرم که مردم برای من گریه نکنند، به جاش برای حضرت زهرا گریه کنند؟ اسم بچه های مرحومه رو که گفت، نتونستم بشمرم. فکر کنم 7-8 تا بچه داشت. خدا رحمتش کنه.

رسیدیم خونه مامان اینا و من دیدم مامان دمغه. رفته بود دیدن یکی از دوستانش که توی بستر بیماری افتاده بود و حالِ دلش بد شده بود. حالا چرا؟ چون بنده خدا، با بیشتر از چهل سال سن، مجرد و بی کس و کار، سکته کرده بود و در بستر افتاده بود و همه ی بدنش درد می کرد. قبلا بازنشسته شده بود و خانواده اش میلیاردر بودند. فقط خودش چندین فقره زمین و ملک و املاک داشت و بهش به ارث رسیده بود. به دوستانش که حالا برای تعویض جاش می اومدند خونه ش، گفته بود که من وقتی پدر و مادرم مردند، مُردم. زنِ بیچاره حالا از خودش اختیاری برای کارهاش نداشت. برادرش کارت بانکی ش رو که کمِ کم، 300 میلیون توش پول بود، گرفته بود و به دوستانِ خواهرش عتاب می کرد که چرا اومدید اینجا. خودش هم وقتی سکته قلبی و مغزی کرد که سرِ ماجرای یک انحصار وراثت، بیش از حد بهش فشار اومده بود. کسی که حاضر نشده بود از یک مالِ دنیا چشم پوشی کنه، حالا محتاج کمک های اولیه بود ولی بی کس و تنها...

پس من زندگیم قشنگه چون دلم گرمه. نمی دونم شاید هم وسط مشکلات، «منم» که اینقدر قشنگ دارم حس می کنم این عطر حضور رو. هر وقت با همسر صحبت می کنم، ذکر این رو می کنم که دنیا کوتاهه و ارزشمندترین چیزهامون همون چیزهایی هستند که نمی بینیم شون. مثل خدا، اولیاءش و نور، خانواده و ...

من ناخودآگاه همسرم و این زندگی هستم. وسط طوفان، آرامم.

دلم تنگه پرتقال من... (رمز همان قبلی و به خانم‌ها داده میشه و اگر فکر میکنید زندگی ما گل و بلبل هست، حتما رمز بگیرید)

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

یادداشت‌ ۱

بعد از اینکه تحلیل فیلم "خون به پا خواهد شد" رو توسط استادِجان سر کلاس انقلاب بچه‌های کارشناسی شنیدم، انگار مدل تحلیل فیلمم تغییر کرده. از اون روز تقریبا هر فیلمی می‌بینم، احساس می‌کنم غرب در مساله زن چقدر دستش خالیه و چقدر با وجود اینکه زن رو در مرکز توجه میذاره ولی ذره‌ای براش ارزش قائل نیست و خیلی آشکار میگه از منظر تمایلات و وجوه انسانی از مرد پایین‌تره. مثلا "دختری با گوشواره مروارید" رو که می‌بینی، واقعا از زن بودن منزجر میشی‌. فرقی بین زن متمول و تهی‌دست فیلم نیست. فکر و ذهن زن، چیزی نیست جز زر و زیور و خودآرایی یا جلب توجه و محبت مردان با هر ابزار ممکن، حتی پاکدامنی‌!
از اون طرف، ما هم هیچ کاری نکردیم. در سینمای ایران، بازتولیدی از شمایل زن غربی رو داشتیم و تصویر زن در اسلام رو در کتاب‌های زن در اسلام که جستجو می‌کنی، چیزی بحث بلوغ و بحث‌ از این هست که عقل مرد بیشتره یا زن و رئیس خانواده کیه و طلاق و نفقه و تعدد زوجات و ... به چه شکل هست و با چه احکام و شرایطی و در نهایت اینکه کدوم نقش‌های زن اولویت داره که تهش میگن مادری و همسری.
مشکل این نیست که این ادبیات در متون اسلامی نباید تولید میشد. مشکل اینجاست که کافی نیست و ما هیچ تصویری از زن در اسلام نداریم به شکلی که به محض تصور این گزاره که مادری و همسری نقش‌های اولویت‌دار هستند، به جای وجوه تربیتی و انسان‌ساز زن، وجوه خدماتیِ زن در ذهن زنان و مردان جامعه پدیدار میشه. وقتی میگم زنان و مردان جامعه هم منظورم عموم افراد جامعه‌است؛ نه یک قشر خاص و الیت.
ما احتیاج داریم به اینکه تصویر سازیِ مطلوب کنیم. فیلم "look both ways" یا همه جوانب رو بسنج رو که می‌بینید، متوجه منظورم میشید که چطور برای انتخاب‌های متفاوت زنانِ غربی در چارچوب فرهنگ غربی، مطلوبیت ایجاد می‌کنند و ما در چارچوب فرهنگ اسلامی، ناتوان از ایجاد مطلوبیت برای انتخاب‌های گوناگون برای زنان جامعه‌مون هستیم و در حصار تنگ کلیشه‌ای زندانی‌شون کردیم.
از اون طرف هم وقتی بحث این میشه که زن‌ها در عمل چطور می‌تونند از خلال این ساختارهای برآمده از فرهنگ و تفکر غربی، انتخاب‌های متعهدانه و سازنده خودشون در چارچوب فرهنگ اسلامی رو محقق کنند، نقش دولت نادیده گرفته میشه. نقش تعدیل کنندگی، تنظیم کنندگی و حمایتی دولت چنان نادیده گرفته میشه که عملا راه زن‌ها در عمل اگر نگیم بسته، اما صعب العبور هست و همین باعث میشه که الگوهای جدید رو کمتر ببینیم و کمتر قابلیت ترویج شدن رو داشته باشند.
در آخر فقط می‌تونم بگم مشکلات زیاد داریم اما امید هم زیاد داریم :)

گره‌ های ذهنی گاهی زود باز نمی‌شوند.

سلام و اول اینکه بگم‌ ممکنه پست قبل براتون توی پنل‌تون ستاره‌ش زرد نشده باشه. پس حتما یه نگاه بهش بکنید. ممنونم.

---

دوهفته پیش که یک‌شنبه تهران بارون اومد، خیابون قدس با درختای چنار زرد و نارنجیِ خیس، رویایی شده بود. بین دو کلاس دانشجوی دکتری گرایش خودم توی دانشکده رو دیدم. با هم دوستیم و شرایطمون شبیه همه از این جهت که ایشونم سه تا بچه داره. داشت برمی‌گشت خونه و من بهش اصرار کردم بیا بریم بیرون با هم یه چیزی بخوریم. قبول کرد و رفتیم یه کافه نزدیک دانشگاه‌.
حرف افتاد در مورد پایان‌نامه و وقتی بهش گفتم با کدوم استاد پایان‌نامه‌م داره پیش میره، با کمال ناباوری بهم گفت که اگه ازم پرسیده بودی بهت می‌گفتم اصلا باهاش پایان‌نامه‌ت رو برندار.
بعد ازش پرسیدم چرا؟ و شروع کرد به صحبت کردن در مورد کلاس دو ترم قبلش با استادِجان. یک سری حرف‌هاش توصیفی بود ولی بخش دیگریش واقعا ذهنیت خودش بود که برساخت شده بود و برای همین نمی‌تونستم از استاد دفاع نکنم.
کلا ایشون روی یه چیزایی در مورد استادِجان با قطعیت به عنوان امر نامطلوب تاکید می‌کرد که از نظر من اصلا نامطلوب نبود. مثلا می‌گفت استاد قلمبه سلمبه حرف می‌زنند و مثلا کلمه ابژه سوبژه و پارادایم از نظر ایشون مصداق قلمبه سلمبه حرف زدن بود! ولی مثلا من با توجه به پیشینه فلسفی استاد، اصلا کلاس برام ثقیل نبود. ولی بازم دوستم رو درک می‌کردم چون مثلا هم‌کلاسیم آقای ب که با من توی کلاس بودند، آخر ترم به استاد گفتند که این چیزایی که توی برگه‌م نوشتم؛ اصلا اون چیزی نبود که سر کلاس از شما فهمیدم. (به عبارت دیگه، بنده خدا خیلی دیر لود شد!)
بعد بامزه این بود که به منم میگفت تو هم مثل ایشون (استادِجان) شدی و قلمبه سلمبه حرف میزنی!
:)
من یه لته سفارش دادم و دوستم چایی اما واقعا نفهمیدم چطور لته‌م رو خوردم انقدری که حس بد بهم منتقل شد. بیشتر هم به خاطرِ یکی از تلقی‌های شخصی این دوستم در مورد گرایش سیاسی استادِجان، با وجود اینکه خیلی دور از ذهن بود ولی چون حساسیت‌برانگیز بود، نتونستم از ذهنم بیرونش کنم. مشکل اصلی هم این بود که نه می‌شد فهمید چقدر تصورات شخصی دوستم هست و نه میشد فهمید چقدر واقعیت‌.
خلاصه ظهر رفتم پیش شهدای گمنام ازشون کمک خواستم. راستش واقعا از خوردن اون لته و رفتن به کافه پشیمون شده بودم اما چه سود.
چند روز بعد تفال زدم به قرآن که آروم بشم. آیه از سوره رعد اومد: له دعوه الحق... .... الذین آمنوا و تطمئن قلوبهم بذکرالله‌، الا بذکر الله تطمئن القلوب.
خیلی فکر کردم به معناش ولی خیلی به چیزی نرسیدم. یاد یک سری صحنه‌ها توی ذهنم زنده میشه. اون وقتی که استادم با آرامش قرآن رو باز کردند و مقداری خوندند. اون وقتی که از استاد خواستم که برای پایان‌نامه کمکم کنند و استاد اصرار داشتند که من خوب فکرام رو بکنم و بعد تصمیم نهایی بگیرم و خودشون هم با وسواس پایان‌نامه‌م رو قبول کردند.
حالا چرا بعد از دوهفته دوباره یاد این قضیه افتادم؟ دیشب نمی‌دونم چی شد که رفتم داخل صفحه سرچ کتابخانه دانشگاه. می‌خواستم ببینم موضوع پایان نامه امیرحسین ثابتی مجری برنامه جهان‌آرا چی بوده و آیا رساله دکتری هم داره؟ با کمال تعجب دیدم که سال ۹۲ پایان‌نامه ارشدش رو دفاع کرده و استاد راهنماش صادق زیباکلام بوده. حالا اگه یه روز این آقای ثابتی رو ببینم ازش می‌پرسم چی شد که با کسی پایان‌نامه‌ت رو برداشتی که از سال ۸۸ از رضاشاه دفاع می‌کرد و سال ۸۹ می‌گفت ایران مدیون شمشیر آغامحمدخان و چکمه‌های رضاشاه هست؟
حالا یه ویری افتاده تو سرم که اگر یه روز گرایش سیاسی خودم و استادم شبیه هم نباشه؛ همین سوال رو یه روز یه نفر ازم می‌کنه و بی‌راه نیست. هرچند تا امروز هیچ دلالتی بر زاویه داشتن خودم و استادم از نظر سیاسی پیدا نکردم و همین حرفای اون دوستم رو خیلی عجیب و باورنکردنی می‌کنه.
دوباره توی ذهنم مرور می‌کنم: الا بذکر الله تطمئن القلوب....

---

پ.ن و شاید بی‌ربط: یادش به خیر وقتی همسر می‌خواست بره یکی از اردو جهادی‌ها و منم دلم رضا نبود، آیه ۶۲ سوره یونس اومد: الا ان اولیاء الله لاخوف علیهم و لا هم یحزنون... و کلی گریه کردم با این آیه.